43

Zonder enig idee dat het noodlot op het punt stond in te grijpen, was Ginny zich aan het vermaken. Ze was allang niet meer uit rijden geweest en was blij dat Frederick het had voorgesteld. Paardrijden in het park! Over Ginny's modieuze rijkostuum in gestreepte tinten goudbruin en afgezet met stroken groene en goudkleurige zijde droeg ze een das van zware groene zijde. Over haar zware muts van beverbont droeg ze een ragfijne voile in dezelfde tint groen. Ze was zich heel wel bewust van de bewonderende blikken die op haar werden gericht, al deed ze alsof ze er niets van merkte en een en al aandacht was voor Frederick, die er zelf ook piekfijn uitzag.

'We vormen een mooi paar,' zei hij tegen haar, toen ze even stil bleven staan om hun paarden in de schaduw van een paar bomen te laten uitrusten. 'Ginny,' ging hij bedeesd verder, toen zij zich met een verwonderde blik naar hem toekeerde. 'Ik ... weet best hoe ik ben ... of dacht te zijn. Maar jij bent de eerste vrouw met wie ik zo lang ben opgetrokken ... en ook de eerste vrouw van wier gezelschap en conversatie ik geniet. Ik ... ik geloof zelfs dat ik wel...' Zijn gezicht werd rood en in één adem ging hij door: 'met je naar bed zou willen. Zo, ik heb 't eindelijk gezegd.'

'Maar Frederick...' Ze wist niet goed wat ze hem moest antwoorden en knaagde met haar witte tandjes aan haar lip. Hij zag dat hij haar in verlegenheid had gebracht en legde zijn hand op de hare.

'Dit is uiteraard een aanzoek,' zei hij, 'en ik verwacht niet dat je daar zonder meer meteen antwoord op geeft. Maar ik moet er nog bij vertellen dat ik graag kinderen wil hebben... en verder nog, dat ik me heus niet te veel met je zou bemoeien en dat je vrij zou zijn om je gang te gaan. En als dat op 'n gegeven moment in zou houden dat we meer bij anderen in bed liggen dan bij elkaar, dan zij dat zo, zolang we maar discreet blijven, niet?'

Ja, vooral discreet, dacht ze en herinnerde zich dat Steve hetzelfde tegen haar had gezegd. Discretie... maar dat gold dan alleen voor haar, niet voor hem zelf. Maar ze wilde de dag niet bederven door aan Steve te denken of aan wat er gebeuren zou, als de kinderen van hem werden afgepakt.

En alsof hij, gedeeltelijk tenminste, haar gedachten had geraden, boog Frederick Metz zich naar haar toe en zei zacht: 'In de loop van de dag kun je bericht verwachten ... over de kinderen. Maar nogmaals, ik verzeker je dat er geen reden is om je bezorgd te maken. En daarna, als je op dat punt gerust bent gesteld, zul je me dan antwoord geven?'

'Ja,' zei ze. 'Daarna zal ik je antwoord geven. En welbedankt, Frederick.'

Hij was inmiddels van zijn hotelsuite verhuisd naar een eigen appartement, en Ginny had de gewoonte opgevat daar openlijk langs te gaan. Die middag deed ze dat ook, en ze verwisselde haar rijkostuum voor iets anders, terwijl Frederick geduldig in de andere kamer zat te wachten en de kranten las die hem uit Zwitserland werden nagestuurd. Frederick was echt heel lief, en misschien was hij wel juist het type man waar zij mee zou moeten trouwen. Ongecompliceerd en niet veeleisend ... en steenrijk op de koop toe.

Zuchtend en tegelijkertijd verwonderd over die zucht, begon zij voor de spiegel haar haren op te steken en dwong zij zich zelf te denken aan haar afspraken voor de rest van de dag. Hiervandaan zou ze naar Bond Street gaan om een nieuwe avondjapon te gaan passen, die ze speciaal voor de opera had besteld. En als haar andere, nieuwe japon al klaar was, zou ze zich daarin kunnen verkleden voor het souper dat Frederick haar had beloofd voordat ze naar het Palace-theater zouden gaan voor een revue met populaire artiesten als Lottie Collins, de Levy-sisters en Marie Lloyd.

Ginny kon een glimlach niet onderdrukken bij de gedachte aan hoe Pierre een misprijzende wenkbrauw zou hebben opgetrokken, als hij dat had geweten. Hij voelde niets voor revue's, zelfs al behoorden de Prins van Wales en zijn vrienden tot de trouwste fans, die zelden een populaire revue oversloegen. Arme Pierre ... ze had hem eigenlijk een briefje moeten sturen, maar hij moest er langzamerhand maar aan gewend zijn dat ze op eigen houtje wegging, en hij had het op zijn beurt veel te druk met Lorna Prendergast en haar moeder gezelschap te houden ...

'Ik zal je naar de naaister brengen en je daarna weer komen ophalen,' had Frederick beloofd toen hij haar in een elegant rijtuigje hielp.

Getrouw aan zijn woord wachtte hij haar op toen ze naar buiten kwam, verrukkelijk, zoals hij haar later verzekerde, in haar nieuwe diner-japon. Maar op dat moment was hij te vol van zijn nieuws om het ook maar een ogenblik voor zich te kunnen houden.

'Kijk!' Frederick haalde een geel stuk papier te voorschijn en stak het haar toe. 'Ik heb je toch gezegd dat alles goed zou gaan, niet?' Hij ving haar verwonderde blik op bij het lezen van het telegram en lachte. 'O ja, dat is een code die we hebben afgesproken. "Johnnie en Sarah beiden hersteld en kunnen weer naar school." Dat betekent, dat alles volgens plan is verlopen en dat je heel gauw je kinderen weer bij je zult hebben.'

Ginny slikte iets weg. 'Wanneer?' fluisterde zij, en toen, met allerlei verschillende gevoelens die door haar heen gingen: 'en is er... denk je dat 't nodig geweest is om ... geweld te gebruiken?'

Er gleed even iets over Fredericks gezicht... zo kort maar, dat ze het zich misschien alleen maar had verbeeld. Iets van ... misschien ... voldoening?

'Alleen als dat echt nodig geweest zou zijn, zoals ik je al verteld heb. En ik ben ervan overtuigd dat het niet nodig is geweest. Maar het belangrijkste is toch, dat je kinderen veilig zijn en binnenkort weer in de armen van hun moeder liggen.' Hij glimlachte tegen haar. 'Gauw, liefste. Heel gauw. Vanavond moet je nog gewoon doen, alsof je nergens wat van afweet. Morgenochtend zeg je tegen je neef, dat je gaat paardrijden, en dan zien we elkaar bij mij thuis en reizen we samen naar de plaats waar je kinderen op je wachten.'

Ginny zweeg, bijna te geschokt door het plotselinge nieuws om iets te kunnen zeggen. Ze had toch eigenlijk niet verwacht dat het zo gemakkelijk zou gaan. En nu, om een of andere vreemde reden, voelde ze al haar zenuwen van slag af raken.

'Ik begrijp hoe opgelucht je je voelen zult,' zei Frederick vriendelijk, terwijl hij haar hielp instappen. En toen ze in het rijtuig zaten en onderweg waren, zei hij bedachtzaam: 'Ik dacht... dat 't misschien wel 'n goed idee zou zijn om naar Ierland te gaan. Voor een paar dagen, tot je tijd hebt gehad om uit te maken waar je definitief naar toe wilt. Ik hoop natuurlijk dat je Zwitserland kiest, 't Is een prachtig land, dat zul je zien. Heel gezond voor de kinderen.'

'Ja,' hoorde Ginny zich zelf bijna mechanisch antwoorden. 'Dat zal zeker wel. Misschien zou 't inderdaad wel 'n goed idee zijn, voor als we ... voor als ik achtervolgd word.'

Terwijl hij behaaglijk achterover leunde in het pluche van het rijtuig, dacht Ginny weer die vreemde uitdrukking over Fredericks gezicht te zien gaan.

'Och ... ik denk niet dat je je daar ongerust over hoeft te maken,' zei hij, en bij het zien van de uitdrukking op haar gezicht voegde hij er vriendelijk aan toe: 'Wees maar niet bang, ik ben heel goed in staat om op je te passen. Ik heb altijd een pistool en een degenstok bij me, en ze zeggen dat ik op beide wapens een meester ben.'

De rest van de avond ging voor Ginny voorbij in een roes van gedwongen vrolijkheid. Ze dronk champagne en knabbelde kaviaar en in de pauzes dronk ze nog meer champagne, net als iedereen vrolijk lachend om de gewaagde grappen en liedjes. En in één van de pauzes voegden ze zich bij een groep mensen waar Ginny vluchtig kennis mee had gemaakt, om na afloop allemaal samen te gaan souperen. Het was, dacht Ginny na afloop een tikje aangeschoten, een heerlijk vulgaire avond geweest, precies wat ze nodig had!

'Ja, schat,' zei Frederick liefjes, en toen zij haar hoofd tegen zijn schouder legde bij het gehots van het rijtuig over de straatkeien, sloeg hij een arm om haar heen en betastte hij onderzoekend haar borsten, die door het modieuze vierkante decolleté half bloot waren.

Waarom laat ik toch altijd alles toe van mannen als ik te veel champagne opheb? dacht Ginny. Maar ze begon zich slaperig te voelen en zich losmaken zou te veel inspanning zijn geweest, dus ze liet hem zijn gang gaan, tot hij na een poosje ophield, alsof hij verlegen was geworden, en haar alleen nog vasthield.

Het was een lange rit naar huis! Ginny viel in slaap, werd wakker en zakte weer weg. 'Ik wou dat we nog 'n beetje champagne hadden,' mompelde ze even later, en Frederick haalde zonder iets te zeggen een nog ijskoude fles onder de bank tegenover hen vandaan.

'Je ziet hoe ik iedere wens van je tracht te vervullen,' zei hij galant.

Misschien had ze Frederick tot nu toe nooit echt geapprecieerd?

Ze probeerde hem dat tussen teugjes champagne die hij voor haar had ingeschonken, door giechelend te vertellen, en hij klopte haar glimlachend op haar schouder.

'Och, maar je moet eens kijken hoeveel vrolijkheid en opwinding jij in mijn leven hebt gebracht. Toen mijn papa nog leefde was 't altijd maar studeren, studeren, studeren, en werken, werken, werken. Maar nu, bij jou, heb ik ook leren spelen, waar of niet?'

' Iedereen hoort te spelen, en iedereen zou moeten leren lachen,' zei Ginny en vroeg zich af waar ze probeerde niet aan te denken. Misschien was het ook maar beter zich dat niet te herinneren. Ze voelde zich veel liever vrolijk dan verdrietig.

Ze dronk nog een glas champagne leeg en stond op het punt dat aan Frederick - die beste, lieve Frederick! - te vertellen, toen hij zei: 'Ha, we zijn er. Ik hoop dat er iemand op is om je binnen te laten? In ieder geval zal ik wachten.'

'O, Pierre zal wel woedend zijn! Zou je niet mee naar binnen willen gaan ... en het uitleggen? Galant zijn en alle schuld op je nemen?'

'Jazeker! Ik zal alle schuld op me nemen.'

Hij hielp haar naar de deur en probeerde haar gelach te onderdrukken, voor het geval dat Pierre het zou horen en naar beneden zou komen om haar uit te foeteren. 'Ik moet kloppen,' zei ze, 'zó dat iemand het hoort, maar niet zo hard dat Pierre er wakker van wordt.' De koperen deurklopper kwam neer met een harde dreun, waar Frederick van achteruit deinsde.

'En nu krijg ik ook nog de hik ... o Heer! Misschien als ik nog eens wat champagne dronk... uit de andere kant van 't glas? Mijn oude gouvernante zei altijd ...'

'Ik geloof niet dat nog meer champagne goed voor je zou zijn,' zei Frederick ernstig, en Ginny trok haar neus tegen hem op.

'Ik hoop vurig dat je niet saai wordt!' Ze klopte weer en hoorde bijna onmiddellijk de grendels aan de binnenkant wegschuiven. 'Zie je wel, er is nog iemand wakker, en zij zullen me wel champagne geven, als jij 't niet doet.' Ze viel bijna de donkere gang in en werd gered door een harde hand die haar arm vastgreep. 'Frederick, weet je nog dat je beloofd hebt mee naar binnen te komen? We gaan daar nog wat champagne drinken ...'

En toen hoorde ze, als uit haar duisterste nachtmerries, die ene stem die ze niet had verwacht, beleefd zeggen: 'Maar natuurlijk, meneer Metz, komt u binnen. Ik neem aan dat u meneer Metz bent. En wees zo goed om de deur achter u te sluiten.'

Toen ze voelde dat hij haar losliet om de lamp aan te steken, merkte Ginny dat ze broodnuchter was, alsof iemand een emmer ijskoud water over haar heen had gegooid.

'Steve?' Het was een ongelovig gefluister. Ginny leunde tegen het behang met haar handpalmen tegen de muur om zich overeind te houden.

'Je had niet verwacht me nog levend terug te zien?' Zijn stem was koud en sarcastisch geworden, als een mes dat door de uiteinden van haar zenuwen sneed en haar verlamde.

Het was Frederick die zei: 'U bent haar ... haar ...' Toen hij aarzelde viel Steve effen in, nu met al zijn aandacht gericht op Frederick: 'Haar echtgenoot, ja. Ik ben bang van wel. Voorlopig nog wel tenminste. Vriendelijk van u om Ginny thuis te brengen, meneer Metz. Ik neem aan dat u op andere punten even vriendelijk voor haar bent?'

'Hoe komt u hier? Ik zal haar niet door u laten mishandelen!'

Nog steeds niet in staat te bewegen, en nauwelijks tot denken, zag Ginny hoe Frederick in zijn zak greep naar zijn kleine pistool, en hoe Steve, schijnbaar zonder enige inspanning, maar met de snelheid van een aanvallende slang, zijn arm liet uitschieten om het hem af te pakken en weg te smijten.

'En wat nu?' de harde stem klonk minachtend. 'Wordt 't nu de degenstok? U bent een wandelend arsenaal, meneer Metz. Is dat allemaal om mijn vrouw te beschermen, of misschien om u te verzekeren van haar trouw?'

'Zonodig,' zei Frederick met een stem die Ginny nog nooit van hem had gehoord, 'zal ik u doden.' De kling van de getrokken degenstok glinsterde in het lamplicht, met gouden lichtgolfjes over de hele lengte.

Steve lachte zacht, en de manier waarop hij lachte deed Ginny's bloed bijna stollen.

'Dacht u 't werk af te maken dat uw gehuurde moordenaars hebben laten liggen?' Even veranderde er iets in de geconcentreerde gelaatsuitdrukking van Frederick Metz, en Steve zei spottend, met zijn ogen strak op het glinsterende wapen: 'O ja, daar weet ik van. Ziet u, op weg naar Devon kwam ik toevallig het rijtuig tegen waar mijn kinderen in werden ontvoerd. Een van hen wuifde naar me uit 't raam, anders zou ik ze niet eens hebben gezien.'

'Ja?' zei Frederick en deed een stap naar voren.

Steve bleef staan met zijn armen ontspannen langs zijn lichaam, maar zijn houding had iets van een bergleeuw die op het punt stond om te springen.

'Ja,' zei hij. En achteloos: 'Ik heb de kinderen nu weer. Ginny had me moeten vertellen, dat ze ze zo graag wilde zien. En wat dat andere betreft... een van je huurlingen heeft me verteld van die vijfhonderd pond extra voor mijn overlijden, 't Was niet zo moeilijk hem aan de praat te krijgen.'

'U bent ook aan 't praten ... misschien om me af te leiden? Dat zal u niet lukken. Ik geloof dat ik een eind moet maken aan de nonsens die u aan 't uitslaan bent.'

De degen kwam in beweging en Ginny gilde: 'Nee!' Ze snikte nu en probeerde haar woorden toch verstaanbaar te maken. 'Nee, Frederick ... niet doen! Hij zou je... doden. Ik heb 'm ... een andere man zien doden... op 't dek van een schip. Een man die... mijn echtgenoot was geweest. Hij had een zwaard en Steve... alleen z'n blote handen. Maar toch ... heeft hij 'm gedood. O God!' De herinnering maakte dat ze haar gebalde vuisten naar haar mond bracht, om niet te gaan overgeven zoals ze die dag op dat dek had gedaan bij het zien van dat bloederige, gebroken ding aan haar voeten dat prins Iwan Sahrkanow was geweest.

Frederick Metz aarzelde even, en op dat moment werd de spanning verbroken door de stem van Pierre Dumont die van de trap kwam: 'Wat moet dat allemaal? Frederick, ik hoop wel dat je die degen weer opbergt, nu je weet wie deze heer is. Ik zou trouwens ook wel eens willen weten waarom je mijn nicht zo laat thuis komt brengen?'

'Frederick,' zei Ginny dringend en raakte zijn arm aan. 'Alsjeblieft, alles is in orde. Geloof me maar, en ... en sorry, maar alles wat er gebeurd is, is mijn schuld.'

Pierre kwam verder de trap af in zijn geborduurde kamerjas. Zijn gezicht stond streng en bepaald niet sympathiek toen hij naar Ginny keek.

'Dat ben ik volkomen met je eens, maar daar spreken we elkaar nog wel onder vier ogen over, cousine. Maar voorlopig...' Hij keek onderzoekend naar Frederick, die zich met een gemompelde verontschuldiging begon terug te trekken.

'Vergeet uw pistool niet,' zei Steve vriendelijk, en het was Pierre die de kleine Derringer oppakte en teruggaf aan de eigenaar.

'Ik neem aan dat we morgen wel redelijker kunnen praten? Het personeel wordt nu gauw wakker, als 't dat nog niet is, en ik denk,' zijn stem klonk onheilspellend, 'dat het tijd wordt voor meneer Morgan en zijn vrouw om eens rustig en ongestoord over hun zaken en kinderen te praten.'