2

'Schat, ik wou dat je je afkeer voor Steven niet zo duidelijk Het merken,' zei William Brandon later zacht, toen ze in hun kamer waren.

Zijn vrouw ging door met haar haren te borstelen, en haar stem klonk strak en scherp toen ze antwoordde: 'Dat spijt me dan, William, maar ik ben geen huichelaarster. Hij had me niet ten dans moeten vragen. Hij zou moeten beseffen dat ik hem de manier waarop hij ons om de tuin geleid en vernederd heeft nooit heb vergeven, zelfs al heb jij verkozen dat te vergeten.'

Er waren tijden, dacht Sonya venijnig, dat ze liefst alles eruit zou willen flappen, om ... om zich te bevrijden. De arrogantie van Steve Morgan, de manier waarop hij als vanzelfsprekend had aangenomen dat zij voldoen zou aan zijn verzoek om inlichtingen over al haar vrienden en kennissen, was onverdraaglijk! Waarom moest hij zo nodig met Ginny trouwen? En waarom was hij, na zijn mysterieuze 'verdwijning' een paar maanden geleden, weer op komen dagen?

Zelfs toen haar man al naast haar in slaap was gevallen en zwaar en gelijkmatig lag te ademen, moest Sonya zich dwingen om stil te blijven liggen, in plaats van te woelen en te draaien. Onverdraaglijk! Onverdraaglijk dat ze hier was, terug in haar oude huis, in datzelfde grote hemelbed waaraan ze zoveel herinneringen had. Ik had erop moeten staan die plantage te verkopen, dacht ze koortsachtig, en ik had hier nooit, nooit terug moeten komen. Ze had een voorgevoel dat er iets slechts, iets afschuwelijks ging gebeuren, dat hun levens volkomen in de war zou brengen. Steve Morgan had altijd moeilijkheden met zich meegebracht, en ze wenste nu dat Ginny in Europa was gebleven, schandaal of niet.

Twee deuren verderop kon Ginny evenmin in slaap komen. Verdomde Steve, waar zat hij ?

Hij had met haar gevrijd en was toen, met een kusje en zonder enige uitleg, de kamer uitgegaan. Waar was hij heen gegaan? Of - erger - naar wie? Hij is nu al meer dan een uur weg, dacht ze. Maar ik ga me niet vernederen en opstaan om hem te zoeken. Dan denkt hij dat ik hem niet vertrouw en dan krijgen we weer ruzie. Was hij kwaad op haar, omdat ze geflirt had met die aardige jonge Lucian Valette? Hij had er later niets van gezegd, al had zij hem wel lachend verweten dat hij die arme Sonya zo had geplaagd.

Hij had één demonisch zwarte wenkbrauw opgetrokken. 'Hoe? Door haar ten dans te vragen? Wat een koppige vrouw... ze heeft me nog steeds niet vergeven, weet je.'

'Och, ik weet niet of ik dat ook wel heb gedaan. Als ik terugdenk aan ...'

'Ik zou ook aan heel wat dingen terug kunnen denken, schat.'

Wat zou hij daarmee bedoeld hebben? De moeilijkheid was, dat ze nog niet voldoende tijd samen hadden doorgebracht - dat ze er nog te veel op gericht waren geen ruzie te maken om volkomen openhartig te zijn tegenover elkaar over alles van vroeger. Ze hielden van elkaar, maar was dat genoeg om voorbereid te zijn op levenslang met elkaar getrouwd te zijn? En als op den duur die liefde zou verdwijnen, zouden ze dan genoeg krijgen van elkaar, misschien elkaar gaan haten?

Ginny had een raam opengelaten en ze zag de dunne gordijnen flapperen in een windvlaag. Ze stond op en liep de kamer door om door de grote ramen naar buiten te kijken. Zelfs de wind was vanavond warm! Ze hoorde het geruis van de wind door de bomen om het huis heen; als het eindeloze stukslaan van de branding onder de galerij van het huis in Monterey. Het huis waar Steve haar heen had gebracht nadat hij Iwan had gedood aan dek van het Russische schip.

Zelfs nu nog deed die herinnering aan bloed en geweld Ginny rillen en denken aan de donkere kant van Steve's karakter ... de kant waar Paco Davis haar zo lang geleden al voor had gewaarschuwd. Wat had ze Steve gehaat die dag! Wat was ze tekeergegaan, huilend en dreigend ... en tegelijkertijd bang voor hem.

Nog kon ze Steve's stem horen, nors en onverbiddelijk.

'Je bent verslaafd ... weet je wat dat betekent?

Geen slaappoeders en drankjes meer voor jou. Die zul je van nu af aan niet meer nodig hebben. Dat zul je wel merken.'

Dat was het begin geweest van een nachtmerrie waarvan ze toen dacht dat er nooit een eind aan zou komen. Waarom moest ze zich dat juist nu herinneren, terwijl die akelige tijd al zover achter hen lag? Ginny deed haar ogen dicht en probeerde helemaal niet te denken, maar het leek de avond bij uitstek te zijn voor herinneringen, en de warme wind streek over haar lichaam als vingers die zacht over haar huid streelden, en ruiste steeds weer opnieuw als de branding om haar alsmaar terug te voeren en terug...

Terug naar een tijd waarin ze nu eens rilde van de kou, dan weer baadde in het zweet. Ieder plekje van haar huid leek te kriebelen, alsof er dunne naalden in haar vlees werden gestoken. Ze worstelde met de lakens, die haar met ieder plooitje gevangen leken te houden, en gilde opstandig tegen de handen die haar neerdrukten. Haar hoofd leek op te zwellen, om vervolgens weer in te krimpen alsof er een ijzeren band omheen werd aangetrokken; langzaam, langzaam. Ze werd gemarteld, opzettelijk, en hij deed het.

'Je wilt me dood hebben! Je vernietigt me net als ... nee! God, raak me niet aan! Niet doen ... niet doen.'

Haar haren hadden hun glans verloren en hingen dof en klef om haar gezicht en over haar schouders. Toen ze er handenvol tegelijk van uit haar hoofd probeerde te trekken, werden haar handen vastgebonden aan de bedstijlen.

Vloeistoffen werden door haar keel gegoten. Vloeibaar voedsel, dat ze prompt weer uitbraakte. Ze gilde tot haar keel er pijn van deed en ze alleen nog maar dierlijk gekreun kon laten horen.

'Raak me niet aan ...' fluisterde zij schor, zelfs in haar slaap. 'Niet doen ... nee, niet doen! Ik haat je... je maakt mij ook dood...'

Ze hoorde gedempte stemmen praten op grote afstand, zonder te kunnen verstaan wat ze zeiden. Voelde handen op haar lijf, die soms lief waren, soms wreed. Ze trachtten haar te doen luisteren, maar niemand luisterde naar haar, niemand vond dat belangrijk. Ze wilde sterven, maar ook dat privilege werd haar niet gegund. En een deel van de tijd droomde ze, als ze uitgeput onder de verfrommelde lakens lag en de nooit ophoudende stemmen hoorde.

'O Christus! Weet u zeker dat dit de enige manier is? Ze gaat dood van de pijn, en eerlijk gezegd weet ik niet of ik zelf nog veel meer kan verdragen. Als ik geweten had ...'

'Ze is sterk genoeg om het vol te houden, en u ook, als u tenminste eens wat zou eten en slapen. Ze gaat er niet dood van, dat kan ik u wel garanderen.'

'Dat? Wat bedoelt u daarmee, verdomme? Ik waarschuw u, dokter, als haar iets overkomt...'

'En bij God, nu stuur ik u de kamer uit! Als u van mij verwacht dat ik het werk doe waar u me voor betaalt, kunt u beter zelf mijn instructies maar eens gaan opvolgen, mijnheer. Ik heb meer van zulke gevallen behandeld, en in de ontwenningsperiode is het van het grootste belang dat de patiënt zo rustig mogelijk wordt gehouden. Ze begint al te gillen zodra u in de buurt komt! Voor mij is het dan ook duidelijk ...'

Twee dagen lang hadden ze niets van hem gehoord; hij was de kamer en het huis uitgegaan. De avond van de derde dag kwam hij terug met een zware stoppelbaard en zonder enige uitleg. Ditmaal begroette dr. Matthews hem met een dun glimlachje.

'Ze is aan de beterende hand. De krampen zijn opgehouden en ze ziet weer kans om wat voedsel binnen te houden. Begrijp me goed, het is maar een suggestie, maar ik geloof, dat u het beste tot morgen kunt wachten om haar op te gaan zoeken.'

'Een tactvolle manier om me te vertellen, dat ze waarschijnlijk hysterisch wordt als ze mij te zien krijgt?' Steve Morgan ging geïrriteerd met zijn vingers over zijn baardstoppels. De dokter zag de groeven van vermoeidheid en spanning in het gezicht en de met bloed doorlopen ogen, die wezen op te veel drank en te weinig slaap, en hij haalde zakelijk en neutraal zijn schouders op.

'Het is uw vrouw, en ... die kwestie tussen u beiden is iets waar ik natuurlijk niets mee te maken heb. Maar als medicus zou ik zeggen dat u eruit ziet als iemand die zelf wel wat rust kan gebruiken. Een hoog oplopende ruzie op dit moment...'

'U hebt gelijk. Op dit moment zou ik het heel moeilijk vinden mezelf te beheersen. Welterusten, dokter. Als u me wilt excuseren, beloof ik u dat ik morgenochtend in een meer toonbare conditie terug zal komen.'

Ginny hoorde het zachte gemompel van de stemmen. Onbewust was ze gespitst geweest op geluiden, vanaf het moment dat het geluid van paardenhoeven onder haar raam en de stemmen van de vaqueros haar hadden gewaarschuwd dat hij terug was gekomen.

Ze voelde zich zo zwak! Zo helemaal zonder kracht, zonder gevoel... en toch voelde zij haar hart veel te snel kloppen, met een weeïg, bang soort voorgevoel. De stemmen gonsden maar door, of was dat haar verbeelding? Ze luisterde naar een bepaalde voetstap en hoorde in de verte een deur dichtslaan, met echo' die tegen de botte kanten van haar geest bonkten. Zou hij hier binnen komen stormen, zijn blauwe ogen hard als saffieren en tintelend van haat of afkeer? Of zouden ze even gevoelloos zijn als de hare?

Haar kamer - was dat ooit zijn kamer geweest? - lag een beetje geïsoleerd van de rest van het huis, in wat een nis leek te zijn in een van de enorme rotsen die steil in de oceaan afdaalden. Om er te komen vanuit de woonkamer moest je door een overdekte galerij, die open was naar de tuinen toe, behalve wanneer de enorme blinden waren gesloten.

Ze wist dat allemaal, omdat de verpleegster het haar had verteld en er zelfs een schetsje van had gemaakt. En ze had neergekeken op het smalle, halvemaanvormige strand, dat recht onder de ramen leek te liggen die één hele wand van haar kamer vormden. Ze had de branding aan zien komen rollen, om met een bedrieglijke zachtheid te breken op de zwarte rotsen en op te dringen over het strand.

'Er is een prachtig terras vlakbij; als u zich wat beter voelt kunt u daar gaan zitten om te genieten van de zon en de frisse zeelucht.'

Als ze zich beter voelde? Waarom was ze zo ziek? Wat had hij met haar gedaan? Ze had nog blauwe plekken op haar polsen, die haar eraan herinnerden, dat ze vastgebonden was geweest aan haar bed als een gevangen dier. Gemarteld. En hij had daar opdracht voor gegeven, had dagenlang naast haar gezeten en toegekeken hoe zij leed, onbewogen luisterend als ze smeekte om te worden verlost.

'Als je me dan tenminste wat geeft! Voor de pijn ... ik kan het niet harden, ik ga dood! Als je me dood wilt maken, waarom doe je 't dan niet vlug? Waarom?'

Ze meende dat hij toen haar haren uit haar gezicht had weggestreken en iets vriendelijks had gemompeld, zogenaamd om haar gerust te stellen, maar dat was alleen maar komedie geweest voor de anderen, de dokter en de verpleegster. Maar waarom kon ze zich niet alles herinneren? Waarom waren sommige dingen zo vaag en onduidelijk?

Ginny woelde onbehaaglijk onder de lichte dekens. Het liefst zou ze die afgegooid hebben. Maar dan zou de verpleegster binnenkomen, afkeurend met haar tong klakken en ze weer op haar bed leggen.

Was ze echt op een ranch in Monterey, of in een particulier sanatorium ... zo een als waar Iwan haar eens mee had gedreigd?

Iwan ... Nee! O God, nee ... één herinnering die ze in ieder geval nog niet aankon. Steve had hem gedood. Gruwelijk. Maar waarom, waarom?

Ze dacht voetstappen te horen en deed vlug haar ogen dicht, terwijl ze probeerde gewoon te ademen. Voetstappen die stilhielden bij haar deur en toen weer verder gingen. Lange, nijdige stappen, de loop van een roofdier. Ze herinnerde zich de stem van Paco Davis, lang geleden ... hoelang? 'Die guerrilleros kennen geen genade, en Steve is een van de ergsten. Ik zou je dingen kunnen vertellen ...' Maar die had hij haar niet verteld. En die had ze zelf moeten ontdekken.

Ginny wachtte af, wetend dat hij zou komen, niet wetend hoe ze zich dan zou voelen. Tenslotte kwam alleen de verpleegster met een kom hete bouillon, haar opgewekte beroepsglimlach op haar dikke, witte gezicht geplakt.

'Bent u nog wakker? Tjonge, jonge. We dachten allemaal dat u sliep. U hebt rust nodig, weet u. En uw man is terug. Die zal wel blij zijn als hij ziet hoe u bent opgeknapt, denkt u niet? Ik zal u overeind helpen, en dan moet u die bouillon tot de laatste druppel opdrinken. Dan hebt u morgen een beetje kleur in uw gezicht als hij u komt opzoeken.'

Zuster Adams bleef opgewekt doorbabbelen, terwijl Ginny tegen heug en meug haar souper naar binnen slikte.

Waarom moest dat mens zoveel praten? En haar behandelen alsof ze een kind was? Ze kreeg zin om een scène te maken ... haar de soep in haar gezicht te smijten en te eisen dat ze haar lieten opstaan. Maar dat was allemaal te veel moeite, want ondanks alles begon ze zich alweer slaperig te voelen. Vanaf het moment dat ze zich begon te realiseren wat er om haar heen gebeurde, was slapen het enige dat ze nog wilde. Zelfs rechtop gaan zitten was al bijna te veel moeite.

Vanavond zou hij haar niet komen opzoeken. Dat wilde hij niet. Hij was onverschillig genoeg geweest om - hoeveel dagen? - weg te blijven. En nu wilde hij het weerzien liefst zo lang mogelijk uitstellen. Misschien vroeg hij zich wel af wat hij met haar aan moest, nu hij haar hier had. Een onaangename, ongewenst verantwoordelijkheid. Een maïtresse was tenslotte één ding - een plezierartikel, dat je zonder meer aan de kant gooide als je er genoeg van had. Maar een echtgenote ...

Daar hadden ze het de volgende dag over, toen Steve eindelijk op bezoek kwam en haar meenam naar het terras dat haar beloofd was, maar dat ze nog nooit had gezien.

Gladgeschoren, het felle rood van de sabelhouw in zijn gezicht al verblekend tot een dunne streep, die nog intrigerender zou zijn voor de vrouwen die altijd naar hem keken, zag Steve er meer dan ooit uit als een piraat. Maar zijn houding was die van een beleefde vreemdeling.

Hij had haar in een stoel gezet en gevraagd of ze zo goed zat. Zelf was hij niet gaan zitten, maar achteloos blijven leunen over het smeedijzeren hek boven de rotswand en de oceaan.

Zijn ogen, half dichtgeknepen tegen de ochtendzon in, hadden de kleur van de oceaan waar die in de lucht overging, voorbij de branding. Even onpeilbaar, met een uitdrukking die onmogelijk was te lezen. Plotseling wist ze niet wat ze tegen hem moest zeggen, hoe ze zich moest gedragen. Wat zou hij nu van haar verlangen?

Zuster Adams had haar haren geborsteld tot ze weer glansden met iets van hun vroegere vuur, en ze van achteren vastgestrikt met een lint van dezelfde tint groen als de linten die door de lusjes langs de rand van haar kanten peignoir liepen. Ginny had zich zelf bekeken in de handspiegel die de verpleegster haar voorhield ... schuine, groene ogen als vijvertjes in de bleekheid van haar gezicht; veel te ver uitstekende jukbeenderen. Ze was te bleek, en ze was lelijk. Even zag ze het goudkleurige gezicht van Concepción voor zich, met de rode lippen in een triomfantelijke glimlach. 'Esteban en ik ... wij zijn hetzelfde soort mensen. Wij begrijpen elkaar ...'

Zij begreep Steve niet meer, als ze dat al ooit had gedaan.

Terwijl hij zo onpersoonlijk naar haar keek, begon hij te spreken met een stem waarin geen woede of hartstocht was te horen. Onbewust kwam haar kin naar voren, waardoor haar gezicht iets rebels kreeg.

'Ik ben blij dat je zo bent opgeknapt. Misschien kunnen we nu eens praten.'

'Waarover?' Ze klonk stuurs. 'Ik weet zeker dat je alles al hebt besloten. Ben ik al genoeg gestraft?'

'Gestraft!' Even gloeiden zijn ogen in de hare, toen zei hij weloverwogen, beheerst: 'Ik had gehoopt dat je langzamerhand zou begrijpen waarom ik je hier naar toe heb gebracht.'

'Om ... om me te kwellen! Ik weet waartoe jij in staat bent als 'e kwaad bent... of was jij dat vergeten? Wat mij ontgaat is waarom je me niet gewoon kon laten gaan. Je ...'

'Je werd niet gekweld.' Nog steeds die zorgvuldig beheerste tem. 'Je was op weg om verslaafd te raken aan opium. En dit was de enige manier om ... Ginny, ik heb gezien hoe het mensen vergaat die echt verslaafd raken. Ik ben in opiumkitten geweest en daar heb ik menselijke skeletten gezien, die van de ene hel ontsnappen naar de andere en op den duur zelfs niet meer weten dat ze leven. De kuur is pijnlijk, en het spijt me dat je daar doorheen hebt moeten gaan. Maar nu ben je er tenslotte af, tenminste dat zegt de dokter.'

'Je had me dood moeten laten gaan. Was dat niet veel gemakkelijker geweest?'

'Je bent nog steeds onredelijk, Ginny.'

'Betekent dat soms, dat ik opnieuw een "kuur" moet volgen? Ben je van plan me hier voorgoed gevangen te houden, of alleen tot de roddelpraatjes voorbij zijn? O, in Godsnaam! Wees voor de verandering eens eerlijk tegen me! Wat gebeurt er nu, Steve? Een scheiding, na een discrete wachttijd? Of ga je me wegsturen naar een rustige plaats, waar je me kunt vergeten?'

'Ik heb geen donder vergeten! En jij evenmin, zo te zien. Maar het wordt geen scheiding, Ginny. Nog niet tenminste. Over een maand gaan we weer trouwen, voor het publiek. In de kerk, met je vader die je weggeeft. En daarna half San Francisco op de receptie. Ze kunnen dan nog een tijdje fluisteren over hoe vlug je getrouwd bent nadat je weduwe bent geworden. En ze zullen zeggen dat je eerst mijn maïtresse bent geweest. Maar dat is toch beter dan dat ze praten over bigamie, nietwaar schat? En op den duur zullen ze ophouden met fluisteren en het accepteren.'

Hij had het een 'beschaafde regeling' genoemd; Steve, die zelf nauwelijks beschaafd was! Alleen om een schandaal te voorkomen zouden ze nog een keer formeel trouwen, met voor haar als enige verplichting daarna een paar maanden lang de gelukkige jonge vrouw te spelen.

'Ik heb je vriend graaf Tsjernikoff mijn woord gegeven, dat ik je binnen een jaar naar Europa zal laten gaan. Dan kun je tot een besluit komen over scheiden of niet.'

'En tot dan?' Ginny fluisterde bijna, en ze hoopte maar dat hij niet zou zien hoe wit haar vingerknokkels waren van het klemmen om de armleuningen van haar stoel.

'Tot dan stel ik voor dat we de schijn proberen op te houden. Ik zal ervoor zorgen zoveel mogelijk weg te zijn; ik weet zeker dat jij je dan meer op je gemak zult voelen. Een jaar, Ginny. En ik zal voldoende geld voor je vastzetten om je onafhankelijk te maken, onverschillig wat je daarna besluit te doen.'

Het klonk allemaal zo redelijk, zo praktisch, en zo volkomen koelbloedig! En wat had ze in feite eigenlijk voor keus?

'En jouw maîtresses?' vroeg Ginny later, en hij trok spottend een zwarte wenkbrauw op.

'En jouw minnaars?' Steve leunde achterover in zijn stoel en keek haar ondoorgrondelijk aan. 'Ik hoop, liefje, dat we allebei verstandig genoeg zijn om redelijk discreet te werk te gaan. We hebben samen al een galadag verzorgd voor de roddelgemeente. Waarom geven we hun tongen voor de verandering niet eens de kans om over iets anders te kletsen?'

Ze zaten tijdens een diner bij kaarslicht met elkaar te praten ' alsof ze onwennige partners waren in een of ander onmogelijk plan. Nog geen jaar geleden zouden ze de moeite van dat diner niet hebben genomen. Nee ... nog maar een maand geleden zou hij haar flauwe protesten hebben genegeerd en haar mee naar bed hebben genomen. Maar nu, nu ze zich binnenkort in het openbaar zouden gaan vertonen als man en vrouw, lag er een barrière tussen hen, en geen van beiden waren ze in staat - of bereid - om daar overheen te klimmen.

Zowel de Alta California als de Chronicle hadden de bruiloft uitvoerig beschreven. De koppen in het laatstgenoemde blad meldden: Eerste huwelijk van senator Brandons dochter voor de katholieke kerk.

De meer conservatieve Alta California noemde de jonge bruid 'de onlangs weduwe geworden prinses Sahrkanow', en herinnerde haar lezers aan het tragische ongeval op zee dat de prins het leven had gekost. Maar beide bladen waren het erover eens dat de bruid en haar nieuwe bruidegom een uitzonderlijk knap paar vormden, en dat de daarna door de vader van de bruid aangeboden receptie zelfs de schitterende bruiloft van een zekere miljonair uit New York ter gelegenheid van het huwelijk van zijn dochter met een Engelse edelman, in de schaduw stelde.

Het huis op Rincon Hill straalde van de lichten en het dansen ging door tot zonsopgang, gevolgd door een 'surprise-ontbijt' in het Palace Hotel. Pas daarna volgde de traditionele vlucht van het bruidspaar, in een schitterend nieuw rijtuig, dat speciaal in Engeland was besteld en getrokken werd door een stel prachtige volbloedpaarden.

Dood- en doodmoe, met hoofdpijn van te veel champagne en te veel spanning viel Ginny in slaap, en ze bewoog nauwelijks en mompelde iets onverstaanbaars toen het rijtuig stilhield en Steve haar in zijn armen nam en een wenteltrap op droeg. Toen ze wakker werd was haar eerste gedachte dat ze nog droomde. Waar was ze? Wat was er met haar gebeurd? Ze lag alleen in een enorm bed met aan het hoofdeinde een mahoniehouten plank met houtsnijwerk, gekleed in een nachtjapon van dunne, lichtgroene zijde, die over de hele lengte aan haar lichaam leek te kleven. En het moest laat in de avond zijn. Door de kamerhoge vensters kon ze een zwak violet lichtschijnsel zien. Iemand had in de kamer een vuur aangelegd, en de oranje gloed daarvan vloekte met het verdwijnende daglicht.

En toen kwam de herinnering, eerst nog vaag en een beetje verward; en daarmee een onbehaaglijk gevoel van angst.

Ze was werkelijk - weer - getrouwd met Steve. Deze bruiloft was nog onwerkelijker geweest dan hun eerste: het schitterende kaarslicht van het hoogaltaar, de hoge stemmen van het koor, haar eigen stamelende stem, die de vereiste antwoorden gaf.

Steve's stem klonk vaster... en ongeëmotioneerd. Net als het strelen van zijn lippen over de hare daarna.

Tijdens de receptie had hij haar glimlachend toegefluisterd: 'Ik weet wat voor goede actrice je kunt zijn, Ginny. Bedenk dat we verondersteld worden té verliefd te zijn om nog langer te hebben willen wachten met trouwen. Je kunt 't echt wel beter dan zo.'

'En jij ... ik zag dat het je moeite kostte je los te rukken van Concepción. Dat doet me te veel denken aan onze eerste bruiloft.'

Hij keek haar met samengeknepen ogen aan.

'Wat heb jij een goed geheugen, schat! Je moet me toch eens vertellen hoe deze bruiloft was vergeleken bij jouw laatste.'

Voor ze kon antwoorden had hij haar gedwongen met hem te gaan dansen, en hij hield haar daarbij zo strak tegen zich aangedrukt, dat ze buiten adem raakte voordat de muziek was afgelopen. En daarna ... daarna was hij bijna niet meer van haar zijde geweken en speelde hij de toegewijde en attente bruidegom. Hoe durfde hij tegen haar iets te zeggen over acteren!

En toch... Ginny ging rechtop zitten in bed, met gefrons voorhoofd van het ingespannen terugdenken. Zij was nagenoeg meteen in slaap gevallen toen ze samen alleen waren in het rijtuig met haar hoofd op zijn schouder. Hij had zijn arm om haar heen geslagen ... en daarna? Ze meende zich te herinneren hoe ze in zijn armen werd gedragen ... een zacht mompelende stem ... een deur die open werd getrapt. Wie had haar uitgekleed en in bed gelegd? Opeens en volkomen onverwacht voelde de jonge vrouw een warme blos op haar wangen. Wat bespottelijk! Ze moest oppassen voor dat plotselinge gevoel van zwakte, dat haar even leek te overrompelen. Nu herinnerde zij zich deze kamer en dit bed weer. Steve had haar hier al eens eerder heen gebracht en haar toen zo ongeveer verkracht, zijn lichaam een woedend strafwerktuig. Het feit dat hij vannacht vriendelijk - zelfs lief - was geweest, was op zich zelf nog geen reden om hem blindelings te vertrouwen, zoals ze vroeger wel had gedaan. Hij wist wat hij deed, en voorlopig kwam het in zijn kraam te pas om haar tam en tevreden te houden.

Ginny gaf een nijdige, bevelende ruk aan het fluwelen bellenkoord en strekte zich toen behaaglijk uit. Wat Steve's bedoelingen ook mochten zijn, hij had haar als de zijne genomen onder het oog van de halve wereld. Zij hadden een overeenkomst gesloten, en ditmaal zou zij zich niet laten kwetsen. Nee ... en evenmin zou hij een rustig, volgzaam vrouwtje aan haar hebben. Hij had haar deze situatie gemakshalve opgedrongen ... misschien had haar vader er wel iets mee te maken. Goed, ze zou haar rol perfect spelen ... eens kijken hoe hem dat beviel!

Ginny huiverde... ze wilde terug naar het heden en was gevangen - in haar droom - door het verleden. Gevangen ... door de bruiloft, door de leegte tussen hen. Nog geen negen maanden geleden waren ze van hun huwelijksreis op het schiereiland teruggekeerd naar San Francisco, eindelijk eens niet omringd door andere mensen. Terwijl haar dienstmeisje voor haar aan het inpakken was, zat mevrouw Morgan aan een intiem diner met haar man in de serre, met uitzicht over de stad tot aan de blauwe boog van water in de verte, waar schepen voor anker lagen met glinsterende lichten in de toenemende duisternis.

Af en toe - en vooral op ogenblikken als dit, als ze alleen waren - voelde Ginny zich bevangen door een gevoel van onwerkelijkheid. Was het echt mogelijk, dat ze getrouwd was met Steve en dat ze vreemden voor elkaar konden blijven? Hij kon met haar praten over zaken, tegen haar lachen en haar zelfs plagen. Maar de spanning tussen hen bleef bestaan.

Hij heeft al genoeg van me, dacht Ginny en sloeg haar ogen neer, terwijl ze peinzend naar het glas witte wijn naast haar bord reikte. Het was dwaas van me te verwachten ... Maar wat had zij verwacht? Dat Steve erop aan zou dringen dat ze bij hem bleef, terwijl hij het was die alle voorbereidingen had getroffen voor haar reis naar Europa? Hij had dat gedaan na dat vreselijke weekend in het buitenhuis van een of andere actrice. Bijna iedere man daar was met zijn maitresse, maar zij had beslist zelf mee gewild.

'Waarom niet? Ik ken iedereen. Het klinkt leuk. En je hoeft niet te denken dat ik jaloers zal zijn, als je besluit naar boven te gaan met dat blondje waar je gisteravond zo attent voor was.'

Hij fronste zijn wenkbrauwen.

'Houdt dat in dat ik ook geen blijken van jaloersheid mag geven? Ik zag dat je diverse bewonderaars had onder madame's vrienden.'

'O!' ze haalde achteloos haar schouders op. 'Maar dat zijn tenminste allemaal echte mensen. Ik heb zo genoeg van dat huichelachtige gedoe van het doen of ik fatsoenlijk ben als dat niet zo is.'

Daarop was hij in lachen uitgebarsten, maar hij lachte niet toen hij de trap opkwam in het huis van de actrice en haar op de overloop aantrof terwijl ze werd gekust door een jongeman die Peter heette. Hij was een bekend Engels acteur, maar ze liet zich alleen door hem kussen om de klap te verzachten die ze aan zijn trots had toegebracht, door hem gedecideerd te vertellen dat ze niet van plan was de nacht samen met hem door te brengen.

Terwijl ze zich afvroeg waarom ze zich zo schuldig en opgelaten voelde, maakte Ginny zich los uit de al te innige omhelzing van de jongeman. Tenslotte had ze Steve alleen achtergelaten met madame zelf, dacht ze afwerend. Ze waren naar de serre gegaan en hadden daar al een eeuwigheid samen doorgebracht, toen Peter, die al die tijd in haar oor had zitten fluisteren, aanbood haar te begeleiden naar haar kamer.

Steve zelf was de enige die niet in het minst van zijn stuk gebracht leek te zijn. De uitdrukking die nog maar enkele seconden daarvoor op zijn gezicht had gelegen was verdwenen, en er was alleen nog een kil sarcasme te zien toen hij een formele buiging maakte.

'Sorry dat ik stoor, liefste. Ik wilde je alleen maar een prettige nacht toewensen.'

Zij had een bijzonder onaangename en slapeloze nacht doorgebracht, helemaal alleen, want van Peter had ze zich daarna gauw ontdaan. En Steve had zij teruggezien aan een heel laat ontbijt, waarbij ze geen van beiden iets hadden gezegd over de afgelopen nacht en hoe ze die hadden doorgebracht.

'Hij heeft wel met me gevrijd, maar nog nooit ook maar één keer gezegd dat hij van me houdt,' dacht Ginny. De korte en gelukkige tijd die ze samen hadden doorgebracht in Mexico, beiden zonder een cent op zak en waar mogelijk slapend in de achterhoede van een leger, leek nu niet meer dan een droom. Toen had hij van haar gehouden, maar dat had niet lang geduurd.

Ze probeerde niet te denken aan de manier waarop hij Iwan had gedood. Ook dat leek gelukkig onmogelijk, als iets dat in een nachtmerrie was gebeurd. Geen jaloezie... Steve werd niet meer jaloers om haar. Hij was gewoon een eigendom komen opeisen. En nu, minder dan een jaar nadat ze formeel waren getrouwd, had hij al genoeg van haar, en sinds dat weekend was hij niet meer met haar naar bed geweest.

Met iets van haar oude vuur zei Ginny bij zich zelf: Maar ik mag barsten als ik hem laat merken dat het me iets doet! Als ik dan niets anders over heb van het groene meisje dat ik was, dan tenminste nog een beetje trots.

Ze had een tijd in de zon gezeten en haar gezicht had iets teruggekregen van zijn perzikachtig gouden tint, waardoor het gloeide in het kaarslicht. Haar groene, schuine ogen keken raadselachtig en geheimzinnig, terwijl zij speelde met de steel van haar wijnglas en het toen plotseling hief en leegdronk.

'Was je een geheime toast op je zelf aan het uitbrengen? Op Rusland? Of op Frankrijk en oude herinneringen?'

Het glas dat Ginny in haar hand had gehouden verbrijzelde tegen de open haard en ze keek hem uitdagend aan.

'Waarom zou ik drinken op oude herinneringen? Het verleden is dood en ik kijk liever vooruit.'

'Had me dat maar verteld,' zei Steve droogjes. 'Dan had ik met je meegedaan.'

Eén gevaarlijk moment voelde hij de opwelling om de tafel tussen hen opzij te trappen, om haar in zijn armen te nemen en op het tapijt te leggen tussen de scherven. Om haar te laten bekennen ... ja wat in godsnaam? Dat zij het type vrouw was geworden, dat zou reageren op de liefkozingen van iedere man, als die maar krachtig genoeg werden geuit? Hij kon niet vergeten dat het allemaal zijn schuld was. Te egoïstisch om aan haar toekomst te denken, had hij haar voor de wolven gegooid, in meer dan één opzicht. Als hij zich niet had laten verblinden door zijn vervloekte trots en jaloersheid, zou zij nooit onder de invloed zijn geraakt van Carl Hoskins ... of Iwan Sahrkanow. Of van de poeders die haar hielpen vergeten. Nu gaf zij hem overal de schuld van, en het rationele gedeelte van zijn geest begreep waarom.

Toen zij half waanzinnig was van verlangen naar opium en hem haar haat en wantrouwen toegilde, had hij zich voorgenomen geduldig met haar te zijn. Ditmaal zou er geen sprake zijn van geweld. Hij zou haar alles kwijt laten raken en haar dan terugwinnen, zodat ze uit eigen beweging en zonder dwang bij hem kwam. Maar zo was het niet gegaan.

Ze was een perfecte maïtresse en minnares, maar ze was niet dezelfde vrouw, die ooit haar keel had aangeboden aan zijn wurgende handen, terwijl zij bezwoer dat ze van hem hield. Of hetzelfde halfwilde schepsel dat een mes had gepakt om voor hem te vechten.

Het was maar goed dat ze binnenkort niet meer bij elkaar zouden zijn. Ze hadden allebei een tijd alleen nodig om zich weer aan te passen.

Tijd... die leek opeens veel te vlug voorbij te gaan, als het landschap dat je langs zag glijden door de vensters van de dure privéwagons op de nieuwe spoorweg die de kusten van een groot continent met elkaar verbond.

Ze waren aandeelhouder van zowel de Central als de Union Pacific spoorwegmaatschappij, en zodoende waren hun reizen door Amerika even comfortabel en luxueus als wanneer ze een paar vakantiedagen doorbrachten in een of ander weekendverblijf.

Steve had haar onlangs een aantal van zijn aandelen cadeau gedaan, en Ginny begon het gevoel te krijgen alsof zij zelf mede-eigenares was, terwijl zij door dagen en nachten schoten, met een constant veranderend landschap aan de andere kant van de vensters.

Maar tenzij ze zich bij de senator en Sonya voegde, zou zij haar tijd grotendeels alleen moeten doorbrengen in de luxueuze wagon die van haar en Steve was. Steve was meestal aan het pokeren met een paar kennissen die hij had ontdekt, en eenmaal, de avond voor dat ze werden verondersteld in New York aan te komen, zou ze hebben gezworen het goedkope parfum van een of andere vrouw aan hem geroken te hebben, toen hij haar formeel - een beetje dronken - welterusten kwam kussen.

Ginny was klaarwakker geweest en kwaad, toen ze hem de zware fluwelen gordijnen opzij hoorde trekken. Ze verstrakte en sloot gedecideerd haar ogen toen hij zich over haar heen boog.

'Ben je bezig de traditionele verongelijkte vrouw te spelen, Ginny-lief? Dat staat je niet. En ik ben veel te moe om er zelfs maar over te piekeren je te verkrachten. Dus ... welterusten.'

Steve's lippen, warm en met iets plagerigs, streken over haar voorhoofd en verder naar beneden, tot aan haar oorlelletje. Zijn vermogen om haar lichaam in opwinding te brengen had iets diabolisch! Ze zou bijna blij geweest zijn met zijn aanwezigheid naast haar in het brede, comfortabele bed, als ze dan maar verder de hele nacht ruzie met hem kon maken. Maar hij ging weg. En ook dat was iets, waar ze de afgelopen maanden aan gewend was geraakt.

Ze hadden afzonderlijke kamers, en als Steve bij haar in bed kwam, leek het wel alsof hij dat alleen maar deed omdat er geen andere vrouw beschikbaar was om aan zijn onverzadigbare lust te voldoen. En meestal gebeurde dat, als ze allebei uit waren geweest en ze moe waren of te veel hadden gedronken. Ze kwamen dan bij elkaar als dieren, beiden op zoek naar vergetelheid in wellust zonder gevoel. Hij keek nooit naar haar, zoals vroeger, maar mompelde binnensmonds: 'Ik heb je nodig, Ginny! En als je niet gauw je kleren uittrekt...'

Nee... nu werd ze door haar dienstmeisje uitgekleed en in haar dure, doorschijnende nachtjaponnen en negligés geholpen. En als Steve bij haar kwam ... als hij kwam, gebeurde dat als ze op het punt stond om in te slapen, of te uitgeput was om nog te protesteren. En even later ging hij dan weer weg, want slapen deed hij liever alleen, daar twijfelde ze niet aan. Ja, Ginny was best op de hoogte van de praatjes die de ronde deden in de stad ... onder de vrouwen die haar heimelijk benijdden, omdat zij een man had die haar overal mee naar toe nam en haar behandelde alsof ze zijn maitresse was in plaats van zijn vrouw. Zelfs Sonya had met een harde trek om haar zachte mond opgemerkt hoe vreemd dat leek.

Maar eigenlijk was het haar schuld. Zij had Steve er meteen mee geconfronteerd en nadrukkelijk gezegd, dat ze niet behandeld wenste te worden als een arm, zielig vrouwtje.

'Aangezien we tot een overeenkomst zijn gekomen, moet het ook fair worden geregeld tussen ons. Ik zie niet in waarom jij alle voordelen zou moeten hebben; ik wil me zelf ook wel eens vermaken.'

Merkwaardigerwijs had ze zich helemaal niet vermaakt, maar ze zou liever zijn gestorven dan dat aan hem toe te geven. Hij nam haar overal mee naar toe en behandelde haar in het openbaar alsof ze zijn maitresse was, maar ze was zelfs dat niet.

Binnenkort zou ze naar Europa vertrekken. Zelfs de gedachte dat zij de tsaar van Rusland zou ontmoeten, dat ze naar alle waarschijnlijkheid zijn dochter was, kon haar niet uit haar vreemde depressie halen.

En zoals gewoonlijk maakte een depressie Ginny briljant naar buiten. Ze zouden een week in New York doorbrengen. Ze veroverde de society daar stormenderhand. Niet alleen was ze rijk en getrouwd met een jonge en knappe man, die zelf onderwerp was van veel vrouwelijke nieuwsgierigheid, maar ze was ook half Frans, goed opgevoed en intelligent.

De geruchten over het jonge paar waren dus ver buiten San Francisco doorgedrongen; New York vroeg zich af wat er waar was van die geruchten. Niemand kon het zeggen, zelfs de schrijvers van de roddelrubrieken niet, die zich niet ontzagen om personeel om te kopen teneinde aan inlichtingen te komen.

Steve Morgan, groot, vervaarlijk uitziend, met de sabelhouw in zijn gezicht die nog bijdroeg aan de geruchten ('hij heeft verscheidene duels uitgevochten, zowel hier als in Europa... ze zeggen dat hij en zijn vrouw een openlijke verhouding hadden zelfs vóór de dood van haar eerste man.'), was voor zaken in New York met zijn schoonvader. Zijn knappe jonge vrouw, met haar intrigerende, groene ogen, zou heel binnenkort met haar stiefmoeder naar Europa gaan. In het openbaar leken ze gelukkig en goed bij elkaar te passen. Privé ... maar wie wist wat er in de privacy van een hotelsuite gebeurde? In New York zag Ginny haar man zelden, behalve bij een of andere officiële gebeurtenis. Ze bracht haar dagen door met winkelen met Sonya en op bezoek gaan. Haar avonden eindigden pas bij het eerste ochtendgloren, als ze nog maar net voldoende energie over had om zich op haar bed te laten vallen.

Als ze niet allebei toneel aan het spelen waren ten behoeve van anderen, gedroeg Steve zich alsof ze al weg was. Zelfs zijn verlangen naar haar lichaam af en toe scheen verdwenen te zijn. Nog niet éénmaal was hij haar kamer binnengekomen. Als ze ontbeet, was het alleen. Na de eerste dag weerhield een gevoel van pure vernedering Ginny ervan te vragen waar hij was.

'Meneer Morgan zei dat u zo lang kon blijven slapen als u wilde, mevrouw. Hij is heel vroeg weggegaan.'

Ze had erop gestaan Delia als haar dienstmeisje te houden, en de laatste tijd had het meisje geleerd haar gezicht strak in de plooi te houden. Bovendien leek ze een beetje bang te zijn voor Steve; ongetwijfeld had ze alle oude verhalen gehoord van Tillie. En Ginny had geen zin om zich te verlagen tot het stellen van vragen.

Ze voelde de tijd voorbijvliegen en haar langzaam murw maken. Zelfs aan Sonya kon ze haar werkelijke gevoelens niet blootgeven, en zeker niet aan Steve, zelfs al zou hij wat van de kostbare uren die hij elders doorbracht voor haar hebben gereserveerd. Ginny was er nu van overtuigd, dat hij met smart zat te wachten op haar vertrek. Ze moest wel gek geweest zijn om zich te verbeelden, om dwaas te hopen dat hij plotseling van gedachten zou veranderen en haar zou zeggen, dat hij liever wilde dat ze bleef.

De avond voor zij verondersteld werden naar Parijs te vertrekken werd er een grote afscheidspartij voor hen gehouden, iets dat in de kranten snobistisch wordt aangeduid als 'soiree'. Het vond plaats in de balzaal van hun hotel en er waren zeker meer dan vijfhonderd genodigden. Toch zouden de kranten de volgende morgen spreken over een exclusieve bijeenkomst van intieme vrienden. Ginny kende er nagenoeg niemand van.

Haar zenuwen waren tot het uiterste gespannen, en ze trachtte haar uitputting te verbergen door veel te lachen en te flirten met al haar danspartners. De vorige avond waren ze naar een bal geweest en pas na het ontbijt in het hotel teruggekomen. Daarna had ze Steve niet meer gezien, tot hij volkomen onverwacht haar kamer binnen was gekomen, waar hij haar in haar juwelenkistje zag zoeken naar iets voor bij haar nieuwe bronskleurige moiréjapon.

'Iedereen wacht op jou, schat.' En toen had hij haar achteloos het Azteken-halssnoer gegeven. Zij noemde het zo, omdat ze er in een museum eens een facsimile van had gezien en het had bewonderd. Bij dit zwaar gouden snoer, ingelegd met juwelen, hoefde ze verder geen bijouterieën te dragen. Het sloot nauw om haar hals en hing naar beneden tot aan de welving van haar boezem, die bij dit lage decolleté zichtbaar was. Het was schitterend, en had een barbaarse pracht waarom alle aanwezige vrouwen haar zouden benijden.

'O, Steve!' mompelde zij met grote ogen, en hij lachte.

'Je kunt me er later voor bedanken. We moeten nu nodig naar beneden.'

Toen ze zich eenmaal onder de gasten hadden gemengd, raakte zij hem weer kwijt. En Ginny's vrolijkheid was bijna koortsachtig. Hoeveel uur nog? Zij en Sonya zouden uitvaren met de vroege ochtendvloed. Hij had haar afbetaald met een sprookjesachtig kleinood, en ongetwijfeld verwachtte hij als dank een discrete scheiding, zonder rompslomp.

Tegen de tijd dat het diner werd aangekondigd, kon het haar al bijna niet meer schelen. Ze had al veel te veel wijn gedronken, om die vreemde pijn in haar hart te verzachten. Ze stak haar arm uit naar de man die haar tafelheer zou zijn, en lachte om iets dat hij zei, toen Steve met een onverwacht nijdig gezicht uit het niets kwam opduiken.

'Heb je afscheid genomen van iedereen?' En zonder haar de kans te geven om te antwoorden: 'Goed. Ik heb ons al verontschuldigd bij je vader. Je gaat dineren met mij.'

Zijn vingers klemden zich om haar pols heen en ondanks haar nijdige rukken waren ze onwrikbaar als stalen boeien.

Ginny's gezicht begon te gloeien. Iedereen keek naar hen! Hij sleepte haar praktisch de hele zaal door, langs alle paren op weg naar het diner, langs de douairières met opgetrokken wenkbrauwen en haar stiefmoeder met opeengeknepen lippen, langs de kelners met hun discreet onbewogen gezichten. De beloperde trap op, waarbij hij maar eenmaal omkeek, om vervaarlijk beleefd te vragen of ze liever wilde dat hij haar naar boven droeg?

Bij de deur van hun suite probeerde ze weer achter te blijven. 'Steve! Ben je nou helemaal gek geworden? Wat zal Delia ...'

'Als je me wilde vragen wat Delia zal denken of een van die mensen beneden: dat zal me eerlijk gezegd een eeuwige rotzorg zijn. En ik heb tegen Delia gezegd dat ze kon gaan slapen, dus het heeft geen zin om haar te roepen, als je dat soms van plan was.'

Ze viel bijna over de drempel van de kamer en achter zich hoorde zij de deur dichtslaan en het onheilspellende geklik van metaal toen hij hem op slot deed.

Alle gordijnen waren dichtgetrokken en de gaslampen op de laagste stand gezet, zodat ze het gevoel kreeg opgesloten te zitten in een doos met fluwelen voering.

'Als je die jurk ooit nog eens wilt dragen, trek hem dan uit. Trek al die bespottelijke dingen uit die je draagt... alles behalve dat halssnoer.'

Zelf rukte hij onverschillig en nijdig aan zijn kleren, zonder zijn ogen van haar af te houden.

Ginny haalde diep adem en keek hem uitdagend aan, met samengeknepen ogen.

'Als je me naakt wilt hebben, zul je me eigenhandig moeten uitkleden, Steve Morgan! Ik verdom het om me voor jou uit te kleden als ... als de eerste de beste slet!'

'Wat dacht je verdomme dan anders dat je was? Kleine, groenogige slet, ik heb lang genoeg geduld met je gehad. Jij schijnt een van die vrouwen te zijn, die maar één soort behandeling begrijpt en verdient.'

Terwijl hij dit met opeengeklemde tanden zei kwam hij op haar af, en ondanks het plotselinge bonzen van haar hart dacht Ginny niet aan wijken. Ze gaf een gesmoorde snik toen hij zijn beide handen in het diepe decolleté van haar avondjurk stak en die van boven tot onder openscheurde. En ze protesteerde zacht toen hij haar naakte lichaam ten slotte optilde en op het bed liet vallen; zijn vingers graaiden in de golvende massa van haar los vallende haren, terwijl hij zich bovenop haar liet zakken.

Ze voelde zich als... als een gevangen slavin die door haar veroveraar werd genomen. Volkomen instinctief verzette zij zich wild tegen zijn overweldiging en haalde haar nagels over zijn rug, tot hij haar hoofd hard bij de haren achterover trok om zijn lippen tegen de holte onder haar keel te drukken. Nog even bleef ze strak gespannen en toen, met een plotselinge zucht van overgave, klemden haar armen zijn lichaam dichter tegen het hare aan; haar vingers streelden over zijn rug, en in plaats van te worstelen om te ontsnappen drukte zij haar heupen tegen de zijne aan en sloeg haar benen om zijn gespierde dijen heen.

Het Azteken-halssnoer sneed in haar vlees en het zijne, toen hij verder bij haar binnendrong. De gaslampen leken te flikkeren en de kamer eromheen afwisselend groter en kleiner te maken. Lippen en handen zochten en vonden elkaar opnieuw, terwijl hun lichamen zich van elkaar verwijderden en weer bij elkaar kwamen.

Beneden waren de gasten van de senator klaar met het diner, en het dansen begon opnieuw, tegelijk met het onvermijdelijke gefluister.

Met Steve's armen stevig om zich heen soesde Ginny weg en was toen opeens weer klaar wakker, en haar stem mompelde hese, lieve woordjes tegen zijn blote schouder, verrukt over de terugkeer van zijn verlangen naar haar.

Na zoiets ... nadat ze elkaar zo plotseling hadden teruggevonden, zou hij haar toch zeker niet van hem weg laten gaan! Als hij dat alleen maar wilde zeggen ... als hij maar wilde vertellen dat hij niet van plan was haar te laten gaan!

'Steve ...?' begon ze, maar hij liet haar niet uitpraten. Hij kuste haar, vurig, als een eigendom, en maakte een eind aan alle gedachten, aan alles behalve gevoel. Het was alsof ze allebei weigerden te denken aan de ochtend, die vlak buiten de ramen op de loer lag ... wachtend om ze van elkaar af te rukken.

En dat gebeurde ook. Had ze het niet moeten vermoeden? Maar hoe kon ze weten dat een zwak grijs licht, dat door achteloos dichtgetrokken gordijnen naar binnen kwam siepelen, en een angstig, aanhoudend geklop op de deur een nacht vol hartstocht konden uitwissen alsof het nooit was gebeurd?

Ze was weer aan boord van een schip, warm gekleed, met cape en muts, tegen de kilte van een mistige morgen. Er was een parelend licht, dat overal vandaan leek te komen, en de mist hing slaperig boven de zacht deinende boezem van de zee.

Wat een triest en deprimerend uur om afscheid te nemen! Zelfs de mistflarden leken gedeprimeerd neer te hangen. En opnieuw was ze aan boord van een schip - een schoener. De witte zeilen werden net losgegooid; de gepolijste relingen, die in het zonlicht zouden blinken, waren nu beslagen met minuscule waterdruppeltjes. Alles leek kalm. Zelfs Ginny's rokken hingen zwaar tegen haar benen aan, en toen ze een paar lokken koperkleurig haar wegstreek uit haar gezicht, voelden die vochtig aan.

'Een toast!' Steeds weer opnieuw hoorde ze die woorden, terwijl glazen werden geheven en geledigd. Een man op leeftijd, die Ginny zich vagelijk herinnerde weleens te hebben ontmoet, vertelde haar geruststellend dat ze konden rekenen op een rustige reis.

'Dit is de beste tijd van het jaar om te reizen. Zodra je de haven uit bent, heb je de hele verdere reis zon.'

Alsof haar dat iets kon schelen! Alsof haar iets anders wat kon schelen dan het feit dat Steve niets had gezegd, niets had gedaan, behalve haar haasten, voor het geval dat ze de vloed zouden missen.

Vannacht... maar vannacht was misschien alleen maar een soort afscheid geweest. Zijn manier om voorgoed van haar af te komen.

Ginny's ogen dwaalden door de kamer naar waar hij stond, zoals ze al te vaak hadden gedaan. Gladgeschoren, niet minder elegant gekleed dan wie van de andere aanwezige heren ook, had hij weinig van de naakte wilde die haar nog maar een paar uur geleden zo woest had overweldigd. Haar lippen voelden nog pijnlijk en gezwollen aan van het geweld van zijn kussen. Zou iedereen hier vermoeden wat er gebeurd was, toen hij haar bijna zonder uitleg naar boven had gesleurd? Was het echt belangrijk? Voor wie hen vandaag zag, in het koude, grijze licht van een voorjaarsmorgen, leken ze gewoon op een getrouwd stel, al te veel aan elkaar gewend om nog in de war te raken door een scheiding.

Een flits van pure woede schoot door de grauwe mantel van lethargie heen die Ginny omhulde. Die vrouw daar - die zo flirterig glimlachte tegen Steve en haar glas hief om het zijne licht aan te raken. Wie was ze? En hoe durfden ze zo openlijk te flirten, terwijl zij, zijn vrouw, nog niet eens weg was?

Opeens, bijna alsof hij haar blik had gevoeld, keek Steve naar haar, met ogen van een donker en onpeilbaar blauw, waarvan de uitdrukking werd verborgen door die bespottelijk lange wimpers waar zij hem wel eens mee had geplaagd. Met haar hoofd in de nek keek Ginny terug.

Steve was de vrouw die zo dicht bij hem stond al vergeten. Half spottend ving hij de flitsende blik uit Ginny's ogen op en hief zijn glas naar haar op. Wat zag ze er koud en boos uit, met haar haren weggestopt onder die kap en die lange jurk van muisgrijze zijde met zijn hoge hals, die haar iets puriteins gaf, tot je die ogen en die mond zag. Zijn kleine heks met haar groene ogen! Maar al te goed herinnerde hij zich het wilde kloppen van haar hart tegen zijn borst, als van een gevangen bosdiertje. Zachte, onsamenhangende geluidjes door half geopende lippen. Ginny - demonische Nemesis; het soort vrouw dat iedere man naar zijn ondergang kon voeren. Zoals ze het ene moment kon vechten en ruwe scheldwoorden schreeuwen, alleen maar om zich even later volledig over te geven. Zoals ze hem bleef ontwijken, zelfs nadat hij die lichamelijke overgave had afgedwongen! Als ze hem in de stormachtige maanden die achter hen lagen maar eens een teken had gegeven dat ze van mening was veranderd over die bespottelijke reis naar Europa; maar Steve bedacht somber dat dan zijn eigen trots hem er toch nog op zou hebben doen staan. Hij wilde haar volledig de gelegenheid bieden om zelf haar lot te bepalen en volkomen vrij te zijn in haar keuze, zodat, wanneer ze dat deed, het helemaal haar eigen keus zou zijn. Het was beter zo, niet alleen voor haar, maar ook voor zijn eigen gemoedsrust. Het was de laatste tijd maar al te vaak voorgekomen, dat zijn eigen helse jaloezie de strakke teugels, die hij zich zelf had aangelegd, bijna had doen knappen.

Steve's ogen hadden een peinzende, bijna taxerende uitdrukking gekregen, terwijl hij haar op stond te nemen. Plotseling, alsof ze zijn blik niet langer kon verdragen, draaide Ginny zich om en glipte de cabine uit, waarbij ze een vlaag koele, vochtige lucht binnenliet alvorens de deur achter zich dicht te doen.

'Sorry,' mompelde hij automatisch tegen de knappe brunette, die een beetje pruilend naar hem opkeek terwijl haar gezicht een teleurgestelde uitdrukking kreeg.

Hij dronk zijn glas leeg, schonk twee nieuwe glazen vol en gaf de steward die als barkeeper optrad een fooi. En toen, tegen alle praktische en nuchtere waarschuwingen van zijn verstand in, ging hij haar achterna, het dek op.

Ze stond alleen bij de reling en zonder een woord stak hij haar het glas toe. Haar ogen, somber en matgroen, keken even in de zijne; toen wierp zij haar hoofd achterover, dronk de champagne in één teug op alsof het water was en smeet in nagenoeg dezelfde beweging haar glas over de reling.

'Bon voyage, liefje,' mompelde hij over de rand van zijn glas heen en volgde haar voorbeeld.

Abrupt keerde zij zich van hem af, en haar gehandschoende handen grepen de gepolijste reling zo stevig beet, dat ze dacht dat haar vingers zouden knappen. Een stijve bries, die de oppervlakte van het water rimpelde en de doorzichtige mistbanken aan flarden blies, liet de rondingen van haar slanke lichaam in silhouet zien, en Steve voelde haar rokken tegen zijn benen aan waaien. Hij stond op het punt om iets luchtigs en onverschilligs te zeggen, toen zij hardop zijn naam zei, met haar gezicht nog steeds gedecideerd van hem afgewend.

'Steve...'

En nu opeens, alsof de sluier van twijfel en misverstand die al die maanden tussen hen had gehangen even werd opgelicht, kon hij de innerlijke strijd bij haar zien woeden. De strijd tussen trots en gevoel, waarbij ze haar gezicht naar de zee gekeerd hield, alsof ze bang was de antwoorden anders in zijn ogen te zullen lezen. Diezelfde vervloekte, emotionele schommeling, die hij bij zich zelf probeerde te negeren, maar Ginny had meer moed. Zonder haar te helpen en te reageren op haar smeekbede, zag hij hoe ze haar schouders rechttrok en haar kin vooruit stak.

'Ik moetje wat vragen, Steve. Wil je ... wil je me terughebben?'

Hij aarzelde net even te lang terwijl hij naar het juiste antwoord zocht, en zei toen behoedzaam:

'Ik wil dat je doet wat jij wilt, Ginny.'

De woorden waren nog niet uit z'n mond, of hij schold zich zelf al uit voor lafaard. Wat klonk dat deugdzaam en voorzichtig! Zij was in ieder geval moediger dan hij. Steve vervloekte haar koppigheid en haar enorme aantrekkelijkheid, toen ze met een een ruk haar hoofd omdraaide en hem recht in z'n gezicht keek, niet beschaamd voor het waas van niet-vergoten tranen in haar ogen.

'Dan ...' - ze hield haar stem zorgvuldig vast en bleef hem strak aankijken - 'dan had ik mijn vraag misschien anders moeten formuleren. En misschien krijg ik dan ditmaal een ondubbelzinnig antwoord! Hou ...' Ze beet plotseling op haar lip en ging met vaste stem door: 'Wat voel je voor mij, Steve? Als je van me houdt, hoeveel dan? Ik moet het weten ... begrijp je dat niet?'

Steve voelde zich betrapt en bij verrassing genomen en zei luchtig en bijna té vlug: 'Nou, ik ben stapeldol op je, schat. Wist je dat niet?'

Hij zag het groene licht in haar ogen scherper worden en dacht even dat ze hem een klap zou geven. Hij wist dat hij die verdiend had.

Toen klonk er een blikkerige stem die de afstand tussen hen vergrootte.

'Alle bezoekers van boord! Alle bezoekers van boord, alstublieft! Dit is de laatste aankondiging.'

Wat ze ook voor nijdige woorden had willen zeggen, de onafwendbaarheid van deze waarschuwing spoelde ze weg.

Haar ogen werden ernstig en groot en zochten in zijn gezicht naar het antwoord dat hij haar misgunde.

Zoveel ongezegde dingen! Woorden van liefde, van vertrouwen en zelfs van jaloezie. Onder haar kinderlijke, vragende blik verdween het scheve glimlachje van zelfspot van Steve's lippen. Hij keek nijdig, geïrriteerd, gefrustreerd en... ja, hij keek werkelijk ongelukkig!

Hij legde zijn handen op haar schouders en zijn stem klonk hees.

'Ginny ...'

Zij schudde haar hoofd.

'Nee ... stil! Zeg verder maar niets meer, Steve. Ik wil niet... als je de woorden niet kunt zeggen, toon het me dan. Verdomme, Steve, zeg me dan de waarheid zo...'

Plotseling, heftig, zonder zich ook maar iets aan te trekken van de menigte die plotseling aan dek was verschenen, drukte Ginny haar lichaam tegen het zijne aan, terwijl ze op haar tenen ging staan, haar armen om zijn nek sloeg en haar lippen al van elkaar gingen, op zoek naar de zijne.

En hij kon niet tegen haar op. Zijn armen klemden zich om haar heen en drukten haar tegen zijn lichaam alsof hij haar wilde breken, terwijl zijn mond de hare nam met een harde, pijnlijke wildheid, die haar zacht liet kreunen, al jubelde zij over haar overwinning. Hij mocht zeggen wat hij wilde, hij mocht haar zelfs kussen alsof hij haar haatte omdat ze hem in de val had gelokt, maar hij hield van haar ... hij hield van haar! Al haar sinds lang sluimerende instincten vertelden haar dat nu.

Hij kuste haar zoals die avond in Vera Cruz, toen hij voor het eerst had toegegeven dat hij van haar hield. Toen hij haar had verteld dat hij bezeten van haar was, en haar hartstochtelijk had bemind, terwijl hij zacht Spaanse liefdeswoorden prevelde tegen haar gloeiende huid.

Woede en hartstocht, die overgingen in tederheid toen hij de zacht toegevende, zo vertrouwde vorm van haar lichaam tegen het zijne aan voelde... de zilte smaak van haar tranen. Omslaand in een woedende frustratie, toen er een verlegen kuchje achter hen klonk en haar vaders stem Steve waarschuwde dat de boten vertrokken.

'Ik denk dat ze de laatste voor ons ophouden ...'

Ginny's gezicht was bleek en betraand, en de ogen waarmee zij hem aanstaarde waren diep en donkergroen.

Alsof het hem moeite kostte gingen zijn handen over haar rug naar boven... met zijn vingers om haar schouders duwde hij haar van zich af. Met zijn zwarte wenkbrauwen opgetrokken in een gefrustreerde frons, vloekte hij haar met gedempte stem uit in het Spaans: 'Naar de verdommenis met jou, heks met je groene ogen! Heb je nu je antwoord? Wat wil je nog meer van me ... m'n scalp om aan je riem te hangen?'

Voor zij kon antwoorden of zelfs maar kon begrijpen wat hij tussen zijn opeengeklemde tanden door had gemompeld, vielen zijn handen van haar af en werd zijn gezicht weer ondoorgrondelijk.

Ditmaal was zijn kus een pure formaliteit, niet meer dan een vluchtig contact tussen zijn lippen en de hare.

'Pas goed op je zelf, querida mia.'

Ginny klemde zich vast aan de reling als steun en voelde zich alsof ze wortel had geschoten op die plek en er nooit meer weg zou kunnen gaan.

Zou het altijd zo gaan? Ginny voelde zich alsof ze langzaam uit een nachtmerrie terugkeerde naar de werkelijkheid. In haar geest was een beeld geëtst: Steve, die van haar wegliep. Hoe vaak had hij dat al niet gedaan ... hoe vaak zou hij dat nog doen?

'Doe niet zo morbide,' berispte Ginny zich zelf. 'Blijf niet zo bij het verleden stilstaan ... althans niet bij dat deel ervan.'

Ze rekte zich uit, haalde diep adem en keerde zich van het venster af om zich voor te bereiden op de slaap. Ze wilde niet als het prototype van de jaloerse echtgenote wakker liggen als Steve terugkwam. En ditmaal zou het anders gaan tussen hen. Heel anders.