3

Maar de volgende morgen, ondanks al haar goede voornemens, merkte Ginny dat ze veranderd was in een feeks. Natuurlijk was het Steve zelf die dat teweeg had gebracht, door achteloos binnen te komen wandelen uit de kleedkamer, zijn haar nog nat en zijn ogen met bloed doorlopen, en vervolgens bij haar in bed te durven kruipen, terwijl buiten de zon helder scheen.

Hij was net thuisgekomen! Hoe durfde hij? Ginny had willen doen alsof ze sliep, maar werd verraden door haar versnelde ademhaling, en ze zag om zijn mondhoeken een honend en plagerig glimlachje. Met een ruk ging ze rechtop zitten en uit haar ogen spatten groene vonken.

'Ben je niet een beetje vroeg, Steve?'

'Om je de waarheid te zeggen, ben ik een beetje verbaasd jou wakker te vinden op dit onchristelijke uur, schat. En je ziet er altijd zo aanbiddelijk uit als je kwaad bent. Vind je 't erg om een eindje op te schuiven? Ik heb zelf nog niet al te veel slaap gehad.'

'O, je bent...' Ginny was buiten adem van pure woede ... Ze zou hem met haar nagels willen bewerken tot hij dat vervloekte, sarcastische lachje kwijt was.

Hij liet zich naast haar in bed vallen en weerde haar af met een traag en bijna onbeschaamd gemak ... zijn greep om haar polsen werd steeds knellender, tot ze opnieuw schreeuwde, ditmaal van pijn.

'Hou op! Verdomme, Steve, laat me los; je doet me pijn, en jij bent het die verdient... o, ik zou je wel eens willen laten zien wat jij verdient. Denk je soms dat ik een of andere idioot ben, die gelooft dat jij de hele nacht in je kleedkamer hebt gezeten? Of dat je aan het kaarten was, of een ander typisch mannensmoesje? Ik neem het niet...'

'Als jij niet ophoudt met tegen me te schreeuwen als een feeks, liefje, dan dwing je me je te laten zien wat ik niet neem ... zoals razende driftbuien als ik naar bed wil en slaap nodig heb. Ginny, ik meen het. Je kunt beter ophouden met vechten, tenzij je bij mij nog andere dingen dan geweld alleen wilt uitlokken.'

Ze zag de plotselinge vernauwing van zijn ogen, terwijl die naar haar kronkelende lichaam keken, en hijgde van verontwaardiging.

'O nee, dat doe je niet! Als jij denkt dat ik je mijn lichaam laat gebruiken nadat je met God weet wie... nou, ik zou nog liever ... ik zou liever willen dat we weer in aparte kamers gingen slapen, zoals vroeger.'

Zijn mond werd hard en in zijn stem kwam een afschuwelijke klank, die Ginny zich maar al te goed herinnerde.

'Er zijn een paar dingen, dame, die jij eens in dat lieve hoofdje van je moest laten doordringen. Een daarvan is, dat ik het recht heb jouw lichaam te gebruiken, zoals jij dat zo passend uitdrukt, op ieder moment en op alle manieren die mij aanstaan. Ja, ook wanneer ik al bij - hoe noemde jij dat ook weer? - God weet wie ben geweest.'

Waarom probeerde ze nog tegen te stribbelen? Hij schoof zijn lichaam over het hare heen in dezelfde gewelddadige soepele beweging waarmee hij haar vastgeklemde handen boven haar hoofd bracht.

En haar 'Nee, Steve!' kwam te laat, toen hij bijna dodelijk zacht met zijn gezicht vlak bij het hare zei: 'En de volgende keer, schat, zou je de beleefdheid kunnen hebben me te vragen waar ik geweest ben, voordat je voorbarige conclusies trekt. Was jij het niet die het een paar weken geleden over vertrouwen had?'

Ze lagen nu beiden te hijgen - hij van woede en zij van inspanning om zich los te rukken. Donkere blauwe en vlammende groene ogen waren aan elkaar gekleefd in een soort strijd, en als een in het nauw gebracht dier liet Ginny haar tanden zien en tartte zij hem om haar te trachten te kussen.

'Bruut! Moetje altijd geweld bij mij gebruiken?'

'Moet jij me daar altijd toe provoceren?'

'Verdomme! Ik laat me niet door jou verkrachten!'

'Als je ophoudt met worstelen als een wilde kat, hoeft dat ook niet.' En toen, alsof hij haar stemming had gepeild, ging hij honend door: 'Tenzij dit natuurlijk echt de manier is waarop je het liefst door me genomen wilt worden... In dat geval, schat, had je me dat echt van tevoren moeten vertellen, dan zou ik met genoegen aan je verlangens hebben voldaan.'

Ginny kneep haar lippen op elkaar en keek hem woedend aan.

Hij was haar aan het voeren en die lol gunde ze hem niet! Ze was tegen hem opgewassen in ieder spelletje dat hij dacht te kunnen spelen!

Plotseling werd haar hele lichaam slap. Met een zucht sloot ze berustend haar ogen en zei op verveelde toon:

'Nou ja, goed. Ik kon langzamerhand eigenlijk ook wel weten dat je fysiek veel sterker bent dan ik, dus wat heeft het voor zin? Doe maar met me wat je wilt, maar probeer het alsjeblieft een beetje vlug te doen, wil je? Ik sterf van de honger, en jij zei trouwens dat je slaap nodig had.'

Ze hoorde hoe hij zijn adem inhield, en alleen door een geweldige zelfbeheersing slaagde zij erin haar ogen dicht te houden. Ze durfde hem nu toch niet goed in de ogen te kijken, want ze begon een beklemmend gevoel te krijgen dat ze ditmaal te ver was gegaan.

'Is dat de manier waarop je je minnaars in het gareel hebt gehouden?' Onder de misleidende zachtheid van Steve's stem klonk een trilling die ze de laatste tijd niet had gehoord ... een mengeling van ingehouden woede en afkeer, die Ginny bijna aan het beven bracht. Op dezelfde toon ging hij, bijna babbelend, door: 'Je klinkt net als een hoer, weet je... maar ik had me natuurlijk ook moeten bedenken dat je dat bent... heb je succes gehad in je bedrijf, de laatste tijd?'

Haar lippen waren verstrakt, maar nu ze eenmaal zover was gegaan, dwong ze zich zelf tot toonloos antwoorden: 'Vast niet zo goed als jij in 't jouwe, wat dat op dit moment ook mag zijn. Je kent hoeren zo goed, lieve Steve! En tenslotte heb jij me opgeleid, nietwaar?'

Ergens in haar achterhoofd hoorde ze bijna een zacht, wanhopig stemmetje, het hare, vragen: 'Waarom zeggen we al die vreselijke dingen? Hoe is dit allemaal begonnen?'

Steve moest zich geweld aandoen om niet toe te geven aan een krankzinnige impuls om haar te wurgen. Kleine heks met haar giftige tong! Hoe durfde ze hem zo te provoceren en dan daar te liggen als een martelares, wachtend om in stukken te worden gescheurd! En hij die dacht dat hij haar bijna had getemd!

'Zo te zien heb ik je niet goed genoeg opgeleid. Maar daar zal ik wel wat aan doen.'

Het plotselinge korte lachje waarmee hij haar losliet deed Ginny's ogen openvliegen. Ze had verwacht... nee, ze wist eigenlijk niet precies wat ze had verwacht. Zeker niet zijn volgende handeling, de lange, nijdige passen waarmee hij naar haar grote klerenkast liep. Wat had hij nu in de zin? En zou ze ooit die wilde, onberekenbare vreemdeling-minnaar waar ze mee getrouwd was echt leren begrijpen? Als hij wilde kon Steve de perfecte gentleman spelen, wellevend en verfijnd; maar misschien had ze meer moeten denken aan de wilde, die altijd onder de oppervlakte verborgen zat. Ginny voelde een onverklaarbare huivering van angst door zich heen gaan. Wat was hij aan het doen, scharrelend tussen haar kleren ?

Ze probeerde haar stem zo ijzig mogelijk te laten klinken.

'Als je 't niet erg vindt, laat ik dat echt liever door mijn meisje doen.'

Ze rilde toen hij een van haar favoriete japonnen - zijde gegarneerd met brokaat - praktisch van het hangertje afscheurde; toen draaide hij zich om en keek haar met samengeknepen ogen op een bijzonder onaangename manier aan.

'Ja, dat vind ik wel erg. Kleedje aan, Ginny. Opschieten.'

Bijna barstte zij in een hysterisch gelach uit. Was hij haar werkelijk aan het vragen zich voor hem aan en niet uit te kleden? Was hij gek geworden? Toen gooide hij haar de japon toe, en haar opkomende hysterie maakte plaats voor hernieuwde woede.

'Dat doe ik niet, Steve Morgan! Ik laat me niet rondcommanderen door jou of door welke man ook!'

In plaats van te reageren boog hij alleen even sarcastisch zijn donkere hoofd.

'Je hebt vijf minuten de tijd, dame ... terwijl ik me aankleed. Daarna... och, je hebt me er net nog aan herinnerd hoeveel sterker ik ben dan jij, niet?' En toen harder: 'Stel mijn geduld niet te veel op de proef, Ginny. Want gekleed of niet, je gaat met me mee uit rijden. Ik heb besloten je nieuwsgierigheid naar waar ik de hele nacht geweest ben te bevredigen.'

Ze herinnerde zich een keer eerder, lang geleden, tegen haar zin en half naakt met hem uit rijden te zijn gegaan ... met zijn geweer waarschuwend onder haar borsten. Ze herinnerde zich het gevoel van kleren die haar van het lijf werden gescheurd, de kleverigheid van zijn bloed op haar blote vlees, en buizerds die in een hete, blauwe lucht rondcirkelden. En hoe ze half lopend, half door hem meegesleurd de modder van het moeras in gingen, tot waar de bomen ieder licht buitensloten, een groene, verstikkende kooi. Zoveel van die dingen, allemaal onderdeel van de eeuwige strijd die tussen hen woedde. Een strijd van wilskracht, van koppigheid.

En voor hij zich abrupt omdraaide en wegging, zou Ginny hebben kunnen zweren datzelfde besef in zijn ogen te hebben gezien.

Toen hij de kamer weer binnenkwam, geschoren en gekleed, zat zij gekleed op hem te wachten. Steve fronste zijn zwarte wenkbrauwen en taxeerde haar onbeschaamd. Wat was het toch een verdomde, kleine heks, onberekenbaar en altijd in de contramine! Op zijn minst had hij weerstand verwacht... op zijn ergst, dat hij iets naar zijn hoofd zou krijgen, terwijl zij hem wijdbeens stond te tarten om haar zijn wil op te leggen. Maar in plaats daarvan stond zij geheel gekleed en doodkalm tegenover hem, en ze zag er nog irriterend charmant uit op de koop toe.

Een deel van zijn geest bewonderde haar, ook al keek hij kwaad. Ginny's glimlach was gemaakt stralend.

'Vind je hem mooi? Je hebt me deze jurk nog nooit zien dragen - hij was natuurlijk gruwelijk duur, maar ik kon geen weerstand bieden aan de verleiding. Heb je hem daarom nu uitgezocht?'

Het manteltje met zijn brokaatgarnering hing geraffineerd over een onderjurk in een iets donkerder groen dan de dunne twijgjes waarmee het gebroken witte brokaat was versierd, met van onderen een tournure die eindigde in een klein sleepje. Het lijfje had een diep decolleté, dat haar perfect stond. Het was een baljurk en dus niet bepaald geschikt om 's morgens vroeg te dragen, en dat was waarschijnlijk een van de redenen waarom hij juist deze had uitgekozen, uit pure perversheid.

'Je kunt beter een omslagdoek dragen,' zei hij kortaf en negeerde bewust haar subtiele uitdaging.

Ginny kwam in de verleiding om haar tong tegen hem uit te steken, toen hij de slaapkamerdeur voor haar openhield, maar dwong zich weer tot een lieve glimlach, in de hoop dat haar onoprechtheid goed zichtbaar was.

'Och, dank je wel, Steve. Wat attent van je! En gaan we lang uit rijden? Want in dat geval moet ik wel een boodschap voor Sonya achterlaten ...'

'Daar heb ik al voor gezorgd!' Zijn stem waarschuwde haar om op te passen niet te ver te gaan met deze komedie, en Ginny bedacht met een venijnig genoegen dat ze hem in tijden niet zo kwaad had gezien.

Een uur later, toen het veel warmer was geworden en Ginny zich gewoon voelde stomen, terwijl haar gezicht vuurrood en bezweet was onder de grote hoed met voile die hij haar had gedwongen op te zetten, was het haar beurt om kwaad te worden. Zelfs de ontdekking dat ze de stad New Orleans binnenreden vermocht haar toenemende woede niet te verminderen en ... ja, ze moest zich zelf wel bekennen dat ze ook een beetje bang begon te worden. Je kon nooit weten met Steve. En als hij een van die razende woedebuien had ...

Ginny keek hem zijdelings aan van onder haar wimpers, maar zijn profiel was strak en onverstoorbaar. Hij had nauwelijks een woord tegen haar gezegd, zelfs niet toen zij trachtte haar suikerzoete gifpijlen onder zijn huid te krijgen, en haar laatste redmiddel was een sombere stilte. Maar als ze op de plaats van bestemming aankwamen zou hij ontdekken, dat die schijnbare volgzaamheid niet meer was dan dat... een pose. 'Ik laat me niet door hem tiranniseren,' zei Ginny opstandig bij zich zelf. 'En dat zal hij merken ook.'

Vreemd genoeg, en zelfs zonder haar aan te kijken, kon Steve haar gedachten bijna lezen. Ze was een bijzonder hardnekkige vrouw, zoals hij maar al te goed wist. Ze zou misschien buigen, als het niet anders kon, maar ze zou zich nooit door hem laten breken... wilde hij dat? Zijn woede was nu grotendeels weggeëbd, en hij voelde zich een beetje dwaas, omdat hij zich door haar had laten uitdagen tot deze idiote expeditie. Hij had zijn gang moeten gaan en haar moeten nemen zoals zijn bedoeling was... al dan niet tegen haar zin. Ongeacht de hatelijke en gemene dingen die ze tegen elkaar zeiden, hun lichamen spraken een heel andere taal. Ja, daar had hij toen aan moeten denken. Misschien dat hij dan nu in plaats van terug te zijn in New Orleans en zich onvoorstelbaar moe en prikkelbaar te voelen, al diep in slaap zou zijn.

Het lichte rijtuigje, waarvan Steve had beslist dat het door niemand anders dan hem zelf mocht worden bestuurd, sloeg plotseling een brede laan met bomen in, met imposante huizen van baksteen en bruine zandsteen, voor het merendeel tenminste drie verdiepingen hoog. Basin Street, las Ginny op het naambordje en ze trok haar neus op. Wat zochten de mensen in New Orleans toch rare namen uit voor hun straten. Was Steve met haar op weg naar een of andere oude vriendin, waarvan hij het bestaan om een of andere reden verborgen had gehouden? Nee ... dat zou te voor de hand liggend zijn. Zonder het te weten had Ginny haar kin uitdagend uitgestoken. Ze zou hem niet de voldoening schenken om het te vragen, of zelfs maar interesse te tonen. Ze zou hem laten merken dat het haar in feite niet kon schelen waar hij de hele nacht had gezeten. Waar ze wel bezwaar tegen had, dat was deze lange en vervelende rit, van de betrekkelijke koelte in het huis aan de rivier naar de broeierige atmosfeer van de stad. Ze voelde zich al kleverig van het zweet, en ze had nog dorst ook. Echt iets voor Steve om haar zo mee te slepen, zonder haar zelfs de gelegenheid te geven om te ontbijten.

Op dat punt werden Ginny's gedachten onderbroken doordat het rijtuig met een ruk stilhield; een negerjongetje in een uniform met glinsterende gouden knopen kwam aanhollen om de teugels op te vangen die Steve hem achteloos toewierp. Met zijn andere hand ving hij het geldstuk op dat meegegooid werd, en hij grijnsde breed.

'Dank u wel, mijnheer! Ik zal heel goed op uw paarden passen, mijnheer.'

Van onder wimpers die bijna even lang waren als die van Steve keek de jongen nieuwsgierig naar Ginny, terwijl de grote gentleman haar hielp uitstappen.

Deze dame zag er heel anders uit dan de meeste dames die hier overdag kwamen. Om te beginnen had hij nog nooit zo'n mooie jurk gezien, en voor zover hij dat kon zien achter de dikke voile, had ze ook een heel knap gezicht.

Ook Steve keek zijdelings naar haar, terwijl hij een forse ruk aan het gevlochten gouden bellenkoord gaf, die een man op middelbare leeftijd, eveneens in uniform, naar de smeedijzeren hekken die de nauwe gang naar de straat toe afsloten, bracht. Daarachter kon Ginny de bovenverdiepingen ontwaren van een huis dat een eind van de straat afstond, met witgeverfde blinden die gesloten waren tegen de hete zonnestralen. De gang bestond uit een rij stenen bogen en was heerlijk koel vergeleken bij de hitte op straat. Kleine toortsen in kunstig bewerkte smeedijzeren blakers deden Ginny vagelijk denken aan Mexico, en die indruk werd nog sterker toen zij voor zich uit een zacht gekletter van water hoorde. Een fontein! Tweelingcherubijnen goten uit schuingehouden kruiken een eindeloze stroom water in de ronde vijver beneden hen. En hier stonden nog meer bomen met daaronder banken in de schaduw.

De bediende die de hekken voor hen had opengemaakt leidde hen nu buigend door de imposante voordeur van mahoniehout en brons het huis binnen, met een glimlach die vertrouwd en onderdanig was. Te zien aan de manier waarop hij Steve had begroet, scheen hij hem te hebben herkend. Ginny had wel willen stampvoeten van ergernis. Waarom had hij haar gisteravond thuisgelaten? En waarom was hij zo... zo aanmatigend, dat hij haar boos had gekregen, zodat haar trots haar nu niet toestond de vragen te stellen die haar op de lippen brandden?

Een knap mulattenmeisje pakte Ginny's omslagdoek aan en haar hoed... nu kon ze, zonder te worden gehinderd door die vervelende voile, veel beter om zich heen kijken.

'Wilt u eerst iets drinken, mijnheer? Er is een kamer vrij, als u dat liever wilt. En ik zal madame vertellen, dat u hier bent; ik denk niet dat ze u zo vroeg al terug had verwacht.'

In de hal was alles smaakvol en in gedempte tinten uitgevoerd. Een kapstok, een paar spiegels in vergulde lijsten die de ruimte groter deden lijken, en een werkelijk schitterende kroonluchter. En wie zou 'madame' zijn, vroeg Ginny zich nijdig af. Was Steve soms van plan haar voor te stellen aan zijn nieuwste maitresse? Ze rukte haar elleboog uit zijn overbeleefde greep en had haar mond al open om te zeggen dat het nu uit moest zijn met die geheimzinnigdoenerij, toen ze een deur open hoorde gaan en een warme, wat kwijnende vrouwenstem hoorde murmelen: 'Ja, 't is al goed, Belle. Je ziet dat ik al wakker was. Je kunt wel weer verder gaan met waar je mee bezig was ... Steven? Ja, ze had gelijk, zo gauw had ik je niet terug verwacht. Heb je helemaal niet geslapen?'

De lange, slanke, blonde vrouw kwam met uitgestoken handen op hem af. Haar parfum was zeer geraffineerd, moest Ginny toegeven, en haar jurk ook. En ze was ontegenzeggelijk attractief ... hoe durfde Steve? Wat was hij van plan?

Dat merkte ze gauw genoeg. Met toenemend ongeloof keek Ginny toe hoe Steve de handen van de vrouw pakte en haar achteloos kuste, waarna hij de onbeschaamdheid had om te zeggen:

'Dag, Hortense. Jij bent een van de weinige vrouwen die ik ken, die op ieder uur van de dag kans zien er even verleidelijk uit te zien! Nee, ik kon toch niet meer slapen ...' Ginny ving zijn zijdelingse blik op en voelde hoe haar handen zich balden tot vuisten ... 'dus heb ik maar besloten terug te komen met iemand. Heb je een kamer vrij?'

Hortense nam Ginny even vluchtig taxerend op en lachte zachtjes, alsof hij iets grappigs had gezegd.

'Je hebt de keus, cher ami! Tenslotte is het allemaal van jou, hè? Wil je de kamer in goud en wit - met al die spiegels?'