5

Sonya Brandon kon het niet weten, maar Ginny zelf was die avond verre van gelukkig, al zou ze dat nooit hebben toegegeven of getoond. Ze barstte bijna van pure woede en dat gaf altijd iets extra levendigs aan haar uiterlijk en optreden, zoals Steve maar al te vaak had gezegd - waarbij hij dan over het hoofd placht te zien dat hij gewoonlijk de aanleiding voor die woede was geweest. En ditmaal was hij werkelijk te ver gegaan. Ongeacht de gevolgen voor hun tere verhouding, Ginny's driftige trots deed haar zwijgend bij zich zelf zweren dat ze hem eens en voorgoed zou tonen een dergelijke behandeling niet te slikken.

Ginny liep op en neer in de goud met witte kamer als een jonge leeuwin, een wolk koperrood haar om haar middel dansend.

Haar spiegelbeeld bij lamplicht fronste eerst de wenkbrauwen en glimlachte toen tegen haar terug, toen ze de rol repeteerde die ze die avond zou spelen. O ja, Steve zou verbaasd staan. Hij had haar heel verkeerd beoordeeld als hij dacht dat ze even gemakkelijk te intimideren was als die andere keer, toen hij haar gevangen had gehouden bij madame Lilas in El Paso. Ze had sindsdien heel wat geleerd, en dat moest hij vooral niet vergeten!

Door de vloerbedekking heen begonnen zachte, gefilterde geluiden door te dringen toen het huis begon te ontwaken. Zachte pianoklanken, het gelach van een vrouw en de grommende basstem van een man. Er drong zelfs wat wierookgeur door, een exotisch parfum voor een toch al exotisch interieur. Een interieur dat was ingesteld op verleiding en op gespeelde en gekochte 'liefdes'-rituelen. Natuurlijk waren er nog meer kamers zoals deze - elk met een iets ander interieur, maar allemaal met dezelfde bestemming. En op deze verdieping werden de kamers overdag verhuurd aan paren die discreet en intiem samen wilden zijn - getrouwde vrouwen met hun minnaars - mannen met hun meer 'respectabele' minnaressen. Van een plaats voor afspraken overdag veranderde het huis 's avonds in een elegant bordeel, waar alleen de elite en de zeer rijken toegang hadden en waar alleen wijn en champagne werden geserveerd. De maaltijden werden toebereid door koks uit Parijs en de dames ontvingen hun cliënten uitsluitend volgens afspraak.

Ginny besefte dat allemaal terwijl ze voor het dressoir met spiegel ging zitten en de bovenste la opentrok. Steve had er als man niet aan gedacht die laden en de dubbele klerenkast te inspecteren, maar zij wel, meteen toen ze bij 't ontwaken merkte dat haar man en de jurk die ze had gedragen verdwenen waren. Kennelijk hadden de geregelde gebruiksters van de goud met witte kamer er plezier in zich te kleden en op te maken. Niet alleen was er dames- en herenkleding uit diverse periodes, maar ook een schat aan cosmetica en parfums. Ginny's groene ogen begonnen te fonkelen van opwinding en boosaardigheid, en ze bestudeerde zich zelf zorgvuldig in de spiegel om vervolgens een potje lippenrood te pakken en aan het werk te gaan. Ze zou ditmaal gebruik maken van dezelfde truc als in El Paso - alleen zou ze zich ditmaal niet laten vangen ...

'Heren ...' De stem van de man klonk een beetje onduidelijk, maar had toch voldoende autoriteit om alle hoofden in de rokerige kaartkamer naar de deur te laten draaien. Henry Warmoth, gouverneur van de staat Louisiana, kwam binnen en boog naar de jonge vrouw die hij bij de hand had. 'Mag ik u voorstellen ... Helena van Troje.'

Ze poseerde voor hen met een charmante zelfverzekerdheid die aan arrogantie grensde - zich heel wel bewust van haar verschijning en genietend van de uiteenlopende gradaties van ongeloof en verbijstering op de gezichten die naar haar toe waren gekeerd.

De witte jurk die ze droeg was zó kunstig gedrapeerd, dat er één perzikkleurige schouder bloot werd gelaten en één been, tot aan de dij, en werd met dunne kruiselingse bandjes onder de borsten bijeengehouden, waardoor haar aantrekkelijke rondingen werden geaccentueerd. Van dichtbij was door de dunne stof heen te zien dat ze haar tepels een beetje had bijgekleurd, en als de ogen van een man nog hoger kwamen, werden ze vastgehouden door de rode mond die uitnodigde tot kussen, en de wat schuinstaande groene ogen die zowel spottend als tartend keken. Haar haren glansden bij het licht van de kroonluchter als pas geslagen roodkoper, zodat het gouden lint dat ze erdoorheen had gevlochten bleek en mat leek. Massa's rood haar, opgebonden met een lint - hoe laag zou het vallen als het los werd gemaakt, en hoeveel zou het dan bedekken?

Tevreden over het effect dat hij teweeg had gebracht, lachte Henry Warmoth.

'Heb ik geen geluk? Het zat een beetje tegen ... mijn mooie godin had zich zelf per ongeluk ingesloten op haar kamer en een kandelaar omgegooid... een klein ongelukje, dat erger had kunnen zijn als ik niet net op dat moment voorbij was gekomen. En natuurlijk kon ik zo'n Aphrodite toch niet weigeren haar te escorteren naar beneden, naar de gelukkige man die vanavond haar partner is?' Hij keek vragend rond en voegde er met een wat zachtere stem en kennelijk oprecht aan toe: 'Vanzelfsprekend zou ik niets liever willen dan de plaats innemen van diegene onder u die dit voorrecht heeft...'

Ginny liet glimlachend haar ogen van het ene rood wordende gezicht naar het andere dwalen en zei met een stem als honing:

'Senator Brandon! Wat leuk...' en zijn gesmoorde uitroep negerend: 'En Paco Davis... je hebt me echt verwaarloosd de laatste tijd. Ik weet nog niet of ik je dat wel kan vergeven. Hoe is het met onze baby?'

Van het vermakelijke gezicht van Paco, die zich verslikte in zijn drankje, ging haar blik naar een ander bekend gezicht, met koele, grijze ogen die tijd hadden gehad om zich te beschutten.

'Jim, schat... hoe kon je me zolang laten wachten? Ik heb precies gedaan wat je gezegd hebt... en je zei nog wel dat je niet kon wachten om te zien hoe die jurk me zou staan ... O, ik heb je toch niet boos gemaakt, hè? Ik bedoel, ik weet zeker dat al die aardige heren hier begrijpen ...'

De gouverneur schraapte zijn keel, trok zijn schouders recht en verklaarde tamelijk strijdlustig dat als de heren zijn spel van hem wilden overnemen, hij met alle genoegen de mooie Aphrodite zou amuseren ... Waarop zij een uitgesproken provocerende kus op zijn blozende wang drukte en hem toefluisterde dat als hij met Hortense wilde praten, zij hem morgenavond dolgraag zou ontvangen.

Toen stond de heer Bishop met een berustende zucht op, om weer orde te stellen op zaken die al veel te ver uit de hand waren gelopen.

'Heren, u wilt mij wel excuseren? En eh ... Aphrodite? Zullen we dit boven maar even rechtzetten? Ik had me niet gerealiseerd dat ik je heb laten wachten.'

Hun glimlachjes ontmoetten elkaar en botsten - de zijne dun en waarschuwend, de hare triomfantelijk. Hij had de hand gepakt die de gouverneur met tegenzin had losgelaten, toen Steve Morgan weer binnenkwam en verstijfd en ongelovig stond te kijken naar zijn vrouw, die hij veilig opgesloten waande op haar kamer en die daar stond in een doorschijnend Grieks gewaad, dat nagenoeg alles liet zien wat ze te bieden had. Ze had ook nog de onbeschaamdheid om vriendelijk tegen hem te glimlachen terwijl ze tegen de schouder van Jim Bishop aan leunde.

'Hallo, Steve. Heb je een leuke avond? Ik in ieder geval wel.'

Een ogenblik dacht hij zijn zelfbeheersing te zullen verliezen. Ginny kromp onwillekeurig een beetje ineen onder de blik van moordlustige woede die vanuit zijn donkerblauwe ogen op haar werd geworpen. Er was een waarschuwend kuchje van Jim Bishop voor nodig om het gezonde verstand terug te laten keren.

Steve's gezicht verstrakte en alleen een lichte trekking van een kaakspier wees nog op zijn onderdrukte razernij. Hij wilde haar wurgen, en zij wist het. Ja nou, het zou lang duren voordat Steve haar nog eens als quantité négligable behandelen zou!

Ze negeerde zijn woedende blik en het weinig goeds voorspellende beleefde hoofdknikje en hield de arm van Jim Bishop stevig vast, terwijl deze haar naar boven escorteerde.

'Mevrouw, ik weet echt niet wat ik met u aan moet! Uw gedrag vanavond ...' Jim Bishop was terecht geïrriteerd; hij had zelfs zijn gebruikelijke zelfbeheersing zover verloren, dat hij vergat een sigaar op te steken terwijl hij liep te ijsberen in de kamer waar de 'godin' van gouverneur Warmoth hem heen had gebracht.

Maar zoals hij wel had kunnen weten, dacht hij met een zucht van berusting, was dit gekke vrouwspersoon nog altijd even koppig als heetgebakerd. Ze liet ook nu niet de minste spijt blijken.

'Mijn gedrag, meneer Bishop? Ha! En wat vindt u dan van dat van mijn man, die me opsluit in deze kamer, waar hij me onder bedreiging met geweld heen gebracht heeft? Mannen zijn allemaal zulke huichelaars! Geregeld naar bordelen gaan en tegelijkertijd zedenpreken houden ... Goed, maar wat mij betreft kunt u zich die moeite wel besparen. En' - haar groene ogen deden de heer Bishop maar al te zeer denken aan een ineengedoken poema - 'u kunt uw adem beter gebruiken om me precies te vertellen wat u allemaal van plan bent. U, Paco, zelfs mijn vader, uitgerekend hij ... zitten te kaarten ... kon u geen beter smoesje bedenken ?' Ze stampvoette bijna. 'En wat Steve betreft... nou, die had wel iets verdiend voor wat hij met me heeft uitgehaald. En u hoeft me ook niet zo visachtig aan te kijken, of over geheimen te beginnen. Ik weet nog heel goed hoe u in Mexico mijn hulp in kwam roepen. Als u me toen vertrouwde, kunt u dat nu ook doen, meneer Bishop, ik sta erop dat u me inlicht.'

Maar inmiddels had Jim Bishop weer iets van zijn gebruikelijke aplomb teruggevonden. Op die speciale, toonloze manier die zo karakteristiek voor hem was, zei hij koel: 'Maar lieve jongedame, ik ben hier gewoon met vakantie! Zelfs drukbezette mannen als ik hebben recht op af en toe een beetje rust en ontspanning, weet u. Ik verzeker u dat Steve en ik elkaar puur bij toeval tegen 't lijf zijn gelopen, en toen dat allemaal gebeurd was, vond ik dat een geschikte gelegenheid om ... eh ... de jongste ontwikkelingen ... door te praten. Ik begrijp trouwens zelf niet waarom ik dat allemaal sta uit te leggen, behalve dan dat u beneden een nogal verrassende situatie hebt gecreëerd. Moest u echt de gouverneur van Louisiana uitzoeken als uw ... eh ... redder? Gesteld dat hij u zou herkennen bij een of andere officiële gelegenheid...'

'Dan zal hij ongetwijfeld denken dat zijn ogen hem bedriegen ... of dat ik een dubbelgangster heb. En met wat u me daar vertelt, meneer Bishop, laat ik me niet afschepen. Wat doet Paco hier? Of is die ook met vakantie?' Ze wierp een flitsende blik op Jim Bishop. 'Mijn God, wat moet er van dit land terechtkomen, als zijn meest bekwame mannen hier zitten te kaarten ... of zat u soms op uw beurt te wachten om naar boven te gaan?'

'Nu gaat u toch werkelijk te ver, mevrouw!' zei Bishop scherp, met een blik op haar die vernietigend was bedoeld.

Ginny haalde haar blote schouders op en ging gracieus op de rand van het bed zitten, waarbij ze hem lichtelijk in verwarring bracht door een onbehoorlijk stuk been te vertonen.

'Misschien wel,' zei ze met een charmante glimlach. 'Maar als u eens probeerde me de waarheid te vertellen, dan zou best eens kunnen blijken dat u meer aan me hebt naast u dan tegenover u, weet u. En ik kan bijna even goed vechten als een man ... vraag dat maar aan Paco. Of aan Steve...'

Jim Bishop stond perplex - een van de weinige keren in zijn carrière dat hij zich overdonderd voelde. Wat een onberekenbare, kleine feeks! Wat moest je beginnen met zo'n vrouw? En waarom had Steve Morgan, een van zijn koelbloedigste medewerkers, zich zo door haar laten verstrikken dat hij de voorzichtigheid uit het oog had verloren ?

Eerlijk gezegd, toen Ginny zich met een zucht achterover in de kussens liet zakken, begon Jim Bishop zich werkelijk nerveus te voelen. Wat was ze in godsnaam van plan ... toch niet om voor Potifars vrouw te gaan spelen?

Beneden was het eerst zo levendige kaartspel uiteengevallen, tot teleurstelling van de jonge gouverneur. Hij ging op zoek naar Lucille, de charmante kleurlinge met wie hij een afspraak had, en liet de saaie mannen met de sombere gezichten, die zijn Aphrodite had begroet, bij hun glazen achter. Misschien zou hij Lucille wel meenemen naar de Opera, gewoon om de zure, oude vrijsters die het nog steeds voor het zeggen dachten te hebben in de society van New Orleans, te shockeren. Hij zou er wellicht nog meer genoegen aan kunnen beleven door Oscar Dunn mee te sleuren, zijn stijve, harkerige vice-gouverneur - vooral als hij dan ook de mollige, blauwogige Sigrid, ook een van Hortense's 'dames' mee liet gaan.

Toen Warmoth weg was sprak de senator, die bijna een beroerte had gekregen, als eerste. 'Als ze dat aan Sonya durft te vertellen ... Bij God, Steve, ik dacht dat je...'

'Ze is niet bepaald het volgzaamste vrouwtje ter wereld, vindt u wel?' Het bijna onverschillige commentaar van Steve Morgan was in tegenspraak met de flitsende blauwe ogen, die hij even liet zien voordat hij zich geheel wijdde aan het uitschenken van een halfvolle fles whisky, in het glas dat hij net had leeggedronken.

'Als je mij daar soms de schuld van wilt geven ...' begon de senator, maar hij werd onderbroken door Paco Davis.

'Vinden jullie niet dat we die arme Bishop 's moesten gaan redden?' Zijn stem trilde een beetje, en toen hij de woedende blik uit Steve's ogen opving, barstte hij in lachen uit. 'Dros! Sorry, amigo. En ook u mijn verontschuldigingen, senator. Dat konden jullie niet weten, natuurlijk, maar toen ze zei... toen ze dat vroeg over onze baby...'

'Ik neem aan dat je verzuimd hebt me iets over die baby te vertellen,' zei Steve met een koude, vlakke stem. 'Wat had dat verdomme allemaal te betekenen? Bij God, Paco, als je me daar geen behoorlijk antwoord op kunt geven, mag je blij zijn als je nog in een ziekenhuis terechtkomt.'

Terwijl Paco haastig begon uit te leggen besloot senator Brandon geïrriteerd om maar terug te gaan naar zijn vrouw. Hij hoopte vurig dat zijn dochter haar mond zou houden en dat ze inmiddels een beetje bij haar verstand was gekomen. En als Steve zou besluiten om haar het pak slaag te geven dat ze verdiende, zou hij wel de laatste zijn om te protesteren!

In de stemming waarin hij nu verkeerde was de senator zijn nieuwsgierigheid naar de zaken waar zijn schoonzoon hem over had willen spreken volkomen vergeten. Wat het ook mocht zijn, het zou heus niet weglopen. En hij had later die avond een andere afspraak, waar hij niet van plan was over te praten met Steve, tenminste niet voor hij uitgevonden had waar diens sympathieën lagen in Cubaanse aangelegenheden.

Al met al was het dus voor alle betrokkenen een frustrerende avond, ook voor Ginny, want Jim Bishop bleek immuun te zijn zowel voor dreigende als voor vleiende woorden. Hij had een sigaar opgestoken waarvan de walm haar misselijk maakte, en kalmpjes volgehouden dat hij hier op 'vakantie' was en dat hij daar de gelegenheid voor had gekregen door Steve een paar zaakjes te laten afronden.

'In feite was ik van plan om morgen weer terug te gaan naar mijn ... eh ... werkzaamheden. Vanavond was dan ook eigenlijk een soort afscheidsfeest.' Jim Bishop klonk alsof hij stond te springen om weg te gaan, maar Ginny kon tot haar ergernis uit zijn gezicht en zijn grijze ogen achter de zware wimpers niets opmaken.

'En Paco? ...'

'Ik geloof dat de heer Davis van plan is om op familiebezoek te gaan in Mexico... hij is officieel nog met verlof, denk ik.' Een blauwgrijze rookwolk gaf Bishop even een ietwat demonisch uiterlijk. 'Hij zal u met veel genoegen begeleiden naar de Alvarado-haciënda. U zult uw kinderen vast wel heel erg missen.'

'Meneer Bishop, u bent een... een man zonder scrupules, nietwaar?'

Hij liet zijn hoofd even zakken.

'U hebt me door, mevrouw Morgan. Precies. Mag ik u een prettige thuisreis wensen en ... eh ... bedankt voor uw assistentie.'

Hij stuurde haar weg. Zo maar. En zonder de minste moeite had hij de bordjes verhangen. Bij die gedachte knarste Ginny met haar tanden en had ze moeite om niet te gillen van woede en frustratie. Ze vergat haar verleidsterrol en zwaaide haar blote benen naar de vloer, alleen maar om ongelovig te blijven staren naar de dichtgaande deur. Laat hem ook stikken met zijn dreigementen om haar naar huis te sturen, nu hij haar hulp niet meer nodig had! En Steve - wat was die van plan?

Ginny schrok op toen er geklopt werd, en realiseerde zich dat ze nog niet klaar was om Steve te ontvangen. Maar het was alleen de vrouw die hij Hortense had genoemd die naar binnen glipte voordat Ginny iets kon zeggen.

'O, dag liefje, je ziet er werkelijk schitterend uit, weet je dat?' Hortense klonk even vaag en fluisterend als eerder op de avond. Haar wetende ogen taxeerden Ginny; toen keek ze de andere kant op, in de spiegel, en streek een krul op z'n plaats. 'Ik had moeten kloppen, neem ik aan, maar ik besefte niet... of liever, toen Henry Warmoth werkelijk over je begon te ijlen - alleen, ik wist niet dat jij het was, dus ik kwam uitzoeken ...' Ze keerde zich weer naar Ginny. 'Heb je zin om te blijven, chérie! Heeft hij je daarom hier gelaten? Mannen kunnen soms toch zo onnadenkend zijn! Hij had me even kunnen zeggen ... nou, dan had ik een paar afspraken voor je kunnen maken; jij bent anders dan mijn andere meisjes en ik hou ervan variatie te bieden, weet je. Heb je veel ervaring, liefje?'

Ginny had het wilde gevoel dat ze in een sneltrein zat die haar terugvoerde in de tijd. Ze was terug in El Paso en Lilas taxeerde haar, terwijl Lorena, haar Frans-Canadese vriendin, adviezen gaf die ze niet wilde horen. Steve's gevangene ... 'Heeft hij je daarom hier gelaten?' had die vrouw gezegd. Die gedachte had het meisje dat ze toen was geweest doodsbang gemaakt. Maar dat was voor ze wist wat echte angst was ... voordat Tom Beal een ding van haar had gemaakt.

Met geweld bracht Ginny haar geest terug naar het heden. Ze was geen gevangene en dit was nu. Ze was Steve's vrouw en hij kon haar niet zomaar naar believen wegzetten. Ze glimlachte onschuldig tegen de vrouw. 'O, natuurlijk heb ik ervaring. Steve is zo'n bijzondere man! Maar wat blijven betreft... daar moet ik echt nog even over nadenken, en voor vanavond heb ik een afspraak met een vriend in de Opera. Ik vraag me af... zou ik hier een jurk kunnen lenen? Of een mantel misschien? Dit is nauwelijks...' Ginny keek laatdunkend neer op zich zelf en Hortense knipperde met haar ogen en was kennelijk bezig haar gedachten te ordenen.

Ze zei weifelend: 'Och, ik neem aan ... natuurlijk kan ik je wel wat lenen ... maar ik wilde dat ik eerder hier was gekomen. Hij heeft Lucille en Sigrid meegenomen, omdat hij dacht dat je vanavond bezet zou zijn ... en hij kan zo royaal zijn! Als je 't hem naar de zin zou maken, zou je werkelijk niets tekort komen ...'

Hortense bleek de hand te kunnen leggen op Ginny's eigen baljapon, die haar dienstmeisje had gekregen om te strijken. En dezelfde vagelijk beminnelijke vrouw leende Ginny haar eigen chique rijtuig om mee naar de Opera te gaan.

'Als een van de anderen je ziet, zullen ze je niet trachten weg te pikken voor hun eigen zaak... we hebben een onderlinge code, zoals je wel zult zien. En kom morgenavond terug; ik beloof je dat je daar geen spijt van zult hebben. Ik vraag nooit een te hoog percentage en ik ben royaal, vraag maar aan de andere meisjes ...'

Ik zou erop in moeten gaan, en kijken wat hij dan zegt... O God, hoe is die ruzie nou ook weer begonnen? Waarom doen we al die dingen om elkaar te irriteren? Ik laat me niet wegsturen naar Mexico zonder dat hij... Ginny's gedachten maalden en draaiden als de wielen van het rijtuig, die vonken lieten opspatten uit de keien waar ze overheen hobbelden. Haar woede lag in de knoop met haar angst dat Steve ditmaal, ditmaal boos op haar zou blijven. Hij was zo onredelijk!

Maar één ding tegelijk, en ik laat me ook niet intimideren ... Door dat steeds maar te herhalen, werd haar weerstand groter.