4

Eerst voelde Ginny zich heen en weer geslingerd tussen de impuls om in een hysterisch gelach los te barsten of om te gillen van pure woede. Zelfs voor Steve ging dit toch echt wel te ver! Ze was ten slotte nu zijn vróuw, hoe durfde hij haar mee te nemen naar een tent als deze? Ze was niet langer het angstige en geïntimideerde meisje, dat hij eens als zijn particuliere hoer in een kamer van het huis van madame Lilas had gehad in El Paso. En toch, toen die herinnering bij haar opkwam, kon Ginny een rilling van angst niet onderdrukken. Zou hij zoiets echt aan durven? Zou hij?

Ze stonden tegenover elkaar in een kamer die ongerijmd licht en luchtig was, met tralievensters die uitkeken op een tuin. De kamer was gemeubileerd in Frans provinciale stijl; aantrekkelijk en elegant, tot je de spiegels opmerkte in alle hoeken en gaten, die zo waren opgesteld dat het enorme bed er onder alle hoeken door werd weerspiegeld. Als ervaren duellisten waren ze beiden op hun hoede, zonder dat te laten merken.

Tot nu toe had Ginny zich - afgezien van één mislukte poging tot protest - met opeengeklemde lippen gedwongen tot zwijgen. Beneden was haar felle 'Steve!...' tot stilte gebracht door de bepaald niet zachtzinnige manier waarop hij haar pols beetpakte en zijn bijna afwachtende blik. Ze had het gevoel dat hij verwachtte dat ze een scène zou maken en daarop voorbereid was. Ongetwijfeld zou hij haar dan overmeesteren of laten overmeesteren en naar boven dragen, goedschiks of kwaadschiks ... nee, zo wilde ze zich niet laten vernederen!

Hortense had haar aangekeken met een vaag beleefd glimlachje. 'O, u moet zich vooral niet verlegen voelen. Wij zijn hier heel discreet, zoals Steve u wel kan vertellen. U zult niemand tegen het lijf lopen terwijl u hier bent, dat kan ik u wel verzekeren.' En toen tegen Steve wat levendiger: 'En willen jullie ontbijten? Met een beetje champagne misschien? Ik kan het over een paar minuten boven laten brengen, dus je hoeft niet te wachten.'

En inderdaad klopte er vlak nadat ze binnen waren gekomen een bediende aan met de champagne in een zilveren emmertje - twee flessen van een uitstekend jaar.

Met een ondoorgrondelijke blik zei Steve: 'Je wilt zeker wel een beetje champagne?' En zonder haar antwoord af te wachten draaide hij zich om en begon het in te schenken.

Ginny haalde diep adem en spande zich in om haar zelfbeheersing te bewaren. Als er spelletjes gespeeld moesten worden, zelfs die van kat en muis, zou ze hem laten zien dat hij een waardige tegenstander aan haar had. Zij pakte het glas aan dat hij haar toestak, keek hem aan met naar zij hoopte achteloze onverschilligheid en tikte met de rand van haar glas tegen het zijne.

'Wat bijzonder attent van je om al die moeite te nemen... alleen maar om er zeker van te zijn dat ik je verklaring van je afwezigheid vannacht zou geloven. Of heb je me hier mee naartoe genomen voor het ontbijt? Wat een aardige verrassing dan.'

Zijn ogen leken zich iets te vernauwen en donkerder te worden, maar hij beloonde haar met een enigszins sarcastisch glimlachje van bewondering.

' Touché, schat,' zei hij zacht. 'Ik zie dat je geleerd hebt om terug te vechten met zoete gifpijltjes, in plaats van met je scherpe nagels. Je zou me deze kant van je zelf eens wat meer moeten laten zien, dat zou onze verhouding echt ten goede komen.'

Ze gaf hem een tijgerachtig glimlachje ... niet veel meer dan een opwaartse beweging van haar mondhoeken. 'Fijn dat er althans iets aan mij is dat je bevalt. Moet ik daaraan toevoegen "Grote meester" zoals de vrouwen dat in het oosten doen? En wat betreft die... die verhouding tussen ons; wat is dat eigenlijk, Steve? Help me nog eens met mijn rol... is het de gedweeë, onderdanige vrouw? Moeder? Slavin? Begrijpende, opofferende maitresse misschien?'

Alleen aan de verstrakking van de spieren in zijn gezicht en de plotselinge hardheid van zijn mond kon ze zien dat hij kwaad was. Hij hief zijn glas naar haar op, dronk het leeg en schonk zich zelf onmiddellijk weer in.

Hij gaf haar nog geen antwoord, omdat hij zich zelf daar niet voldoende toe in staat achtte. Het maakte hem woedend dat zij weigerde te wijken, en - erger nog - weigerde in woede uit te barsten en hem daarmee een excuus te geven om haar de kleren van het lijf te rukken en haar te overmeesteren zoals hij dat vroeger zo vaak had gedaan. Naar de hel met het geduld dat hij al die maanden na hun huwelijk in San Francisco had geoefend! Zij had hem hier achtergelaten en was naar Europa gegaan, waar ze al haar oude vriendjes had opgezocht en er nog een paar nieuwe bij had gemaakt. En ze had de onbeschaamdheid gehad een tweeling ter wereld te brengen, zonder de beleefdheid te hebben hem te berichten dat hij vader was geworden ... als hij inderdaad de vader was. Verdomme, ze had het recht niet om zo'n onberekenbaar, onvoorspelbaar vrouwmens te zijn, en ze had het hard nodig om op haar plaats te worden gezet, of - hoe noemde zij dat ook weer met dat stemmetje waar het sarcasme afdroop? Haar 'rol'.

Steve keek haar dreigend aan, half van zins om te doen waar zijn heupen hem toe aanspoorden, zonder de moeite te nemen om naar excuses te zoeken. Haar van woede fonkelende, groene ogen keken uitdagend in de zijne, alsof zij hem werkelijk stond uit te dagen ... en misschien deed ze dat ook wel, de kleine heks!

Ze werd gered door de komst van hun ontbijt - oesters in halve schalen, nog dampende baguettes, boter die eruitzag alsof hij diezelfde ochtend pas was gekarnd, en een pot honing. De koffie geurde heerlijk.

'Wat huiselijk,' zei Ginny zacht. Ze ging aan tafel zitten en bediende zich zelf, zonder ook maar naar hem te kijken. Nochtans had ze het gevoel dat hij er na aan toe was om haar voor zijn ontbijt te gebruiken. 'Word je altijd zo vorstelijk onthaald als je een bezoek brengt aan dit... dit huis, Steve? Kom, ga toch zitten en eet met me mee... je maakt me nerveus als je zo als een gekooide tijger op en neer blijft lopen. En tenslotte heb jij deze feestmaaltijd besteld.'

Ze voelde zich opgelucht toen hij de stoel tegenover haar nam en haar nadenkend van achter zijn half neergelaten wimpers bekeek, terwijl zijn lange, bruine vingers met de steel van zijn glas speelden. Hij had al minuten lang geen woord tegen haar gezegd. Waar dacht hij aan? Wat was hij van plan met haar te gaan doen? Ginny voelde zich bijna als de prooi van een of ander gespierd, lenig roofdier. Hij besloop haar, dat was het! Loerend op het moment dat ze even niet op haar hoede zou zijn ... Goed, zij zou als eerste aanvallen.

'Is dat een gewoonte van je, Steve, om zulke gelegenheden te bezoeken? Ik heb me vaak afgevraagd waarom mannen die... redelijk aantrekkelijk zijn voor het vrouwelijk geslacht er blijkbaar behoefte aan hebben de gunsten van ... hoeren te kopen. Mmmm - die oester smaken werkelijk voortreffelijk. O, tussen haakjes, is het waar dat ze verondersteld worden ...'

'Ginny.' Zijn stem bracht haar abrupt tot zwijgen. 'Ja, op beide vragen. En wat jij je afvraagt... och, je bent geen man, dus het is iets dat je toch niet zou begrijpen. En deze speciale... eh... gelegenheid is toevallig van mij. Die heb ik gisteravond gewonnen met pokeren, toen onze wederzijdse vriend de heer Bishop, die meestal wint, vier azen heeft laten lopen om mij die speciale pot te laten winnen.'

Ginny ging met een ruk rechtop zitten en verslikte zich bijna in een oester. 'Meneer Bishop? Bedoel je dat die in New Orleans is? Had hij nog een excuus voor het feit dat hij niet eerder is komen opdagen? Als Renaldo en Missie niet zowel de soldaten als de sheriff om de tuin hadden geleid, waren we nu misschien allebei wel dood geweest.'

'Als dat gebeurd was, weet ik zeker dat meneer Bishop met veel spijt zou hebben berust. Jim is een bij uitstek praktisch man.' Met zijn lange benen over elkaar heen voor zich uitgestrekt, leunde Steve achterover in zijn stoel en zag met wrang plezier hoe zij plotseling verstrakte, toen het eerste deel van zijn woorden tot haar was doorgedrongen.

'Je hebt dit huis gewonnen, zei je? Je hebt een ... een bordeel gewonnen met kaarten? En waarom zat jij eigenlijk te kaarten? En meneer Bishop? Je weet heel goed dat als hij hier is, hij jou iets voor hem wil laten doen ... wat is het ditmaal? Steve ... je hebt toch wel nee gezegd?'

Toen ze hem aankeek kreeg ze de indruk van een rolluik dat neergelaten werd en haar buitensloot. Hij klonk te bestudeerd achteloos toen hij schouderophalend zei: 'Zelfs Jim Bishop gaat af en toe wel eens op vakantie. En je hebt een slechte gewoonte om voorbarige conclusies te trekken, Ginny-lief. Zoals vanochtend ook al, weet je nog?'

'Probeer me niet te vernachelen, Steve!' Ze boog zich naar voren en trachtte zijn aandacht van zijn plotselinge trek in ontbijten naar haar te verplaatsen. 'Meneer Bishop gaat nooit zonder reden op reis, dat weet ik even goed als jij.'

Hij trok een wenkbrauw op en zei lijzig: 'Je moet me toch eens vertellen hoe jij Jim zo goed kent, schat. Heb je me niet verteld dat hij helemaal naar Mexico is gereisd om jou op te zoeken?'

'Ohhh ...! Je bent onmogelijk!'

'Het spijt me dat je me zo vindt, dame.' Wat had ze daar een hekel aan, als hij haar op dat sarcastische toontje 'dame' noemde! Maar bij zijn volgende woorden verstijfde zij van woede en beklemming. 'Misschien zou je liever terug naar Mexico willen gaan zonder mijn hinderlijke gezelschap. Ik weet zeker dat je staat te springen om terug te gaan naar je kinderen, en ik heb ontdekt dat ik hier nog zaken heb af te handelen die me wel enige tijd zullen kosten.'

'Het exploiteren van een bordeel? Och, je hebt me al zo vaak een hoer genoemd, dat ik je misschien wel kan helpen. Heb je me daarom soms hierheen gebracht?'

'Ik heb je hierheen gebracht omdat je een driftkop bent, die nodig getemd moet worden.' In één soepele beweging kwam hij uit zijn stoel, pakte haar op onder de armen, tilde haar op en drukte haar tegen zich aan. 'En ook omdat het een ongeschreven wet is dat de eigenaar een monster keurt van de waren, voordat hij besluit dat ze goed genoeg zijn voor de verkoop. En ik zou inderdaad wel kunnen besluiten je hier te laten. Een goede manier om te zorgen dat je geen kattenkwaad uithaalt... en op je rug ligt als ik je nodig heb.'

Zijn berekende, opzettelijk brute woorden hadden het effect dat hij ermee beoogd had en brachten haar buiten zich zelf van woede.

'Jij... jij schoft! Nee ... ik zal nooit... je zult van mij nooit een...'

'Nee? Tart me niet, Ginny.' Meedogenloos, net als vroeger, brak hij haar pogingen om hem scheldwoorden toe te schreeuwen af met het brute geweld van een kus, die haar hoofd zover achterover boog dat ze dacht dat haar nek zou breken. Ze voelde een duizeling in haar hoofd en haar gedachten werden verward en onsamenhangend. Het was gewoon niet fair! Ze moest bezeten worden. Die lust was een onverzadigbare demon in haar en Steve was een duivel, die haar het denken onmogelijk maakte en haar alleen nog liet voelen en verlangen. Die behoefte nam toe met het gevoel van zijn lichaam tegen het hare over de hele lengte, met een kloppende hardheid als een belofte tegen haar dijen... o God! Zou ze ooit weer van zich zelf zijn? Waarom Steve, die haar al eerder pijn had gedaan en doorging ...

Zonder te weten waarom stond ze fel tegen hem aangedrukt terwijl ze zijn kus beantwoordde, op haar tenen. Ten slotte was hij de hare; hij verlangde naar haar. Had hij haar niet verteld dat zij een obsessie voor hem was? Hij verlangde even hard naar haar als zij naar hem, en hoe ze ook mochten vechten, dat verlangen dat ze steeds weer bij elkaar bracht, was onontkomelijk.

Ze lieten zich op het bed vallen en kwamen woest bij elkaar, zonder voorspel, zonder de tijd te verspillen om zich helemaal uit te kleden. En of het nu haat of liefde was, het was gevoel en passie en dat was voldoende.

Voor Sonya Brandon bracht datzelfde moment alleen ergernis. Het was niets voor William om alleen weg te gaan, zonder de beleefdheid te hebben haar te zeggen waar hij heen ging, en wat Ginny en die... die man van haar betrof, die waren nog steeds niet terug.

Ginny, dacht Sonya boos, zou echt wat meer zelfrespect moeten hebben dan met Steve uit rijden te gaan, nadat hij de onbeschaamdheid had gehad om de hele nacht weg te blijven! Zelfs het personeel was aan het fluisteren, en Ginny's meisje had Tillie verteld dat ze heftig ruzie aan het maken waren toen het meisje bovenkwam om haar meesteres te wekken.

Die man heeft niet de minste scrupules! Sonya's gezicht werd rood toen ze terugdacht aan de weinige scrupules die hij getoond had in zijn omgang met haar. En hij had haar durven herinneren aan ... Sonya keek naar haar eigen lichtblauwe ogen in de spiegel en haar hand ging automatisch omhoog om een haarlok weg te strijken. Die nieuwe hoed stond haar echt goed. Een beetje vooroverhellend om haar ogen te beschutten, maakte hij dat ze er ... wel... jonger uitzag. Niet dat ze oud was natuurlijk. Al haar vrienden en vriendinnen hadden haar enthousiast verzekerd dat ze nauwelijks was veranderd. En die charmante jongeman had werkelijk met haar geflirt en haar extravagante complimenten gemaakt, zelfs nadat ze hem er vormelijk aan had herinnerd dat ze een getrouwde vrouw was. Hoe heette hij ook weer? O ja, André Delery.

En toen haalde Sonya inwendig haar schouders op, want ze was in wezen praktisch en zakelijk. Hij zou wel zo attent tegen haar zijn geweest om aan Ginny te worden voorgesteld. Hij had haar in feite een beetje doen denken aan Steve Morgan; ze hadden wel iets van elkaar weg, niet zozeer qua lichaamsbouw als wel qua optreden. Onder die charme van meneer Delery had ze een element van gevaar gevoeld, en ze had ook gezien hoe respectvol andere mannen hem behandelden, ondanks zijn jeugd.

'Hebt u het dichte rijtuigje nodig, mevrouw? En wilt u dat ik met u meega?' Dat was Tillie, die zacht was binnengekomen, zoals meestal. Soms vroeg Sonya zich wel eens af wat dat meisje allemaal hoorde en wat ze eigenlijk zou denken, van al die toestanden maar zulke absurde vragen zette ze heel gauw weer uit haar hoofd. Wat deed het er tenslotte toe? Tillie was in ieder geval loyaal, en daar kwam het op aan.

'Och ... ik dacht het rijtuigje maar te nemen, want het is maar een klein eindje naar La Terre Promise.' Sonya piekerde nog steeds over de afwezigheid van haar man en voelde zich een beetje afwezig. 'Charles kan me daarheen brengen en het rijtuigje mee terug nemen. Ik weet zeker dat mevrouw Pruett er wel voor zal zorgen dat ik thuis kom... en zou je voor vanavond mijn blauwe tafzijden jurk willen strijken? We gaan met een paar kennissen dineren bij Antoine.'

Sonya bedacht dat het eigenlijk veel beter was om Tillie maar niet mee te nemen, vooral omdat Adeline Pruett zo nadrukkelijk had gezegd, dat ze beslist een lang en intiem gesprek moesten hebben.

'Alleen wij tweeën, liefje! Wat hebben we een hoop bij te praten! En natuurlijk sta ik te springen om het laatste nieuws te horen. Dit hier is zo'n uithoek vergeleken bij de kringen waar jij je tegenwoordig in moet bewegen. Ook al hebben we' - en haar stem werd zachter, met iets samenzweerderigs - 'in die oorlogsjaren toch wel wat opwinding gehad, nietwaar?'

Een en ander had Sonya er onbehaaglijk aan herinnerd dat Adeline Pruett, toen een wereldwijze vrouw van middelbare leeftijd wier man in dienst was, haar intiemste vertrouwelinge was geweest in die dagen die ze zo moeizaam trachtte te vergeten. Goed, dacht Sonya gedecideerd terwijl ze de trap afging gevolgd door Tillie met haar parasol, vandaag zou ze ongetwijfeld te weten komen wat die lieve Adeline zich allemaal nog herinnerde.

'Lieve Sonya! Wat aardig van je om toch te komen! Ik was al bang dat die ondraaglijke hitte je ervan zou hebben weerhouden. Bernard, bel alsjeblieft, wil je? 's Kijken... Bernards vrienden ken je vast wel... Lucian Valette ... André Delery ...' Mevrouw Pruett klonk een beetje afwezig, niet zo formidabel als anders, maar Sonya, nog een beetje duizelig van de drukkende hitte buiten, had geen tijd om na te denken over de houding van haar vriendin. Bernard Pruett, een jongeman met een tamelijk nietszeggend gezicht, die erg op wijlen zijn vader leek, had al gebeld om verfrissingen en bracht haar vormelijk naar een stoel. Sonya beloonde hem met een warme glimlach, terwijl ze zich betrapte op een gevoel van uitstel. Ze was vandaag echt niet in de stemming voor Adelines gesnuffel, en dat zou ze zeker hebben gedaan, vooral wanneer Adeline, zoals Sonya vreesde, Steve had herkend, ondanks de snor die hij had laten staan.

Sonya zat te nippen aan een glas koude, witte wijn en voelde zich na een tijdje bijna uitgelaten. Het kwam zo zelden voor dat iemand de formidabele Adeline Pruett ook maar zó'n klein beetje van haar stuk gebracht zag! Maar Bernard had blijkbaar zijn twee intiemste vrienden meegebracht om hem te helpen zijn moeder te overvallen met de mededeling, dat hij zich de vorige avond had verloofd met Althéa Pennington. Persoonlijk kon Sonya niet inzien wat daar tegen was - juffrouw Pennington was een gevierde schoonheid, en de miljoenen van haar vader deden niet onder voor die van de Pruetts. Ze was natuurlijk niet van een oude Creoolse familie, maar wat deed dat er tegenwoordig nog toe? Bovendien was Bernard meerderjarig en had hij zeggenschap over zijn eigen geld ... het werd hoog tijd dat hij zich eens aan de overheersing van zijn moeder onttrok!

Sonya begon te stralen en haar meestal wat bleke wangen werden getooid met een charmant blosje. Tenslotte, bedacht ze met een inwendig knikje, moest Adeline - al was ze dan nog zo'n schat - toch eens leren dat ze niet altijd haar zin kon krijgen. En was het niet fijn dat zij, Sonya, kans zag om er nog zo jong en attractief uit te zien, terwijl Adeline zelf de afgelopen tien jaar beslist oud en een beetje matroneachtig was geworden?

'Weet u wel dat ik echt ontroostbaar was, toen ik hoorde dat u getrouwd was? Ik zei tegen Lucian: "Dat kan niet! Ze is veel te jong!" ... En ziet u het dan ook niet als een aanmatiging van mijn kant, maar als oprechte bewondering, als ik u zeg dat u gisteravond veruit de mooiste vrouw op het operabal was.'

Natuurlijk was André Delery een volmaakte flirt - waar leerden die mannen dat tegenwoordig zo jong? - maar deze complimenten waren wel amusant, dacht Sonya. Het was prettig om je voor de verandering eens het middelpunt van de belangstelling te voelen, in plaats van alsmaar tweede viool te moeten spelen naast Ginny. En er was toch niets tegen om een klein beetje terug te flirten, wel? Het was gewoon een spelletje dat iedereen kende hier in het Zuiden, en dat natuurlijk door niemand serieus werd genomen. Zelfs Adeline zou dat wel beseffen.

Mevrouw Pruett, ook niet op haar achterhoofd gevallen, kon bijna iedere gedachte van Sonya lezen, maar ze was veel te kwaad op haar zoon om de laffe manier waarop hij haar het nieuws van zijn verloving met de verwende dochter van die Yankeebankier, die parvenu, had gebracht, om er ditmaal veel aandacht aan te besteden. Hoe durfde Bernard zijn vrienden mee te brengen, alsof die hem tegen haar, zijn eigen moeder, moesten beschermen? Hij wist heel goed dat haar gebruikelijke logische wijze om de dingen voor te stellen hem zou kunnen weerhouden van zo'n impulsieve stap, en dus had hij maar besloten het definitief achterbaks te doen! Waarom moest Bernard toch in godsnaam zo op zijn vader lijken?

Tot grote ergernis van mevrouw Pruett besloot haar zoon, met een handigheid waar ze weinig waardering voor kon opbrengen, ook afscheid te nemen toen zijn vrienden zich excuseerden, met als voorwendsel een beleefd aanbod mevrouw Brandon naar huis te brengen voor het al te laat werd.

'Och, Adeline!' riep Sonya met gespeelde wanhoop uit. 'En ik had me nog wel zo verheugd op een lang en vertrouwelijk gesprek met jou. Dat moeten we gauw eens inhalen; kom eens bij mij op visite.'

Ditmaal was de tocht terug naar de plantage heel wat prettiger, in de betrekkelijke koelte van de vroege avond. En het was ook prettig om drie jonge en huwbare mannen als escorte te hebben. Sonya voelde zich weer helemaal als een jong meisje, vooral op die momenten waarop de andere twee een beetje achterbleven en André - hij had haar gesmeekt hem zo te noemen - naast haar reed, met een diepe en min of meer zoekende blik in zijn ogen, die in strijd was met zijn luchtige conversatie. Ze voelde zich gevleid omdat hij zo vertrouwelijk tegen haar was - het verhaal van zijn leven, het feit dat hij ouder was dan hij eruitzag. Hij zei tegen haar dat het prettig was te praten met een vrouw die volwassen genoeg was om daar begrip voor te hebben.

'Je bent zo makkelijk om tegen te praten. Je bent in feite de eerste vrouw die ik...' Hij brak haastig af, alsof hij teveel had gezegd, en Sonya bloosde van genoegen over het bedoelde compliment. Wat was hij eigenlijk een serieuze jongeman, onder dat joviale air van man van de wereld dat hij iedereen liet zien!

Als het nu Ginny was geweest... Geïrriteerd dacht Sonya aan haar stiefdochter, die van het begin af zo'n obstakel voor haar was geweest. Ginny zou die mannen ongetwijfeld alle drie aan haar rokken hebben laten hangen en er onbeschaamd mee hebben geflirt. En van hun kant zouden zij natuurlijk geen greintje respect voor haar over hebben gehouden. Het was gewoon ondenkbaar dat een jongeman als André Delery tegenover dat schaamteloze wezen zou toegeven, dat hij van haar conversatie had genoten. Waarschijnlijk zou hij alleen maar - en Sonya voelde zich blozen bij de gedachte - met Ginny hebben geflirt. Want bij alle respect dat hij haar toonde, had Sonya toch wel het gevoel dat meneer Delery een ladykiller was.

En dat was precies wat mevrouw Pruett goed tot haar 'lieve Sonya' trachtte te doen doordringen later die avond, toen de beide dames elkaar tegenkwamen in hun loge in de opera. Het was werkelijk een rampzalige avond geweest, bedacht Sonya later. Ze had beter een forse migraine kunnen ontwikkelen en in bed kruipen, en dat zou ze ook hebben gedaan als William niet zo onredelijk was geweest. Eerst hij, anders de meest begrijpende en beschaafde man die je je in kon denken, en vervolgens Adeline Pruett - die helemaal geen recht van spreken had, dacht Sonya kwaad - hadden het nodig gevonden haar op het hart te drukken zich niet in gezelschap van de heer Delery te vertonen, van wie Sonya langzamerhand de indruk kreeg dat het een onbegrepen en veel belasterd heer was.

Adeline is natuurlijk jaloers, omdat ze zo oud is - waarom heeft ze zich zelf dan ook zo dik en beslist matroneachtig laten worden? Maar William heeft geen enkel excuus om op te treden, alsof hij me niet vertrouwt, terwijl ik hem in al die jaren huwelijk nog nooit de geringste aanleiding heb gegeven ... Dit gaat toch werkelijk te ver, dacht Sonya met een ongewoon opstandig gevoel. Nee, het was zonder meer unfair, als je naging hoe luchtig ze babbelden over de streken van Ginny.