40

Frankrijk lag in de nevelen van het late voorjaar gehuld, toen Ginny daar aankwam. Van haar komst was al telegrafisch mededeling gedaan. Koelte en pastelkleuren na de felle hitte, bonte kleuren en het scherpe licht in de Middellandse Zeelanden.

Frankrijk betekende vertrouwde stemmen en intonaties, en een gevoel van opwinding, dat bij haar opkwam toen ze zich bij de anderen aan de reling voegde. Ooit had ze Mexico thuis genoemd, maar die tijd lag achter haar. Zou dit hier nu thuis worden? Daar kan ik pas over beslissen, als ik terug ben op 't Chateau en de kinderen heb gezien, zei Ginny bij zich zelf. En daar was Pierre! En tante Céline ook ... hadden ze de tweeling meegebracht? Haar verlangen naar ze was plotseling als een leegte waarvan zij zich niet bewust was geweest en die wachtte om gevuld te worden. Ze zouden haar natuurlijk niet herkennen, daar waren ze nog te jong voor. Maar ditmaal zou ze al haar tijd bij hen doorbrengen, en dan ...

'Daar ben je dan!' zei Pierre enthousiast en boog zich voorover om haar te kussen. 'Ik zal voor je bagage zorgen ..

Toen werd ze opgenomen in de omarming van tante Céline en voelde ze de wang van haar tante vochtig tegen de hare. Echt tante Céline!

'Waar is Richard? We waren allemaal zo verwonderd ...'

'Later zal ik je 't hele verhaal vertellen; je hoeft je nergens ongerust over te maken - zie je niet hoe goed ik eruit zie? Ik heb genoten van de zonneschijn en van in de zon zitten.'

'Kom, vooruit!' zei Pierre, die van achteren was genaderd. Hij wierp een waarschuwende blik op zijn moeder, die nog steeds haar ogen afveegde. 'In 't rijtuig kunnen we wel praten,' zei hij onnodig, en dreef ze voor zich uit voordat Ginny kon protesteren. Maar waarom had Pierre zo'n haast?

'Hoe is 't met de...'

'Ha, daar is hij! Ginny, je kent Joseph nog wel ? Stap jij maar in met maman, dan zorg ik wel voor de rest. Er is ruimte genoeg voor je koffers.'

Met een zucht nestelde ze zich behaaglijk in de comfortabele velourskussens.

'Ha, wat is het goed om weer thuis te zijn! Blijven we over in Parijs of gaan we meteen door naar 't kasteel? Ik kan bijna niet wachten om de kinderen te zien; ze zullen wel een stuk zijn gegroeid!'

'O ja, zeker wel 'n paar centimeter...' antwoordde tante Céline afwezig, en haar ogen zochten die van Pierre.

'Maken ze 't goed? De laatste keer dat je schreef... maar dat is natuurlijk al 'n paar maanden geleden, want zo erg vlug is de post niet in Turkije. Daarom heb ik ook de laatste brief die ik je heb geschreven niet op de post gedaan.'

'Maar liefje, wat is er gebeurd?' Tantes ogen stonden nog vol tranen, toen ze zich naar voren boog en Ginny's handen vastpakte.

De jonge vrouw haalde onverschillig haar schouders op. 'Wat gebeurt er meestal? Richard was een toegewijd man... eerst. Maar 't leven in een harem was voor mij als leven in een gevangenis, en hij ... hij besloot na een tijdje dat het beter voor me zou zijn om bevrijd te worden van die muren. Zelf kon hij niet weg, want de sultan had hem tot zijn favoriet gemaakt, en dat betekende ...' Ze besefte dat ze veel te vlug praatte, in een poging om haar toon luchtig te houden, en dat haar tante de hele zaak door had. Ze was opgelucht toen Pierre eindelijk terugkwam en de deur achter zich dichtsloeg, terwijl het rijtuig met een ruk in beweging kwam.

'Zo, daar zijn we dan!' De klank van gedwongen vrolijkheid in zijn stem was duidelijk genoeg om Ginny met een onderzoekende frons naar hem te laten kijken.

'Pierre, wat is er aan de hand? Je zou langzamerhand wel kunnen weten dat je voor mij niets verborgen kunt houden. Tante ... wat is het?' Haar ogen gingen van de een naar de ander en ze voelde het bloed wegtrekken uit haar gezicht toen ze fluisterde: 'Toch niet... de kinderen? Er is toch niets gebeurd? O in Godsnaam, zeg 't me!'

'De kinderen maken 't best... prima. Grote God, net iets voor een vrouw om meteen maar 't ergste te denken!' zei Pierre ruw, en dat was voor hem ongewoon genoeg om Ginny te laten staren.

'Goed dan ... maar ik weet dat er iets mis is. Waarom vertellen jullie me niet wat? Als 't niets met de kinderen is, waar zijn ze dan?'

Tante Céline zat haar kanten zakdoekje om haar dikke vingers te draaien en haar ogen ontweken die van haar nicht. Antwoorden werd aan Pierre overgelaten, en met een zucht strekte hij zijn benen voor zich uit.

'Goed, Ginny, je moet niet vergeten dat... nou ja, de kinderen zijn in Engeland, geloof ik. En je moet je geen zorgen maken, want ik ben er zeker van dat er heel goed voor hen wordt gezorgd.'

'In Engeland?' Haar stem ging omhoog en ze keek hem aan met grote, ongelovige ogen. 'In Engeland?' herhaalde zij en vroeg zich af of ze dat wel goed had gehoord. 'Maar ... maar wat doen ze in Engeland? Hoe ...'

Tante Céline was zachtjes gaan huilen. 'We konden niets doen om hem tegen te houden. Ginny! Tenslotte is 't hun vader en ... en hij had een gerechtelijk bevel...'

Pierre onderbrak haar en Ginny draaide langzaam - met een gevoel alsof haar hals zo bros was dat hij ieder moment kon breken - haar hoofd om van haar tante naar hem.

'Ginny, wat maman en ik je op onze stuntelige en stamelende manier proberen te vertellen is, dat je man de kinderen heeft meegenomen. Steve Morgan ...' - hij zei het behoedzaam en zag hoe haar ogen uitpuilden, en zijn stem kreeg iets sarcastisch - 'is heel... sterk. Al zou ik hem toch wel hebben tegengehouden, geloof me, als hij niet alle mogelijke juridische voorzorgsmaatregelen had getroffen. Weet je, we hadden hem niet verwacht.'

'We konden hem niet goed afhouden van zijn eigen kinderen, schat, al heb ik m'n best gedaan om hem 't idee van ze mee te nemen uit z'n hoofd te praten. Maar aangezien jij weg was, en ... en ...'

De enormiteit van wat ze haar vertelden drong plotseling met een klap tot Ginny door, en ze kwam overeind met gebalde vuisten.

'Oh! Ohh! Precies het soort smerige rotstreek dat hij zou uithalen! Hij is ... hij is ... mijn kinderen! Het zijn mijn kinderen. Ik heb ze gebaard, en hij heeft zelfs nog nooit de moeite ... of de tijd genomen om naar ze te komen kijken! En nu ... ohh! Wat kan hij toch goed de huichelaar uithangen! Maar dat zal 'm niet glad zitten!' Ze zweeg even om adem te halen en keek naar het verslagen gezicht van haar tante en het uitdrukkingloze van Pierre. 'Ik zal m'n kinderen terugkrijgen, hoor je me? Hij zal niet... heeft hij gevraagd waar ik was?'

Het was Pierre die voorzichtig antwoordde: 'Dat... eh ... scheen hij te weten. En alles wat hij van jou zei was, dat hij hoopte dat je gelukkig zou zijn. En hij is niet zo gemakkelijk te doorgronden, Ginny. Hij...'

'O ja!' zei ze knarsetandend. 'Dat weet ik maar al te goed!'

Ze voelde zich alsof ze door de bliksem was getroffen. Steve ... en dat hij 't gewaagd had om de kinderen te misbruiken voor zijn wraak op haar! Ze zou hem wel willen vermoorden, een dolk door zijn zwarte hart willen steken. En misschien zou ze dat ook wel doen, als ze hem wist te vinden!

Ditmaal huilde ze van pure woede. Pierre sloeg een arm om haar heen en tante Céline gaf haar een schone zakdoek.

'Ik wil... alles weten ...' zei ze snikkend. 'Alles! Waar hij m'n kinderen mee naar toe heeft genomen, wat... wat hij van plan is met ze te doen ... alles!'

Geleidelijk kwam het hele verhaal eruit, voornamelijk van Pierre, die als man meer rechtstreeks tot haar sprak.

Steve was onverwacht aangekomen met een paar vrienden en vriendinnen. Een daarvan was een bijzonder attractieve jonge vrouw, moest Pierre toegeven, een Amerikaanse.

'Maar er is niets tussen die twee, daar ben ik zeker van, want ze had een formidabele moeder bij zich als chaperonne. Ze is heel mooi, met haar in de kleur van herfstbladeren.'

Tegen die tijd had Ginny iets van haar zelfbeheersing teruggevonden en ze zei alleen: 'Echt iets voor Steve! En jij klinkt bar onder de indruk van die Amerikaanse schoonheid! Vertel me, hoeveel meer vrouwen had hij nog op sleeptouw? Hoe staat 't met die ... operazangeres?'

Pierre had het fatsoen te blozen. 'Nou, dat... dat heb ik 'm natuurlijk niet gevraagd! Maar wel heb ik gehoord dat ze in Parijs samen gezien zijn. En ik geloof ook dat ze 'n paar dagen geleden naar Engeland is vertrokken.'

'En die lieve, kleine Concepción is daar ook. Hij zal vast z'n handen wel vol hebben,' zei Ginny woedend. Ze kon niet langer blijven zitten en begon heen en weer te lopen, om vervolgens te blijven staan met een beschuldigende blik op haar neef.

'En jij Pierre... je bent toch advocaat, niet? En jij laat hem m'n kinderen stelen zonder een vinger uit te steken om hem tegen te houden!'

'Ginny, ik heb je al gezegd dat alles wettig was! En tenslotte zijn het ook zijn kinderen ...' Hij ving haar blik op en stak zijn handen verdedigend op. 'Ja, goed! Ik beloof je dat ik je op alle mogelijke manieren zal helpen. En Michel ook, als je 't hem vraagt. Ik zweer je dat die nog steeds een enorme tendresse voor je heeft. Maar wat ben je van plan te gaan doen, Ginny? Ik hoop dat je niet al te onnadenkend te werk zult gaan ..

Ginny haalde diep adem en greep achter zich naar de rand van de tafel waar ze tegen geleund stond. En Pierre, die naar haar zat te kijken, vond plotseling dat ze er nu heel erg Russisch uitzag, met haar omhoog kijkende ogen die smaragdgroene vonken schoten en haar zachte mond, die vastbesloten was dichtgeknepen.

'Nou,' zei ze met een ontwapenend lief stemmetje, dat hem niet in het minst misleidde. 'Ik ben van plan om naar Engeland te gaan en mijn kinderen op te gaan zoeken. Je zult moeten toegeven, dat ik daar althans het recht toe heb. En wat betreft Steve Morgan, die niet langer mijn echtgenoot is ...'

'Voorzichtig, Ginny! De echtscheiding is nog niet uitgesproken.'

'Probeert hij dat soms ook te verhinderen?'

Pierre schudde bedroefd zijn hoofd en keek haar oplettend aan. 'Nee ... eh ... nee, helemaal niet. Hij ... hij heeft ons in feite verteld, dat hij al het mogelijke zou doen om te zorgen dat je zo spoedig mogelijk een echtscheiding zou krijgen, omdat hij zelf ook over een huwelijk dacht. Hij zei... hij zei dat de kinderen 'n moeder nodig hadden.'

Een kostbare vaas sloeg pal naast zijn schouder tegen de muur te pletter en Pierre kromp ineen. Dieu! Wat een temperament! Wat was zijn volgzame nichtje Ginny veranderd!

Ze was een plannenmaakster geworden. En ze had geleerd haar humeur te bedwingen, tenminste meestal.

Toen Ginny weer wegging uit Frankrijk was het in stijl, met een hele garderobe van nieuwe japonnen en juwelen. Met in haar gevolg haar neef Pierre en nog een man - een nieuwe aanbidder. Aan haar ringvinger fonkelde een ring met een enorme smaragd, waarvan ze overtuigd was dat hij de ring die Steve aan Di Paoli had gegeven overtrof. Haar vriend, Herr Frederick Metz, was een Zwitserse bankier en steenrijk. Hij was er ook zielstevreden mee om in haar gezelschap te worden gezien en stelde verder geen eisen van fysieke aard, want op seksueel gebied ging zijn voorkeur uit naar leden van zijn eigen geslacht. Maar het was een betrekkelijk jonge en knappe man op een blonde, Teutoonse manier, en hij kon er wel mee door ... Goed genoeg om indruk te maken op Steve, en dit - dat wist ze al diep in haar hart - zou een strijd op leven en dood worden.

'Dus ... we gaan eerst naar Londen?' zei Frederick. Hij genoot hiervan, zijn eerste verschijning in de internationale society. Sinds zijn vader was gestorven en hem alles had nagelaten, had zijn leven nieuwe horizonten gekregen. Frankrijk was niet meer geweest dan een eerste pleisterplaats op zijn grote tocht. En nu Londen ... in gezelschap van zo'n mooie vrouw, dat alle mannen jaloers op hem waren. Ja, hij genoot!

'We gaan eerst naar Londen,' zei Ginny met een stralende glimlach, die Herr Metz misleidde, maar niet haar neef Pierre, die met een zekere ongerustheid in zijn ogen naar haar keek. Wat zou ze ditmaal in haar schild voeren?

Afgesproken was dat ze zouden logeren in een van de huizen in de stad die eigendom waren van lord Dalbey, een intieme vriend van de Prins van Wales en medelid van de Excentriekelingenclub. Dalbey zelf ging op de tijgerjacht in India, omdat, zoals hij dramatisch verklaarde, de blonde Ginette niet voor hem wilde zwichten. 'Ik zal erover denken als je terugkomt,' beloofde zij hem glimlachend, en hij vertrok met zijn gebroken hart en stond haar zijn huis af voor zo lang zij het nodig had.

'Ik heb altijd wel geweten dat jij 'n harteloze flirt zou worden,' zei Pierre hoofdschuddend bij het zien van zijn nicht, wier oppervlakkige, stralende vrolijkheid hem zich alleen maar af deed vragen, waarom hij eigenlijk met haar mee naar Londen was gegaan - afgezien van het feit dat ze een man nodig had om een oogje op haar te houden, en dan niet een van de vele aanbidders die ze om haar vinger kon winden, maar iemand die haar en haar streken kende.

Ginny gleed voor de spiegel met haar hand door haar zorgvuldig gekrulde en opgestoken haar en trok als antwoord een schouder op.

'Maar lieve neef, en beste vriend, ik ben altijd een flirt geweest. Dat is heel erg leuk en volkomen toelaatbaar ook, weet je. Wat je alleen niet moet doen is toegeven, want dan, als je 'n vrouw bent, ben je slecht en wil er niemand meer met je flirten. Is 't niet zo?' Ze draaide zich naar hem om en wachtte zijn commentaar af op haar elegante, nieuwe wandeljapon. Toen hij haar alleen maar streng aankeek voegde zij er vleiend aan toe: 'Och Pierre, probeer me toch alsjeblieft te begrijpen. Ik weet wel dat ik in jouw ogen schokkend eigenzinnig en onafhankelijk ben, maar zo ben ik nu eenmaal. En je weet heel goed waarom ik naar Londen ben gekomen en waarom ik die arme Dalbey heb opgejut om zijn huis aan ons af te staan. Maar nu we hier zijn ...'

'Nu we hier zijn, hoop ik dat je niets gaat doen om je reputatie schade te berokkenen,' zei Pierre streng. 'Het is niet m'n bedoeling om te gaan preken, lieve cousine, maar de Engelsen zijn niet half zo vrijzinnig als wij in Frankrijk ... daarom vluchten ze ook allemaal naar Frankrijk voor hun plezier! Maar als jij je kinderen terug wilt krijgen, moet je er heel goed op passen de publieke opinie niet tegen je te krijgen... ook al zal die je verder een eeuwige zorg zijn.'

Ginny's gezicht werd ernstig en ze beet op haar lip. 'Ik weet het. En ik... ik beloof je echt dat ik zo discreet mogelijk zal zijn.' Met een gevoel van opluchting zag ze haar kamermeisje binnenkomen en ze drukte haar wang even licht tegen die van Pierre. 'Ik ga uitgebreid winkelen, dus ik kan wel aan de late kant zijn met thuiskomen ... maar we gaan vanavond wel naar 't theater, hè?'

Ze ging weg en merkte dat Pierre haar met gefronste wenkbrauwen nakeek, en ergens in haar achterhoofd had ze een vaag schuldgevoel. Wel... er waren toch echt dingen die Pierre maar beter niet kon weten. Hij was zo ... zo solide en keurig geworden!