17

Gezien vanuit de havenmonding was Gibara een stadje uit een plaatjesboek, in de vorm van een halve maan op een steile helling om de baai heen. Drie eigenaardig gevormde bergen met steile toppen vormden de achtergrond tegen de lucht. Een vriendelijke Cubaanse heer vertelde zijn medepassagiers, dat ze 'Silla' ofwel zadel, 'Pan' of suikerbrood en 'Tabla' of tafel heetten.

'Maar natuurlijk, hoe zouden ze anders kunnen heten?' André Delery was nog steeds in een slecht humeur, terwijl de Amaryllis binnenliep en hij met een zuur gezicht toekeek hoe Ginny bij de damespassagiers enthousiast naar de villa's in alle kleuren van de regenboog met hun rode pannendaken wees. Zij was bepaald wél in een goede stemming, in aanmerking genomen, dat ze zeker twee dagen zouden moeten doorbrengen in dit. . . dit vissersdorp. Delery's mond vertrok zich en hij begon oplettender naar zijn reisgenote te kijken. Als ze te lang in de richting van een bepaalde man zou kijken - of er een angstvallig ontweek - zou hij grond vinden voor zijn verdenkingen. Maar nee, ze gedroeg zich net als altijd en haar vrolijke onbezorgdheid maakte dat hij zou willen tandenknarsen ... of haar door elkaar schudden. Waar was ze mee bezig? Waar was ze mee bezig geweest? Delery, niet gewend aan onzekerheid als het om vrouwen ging, was al even geërgerd over zich zelf als over haar.

Hij zou méér dan geërgerd zijn geweest, woedend, als hij had geweten dat Ginny niet van plan was met hem naar Havana te gaan. In een zelfbespiegelende stemming sinds haar vreemde ontmoeting bij maanlicht, verborg Ginny haar gedachten achter heldere glimlachjes. Ze ging naar Vera Cruz. En vandaar zou ze rechtstreeks naar de kleine haciënda gaan, zoals ze al eerder had gedaan, en haar kinderen laten overkomen . . . opnieuw leren om een moeder voor ze te zijn. Ze waren van haar. Zij had de martelingen van de bevalling ondergaan; ze had dit kind willen baren en er in plaats daarvan twee gebaard. En Steve had het niet geïnteresseerd ... als hij niet meer van haar hield, hoe kon hij dan van de kinderen houden?

'Van nu af aan zal ik ze nooit meer verlaten ... waar ik ook heen ga, zij gaan met me mee. Ik ga een leven opbouwen voor me zelf en voor hen, en hij zal daar niet tussen komen.'

Gesterkt door die nieuwe beslissingen vond Ginny het gemakkelijk om de subtiele vragen van André Delery te ontwijken. Ja, haar eerste instincten waren juist geweest, André leek te veel op haar vroegere minnaar Miguel Lopez, die zich zelf eens een 'eerlijke cynicus' had genoemd. Net als Miguel was André een opportunist en had hij het alleen maar met haar aangelegd om haar te gebruiken ... dus waarom zou zij hem dan niet eveneens gebruiken?

Ze zei niets bijzonders tegen André, die slecht gestemd bleef, zelfs nadat ze aan land waren gezet en naar een mooie pastelblauwe villa waren gebracht, die gebouwd was, zoals André haar vertelde, zoals alle Cubaanse huizen, met de eetkamer aan de straatkant en tevens dienend als ontvangsthal.

'Ze brengen zo zelfs hun paarden binnen, geloof ik,' zei hij op zijn sarcastische sleeptoon. 'En zie je die ijzeren tralies? Ze geloven niet in glas voor ramen.' Plotseling voegde hij eraan toe: 'Ik vraag me af waarom ons de eer wordt gegund om een huis voor ons alleen te krijgen. Ik had verwacht dat we naar de plaatselijke fonda - als dit gat tenminste zoiets heeft - zouden worden gebracht. Wat denk jij, petite? Je bent opeens wel erg stil geworden.'

'Ik denk dat ik dat mooie blauwe huis wel prettig vind. Kijk eens wat een mooie patio en wat koel is het hier. En ik heb ook nog geen tijd gehad om te denken... waarom zouden we pingelen over zo'n koopje?'

André negeerde de knappe oudere vrouw die hen naar de patio met schaduwrijke bomen had gebracht, pakte haar bij een arm en draaide haar naar zich toe.

'En jij, madame Morgan... bah, wat een afschuwelijke naam ... ben jij ook een koopje, of ben ik geflest?'

Ze keek hem vlak aan, zonder te trachten zich los te maken uit zijn tamelijk harde greep.

'Geflest, meneer Delery? Maar ik heb me zelf toch nooit voorgedaan als een koopje, is 't wel? En ik herinner me dat ik je verteld heb niet te koop te zijn. Voor koopjes had je ergens anders moeten gaan kijken.'

Tot haar verrassing lachte Delery. 'Touché, mevrouw! En dat herinnert me eraan dat je niet alleen mooi bent, maar ook intelligent, en zo heerlijk ervaren. En waarom zou ik ook betalen voor... een koopje, als ik je hier voor het grijpen heb?'

'Ze maakten bijna ruzie, geloof ik, en toen veranderde de senor van gedachten en droeg de senora naar een van de slaapkamers ...' vertelde de huishoudster later aan de eigenaar van de villa. 'Nee ... ze scheen het niet erg te vinden ... niet zo heel erg. Hij is muy macho, die. Een paar uur later keek hij met begerige ogen naar Conchita en ...' Ze aarzelde even en haar werkgever vroeg scherp: 'Ja? En verder?'

'Hij ... het was vreemd; u weet hoe vrijmoedig Conchita is, maar ze werd er verlegen van dat hij haar zoiets voorstelde. Hij wilde dat ze later die avond naar zijn bed zou komen ... het bed waar hij in slaapt met de senora.'

'Juist ja. En de senora? Die vond dat niet erg?'

De vrouw tuitte haar lippen. 'Dat vroeg Conchita ook. En de senor lachte, vertelde ze, en zei dat hij de senora wilde verrassen. Hij was heel overredend, zei Conchita. Hij zei haar... hij suggereerde dat hij ... er zouden geen moeilijkheden van komen, zei hij. Hij bood haar zelfs geld aan. Maar natuurlijk weigerde Conchita! Ze houdt van mannen, maar ze is geen slechte vrouw.'

'Ik ben blij dat te horen. En daarna?'

'Nou, vanmorgen, dat weet u, zei ik dat ik naar de markt moest voor boodschappen. De senora sliep nog, maar de senor is een eindje met me meegegaan. Hij moest passage boeken naar Havana voor zich zelf en de senora, vertelde hij me. Hij vroeg veel over de eigenaar van de estancia en ik vertelde hem precies wat u gezegd had dat ik moest vertellen: dat ik een weduwe ben en probeer de eindjes aan elkaar te knopen ...'

Ginny had gewacht en net gedaan alsof ze sliep, tot ze de zware deur hoorde dichtslaan, wat betekende dat André was weggegaan. Pas toen deed ze haar ogen open en rekte zich uit, eerst voorzichtig en toen ongegeneerd en lui als een kat, en liet de lakens op de matting van de vloer glijden. Laat André ook barsten! Ze hoopte dat hij niet al te gauw terug zou komen. André met zijn knappe, inventieve seksspelletjes, die hij wilde spelen alsof zij een hoer was die hij in een of ander maison de tolérance had opgepikt. Bij de herinnering fronste zij boos haar voorhoofd. Sommige van zijn woorden waren aangekomen als zweepslagen en hadden hun afdruk in haar geest achtergelaten, al had ze op dat moment zijn voorstellen met een achteloos schouderophalen afgedaan, alsof het haar niet kon schelen.

'Huh! Ik dacht nog wel dat jij eerlijker was dan de meeste vrouwen! En zeker dat je niet geshockeerd zou doen! En ik denk dat jij een vrouw bent die nagenoeg alles heeft gedaan ... en die best ook de rest eens zou willen proberen. Stel me niet teleur, petite.'

'Er zijn toch bepaalde dingen die ik niet zou doen ... alleen om jou de opwinding van een voyeur te bezorgen. Je vergist je in mij, André Delery.'

'Nee, ik geloof van niet. In wezen ben je een cocotte, geloof ik. Ik denk dat je alles zou willen, alles zou durven ... en tussen twee haakjes, ik ben niet zo egoïstisch dat ik jou je genoegen zou ontzeggen. Ik geloof dat jij best bemind zou willen worden door een vrouw en een man. Heeft jouw man je dat nooit voorgesteld?'

Waarom moest hij haar eraan herinneren dat ze een man had? En waarom moest zij zich nu herinneren, dat ze ooit een hoer was geweest of eigenlijk nog erger? Alle mannen in haar leven, te beginnen met Steve, die zij de schuld gaf van wat zij nu was. Sommige hadden haar gedwongen, anderen niet. Ze was hier met André Delery volkomen vrijwillig. Hij was een vreemde geweest, niet meer dan een oppervlakkige kennis, en toch was ze met hem weggelopen en had ze hem haar lichaam vrij laten gebruiken. Geen wonder dat hij zich vrij voelde om haar te beledigen!

Nog steeds fronsend werkte Ginny zich het bed uit en liep naakt naar de penantspiegel in de hoek van de kamer. Ze stak haar tong uit tegen haar norse spiegelbeeld. Toen ze nog veel jonger was deed ze dat ook altijd, maar dan barstte ze daarna meestal in lachen uit. Nu was er geen lach in haar, alleen maar een vreemd soort apathie, een zwaar gevoel. Wat was dat voor een vrouw die daar naar haar terugstaarde - dat bleke gezicht met die uitdagende schitterende ogen onder die verwarde massa koperkleurig haar?

Laat ik me zelf precies het soort vrouw worden waarvan Steve me altijd beschuldigde dat ik was? Moet ik mijn gedrag modelleren naar het zijne? Ten slotte ben ik geen ondeugend kind meer, dat achter de rug van een volwassene zijn tong uitsteekt.

Ginny voelde zich een beetje opgelucht, nu ze zich zelf streng had toegesproken. Ten slotte had ze haar besluit genomen en haar plannen gemaakt. André was niet belangrijk ... ze hoefde hem nooit meer te zien, als ze dat niet wilde.

Het knappe meisje met de bruine ogen dat Conchita heette, wilde kennelijk graag vriendschap sluiten, vooral toen ze ontdekt had dat de senora Spaans sprak. Misschien, stelde ze verlegen voor, zou de senora haar bad graag buiten nemen, in de patio? Het huis was daar omheen gebouwd, natuurlijk, en er was verder niemand thuis. Een marmeren fontein met twee cherubijnen die water goten uit twee schenkkannen aan één kant van een vijver die in de schaduw van de bomen lag, deed Ginny zwichten.

De vijver was in brede, azuurblauwe plateaus verdeeld, zodat baders van elk postuur er comfortabel konden zitten. En het water zelf was schoon en kristalhelder ... Conchita vertelde trots, dat de eigenaar van dit huis er gebruik voor had gemaakt van een beekje dat de berg afstroomde.

'Kijk, senora, hier is een opening voor het water, zodat het bad altijd fris en schoon blijft. En daarna, als de senora wenst, zal ik vers fruit brengen ... misschien een refresco? Het wordt straks erg heet.'

De vijver lag in de schaduw van bomen. Er waren palmen en granaatappelbomen en reseda's en sinaasappelbomen in enorme bakken. De houten stijlen van de onvermijdelijke galeria waren begroeid met wingerdranken, die het geheel meer Spaans dan Cubaans maakten. Het was mooi en vreedzaam - alles leek hier te zijn neergezet voor haar genoegen en comfort, en ze zou er van genieten en haar geest afsluiten voor alles behalve het heden.

In een staat van rust gebracht door het koele, zijdeachtige gevoel van het water dat haar lichaam omspoelde, sloot Ginny haar ogen tegen het felle licht van de zon achter de bomen en dacht alleen maar aan wat ze zou aantrekken en of ze op verkenning zou gaan. Conchita had haar verteld dat de kathedraal heel mooi was en er tactvol aan toegevoegd dat het zondag was - en ze was nog niet naar de mis geweest sinds haar vertrek uit Mexico. Goed, straks zou ze zich tot iets op zien te werken dat op energie leek. Het was eigenlijk schandalig, moest ze toegeven, maar in feite was ze een hedoniste.

In de diepe schaduw van de galeria stond de eigenaar van de blauwgeschilderde villa - die ook de geheimzinnige eigenaar was van de Amaryllis - zijn gaste te bekijken door zijn veldkijker, zoals hij dat al zo vaak had gedaan. Hij keek toe hoe ze trachtte enige onvolmaaktheid te ontdekken aan een lichaam dat hij al als perfect beschouwde, en hij keek naar haar omdat hij verliefd op haar was geworden en er niets aan kon doen. Hij was van huis uit geen voyeur en vond het onprettig dat hij zijn toevlucht moest nemen tot zulke methoden om iets van haar te zien, maar ... hoe was het mogelijk dat hij, die altijd prat gegaan was op zijn gereserveerdheid en intellect, zich zelf had toegestaan tot zoiets af te glijden? De vrouw die hij liefhad te bespioneren, ondertussen vechtend tegen de primitieve instincten die hem aanspoorden naar haar toe te gaan, zijn eigen kleren uit te trekken en naakt als een sater bij haar de vijver in te gaan. Hij wilde haar hebben, en dat was op zich zelf al iets ongewoons voor hem, want er waren al vrouwen in zijn leven, die hij altijd beleefd en met consideratie behandelde, ook al was er niet altijd sprake van verlangen. En als hij dan al optrad als man, was het meestal zijn geest die hem daartoe aanzette en niet deze wilde drang in zijn lendenen, die hem nu aanspoorde om iedere omzichtigheid te vergeten... ga naar haar toe, neem haar!

Hij wachtte en dwong zich zelf tot geduld, want dat was niet alles wat hij verlangde van deze vrouw. Hij wilde niet alleen haar lichaam, gretig en verlangend naar zijn omhelzingen, maar haar geest en emoties eveneens. Hij wilde haar hebben als zijn vrouw, en haar verleden interesseerde hem niet.

In de hete stilte van de ochtend stond Ginny bij de vijver en liet zich drogen door de hitte van de zon. Ze was in de verleiding om terug te gaan en de rest van de dag te blijven genieten van dat heerlijke, koele water, maar nee ... als André terugkwam en haar daar naakt zou aantreffen, zou hij ongetwijfeld bij haar komen, en heus niet alleen voor een bad.

'Welke van de jurken van de senora zal ik brengen om te dragen?' Conchita wilde graag helpen en was niet in het minst verlegen bij het zien van de naaktheid van een andere vrouw. Ze voegde er aarzelend aan toe: 'Er zit een scheur in het bovenstuk van de jurk die de senora gisteren droeg ... als ik het eerder had gezien, zou ik het hebben hersteld.'

'Hou jij die maar; ik ben erop uitgekeken.'

Die scheur was André's schuld. Hij was ongeduldig geworden door haar plotselinge terughoudendheid en was begonnen met wat Steve zo vaak had gedaan - haar jurk van haar schouders te scheuren, tot zij hem ongeduldig had toegeroepen dat hij op moest houden, dat ze zelf haar jurk wel uit zou trekken. En toen, tegen haar zin, had haar lichaam gereageerd op zijn bekwame liefkozingen en ze had zich afgesloten voor alles behalve zinnelijk genot.

Nu deed Ginny de gestamelde dankbetuigingen van Conchita af met een glimlach en koos een lichtgele jurk met een donkerder, goudkleurig jakje, afgezet met witte kant aan de hals en langs de tournure. Een charmante wandeljurk ... ondanks de hitte had ze toch besloten om uit te gaan. Ze zou nagaan of ze vroeg aan boord van de Amaryllis kon komen, teneinde een ontmoeting met André te vermijden. Ginny had André Delery goed leren kennen, en ze wist dat hij best in staat was haar om te praten om mee te gaan naar Havana. Beter om hem niet te laten weten wat ze van plan was.

Er was nog een bediende in de buurt, ditmaal een neger van middelbare leeftijd die Ginny nog niet eerder had gezien, om de zware, met ijzer beslagen voordeur voor haar te openen. Ze rook een spoor van sigarenrook in de grote voorkamer, waar de onvermijdelijke candela - een zilveren schotel met houtas waarin een gloeiend stuk kool lag - op een ebbenhouten tafeltje bij de deur stond, zodat een heer daar zijn sigaar op kon steken.

Rookte de bediende van de weduwe Montejo sigaren? Of ontving de knappe Cubaanse weduwe veel herenbezoek? Dat ging haar niet aan, vermaande Ginny zich zelf, en toen kon ze een onwillekeurige zucht niet bedwingen, toen de intense hitte en het felle licht haar leken te overvallen. Geen wonder dat Conchita naar haar had gekeken alsof ze gek was... dit was kennelijk het slechtste uur van de dag om erop uit te gaan.

'Er staat een volante klaar voor de senora,' zei de zwarte man op een opzettelijk vlakke toon. 'Tenzij de senora van gedachten wenst te veranderen? Het is nu bijna tijd voor de siësta ...'

Ondanks zijn vlakke stem leken zijn ogen haar afkeurend aan te kijken ... een jonge vrouw die alleen uitging zonder chaperonne! Die gedachte sterkte Ginny in haar besluit.

'Dank je,' zei ze kortaf. 'En mocht de senor eerder terugkomen dan ik, zeg hem dan maar dat ik ... dat ik naar de kerk ben.'