11

Ondanks geroddel, ondanks schandaal, moest je het hoofd hoog houden en iedereen aankijken alsof er niets aan de hand was. Dat was de enige manier om op te treden, zodat ook al werd er dan gefluisterd - onvermijdelijk - niemand werkelijk zeker kon zijn. Je moest glimlachend babbelen met je kennissen en geen enkele afspraak afzeggen ... Alles moest in feite volkomen normaal lijken, ook al was het dat niet.

Ginny voelde zich meer en meer verwonderd over Sonya naarmate de lange avond vorderde. Ze had niet verwacht Sonya uit bed te vinden, toen ze uit de stad terugkwam en alleen nog verlangde naar het comfort van haar bed en een koude kompres voor haar hoofd. Maar toch zat ze hier weer in de Opera met Sonya en de senator ... en voelde ze hoe hun loge het brandpunt was van alle blikken. Hoe kon Sonya het uithouden? Al was ze de laatste tijd niet zo erg op haar stiefmoeder gesteld, toch kon Ginny niet anders dan bewondering voelen voor haar kracht en moed vanavond, zoals ze daar glimlachend knikte naar haar kennissen, en geanimeerd met haar man zat te praten, alsof er nooit iets tussen hen aan de hand was geweest.

'Waarom moeten we van die huichelachtige spelletjes spelen, terwijl iedereen inmiddels precies weet wat er gebeurd is?' had Ginny geprotesteerd, toen ze hoorde dat hun plannen voor de avond niet waren veranderd - dat ze gewoon naar de Opera zouden gaan en vervolgens naar een bal, net als anders. 'Wat heeft het voor zin een ... een façade op te bouwen, als daarachter alles ineenstort?' Ze praatte daarbij ook over Steve en zich zelf: ze voelde zich er nog niet tegen opgewassen hem weer te ontmoeten, niet voordat ze tijd had gekregen om zich te wapenen.

Toen had senator Brandon haar echter verrast door met een ongewoon harde en strenge stem haar hevige protesten te onderbreken: 'Ditmaal, Virginia, heb je eens precies te doen wat ik zeg, ook al begrijp je niet waarom. Wij Zuiderlingen hebben een gedragscode... noem het maar een vorm van etiquette, als je wilt. Maar we houden onze vuile was binnen. Ongeacht onze werkelijke gevoelens voor elkaar.' En hier waren zijn ogen over Sonya's vertrokken, bleke gezicht gegaan als een flitsend zwaard, twee helderrode plekken achterlatend voor hij doorging: 'Het is niet nodig dat iemand hier verder van weet. We zullen één front vormen naar de rest van de wereld ... begrepen?'

'Weet Steve dat?' had Ginny rebels uitgeroepen. 'Hij is niet het soort man om een bepaalde gedragscode te volgen... hij doet tenminste altijd precies wat hem bevalt. Hij zal vast wel vergeten zijn, dat we vanavond uit zouden gaan.'

'Je man zal er zijn,' zei de senator kortaf. 'En ongeacht wat jullie voor onenigheden hebben, ik vertrouw erop dat jullie je waardig en met decorum zullen gedragen.'

Ja, vooral waardig, dacht Ginny woedend en ze voelde zich verstijven. En waar was Steve, terwijl zij hier alleen zat - als schoolvoorbeeld van een verwaarloosde vrouw? Nee, dit nam ze niet langer, geen moment meer... zelfs al ging haar vader dan vanavond een duel uitvechten, zij bleef hier niet zitten doen alsof er niets aan de hand was, voor een massa mensen die ze nauwelijks kende. Ze zou weggaan in de pauze.

Inderdaad stond Ginny op om weg te gaan zodra de lichten aangingen, toen plotseling de deur van hun loge openging en zij verstijfd bleef staan. Bij het zien van Steve begonnen haar ogen gevaarlijk te schitteren. Inderdaad, decorum en waardigheid! Als hij het fatsoen niet had om daar iets van te laten zien, waarom zij dan wel ? En aangezien hij het was geweest die had volgehouden dat er geen scheiding moest komen, zou zij hem wel overtuigen van het tegendeel, door zich zo slecht en aanstotelijk te gedragen als ze maar kon... laat hem dat dan maar slikken voor de verandering!

Haar vader en Sonya hadden zich omgedraaid. Steve hield de deur open en maakte zijn achteloze, beleefde verontschuldigingen.

'Sorry dat ik zo laat ben, maar er was een rijtuig omgeslagen, een paar blokken verderop, zodat we via een omweg hier naar toe moesten komen. Mag ik u voorstellen: Senora Dos Santos en haar schoonvader, Don Ignacio Dos Santos. Zij komen uit Cuba, al kennen de senora en ik elkaar al bijna sinds onze kinderjaren ...'

Terwijl Steve doorging met zijn formele introductie, voelde Ginny in haar hoofd een wervelwind van onsamenhangende gedachten, die elkaar verdrongen en haar letterlijk sprakeloos maakten. Op een of andere manier, instinctief, scheen ze het paar te hebben begroet, een nogal zelfvoldane en vriendelijk glimlachende Ana en de lange, magere man, die haar schoonvader was.

Ze scheen te hebben geglimlacht met lippen die plotseling koud en stijf waren geworden, terwijl Steve beleefd stoelen aanschoof, en ervoor zorgde dat hij tussen Ginny en Ana kwam te zitten, terwijl Don Ignacio voorin de loge aan de andere kant naast Sonya ging zitten. En met zijn gebruikelijke duivelse handigheid had hij ervoor gezorgd, dat zij geen scène kon maken zonder dom en min of meer deerniswekkend te lijken ... het gegriefde vrouwtje! Nee, dacht Ginny opstandig, die voldoening zou ze hem niet geven; in plaats daarvan zou ze hem laten zien, dat ze even goed een rol kon spelen en even hypocriet kon zijn als hij. En op een of andere manier zou ze het hem betaald zetten ... en dan maar eens afwachten wie van hen beiden de grootste gek was.

Met dat doel boog Ginny zich voor Steve langs met een geforceerd stralende glimlach en begon een gesprek met de verbaasde en enigszins wantrouwige Ana, waarbij ze zich heel wel bewust was van de gespannenheid van Steve's arm onder de hare.

'Het spijt me echt, dat we geen tijd genoeg hebben gehad om over vroeger te praten. En het is echt een nalatigheid van Steve, dat hij u niet eens eerder heeft meegenomen naar een paar van die saaie avonden die we hebben moeten ondergaan sinds we hier zijn. Maar vertel me eens, hoe hebt u het gehad sinds onze vorige ontmoeting? Uw man ...'

Dona Ana tuitte haar volle lippen en met neergeslagen ogen zei ze zacht: 'Ik... helaas, senora, mijn man is op tragische wijze omgekomen, nog geen jaar nadat we getrouwd waren. Ik ben weduwe.' Ze zuchtte tragisch en met een blik naar Steve vervolgde zij zacht: 'Ik moest werkelijk weg ... zoveel herinneringen! De plantage is heel groot, weet u, en vraagt veel personeel, maar mijn schoonvader - zo'n aardige man - vond dat zijn opzichter het met de hulp van een neef wel kon redden. En zo zijn we dus hier gekomen. New Orleans is altijd een dierbare stad voor mij geweest; ik kwam hier al als heel jong meisje, en mijn man heeft me hier mee naar toe genomen op onze huwelijksreis ...'

Wat was ze een goede actrice geworden, dacht Ginny venijnig, terwijl de jongere vrouw haar woorden liet wegsijpelen in de stilte. En alsof hij daarop had gewacht zei Steve kortaf: 'Waarom zouden we niet eens van onderwerp veranderen ? Ana is hierheen gekomen om te ontkomen aan droefenis.'

Verrader... verrader! Ginny zou het liefst haar nagels over zijn gezicht hebben gehaald; in plaats daarvan liet ze zich achterover zakken in haar stoel met een schouderophalen, dat verveelde onverschilligheid moest uitdrukken.

'Och, natuurlijk, 's Kijken... waarom kies jij het onderwerp van gesprek ditmaal niet eens, liefste. Tenminste, als we echt moeten converseren, om al die nieuwsgierige mensen met hun toneelkijkers op ons gericht te laten zien hoe verrukt we zijn van elkaars gezelschap.'

Ana hield haar adem even in, hetgeen bijna klonk als sissen, en het meisje leek zich dichter naar Steve toe te buigen, die zijn hoofd omdraaide met een glimlach, die in tegenspraak was met de harde, waarschuwende blik in zijn blauwe ogen.

'Je bent altijd zo'n uitstekende actrice geweest, schat... je kunt het wel beter, hè?' En toen, met zijn tanden op elkaar en een veel zachtere en scherpe stem, voegde hij eraan toe: 'Beter, hoop ik, dan zo dwaas te zijn om het appartement van je nieuwste minnaar op klaarlichte dag te gaan bezoeken. Ik dacht dat ik je had gewaarschuwd om discreet te zijn ?'

Gelukkig maar, dacht Ginny door de rode nevel van woede heen die haar hoofd vulde en haar verblindde, dat op dat moment de lichten werden gedempt ten teken dat de tweede akte begon. Want haar glimlachende masker was verdwenen, toen ze haar hoofd omdraaide en hem aankeek met fonkelende ogen.

'Gewaarschuwd, zei je? Waarschuwingen zijn voor mensen die er bang voor zijn, mijnheer Morgan.' Ze gooide hem het formele 'mijnheer' toe als een wapen en voegde er met dezelfde, zachte, ademloze stem aan toe: 'En wat discretie betreft kan ik je zeggen, dat ik van plan ben mijn minnaars even openlijk en even vaak te ontmoeten als jij je maîtresses ... is dat duidelijk tussen ons?'

Ze kon de blauwe razernij van zijn ogen bijna voelen, even fysiek als het trillen van zijn neusvleugels, de harde, kwaadaardige trek om zijn lippen en de inwendige spanning, als van een grote kat die op het punt stond te gaan springen. O God, wat kende ze hem goed! Te goed, leek het soms.

'Wat duidelijk is, dame, is dat je, zoals te doen gebruikelijk, buiten je boekje gaat. Ik wil niet dat mijn vrouw zich gedraagt als een slet, begrijp je? Vanavond zullen we onze rol blijven spelen, ten gerieve van de society van New Orleans ... en morgen ga je naar Mexico. Als je doorgaat met je kinderen zo te verwaarlozen, liefste, zal ik je uit de ouderlijke macht laten ontzetten als een onbekwame moeder.'

Ze hoorde zijn zorgvuldig afgemeten, ijzig koude woorden in het plotselinge vacuüm van haar geest vallen en kon niet geloven wat ze hoorde. Dit kon Steve niet zijn, die ze meer had bemind dan gehaat, voor wie ze zoveel had geleden. Hoe ze ook hadden gevochten, wat ze elkaar ook hadden aangedaan, dit was iets dat ze niet verdiend had, zoiets monsterlijk unfairs. Dit kon ze echt niet verdragen!

Ze voelde zich zelf sneller ademen ... zo snel dat haar borstkas uit elkaar leek te barsten, en ze kreeg het gevoel dat ze in ijskoud water aan het verdrinken was. Om hem te horen zeggen wat hij had gezegd... en erger nog, om hem dit te horen zeggen waar Ana bij was, waarmee hij minachtend duidelijk maakte, dat hij bezig was zijn lastige vrouw weg te sturen, om vrij te zijn. Onverdraaglijk!

Ze scheen een gesmoord geluid te hebben gemaakt, want opeens knelden zijn vingers haar pols, zo hard, dat ze bijna kreunde van pijn ... dat ze gekreund zou hebben, als die pijn niet werd overheerst door de ellende van binnen.

'Geen scènes, alsjeblieft! Of heeft je overlevingsinstinct je in de steek gelaten. Verdomme, Ginny, het wordt tijd dat je eens volwassen wordt. Je wilde tenslotte zo graag moeder worden, waarom ben je het nu dan eens niet, voor de verandering?'

'Laat me los, Steve. Vind je het leuk om me pijn te doen? En, nee ... ik zal geen scènes maken. Ik ... ik dacht, dat we alles al tegen elkaar hadden gezegd, wat we elkaar te vertellen hadden, niet?'

Zelfs zij kon nauwelijks geloven, dat de stem die ze over een wijde, lege ruimte naar zich toe hoorde komen de hare was. Een zacht en gevoelloos geluid als het ritselen van droog stro, gevolgd door een stilte, die inwendig bleef doorgaan, ondanks de muziek en het gezang die het theater vulden. En na een tijdje liet hij haar los en leunde zij achterover in haar stoel, terwijl ze hem achterover voelde leunen in de zijne ... met al zijn aandacht weer voor Ana, die tegen hem fluisterde, met haar hand op zijn arm als een eigenares.

Nee... ik maak geen scène. Hij is het niet waard en ik zal hem niet de voldoening geven me weer te overtroeven. Het is uit tussen ons, en veel beter om maar niets meer te zeggen. Wat doet het er toe? Wat doet het er allemaal eigenlijk toe? Eens, lang geleden, hadden diezelfde woorden littekens in haar bewustzijn gegroefd, doordat ze steeds maar werden herhaald... een litanie van hopeloosheid, terwijl ze op blote voeten achter een wagen aan liep. Lang geleden ... en wat was ze veranderd sindsdien, wat was alles veranderd. Behalve... dat het er echt niet toe deed, ditmaal zou het voorbij en overgaan. Alles ... gevoel, en zelfs pijn.

'Je bent erg streng tegen je vrouw,' mompelde Ana met een zijdelingse blik op de man naast haar. 'Is dat het soort behandeling waar ik aan ben ontkomen? Ik geloof dat je me bang maakt... een beetje.'

Ze ving de flitsende witheid van zijn glimlach op, toen hij op haar neerkeek, en wat ze zei van bang zijn was maar half gelogen.

'Waar jij aan ontkomen bent, pequena, hangt af van hoe jij je zou hebben gedragen. Wat denk jij?'

Ze hield haar adem in en vroeg zich af waarom deze man haar zo opwond en maakte dat ze nog dichter bij hem wilde zijn dan ze al was... o, nog veel dichterbij. Ze voelde de hitte door haar lichaam heen gaan en zich concentreren in haar heupen, toen hij haar aanraakte.

'Ik denk ... ik denk, dat we er toen geen van beiden rijp voor waren. Ik was erg verwend, nietwaar? En ik had er geen idee van wat het huwelijk betekende. Er was zoveel dat ik nog niet wist.'

'En denk je dat je dat nu wel weet?' plaagde hij, en zag haar lippen glinsteren, toen ze die nerveus nat maakte met haar tong.

Ze zei zedig: 'O... ik leer nog steeds bij. En dat is heel interessant, met de juiste leraar.'

Dona Ana had sinds haar korte huwelijk meer dan haar deel aan 'leraren' gehad ... waaronder haar eigen schoonvader, die gelukkig wel royaal was, maar niet jaloers. Maar ze was natuurlijk niet van plan Esteban dat te laten weten. Zoals ze hem ook niet had laten weten, dat zij haar toevallige ontmoeting met hem had beraamd, nadat zij inderdaad bij toeval had gehoord dat haar voormalige novio echt in New Orleans was. Zij had zelfs Don Ignacio overgehaald om hun terugkeer naar Cuba voor onbepaalde tijd uit te stellen, met het doel om precies dat te bereiken waar ze in was geslaagd: de aandacht van Esteban trekken. Dat Esteban een vrouw had deed niets ter zake, al kon Ana een gevoel van triomf niet onderdrukken om deze overwinning op de vrouw, die haar destijds zo uit de hoogte had behandeld, en hem in feite onder Ana's neus had weggehaald. Nee, dat zou ze haar nooit vergeven, en ze genoot van haar wraak en ze zou ervan blijven genieten, tot die vrouw uit de weg was. Want ze had zijn aandacht voldoende getrokken om te praten over meegaan naar Cuba. En dat zou Ana zeker plezierig vinden.

Als het nu allemaal maar gauw voorbij was! Boven het geraas van de muziek in haar oren was Ginny zich haarscherp bewust van hen - Steve en die teef Ana, met hun hoofden dicht bij elkaar en schouders die elkaar raakten, terwijl ze zaten te fluisteren en haar alleen in kille afzondering lieten zitten. Niet dat het echt belangrijk was, maar ze wilde alleen ergens anders zijn. Al haar eerdere hartstocht en woede waren vervlogen en hadden haar in een gevoelloze leegte achtergelaten.

Laat Steve Ana maar hebben ... en laat Ana hem maar hebben zolang ze hem vast kan houden. Maar o God, laat die avond gauw tot een eind komen!

Ze maakte een goede beurt in de laatste pauze, door zich voorover te buigen naar Don Ignacio om met hem te praten en hem in het lage decolleté van haar japon net genoeg van haar borsten te laten zien om zijn aandacht te trekken. Hij ging met de senator de loge uit om iets te drinken te halen voor de dames - uitgerekend champagne, in kristallen glazen met dunne stelen, die te broos leken om beet te pakken. Hij wist daarbij zo van plaats te veranderen, dat hij aan de andere kant van Ginny kwam te zitten.

O, ze was zo goed in flirten! Ze kreeg zo bovendien de gelegenheid om Steve de rug toe te keren en te doen alsof hij niet bestond. En Ginny, vastberaden en gesterkt door de champagne, was naar buiten toe sprankelend en levendig, zoals Don Ignacio tot zijn genoegen merkte.

'Champagne in kristal - hoe krijgt u het voor elkaar, senor? Ik ben gek op champagne, zelfs al maakt het dat ik me een beetje dwaas voel.'

'U bent bepaald geen dwaze vrouw, senora. Integendeel, u bent veruit de intelligentste jonge vrouw die ik ooit heb ontmoet. Met uw schoonheid is dat bepaald een gevaarlijke combinatie, als u een oude man permitteert dat te zeggen.'

'En u bent bepaald geen oude man, Don Ignacio ... maar ik weet zeker, dat u dat al door heel veel vrouwen verteld is. Ik voel me altijd beter thuis in gezelschap van heren die een zekere rijpheid hebben bereikt.'

Don Ignacio, die had gedacht dat Steve Morgans vrouw een typisch Amerikaans vrouwtje zou zijn, aanmatigend en zonder conversatie, was meer dan aangenaam verrast, zelfs al verwonderde het hem, dat de echtgenoot van deze vrouw haar negeerde voor de kleine Ana, die wel knap was, maar verder toch niet zo bijzonder. Zelfs al waren ze dan vroeger verloofd geweest, waarom zou de man die in Mexico bekend stond onder de naam Esteban Alvarado Ana zo openlijk het hof maken ... vlak onder de neus van zijn vrouw? Of zou hij haar straffen voor een of andere vorm van wangedrag ... haar met gelijke munt terugbetalen wellicht?

Geen van die gedachten was zichtbaar in Don Ignacio's donkere ogen of op zijn magere, wat rimpelige gezicht. Hij was een uitgeslapen man die een suiker-imperium had opgebouwd, dat hij ten koste van alles intact wilde houden, en hij was gewend zijn zin te krijgen. Als hij besloot dat hij de kennelijk ongelukkige mevrouw Morgan wilde hebben, was hij er zeker van dat dit zou gebeuren. En wat Ana betrof...

Op dat punt kon hij een geïrriteerde inwendige zucht niet onderdrukken. Hij zelf had Ana uitgekozen als de juiste bruid voor zijn jongste zoon Alonso, een wilde, jonge waaghals. Ze was maagd en bovendien een uitstekend paardrijdster, iets dat Alonso voor zijn vrouw van groot belang had gevonden. Maar helaas, Alonso's wildheid was door zijn huwelijk niet verminderd en hij kwam om bij een ruiterongeval, waardoor de knappe Ana een weduwe werd die getroost moest worden.

Don Ignacio had de dood van zijn zoon betreurd... hij was erg gesteld geweest op de jongen, die zijn moeders lieveling was geweest. Maar hij had nog twee oudere zonen, die gelukkig nog leefden om de naam en de bezittingen van de familie over te nemen, en Alonso was altijd wild en ongedisciplineerd geweest. De Heer had gegeven, de Heer had genomen. Het leven was soms hard, maar daar moest men doorheen.

Daarom had Don Ignacio het huilende kind-vrouwtje getroost, dat onverwacht hartstochtelijk in bed bleek te zijn. Hij had daar geen schuldgevoelens over... ze was hem tenslotte halverwege tegemoet gekomen en hij was nu voor haar verantwoordelijk.

Toen ze hem begon te vervelen, stond hij haar toe andere minnaars te nemen, die hij allemaal voor haar uitkoos, zonder dat zij dat in de gaten had. En hij had haar meegenomen op deze zakenreis naar New Orleans om een man voor haar te vinden. En nu vroeg hij zich af, of hij daar toch nog in was geslaagd. Scheidingen waren niet helemaal uitgesloten, en Ana was tenslotte de bruid geweest, die Don Francisco had uitgezocht voor zijn kleinzoon en erfgenaam. Het was dus niet onmogelijk ...

Toen Ginny haar tweede glas champagne had geledigd en Don Ignacio haar ijverig een derde had ingeschonken, besloot ze zich vanavond toch maar te amuseren, aangezien ze verondersteld werd dat te doen. Ze concludeerde verder, dat ze alleen maar afkeer en minachting voelde voor Steve, en Don Ignacio, die haar kennelijk apprecieerde, wel sympathiek vond.

Het feit dat Ana's schoonvader zo gecharmeerd leek te zijn van zijn vrouw was aan Steve Morgan ook niet ontgaan, en geërgerd vroeg hij zich af waarom de aanblik van Ginny die openlijk aan het flirten was met een andere man, hem nog steeds kon aanzetten tot geweld. Was er dan, afgezien van opsluiten, geen enkel middel om dat wilde verzet van haar te breken? Ginny bleef hem frustreren en irriteren, zoals ze dat van het begin af aan had gedaan ... moest hij die bittere pil steeds maar blijven slikken?

Er kwam een moment, toen ze allemaal opstonden om het theater te verlaten en zijn vingers over Ginny's koude schouders streken, terwijl hij haar beleefd hielp met haar omslagdoek, waarop Steve haar had willen vastpakken en de zijdeachtige zachtheid van haar vlees nog een keer onder zijn handen had willen voelen. Maar dat was zwakheid ... verdomme, Ginny was zijn zwakheid en maakte hem blind voor de ijskoude zakelijkheid waar hij zich vroeger alleen door liet leiden. Hij voelde haar terugdeinzen en keerde zich naar Ana en bood haar zijn arm aan. Ginny kon barsten; ze moest nodig een lesje hebben! Ditmaal was hij niet van plan toe te geven.

Ze maakten met hun zessen deel uit van een schitterende menigte, die het operagebouw uitstroomde en op straat bleef staan om rond te kijken naar bekende rijtuigen. Senator Brandon keek op zijn gouden horloge en stak het weer in zijn vestzak - een gewoontegebaar, dat onopgemerkt zou zijn gebleven als het niet juist nu zo veelbetekenend was geweest. Sonya verbleekte en Ginny huiverde ondanks haar zware zijden omslagdoek, zodat Don Ignacio bezorgd mompelde: 'Hebt u 't koud ...? Er ligt een bontmantel in mijn rijtuig.' Zij antwoordde mechanisch, met woorden die ze zich later niet meer kon herinneren. Hoe moest ze deze aardige, bezorgde man uitleggen, dat die rilling niet werd veroorzaakt door het lichte briesje hier buiten, maar door een kou diep in haar binnenste? Het moest tegen middernacht lopen ... de senator zag er ongeduldig uit; zijn gezicht was streng en hard en het lamplicht accentueerde de diepe lijnen die zijn ouderdom verrieden. Was hij bang? Wat had Jim Bishop bedoeld toen hij zei dat het duel niet plaats zou vinden?

'Kijk, daar is ons rijtuig,' zei Ana opeens, en toen, naar Steve: 'Gaan we allemaal samen dineren?'

Toen ze de trap afdaalden gleed Ginny's sjaal van haar schouders, en Don Ignacio bukte zich galant om hem op te rapen. Zij veronderstelde later dat hem dat het leven had gered, want op hetzelfde moment was ze zich bewust van een lichtflits en een heftige knal, en ze voelde een windstoot vlak langs haar wang gaan.

De doodse stilte die hen allen een onderdeel van een seconde bevangen hield werd verbroken doordat er iemand gilde, en het was alsof met dit geluid een totaal pandemonium losbarstte, met andere weergalmende geluiden en echo's. Paarden hinnikten en steigerden in paniek, terwijl vloekende, zwetende mannen trachtten te voorkomen dat ze de al evenzeer in paniek geraakte menigte zouden vertrappen, die zich wild alle kanten op begon te verspreiden, de trappen van de Opera af en de straat op, terwijl zij die al op straat waren naar stegen en portieken renden. Overal klonk geschreeuw en gegil.

'Het is een oproer.'

'Ze schieten op ons!'

'Naar de hel met die reconstruccionistas!’

Terwijl ze daar stokstijf stond, nog zonder precies te begrijpen wat er gebeurd was, voelde Ginny een harde duw waardoor ze viel, en hoorde ze boven zich de woedende stem van Steve: 'Jezus, heb jij dan helemaal geen verstand? Wil je soms ook neergeschoten worden ?'

Neergeschoten? Wat bedoelde hij? Wie was er neergeschoten? Ze voelde hoe er een beschermende arm om haar schouders werd geslagen en drukte haar handen tegen haar oren om het gegil buiten te sluiten dat alsmaar doorging, tot ze zelf neiging kreeg om te gaan gillen.

'Nee, nee, nee, n-e-e!' Waarom was Sonya nu weer hysterisch?

Waarom gilde ze? Ginny probeerde overeind te komen, ondanks de menigte die nog dichter om hen heen opdrong, maar Don Ignacio, die nog naast haar zat gehurkt, hield haar stevig vast, al voelde ze zijn arm trillen.

'Nee, senora, niet kijken alstublieft.' In zijn opwinding sprak hij Spaans.' Dios ... ik denk dat dat voor mij bedoeld was. Als ik me niet net op dat moment had gebukt...'

'Wie ...?' Ze schreeuwde het hem bijna toe en probeerde zich los te rukken, maar het was een vreemde in de menigte die haar antwoord gaf:

'Mijn God, het is senator Brandon; ze hebben op hem geschoten, ze hebben hem vermoord!'