36

In Richards armen en door zijn stem en woorden werd ze getroost. Maar toch, met haar zintuigen die scherper waren geworden sinds ze niet meer kon zien, voelde Ginny bij Richard een gespannenheid die steeds sterker werd.

Ze zei tegen zich zelf dat het kwam omdat hun bestaan afhing van de grillen en luimen van een gek, die toevallig ook nog sultan was. En ook doordat Richard zich schuldig voelde, omdat hij haar hierheen had gebracht. Er was nog meer, daar was ze zeker van, dat Richard haar niet vertelde, uit angst haar nog meer overstuur te maken ... en Ginny schaamde zich voor haar tranen. Ze had weer een gelegenheid voorbij laten gaan om hem te vertellen dat zij zwanger was van zijn kind... ergens irriteerde het haar zelfs dat hij, als dokter, dat zelf nog niet had ontdekt.

In ieder geval vond hij haar nog mooi.

'Je bent zo mooi. Ik ben blij dat de sultan je niet heeft gezien, anders zou hij jou voor zich zelf willen hebben. Ik begin al een echte Turk te worden ... weet je dat ik jaloers ben, omdat zijn neven jou zonder sluier hebben gezien? Ik weet wel dat we hier weg moeten, en spoedig ook, maar dan nemen we al die nieuwe kleren van jou mee, en je moet me beloven dat je ze voor me zult dragen...'

En toen, na het eten, toen ze zich in hun kamers hadden teruggetrokken, zei hij abrupt en zonder inleiding: 'Ik heb vandaag generaal Ignatiev gezien ... dat is de Russische ambassadeur bij de Porte, weet je.'

Ginny voelde zich loom en klaar om te worden uitgekleed en naar bed gebracht, maar nu verstrakte zij.

'O? En was dat een belangrijke ontmoeting?'

'Ik denk het...' zei Richard met een zucht. 'Ik heb hem verteld dat jij hier bent. Dat zou van pas kunnen komen als ...' Hij brak af en vervolgde behoedzaam: 'Hij is ook een vriend van de sultan, die hem meer vertrouwt dan de Engelsen of de Fransen, tot hun grote ergernis. Ik geloof dat de tsaar van Rusland de enige heerser is waar de sultan respect voor heeft.'

'Heb ik je dat ook verteld?' vroeg Ginny en zocht terug in haar geheugen. Ze voelde Richard achter zich dichterbij komen en de sluitingen van haar dunne kamerjas losmaken.

'Jij hebt me alles over je zelf verteld,' zei hij plagend, maar het leek haar dat er onder die plagende woorden toch iets gedwongens zat. Dat gevoel vergezelde haar naar het lage bed met de vele kussens dat ze deelden, en voor het eerst viel het haar moeilijk zich te laten gaan. Het was plotseling alsof een ander gedeelte van haar observeerde en zelfs vragen stelde.

Waarom had Richard opeens de Russische ambassadeur verteld van haar aanwezigheid hier? Natuurlijk had hij het met de vereiste tact gedaan ... de onwettige dochter van de tsaar opgesloten in een Turkse harem ...

Waar was Richard bang voor? Wat dacht hij dat er zou kunnen gebeuren? Zacht liet hij zich op het bed zakken en zijn handen gleden over haar lichaam heen en voor het eerst vroeg Ginny zich af of de lampen nog brandden.

'Je huid is als zijde,' fluisterde hij, en ze voelde zijn lippen op haar borsten. 'Je bent mijn liefste, en ik ken geen groter genoegen dan jou te behagen ...'

Het was waar, hij was altijd geduldig, altijd attent, altijd strevend naar haar genot. Maar hij zelf? Met een lichte schok van schaamte realiseerde zij zich, dat zij nooit zijn liefkozingen beantwoordde. Ze had zich door hem zacht en teer laten meevoeren naar bergtoppen, waarbij hij zijn eigen genot ergens onderweg dan wel vond, maar op zo'n onopvallende manier, dat ze er nauwelijks iets van merkte, zozeer ging ze op in haar eigen lichamelijke belevenissen.

'Wat ben ik zelfzuchtig geweest,' dacht Ginny berouwvol. 'Ik had ... ik had moeten ...' Ze stak haar hand naar hem uit en voelde hoe hij zich terugtrok.

'Richard ...'

'Nee! Je bent geen odaliske, geen slavin die ik voor het genot heb gekocht en die opgeleid is in die kunst. Je bent mijn geliefde, die ik aanbid, en ik voel 't als een privilege jou te aanbidden. Laat me jou alleen liefhebben, schat, zoals je verdient.'

De volgende dag, laat in de middag, kreeg Ginny bezoek. Kennelijk was het een zeer belangrijke bezoekster, want Fatmeh, die haar haren aan het opsteken was, liet een fles dure parfum op de tegels aan hun voeten vallen, toen de eunuch die de vrouwenvertrekken bewaakte haar met een bevende stem aankondigde.

'U moet een diepe buiging maken, meesteres,' fluisterde Fatmeh nerveus en haar stem klonk gesmoord, zodat Ginny vermoedde dat zij op haar knieën lag met haar hoofd op de grond. Nou, het deed er niet toe wie het was, maar zoiets was zij niet van plan.

Wel maakte zij een revérence, zoals ze dat had geleerd toen ze werd voorgesteld aan keizerin Eugenie, lang geleden. Ten slotte was koningin-moeder Pertevale een invloedrijke figuur, die respect afdwong, en ze moest ook aan Richard denken.

'Spreek je Frans?' Het Frans van de sultana was zwaar geaccentueerd en moeilijk te verstaan, maar Ginny knikte, want ze wilde haar niet beledigen.

'Goed, dan zullen we spreken.' Er klonk een ritselend geluid, met gefluister op de achtergrond, waaruit Ginny de conclusie trok dat de vrouw een klein gevolg had meegebracht. Even later: 'Je kunt nu gaan zitten.'

Ze voelde handen - van Fatmeh - die haar leidden, tot ze met gekruiste benen op een kussen zat.

En wat moest ze nu doen? Iets te drinken aanbieden? Ze had er geen idee van wat het protocol in zo'n geval voorschreef - och heer, Richard had haar daarop moeten voorbereiden. Ze zou nu ongetwijfeld als een barbaarse vrouw worden beschouwd. Het beste was misschien nog gewoon haar onwetendheid te bekennen.

In zorgvuldig gearticuleerd Frans maakte Ginny haar verontschuldigingen voor haar gebrek aan voorbereiding op zulk gedistingeerd bezoek en haar onwetendheid van wat de etiquette in zulke gevallen voorschreef. Ze werd bijna misselijk van de overstelpende geur van rozenolie, en met een gevoel van paniek bedacht ze, dat dat zeker niet kon zo! Wat zouden ze met haar doen, haar uit het raam in de Bosporus gooien?

'Dus jij bent de blinde vrouw. Ben je de vrouw van Tynedale effendi, wiens ware naam Foead is? Zijn jullie getrouwd volgens de wetten van de islam?'

Hoe durfde ze zo'n persoonlijke vraag te stellen? Ginny's eerste impuls was om snerpend te antwoorden, en ze moest zich op haar lip bijten om de woorden tegen te houden die op de punt van haar tong lagen. Ze dwong haar stem tot kalmte en zei: 'Ja, ik ben met mijn man getrouwd volgens de wet van de islam, op Kreta. En ik ... kan nu niet zien, maar mijn man zegt dat dit niet voor eeuwig zal zijn. Mag ik u iets te drinken aanbieden?'

'Later. Wij hebben onze eigen lekkernijen meegenomen, mijn dochter en ik. Alles wat over onze lippen komt, moet op een speciale manier zijn toebereid ... maar dat kon jij natuurlijk niet verondersteld worden te weten.' Die laatste opmerking, als een bot dat aan een hond wordt toegeworpen, deed Ginny knarsetanden. Ze voelde zich gefrustreerd, en het oude liedje ging weer door haar hoofd: 'O, als ik maar kon zien ... dan zou ik overal tegen opgewassen zijn Een andere stem, van een veel jongere vrouw, zei in eveneens moeizaam Frans: 'Mijn moeder en ik zijn hier, omdat ik je wenste te ontmoeten. En ook omdat ik deze plaats wenste te zien. Want als ik hier kom wonen, moet er voldoende ruimte zijn voor mijn slaven. En natuurlijk ook ruimte voor jou.'

'Wat?'Toen ze het had gezegd, voelde Ginny dat ene woord in de lucht tussen hen in hangen als een bevroren banier.

'Och, natuurlijk heeft hij je dat nog niet kunnen vertellen. Mijn zoon, de sultan, heeft nog maar net zijn besluit genomen.' Het was de stem van de oudere vrouw weer, die gladjes tussenbeide kwam. 'Mijn dochter Gulbehar is zijn favoriete zuster, en daarom is ze nog niet getrouwd. Maar je weet toch dat een volgeling van de islam meer dan één vrouw is toegestaan? Dus het kan niet als een schok voor je komen.'

'Ik weet zeker dat we als zusters met elkaar zullen omgaan,' zei de jongere vrouw met een geforceerd lieve stem. 'En ik zal ervoor zorgen dat je meer slaven krijgt om je bevelen uit te voeren, want de rijkdom van een man wordt afgemeten aan de omvang van zijn huishouding, en mijn broer is een royaal heer.'

Ginny zei, zorgvuldig naar woorden zoekend: 'Sorry als ik dom lijk, maar ik begrijp u niet goed. U bedoelt...'

'Mijn zoon,' annonceerde de sultana kortaf, 'heeft besloten mijn dochter uit te huwelijken aan je man. Het is de grootste eer die hij hem kon aandoen. Mijn zoon schenkt zijn vertrouwen niet zo vlot.'

'Mijn broer,' ging de jongere stem verder, 'is zo vriendelijk geweest mij te vragen wat mijn gevoelens zijn. Ik heb ... onze man bekeken door het traliewerk, en behalve dat hij de gave van het genezen bezit, is hij ook een heel knappe man. Of heb je zijn gezicht nog niet kunnen zien? Misschien kan ik hem voor je beschrijven, als ik eenmaal hier ben.'

Ginny voelde zich verstikt door deze vloed van woorden en door de moeite die het haar kostte om haar emoties te onderdrukken. Ze zou wel hebben willen huilen, maar zeker niet in tegenwoordigheid van deze vrouwen, die haar bekeken zonder dat zij hun gezichten kon zien.

'Wanneer zal de ceremonie plaatsvinden?' vroeg Ginny met een stem zo koud als een mes ... en bestelde verfrissingen.

Toen Richard bij haar kwam, waren ze weg. Ze zat in de tuin en nam de verschillende geuren in zich op en hoorde het onrustige gehinnik van haar paard ... zonder in staat te zijn op te staan van de marmeren bank, waar ze op zat alsof ze zelf ook van marmer was.

'Ginny...' In zijn stem klonk pijn, maar in haar binnenste voelde zij ook pijn en ze kon haar hoofd niet naar hem toe draaien.

'Had je al zoiets vermoed? Of kwam het voor jou ook als 'n verrassing ... net als voor mij?'

'O mijn God... ik had er geen idee van, ik zweer het je! En toen, nadat hij die aankondiging had gedaan, hoorde ik dat... je bezoek had gehad.'

Hij was nu naast haar gaan zitten, maar ze kon voelen dat ook hij bijna bang was om haar aan te raken.

'Ginny... geloof me, ik... ik voel me doodongelukkig! Ik weet niet wat ik doen moet!'

'Je kunt niet veel doen, is 't wel?' Al lang geleden, nadat zij weg waren gegaan, had ze al haar tranen vergoten. 'Ik ... begrijp hoe hulpeloos je bent... net als ik. Maar je moet me wel precies vertellen wat dit inhoudt...'

Toen nam hij haar in zijn armen en drukte haar tegen zich aan.

'Ik wou dat ik je nooit had meegenomen hier naar toe! Ik wou dat ik hier zelf nooit heen was gegaan! Eerst was 't al erg genoeg, maar nu ... begrijp je wel dat ik hier niets mee te maken heb gehad en zelfs niet wist wat hij van plan was? Als ik kon ... maar mijn wil is niet langer van mij. Mijn meester de sultan heeft me zijn favoriete zuster geschonken, en ik kan haar op geen enkele manier weigeren. Zeg me dat je 't begrijpt. Je moet het begrijpen!'

Een deel van haar begreep het. Begreep zelfs dat Richard, in zijn liefde voor haar, aan haar veiligheid dacht, eerder nog dan aan de zijne.

Maar wat zou dit nieuwe 'huwelijk' betekenen? Durfde ze hem dat te vragen, of was ze bang voor zijn antwoord? Ginny herinnerde zich verhalen die ze had gehoord. Vrouwen of concubines die bevielen van dezelfde man, een paar weken of zelfs dagen na elkaar. Zou het ook zo gaan met haar en de zuster van de sultan ? Want bij een nieuw huwelijk hoorde nieuwe verplichtingen. Richard zou met zijn nieuwe vrouw naar bed moeten, daar viel niet aan te tornen. En dan?

Hij bezwoer haar dat hij van haar en van niemand anders hield. Dat dit geen verandering zou brengen in hun verhouding, en in ieder geval maar een korte tijd zou moeten worden ondergaan. Vroeger of later zou de sultan een andere dokter vinden, en zijn zuster een andere man. Scheiden was gemakkelijk voor een man in de wereld van de islam.

Ginny merkte dat ze bezig was hem te troosten, terwijl ze zelf de enormiteit van wat hun te wachten stond nog maar nauwelijks kon bevatten. En weer ging er een nacht voorbij zonder dat zij in staat was haar vermoedens aan Richard mee te delen, en nog een. Tenslotte vertelde zij het hem op het ongelukkigste moment, de avond voor zijn tweede huwelijk ... met een andere vrouw.

'Ik denk ... ik denk dat ik in verwachting ben. Sorry dat ik je dat uitgerekend nu moet vertellen, maar ik heb er dagenlang niet... niet het geschikte moment voor kunnen vinden. Niet dat dit 't geschikte moment is, maar...'

Zijn explosie was precies waar ze onder andere omstandigheden op had mogen hopen. Vreugde vermengd met opwinding, bezorgdheid ... en vervolgens een stortvloed van zelfverwijt.

Hoe kon hij nu nog doorgaan met die farce van een trouwerij? Maar misschien zou de prinses wel van gedachten veranderen, want ze zou zeker niets voelen voor de positie van bijvrouw. En Ginny, die moest rust houden, niet gaan paardrijden, en ze moest...

Ze kon een zacht lachje niet bedwingen, min of meer ook als reactie op de spanning die de laatste tijd tussen hen was gegroeid.

'Maar jij bent dokter, Richard! En ik zou me best kunnen vergissen. Alsjeblieft...'

Hij stond erop haar zelf te onderzoeken en bevestigde toen wat zij in haar hart al wist. Maar nochtans was het te laat om nog terug te krabbelen van het huwelijk met de zuster van de sultan, en dat wisten ze allebei.

Ginny sloot zich op in haar vleugel van de vrouwenvertrekken en probeerde te doen alsof er niets aan de hand was, ook al kon ze de drukte en het geroezemoes horen aan de overkant van de marmeren binnenplaats, waar het personeel van prinses Gulbehar begon te arriveren met haar bruidsschat en al haar bezittingen. De formele bruiloft zou dagenlang duren, en in ieder geval was de kans niet groot dat hij spoedig daarna bij haar zou komen. Hoe meer ze erover nadacht, des te absurder en onwezenlijker haar de hele situatie voorkwam. Zelfs haar gedachten begonnen binnen steeds nauwere grenzen ingesloten te raken, net als zij zelf. Ze kon niet verder meer dan één dag vooruit denken, en zelfs dat kostte haar moeite. Ze begon nu pas goed te beseffen hoe afhankelijk ze van Richard was geworden.