6

Er waren altijd toeschouwers op straat bij het grote gebouw van de Franse Opera, op de hoek van Bourbon Street en Toulouse Street. Ze kwamen kijken naar de zangers en zangeressen en praten over hun laatste idolen, en ze keken met gretige belangstelling naar de dames en heren die het geluk hadden daar binnen te kunnen gaan, vergeleken de kleding en opmaak van de dames en vertelden elkaar fluisterend de nieuwste schandaaltjes ... Ja, het was een fijne recreatie voor de wat minder bedeelden, en zeker op een zachte avond als deze.

Maar deze avond leek er een ongewoon aantal laatkomers te zijn, iets heel ongebruikelijks, tenzij het zingen niet erg veelbelovend was. Maar dat kon het toch echt niet zijn, met de briljante Adelina Patti die voor de eerste maal een nieuwe opera, Mignon, in de Verenigde Staten bracht. Waarom dan al dat komen en gaan? 'Er zit iets in de lucht,' werd er gefluisterd. En daar was de gouverneur zelf met twee weelderig geklede dames, aan iedere arm één ('Ha, we weten waar die vandaan komen!'), gevolgd door een bepaald ongelukkig kijkende Oscar Dunn, die er zo slaperig uitzag alsof hij net uit z'n bed was gehaald. De gouverneur reageerde met zijn gebruikelijke aplomb op de bescheiden toejuichingen.

En toen, vlak voor het eind van de eerst akte, arriveerde er een jonge vrouw van uitzonderlijke schoonheid in een gesloten rijtuig en haastte zich de trappen op. Was ze te laat voor een afspraak? Was dit de nieuwste flirt van de knappe tenor? Heel ongewoon voor een dame, om zonder escorte bij de Opera aan te komen ... tenminste, als het een dame was, en niet de verwende maitresse van een of andere textielbaron. Het verschil was tegenwoordig moeilijk te zien.

Niemand scheen Ginny's late komst te zijn ontgaan. Met moeite kon ze haar irritatie verbergen. Het beleefde twistgesprek met de heer die zich moest overtuigen dat zij een genodigde was, duurde net lang genoeg om in de pauze iedereen naar beneden te laten komen voor een drankje, en ze had het gevoel alsof ze nog nooit zo nieuwsgierig en kritisch was bekeken. Met een gevoel van opluchting herkende zij een van de jonge mannen aan wie ze de vorige avond was voorgesteld, en bijna op hetzelfde moment herkende hij haar en kwam hij vragen of hij haar wellicht van dienst kon zijn.

'Wat aardig van u! U zou me in feite kunnen redden ... ik heb oponthoud gehad door een ongelukje aan het rijtuig... nee, niets ernstigs, maar laat of niet, ik zou voor geen geld de uitvoering van vanavond willen missen! Is mijn... ik bedoel, is mevrouw Brandon hier? Ik zou bij haar gaan zitten, maar ik heb geen idee met wie zij een loge heeft...'

André Delery kuste haar hand en hield die net even langer vast dan strikt noodzakelijk was.

'Ik zal u met alle genoegen begeleiden naar de loge van madame Pruett. Ik was in feite op weg daar naar toe, om de dames te vragen of ik ze iets te drinken kon brengen, maar ik moet u eerlijk bekennen dat ü me pas echt moed hebt gegeven. Ik heb sterk de indruk, dat la mère Pruett bang is dat ik haar kostelijke Bernard op 't verkeerde pad breng. Ze kijkt de laatste tijd zo ijzig naar me. Maar zeg eens..hij glimlachte in haar ogen met een gemakkelijke en charmante zelfverzekerdheid, die Ginny op een vreemde manier deed denken aan Miguel Lopez, die vroeger haar minnaar was geweest - 'mag ik u iets aanbieden - een glas champagne misschien? - voor ik me uit uw gezelschap moet losrukken? Ik hoop dat u me niet opdringerig vindt...'

'Och ...' Ginny stond op het punt een beleefd excuus te verzinnen, want ze vreesde de afkeuring van de arme Sonya als ze dit aanbod aan zou nemen, toen ze vanuit haar ooghoek, Steve aan zag komen.

Hij had het veel te druk om haar op te merken, zijn aandacht was geheel geconcentreerd op een donkerharig, Spaans uitziende schoonheid met een verleidelijk figuur. Het deed er niet toe dat het meisje een oudere man bij zich had, die best haar vader kon zijn. Voor Ginny was het voldoende dat zij deze Ana Valdez herkende, die vroeger Steve's verloofde was geweest, en een golf van woede ging door haar heen.

Dus dat was de werkelijke reden waarom hij zoveel moeite had gedaan om haar vanavond uit de opera te houden? O, hij dacht nu vast wel dat hij haar op z'n minst een lesje had geleerd, en dat ze nu óf zou blijven waar hij haar achterliet, óf rechtstreeks naar huis zou gaan. Maar in plaats daarvan besloot ze zijn aandacht te trekken ... en die van iedereen verder, wat haar betrof!

Ginny sloeg met gespeelde terughoudendheid haar ogen neer en speelde met haar waaier van kant en ivoor.

'U bent zo galant, meneer Delery! Maar ik mag u niet weghouden van uw vrienden ... u bent hier zeker met een heel gezelschap...'

'Madame, ik kan u verzekeren, dat ik hier au contraire helemaal alleen ben. Ik zit in de loge van mijn oude vriend Lucian Valette, maar ik ben er zeker van dat hij me niet zal missen. Alstublieft... het zou me zo'n genoegen doen een of andere kleine dienst voor u te verrichten... heel eerlijk gezegd ... om langer van uw charmante gezelschap te kunnen genieten.'

Het was een spelletje dat ze uitspeelden tot zij ten slotte zijn arm en de beloofde champagne accepteerde. André Delery had door zijn laaghangende wimpers heen al opgemerkt, dat de man van die charmante madame Morgan eerder was gekomen - zonder zijn vrouw - en zich bij bepaalde mensen had gevoegd, die Delery heel goed herkende. De gedachten die door zijn hoofd gingen werden zorgvuldig verborgen door zijn glimlach.

Een interessante situatie. En een die uitstekend in zijn kraam te pas kwam. Die vrouw was bijzonder knap, met een mond die de man die haar zou weten te boeien alle soorten genoegens beloofde. En bovendien had ze, te oordelen naar wat hij gisteren zo al had gehoord, een heel ongewoon verleden. Misschien zou hij door deze toevallige ontmoeting wel twee vliegen in één klap slaan. Maar hoe het ook uit zou pakken, het leek hem onwaarschijnlijk dat hij zou verliezen ...

De lenige André Delery met zijn soepele spieren deed Ginny denken aan een Spaanse danser. Met zijn knappe, donkere, Creoolse uiterlijk en zijn flitsende glimlach was hij duidelijk een ladykiller, die gewend was zijn zin te krijgen bij de vrouwen. En zijn suggestie, dat zij, een getrouwde vrouw, haar reputatie op het spel zou zetten door met hem in het openbaar gezien te worden, was natuurlijk onbeschaamd. Maar in de gegeven omstandigheden ... Ginny's kin ging koppig naar voren. Ze kon wel op zich zelf passen, dat had ze wel geleerd! En meneer Delery ook wel, daar was ze zeker van. Ze legde haar hand op zijn arm en zag zijn wat cynische glimlach, toen hij zei: 'U hebt me de meest benijdenswaardige man hier gemaakt vanavond, dat verzeker ik u. Ik kan mijn geluk nauwelijks geloven, dat kunt u zich wel voorstellen, nietwaar?'

Voor Sonya Brandon was de plotselinge en onverwachte verschijning van haar koppige stiefdochter aan de arm van André Delery de laatste druppel, die van een onplezierige avond een ramp maakte. In feite was Sonya sprakeloos. Eerst William, die haar om onverklaarbare redenen in de steek liet voor dringende 'zaken', zodat ze de nauwelijks verborgen nieuwsgierigheid van Adeline Pruett te verduren kreeg en haar toespelingen op een verleden, waaraan Sonya liever zou hebben gepretendeerd dat het nooit had plaatsgevonden. En toen was Steve komen opdagen zonder Ginny, en gaan zitten in een loge tegenover de hunne, bij mensen die Sonya nog nooit had ontmoet. 'Rijke Cubanen,' had Adeline haar toegefluisterd. 'Wat toevallig dat je schoonzoon die schijnt te kennen. Vooral die jonge vrouw ... wel knap, hé?'

Tegen die tijd zat Sonya te knarsetanden en ze bezwoer zich zelf dat ze geen minuut, nee, geen seconde langer het gezelschap van Adeline zou ondergaan ... En hoe had ze dat mens ooit als een vriendin kunnen zien? Met haar sluwe insinuaties was ze net niet zo ver gegaan, dat ze Sonya botweg had verteld dat ze Steve Morgan had herkend als dezelfde Yankeekapitein die eens haar minnaar was geweest. En natuurlijk vond Adeline het niet zo geschikt om zich te herinneren dat zij die ongelukkige affaire had aangemoedigd, nadat ze eerst nagenoeg een bekentenis van haar had losgewurmd.

Om Ginny plotseling te zien verschijnen ... en, erger nog, haar te horen vertellen dat ze Delery's uitnodiging om na de opera met zijn gezelschap mee te gaan souperen had aangenomen - Sonya zou dat wel even tegen Steve zeggen? - nee, dat was echt de laatste druppel, en Sonya kreeg een migraine waar voor geen cent komedie bij was.

Hoe kon Ginny zo gespeend van ieder gezond verstand zijn om zich op een dergelijke manier in de armen van André Delery te werpen? Besefte ze niet dat haar onbezonnen en onconventionele gedrag tot een duel zou kunnen leiden? Steve Morgan was zo'n opvliegend man ... een koudbloedige vechter ... zou André zelf niet beseffen wat er kon gebeuren? Sonya voelde haar handen klam worden en stikte bijna in een vlaag van misselijkheid. William ... waar was William? Ze wilde naar huis!

'Nu moeten jullie eens goed luisteren, liefjes ... en ik hoop dat jullie een oude vrouw haar botheid zullen vergeven?' De zakelijke scherpte van Adeline Pruett sneed door de spanning heen en richtte hun aandacht op haar. 'André Delery. Ik ken je te lang om niet precies te zeggen hoe ik erover denk. Dit gaat zo echt niet, weet je... het kan zijn dat dit de moderne tijd is, maar er zijn bepaalde dingen die de gemeenschap hier niet neemt. Een jonge getrouwde vrouw onder de neus van haar man mee uit souperen vragen, is tegelijkertijd vragen om moeilijkheden, en ik sta dat niet toe, hoor je me? En begin jij maar niet je wenkbrauwen te fronsen, jongedame! Jij zou zelf beter moeten weten wat dat betreft. En mocht je soms denken dat wat goed is voor de haan, ook wel goed is voor de hen, geloof mij dan maar: dat is het niet. Mannen kunnen zich in dat opzicht alles permitteren, en dat is iets dat wij vrouwen allemaal zullen moeten leren accepteren ... tenminste, tot de dingen veranderen, 't Is jouw reputatie die eraan gaat, niet de zijne. En jij hebt meer om aan te denken dan alleen je zelf, nietwaar? Is het nu één kind of zijn het er twee?'

'Poeh ... wat een feeks! Madame Pruett heeft me altijd schrik aangejaagd.'

Sonya dacht dat deze meneer Delery er bepaald niet meer uitzag alsof iets of iemand hem schrik aan kon jagen ... en onder zijn gefluisterde woorden trilde iets van het lachen, maar hij was in ieder geval een gentleman en deed zijn best om iedereen op zijn gemak te stellen, ondanks haar norse stiefdochter, die er natuurlijk niet tegen kon dwarsgezeten te worden. En wat haar zelf betreft, Sonya voelde zich alleen maar opgelucht en ja, ook dankbaar, dat Adeline haar was komen redden. Zo opgelucht voelde zij zich, dat ze deed alsof ze niet merkte hoe André Delery's vingers over de hare streken. Dat was per ongeluk, natuurlijk ... of hij trachtte alleen extra vriendelijk tegen haar te doen als compensatie voor Ginny's ongevoelige gedrag.

Opnieuw raakten in de duisternis van de loge warme vingers de hare, en Sonya hield haar adem in, beschaamd over de warmte die ze in haar gezicht voelde. Met zijn hoofd naar haar toe gebogen fluisterde hij: 'Sorry als ik medeschuldig ben ... u bent bijzonder gevoelig, niet? Dat heb ik meteen in het begin al gemerkt. Is de hoofdpijn een beetje gezakt?' En toen, zo zacht dat ze het nauwelijks kon horen: 'Wat zijn uw handen koud! Ik wilde dat ik het recht had om ze te warmen.'

Belachelijk natuurlijk! Zij was een oudere, getrouwde vrouw, en hij was veel te vrijpostig; ze zou hem op zijn plaats moeten zetten - vriendelijk maar beslist. En toch kon Sonya het gekke bonzen van haar hart niet tegenhouden, en een ander - wat minder praktisch - gedeelte van haar geest fluisterde, dat ze tenslotte nog niet te oud was om te flirten. Wat was daar eigenlijk tegen ?

Ginny was veel te druk met haar eigen beslommeringen en frustraties bezig om iets van haar stiefmoeders verwarring te merken. Steve... bij dat onaangename schepsel Ana, uitgerekend Ana... en tien tegen één dat hij bij haar geweest was vannacht. Kwam er dan nooit een eind aan zijn trouweloosheid, zijn serie vrouwen? En waarom werd zij verondersteld dat te nemen? Als de dolken uit haar smaragdgroene ogen echt waren geweest, dan was haar man al duizend doden gestorven. De opera interesseerde haar niet meer; ze ging helemaal op in haar plannen om Steve dit betaald te zetten. En als dat mens van Pruett met haar onbewogen gezicht niet tussenbeide was gekomen, zou zij en niet die teef van een Ana zijn volle aandacht nu hebben gehad. De beste manier om niet gekwetst te worden door Steve's houding was hem met gelijke munt terug te betalen... blijven doorvechten, iedere centimeter van de weg. En zo had ze hem tot nu toe ook weten te houden.

Onbewust waren Ginny's witte tandjes op haar onderlip gaan knagen. Een zucht ontsnapte haar. Waarom moest het toch altijd zo gaan? En net nu ze elkaar bijna waren gaan kennen en bijna vrienden begonnen te worden. 'We zijn twee opvliegende en koppige mensen,' waarschuwde haar geest haar. En kende zij Steve niet bijna zo goed als ze zich zelf kende?

'Naar de hel met die diepe bos-ogen van jou, liefste! Ik weet niet of ik het wel zo fijn vind om op deze manier gestrikt te worden ...' Was het een grapje toen hij dat zei, een paar dagen geleden? Of was het een subtiele waarschuwing?

Misschien zal ik Steve wel nooit begrijpen en blijf ik daardoor van hem houden. En houdt hij echt van me, of zijn zijn woorden alleen maar bedoeld om mij tevreden en hanteerbaar te houden? Van woede en frustratie en de neiging hard te gaan schreeuwen, was Ginny's stemming omgeslagen in een berustende zelfbespiegeling. O God! Hoe lang moesten ze nog doorgaan met constant ruzie maken, zonder elkaar ooit echt te vertrouwen, altijd op hun hoede? Ze had in Europa moeten blijven en zich zelf al dit verdriet moeten besparen. Plotseling werd ze bevangen door een depressie, en tranen van zelfmedelijden prikten achter haar oogleden. Wat was het tenslotte allemaal doelloos geweest! Al die woede, al dat verdriet, het constant heen en weer geslingerd worden tussen haat en liefde. Waarom? Om een man vast te houden die niet vastgehouden wilde en kon worden, als het niet op zijn eigen voorwaarden was? Om zich levenslang te blijven afvragen wat zekerheid was? 'Ik weet niet wat ik eigenlijk wil,' dacht Ginny verdrietig. Zelfs de gedachte aan de strijd tegen Steve kon haar niet opfleuren.

Het was alsof mevrouw Pruett haar gedachten had gelezen. De oudere vrouw boog stijfjes haar hoofd naar voren en fluisterde achter haar waaier dat, als het om de aandacht ging die de zangers vanavond kregen, ze aan het eind van deze akte evengoed naar huis konden gaan. Als mevrouw Morgan dan misschien terug zou willen naar haar man ...? Ginny strekte haar rug en antwoordde koel en beleefd, dat ze er niet over piekerde haar man te storen bij zijn zakelijke besprekingen. Maar als mevrouw Pruett er geen bezwaar tegen had zouden er misschien voorbereidingen getroffen kunnen worden om haar naar huis te laten gaan?

Het korte lachje van mevrouw Pruett had veel weg van gesnuif.

'Je bent een driftig jong vrouwtje, hè? Ik mag dat wel, al moest ik daarstraks wel een beetje kortaf doen, voor je eigen bestwil. Je doet me een beetje aan me zelf denken op die leeftijd, al moet ik tot mijn spijt toegeven dat ik toen niet jouw zelfverzekerde air had. Had ik maar half de vrijheid gehad die jullie tegenwoordig schijnen te hebben! Maar dat kwam pas veel later, toen de oorlog me weduwe maakte en ik twee veilig getrouwde dochters had. Hm! Nu kan ik aardig m'n eigen gang gaan, maar wat heb ik daaraan, nu ik te oud ben om van die vrijheid te genieten? Maar wat ik wel heb geleerd is discretie. Een handige vrouw kan nagenoeg alles doen wat ze wil, als ze discreet is en uitkijkt bij het kiezen van haar minnaars. Begrijp je wat ik bedoel?' Terwijl Ginny nog perplex zat over deze volkomen onverwachte en bijna schokkende onthullingen, boog haar gastvrouw, nog steeds heftig waaierend, zich nog dichter naar haar toe en fluisterde veelbetekenend: 'Nou die André Delery ... helemaal niet de juiste keus! Ik weet wel dat het een knappe, jonge man is en een volleerde flirt, maar hij is gevaarlijk; veel te opvliegend en gek op duelleren. Ik heb ook gehoord dat hij niet discreet is ... tenminste niet als hij bij z'n vriendjes is. En als ik niet dacht dat jij veel te verstandig was om op die man te vallen alleen maar omdat ik je heb gewaarschuwd, zou ik geen woord gezegd hebben. André is... ambitieus. Houdt ervan om vrouwen te gebruiken... op meer dan één manier. Nou, ik neem aan dat ik genoeg heb gezegd. In ieder geval kun je goed luisteren.'

Wat had ze dan verwacht dat ik zou zeggen? Ze heeft me er nauwelijks een kans voor gegeven. Toch was Ginny wel geïntrigeerd door de onverwachte en vleiende onthullingen van mevrouw Pruett, al kon ze zich moeilijk voorstellen dat deze matrone met haar strenge gezicht ooit minnaars zou hebben gehad. En wat haar waarschuwingen voor André Delery betrof, die jongeman scheen beleefd aan Sonya's lippen te hangen, zodat Ginny zich afvroeg of ze die vonk in zijn ogen straks verkeerd had geïnterpreteerd. Hij zag er nu helemaal niet gevaarlijk uit, en in ieder geval had Ginny te veel aan haar hoofd om zich druk te maken over meneer Delery. Net als Sonya vroeg zij zich af waar de senator de avond zou doorbrengen. En Steve ... waar was die van plan de nacht door te brengen?

Toen de lichten aangingen aan het eind van de tweede akte, waren Steve en zijn gezelschap nergens meer te zien, en Ginny ging dankbaar in op Sonya's voorstel om vroeg weg te gaan; ze had een barstende hoofdpijn.

Mevrouw Pruett bood hun haar rijtuig aan - zij zou wel met Bernard mee naar huis rijden, zei ze gedecideerd, en haar zoon wisselde ongelukkige blikken uit met zijn verloofde. En André Delery bood galant aan de dames te escorteren tot de plantage - hij moest diezelfde kant op naar huis, verzekerde hij hun.

Later dacht Ginny aan doorgestoken kaart, maar hoe hadden ze dat toen kunnen weten? Zij zelf werd te veel in beslag genomen door haar eigen gedachten om zich druk te maken over iets anders. Ze had besloten Steve op te zoeken en hem te dwingen tot een gesprek onder vier ogen. Hij moest toch zelf ook inzien dat ze zo niet konden doorgaan? Ze was zich nauwelijks bewust van de aanwezigheid van André Delery, ofschoon die zich bij hen in het rijtuig had gevoegd en zijn paard ernaast liet draven.

Hij was zich echter maar al te goed bewust van haar, en hij liet duidelijk merken dat hij nergens anders aandacht voor had. Zij, Virginia Morgan, met haar hooghartige, roodharige schoonheid en haar iets gespleten kin, die ze koppig omhoog kon brengen als ze een man recht in de ogen keek. Hij had zich zelf al beloofd dat zij de zijne zou worden, en zijn instinct vertelde hem dat ze rijp was om geplukt te worden ... verveeld en geërgerd door een man die zijn maïtresse veel te openlijk ten toon stelde. O ja, hebben zou hij haar zeker, maar nu niet, nog niet. En dat wachten vergrootte zijn begeerte alleen maar. Geduld ... op den duur zou ze komen, even mak als de anderen.