10

Zo groot was het zelfvertrouwen van André Delery dat hij na zijn ontmoeting die ochtend met madame Brandon en haar echtgenoot, alle plaatsen in de stad opzocht waar hij gewoonlijk kwam, een tijdlang bij zijn oude vriend en mentor Pepe Llulla doorbracht en een nieuw pak bestelde bij zijn kleermaker. Vervolgens bracht hij een genoeglijk uur of zo door in een discreet rendez-voushuis met een nieuwe maitresse - niemand minder dan de zuster van een van zijn beste vrienden, getrouwd met een andere vriend. Hij was altijd gesteld geweest op Berthe, maar zij, die via haar broer meer van zijn escapades afwist dan de meeste vrouwen, had zich altijd op een afstand gehouden, tot zij op de hoogte kwam van de verhouding tussen haar man en dat mulattenmeisje.

Ze wilde leren, zei Berthe tegen André, hoe je een man moest opwinden... door het dolle heen moest krijgen. André leerde haar dit met plezier, en genoot daarbij zelf van Berthe's weelderige lichaam. Het zou niet voor het laatst zijn.

Intussen ... Delery zuchtte en keek op zijn gouden horloge hoe laat het was. Hij kon nu waarschijnlijk het best naar huis gaan om op z'n gemak een bad te nemen en zich te verkleden. Hij zou de dwaze senator Brandon om vijf voor twaalf ontmoeten ... de tijd waaraan André de voorkeur gaf voor ontmoetingen waarbij hij de uitgedaagde partij was. Tegen middernacht was dan alles afgelopen en zou er weer discreet een flink bedrag aan zijn bankrekening zijn toegevoegd. Zijn dunne lippen plooiden zich in een scherpe glimlach. Een gemakkelijke manier om rijk te worden voor iemand zoals hij, die veel meer voelde voor een herenleven dan voor hard werken in een of ander beroep.

Op de trap naar zijn huis maakte André Delery zijn plannen voor de komende avond. Dineren met vrienden, onder andere Lucian Valette. Dan naar het theater, waar hij zich zou laten zien en op die manier voor een alibi zou zorgen.

En na het duel zou hij waarschijnlijk naar zijn favoriete casino gaan, dat ook door een oude kennis werd gedreven. Hij had het gevoel dat de kaarten vanavond goed voor hem zouden vallen.

'Monsieur ...' zijn bediende, Jean-Baptiste, was een Fransman die alleen maar Frans sprak. Heer en dienaar begrepen elkaar perfect na zes jaar. Was het mogelijk, dat die pezige, donkere Fransman een beetje bezorgd was? Toch zeker niet over dat duel, dat zou te gek zijn! Met zijn nauwe jasje half uitgetrokken, trok Delery vragend een wenkbrauw op.

'Ja?'

De bediende schraapte nerveus zijn keel. 'Er is... dat wil zeggen ... dat is ... ik wist eerlijk gezegd niet wat ik doen moest. U had me niet verteld, dat u bezoek verwachtte, maar, de jongedame is ... hum ... buitengewoon aantrekkelijk, monsieur. En ze spreekt Frans ook. Ze zei...'

'Doet er niet toe. Dat zal ze me zelf wel vertellen. Buitengewoon aantrekkelijk, hè? Uit jouw mond, Baptiste, is dat wel 'n compliment. Zit ze te wachten in de kleine salon?'

'Oui, monsieur. En ik ben zo vrij geweest de jongedame een glas sherry aan te bieden. Ik heb haar ook gezegd, dat het nog wel lang kon duren eer u terugkwam, maar zij stond erop te wachten.'

'Zo?' Delery's mond vertrok een beetje, terwijl hij zich afvroeg of hij geërgerd, verveeld of aangenaam verrast moest zijn. Vrouwen! Altijd zaten ze vol streken. Maar hij kende er niet veel die de moed zouden hebben om een man bij klaarlichte dag thuis te gaan opzoeken, tenzij de dame geen echte dame was.

Toen hij zijn jasje had uitgetrokken knoopte hij zijn vest los en gaf dat ook aan de bediende met zijn strakke gezicht; hij nam er met opzet de tijd voor. Tenslotte was dit zijn appartement en hij wilde zich bij deze hitte comfortabel voelen; misschien, als ze hem interesseerde, dat hij haar zou aanmoedigen om hetzelfde te doen. Hij moest er ook rekening mee houden, dat er over een paar uur een man gedood moest worden.

André Delery, een kieskeurig man, aarzelde even en gaf toen Jean-Baptiste opdracht het bad klaar te maken in de grootste badkuip. 'En zorg voor extra handdoeken en geparfumeerde zeep ... als de dame blijft, gaat zij mee in bad.'

Jean-Baptiste boog het hoofd en reikte zijn meester een glas gekoelde witte wijn aan als versterking. Niet dat hij dat nodig had ... met vrouwen wist monsieur Delery bijzonder goed raad. Hij, Jean-Baptiste, had wel meegemaakt dat hij er drie achter elkaar had op één middag. Hij keek André Delery na, die met zijn elegante schermerspas de hal doorliep naar de deur van de kleine salon.

Het wachten was bijna ondraaglijk lang geweest, maar eindelijk had het geluid van stemmen haar toch voorbereid op zijn komst. Ginny had geen kans gezien om te blijven zitten; de stoelen in het kamertje waar zij zich bevond waren te klein voor haar omvangrijke en modieuze middagjapon en bovendien voelde zij zich nerveus, nu ze eenmaal hier was.

Maar hoe ze zich ook mocht voelen, aan Virginia Morgans manier van doen was niets van agitatie te merken, toen zij zich afwendde van het kleine olieverfportret bij het opengaan van de deur.

'Monsieur Delery, wat vriendelijk van u om mij zonder afspraak te ontvangen.' Haar stem klonk koel en beheerst, terwijl zij een gehandschoende hand uitstak.

Het was Delery die zijn verbazing niet kon verbergen toen hij haar zag. Even maar; toen werden zijn ogen nietszeggend, als van een echte speler. 'En ik, madame, kan mijn geluk nauwelijks geloven.' Evenals zij sprak hij Frans. Hij n 'j haar hand en kuste die, hield hem vast en ging plagend door: 'Zal ik raden waarom u bent gekomen, of... het alleen maar hopen?' Al sprekend vroeg hij zich af, of zij nu de heilige maagd zou spelen en ergernis zou veinzen. Ze was werkelijk een bijzonder intrigerende vrouw... een roodharige zigeunerin met een hartstochtelijke, wulpse mond.

Ginny had zijn spel door en maakte geen beweging om haar hand te bevrijden, al bood zij wel een beetje weerstand, toen hij haar trachtte dichter naar zich toe te trekken.

'Monsieur Delery, ik ben hierheen gekomen om met u te praten over... wel, over mijn stiefmoeder. We verkeren de laatste tijd niet op al te beste voet met elkaar, zoals u misschien wel hebt vermoed, maar ik vind het toch erg om haar in zo'n toestand te zien. Zegt u mij eens -' en ze liet opzettelijk haar stem een beetje trillen - 'is het echt waar? Ik bedoel, dat u geen afspraak met haar had en deze ontmoeting volkomen toevallig was? De arme Sonya zweert het, en ik heb me voorgenomen om alles te doen wat ik zou kunnen doen om mijn vader daarvan te overtuigen, voordat jullie idiote mannen dat dwaze duel gaan uitvechten. En naar wie zou ik uiteraard beter toe kunnen gaan voor de waarheid dan u? En u zult me de waarheid vertellen, niet? Ik heb van het begin af het gevoel gehad, dat ik er zeker van kon zijn dat u volkomen eerlijk zoudt zijn, op het botte af, omdat... omdat het u in feite niet genoeg kan schelen om te doen alsof, is 't niet? Ik bedoel...'

Zijn stem klonk speels, al waren zijn ogen nadenkend op haar gericht. 'En u, belle madame. Kan ik op mijn beurt volledige eerlijkheid van u verwachten? Is dat het enige dat u hier komt zoeken ?'

'Wel...' Opzettelijk liet Ginny het woord een beetje slepen, en volgen door een kort, nerveus lachje. 'Och, natuurlijk zal ik eerlijk zijn ... dat ben ik meestal, tenzij ik merk dat anderen het niet zijn. En ik ben hier gekomen om u te vinden, maar ik dacht dat al vrij duidelijk te hebben laten merken. En ik wil meer weten over Sonya. Ze is altijd zo ... zedig en preuts, en bekritiseert me altijd als ik afwijk van de conventies, en wat er vandaag is voorgevallen lijkt gewoon niet mogelijk, weet u. Evenmin als dat duel. Mijn vader is zo stijfkoppig.'

Nu pakte hij haar beide handen en zei zacht: 'Kom, madame, stel me niet teleur. U bent hier gekomen, zegt u, voor eerlijkheid, en ik heb het gevoel, dat het niet in uw aard ligt om zo veel en zo vlug te praten als u nu doet. Is het een aanmoediging als ik uw eerste vraag beantwoord? Goed dan ...' Hij vatte haar zwijgen op als instemming en drukte zacht haar handen. 'Als gentleman kan ik u alleen zeggen, dat ik niet de gelegenheid heb gehad om uw charmante stiefmoeder te beminnen. We werden helaas onderbroken door een paar van mijn vrienden, die op diezelfde plek gingen picknicken. En wat onze ontmoeting zelf betreft, och... wie kan het zeggen? Ik had haar gevraagd mij te ontmoeten aan de rivieroever ... ze zei toen geen ja en geen nee. Ik ging er dus heen en wachtte af, want ik kan heel geduldig zijn als ik wil, en voila, toevallig, zoals ze zei, verscheen de charmante Sonya. Wat lag toen meer voor de hand dan... conversatie? Werkelijk jammer dat uw vader op zo'n ongelegen moment langs moest komen ...'

'Maar ik neem aan, dat zelfs al was hij niet langs gekomen, uw vrienden wel gepraat zouden hebben, zodat hij het op den duur toch wel te weten was gekomen en u uit zou dagen ... nietwaar?' Ginny keek hem met haar grote, onschuldige ogen aan en gaf hem toen, omdat hij haar heel nadenkend begon aan te kijken, een van haar charmantste glimlachjes. 'Kom, stel me nou niet teleur, monsieur Delery. Ik ben echt niet dom, al praat ik soms te veel en te vlug. En wat ik me nu afvraag is ... waarom Sonya? Zij is ouder dan u en heel erg getrouwd ... met mijn vader. En ...'

'Ga verder.' Delery's sterke vingers hielden haar nog steeds vast en nu was zijn glimlach een pendant van de hare. 'U intrigeert me. En nog meer, als ik het zeggen mag, dan in het begin, toen u zonder echtgenoot in de opera arriveerde en mij toestond u naar uw loge te begeleiden. Was u gepikeerd toen ik al mijn aandacht aan uw stiefmoeder wijdde in plaats van aan u?'

'Helemaal niet... ik dacht dat dat beleefdheid was. En als ik toen uw attentie voor me zelf had gewild, denk ik dat ik er wel in geslaagd zou zijn die te krijgen. Maar om terug te komen op mijn vader - en op Sonya natuurlijk - ik vroeg me alleen maar af, of het werkelijk toeval was dat uw vrienden op dat moment kwamen opdagen? Of dat er misschien een reden zou zijn waarom u mijn vader tot een duel wilde uitdagen?'

Ditmaal lachte hij en gooide zijn hoofd achterover, maar Ginny zag dat die lach niet tot zijn ogen doordrong, die op haar gericht bleven.

'Naast uw andere charmes, madame de verleidster, hebt u ook een charmante verbeelding. En u intrigeert me steeds meer. Bent u hier gekomen met de bedoeling mij... een soort vergoeding aan te bieden voor als ik niet met uw vader vecht?'

'Geld,' zei Ginny kort en droog en ze liet haar glimlach vallen. 'Meer uiteraard, dan u betaald krijgt om hem te doden. En u zou natuurlijk ook serieus moeten nadenken over de consequenties voor u zelf, als u slaagt, ofschoon ik dat betwijfel. Mijn vader heeft... vrienden zullen we maar zeggen, die over hem waken. Er zou u iets kunnen overkomen ... een of ander ongeval wellicht. Hebt u daar wel eens aan gedacht?'

'Ik denk dat u het bent die hier gekomen is om met mij te duelleren ... en uw woorden zijn even scherp als uw geest. Mijn complimenten, madame! Maar...' en zijn trage stem werd zachter en scherper, 'u moet wel begrijpen dat dit een erezaak is, en dat uw vader mij heeft uitgedaagd, en niet omgekeerd. Helaas, ik heb geen keus.'

'U zou de eervolle weg kunnen kiezen en ...'

'Ja, maar dan zou hij mij kunnen doden.'

'Als ik hem vertel, dat hij ongelijk heeft met aan te nemen dat Sonya en u ...'

'Ik ben bang dat hij ons wel in een erg compromitterende houding heeft aangetroffen.'

Ginny kreeg nu het gevoel dat hij met haar speelde, en ergerde zich daar mateloos aan.

'Monsieur Delery, ik heb u aangeboden ...'

'Ja. Maar u weet dat dat nu niet kan, nietwaar? U ziet, ik ben eerlijk op mijn manier. Gesteld dat ik gepretendeerd had op uw verzoek in te gaan, als u mij... u zelf had aangeboden?'

'Och, aangezien u voldoende gentleman bent om dat niet te doen, komt die vraag niet aan de orde, wel?' Groene, enigszins schuin staande ogen keken hem aan, vlak en strak. Zij was het type vrouw om niet haar blik af te wenden, en om zich waardig terug te trekken, als dat nodig was. Delery kwam in de verleiding om haar daar te houden. Ze was hier tenslotte alleen gekomen; ze zou nauwelijks iemand hebben durven zeggen waar ze heen was... of toch?

'Ik kan beter weggaan. Ik heb lang genoeg inbreuk gemaakt op uw privacy.' Nu trok zij haar handen terug en met grote tegenzin liet Delery ze los.

'Ik hoop dat ik u niet ongelukkig heb gemaakt. En wie weet? Niemand is feilloos. Ik zou kunnen missen.'

'Of u zou er niet kunnen zijn.'

Hij moest haar koele onbeschaamdheid wel bewonderen. Ze was werkelijk een formidabele vrouw, en meer dan ooit wilde hij haar hebben, vrijwillig of niet, al zou hij dat laatste gauw genoeg veranderen in het eerste!

'Als dat een waarschuwing is, dank ik u voor uw bezorgdheid. En ik kijk verlangend uit naar onze volgende ontmoeting.'

'Ik ook,' zei Ginny toonloos.

'Wie niet waagt, wie niet wint.' Was het niet zo? Al had André Delery de meeste van haar beschuldigingen niet ontkend, toch had Ginny het vervelende gevoel dat hij haar de loef had afgestoken. Met name door tot het eind toe een heer te blijven. Maar dat nam niet weg dat ze had geprobeerd iets te doen... misschien wel evenzeer voor haar eigen bestwil als voor die van Sonya of van de senator. Gefrustreerd heen en weer blijven lopen in haar kamer had ondenkbaar geleken. Aan de andere kant was er de gedachte geweest aan Steve's reactie, als zij erin was geslaagd dat duel te voorkomen.

'Ik moet mijn tijd niet langer verspillen met denken aan zijn reacties,' dacht Ginny moe. 'Het is nu echt uit tussen ons. Definitief.'

Er schoot een plotselinge pijn door haar heen, waarvan ze ongewenste tranen in haar ogen kreeg, ook al zei ze tegen zich zelf, dat ze alleen maar huilde om de verspilde tijd. Waarom had ze niet beseft dat twee mensen die zo verschillend en koppig waren als zij en Steve, samen nooit het soort leven konden hebben dat andere, gewoon getrouwde, mensen hadden? De enige echte band tussen hen was vleselijk; er was geen begrip, geen ware intimiteit die geboren was uit vertrouwen en saamhorigheidsgevoel. 'Och,' dacht ze. 'Waarom geef ik me de moeite daar keer op keer weer over te piekeren? Ditmaal ga ik echt een nieuw en ander leven beginnen voor me zelf, en het kan me niet meer schelen wat hij doet, en ik zal me er niets van aantrekken, zolang hij zich er niet mee bemoeit.'

Was ze echt verwonderd, toen niemand anders dan de alomtegenwoordige Jim Bishop 'toevallig' langs kwam in een huurrijtuigje, net toen zij de straat op stapte na haar vergeefse bezoek aan André Delery?

'Het is werkelijk niet veilig voor een jonge vrouw - een attractieve, gehuwde vrouw - om alleen door de straten van New Orleans te lopen,' zei hij streng. 'Nee, echt, madame, ik sta erop u te brengen naar waar u heen gaat. En ik moet er ook op aandringen dat u zich niet bemoeit met... wees maar gerust, dat duel tussen uw vader en de heer Delery gaat niet door; ik heb in bepaalde kringen wel enige invloed. En wat uw terugreis naar Mexico betreft...'

Nagenoeg zonder haar een kans tot protesteren te geven, was zijn kille, ongeëmotioneerde stem door- en doorgegaan, waarbij al haar argumenten met rede en logica werden ontzenuwd. Wilde ze haar kinderen niet terugzien, voordat die haar vergaten? Was het haar bekend dat Don Francisco op een dringende reis naar Cuba was vertrokken en dat Renaldo haastig was teruggeroepen om het beheer over de haciënda te voeren? Zijn nieuwe bruid was heel jong en zou zich ongetwijfeld erg alleen voelen zonder gezelschap van een vrouw van min of meer haar eigen leeftijd.

Ginny was tenslotte in een stugge stilte vervallen, met haar eigen gedachten achter een masker van koele onverschilligheid. Nee, ze zou hem niet de voldoening schenken om te vragen hoe Steve in zijn plannen paste, hoe die ditmaal ook mochten zijn. Steve was voor haar niet meer van belang ... had hij dat in ieder geval niet heel duidelijk gemaakt?