39

De kolonel was weggegaan, ongetwijfeld om opnieuw te gaan praten met de generaal. Weer alleen sloop Ginny door het kleine huisje als een jonge kat... en even rusteloos. Het was laat, maar van slapen was geen sprake. Haar hoofd zat te vol en ze had te veel om over na te denken om te gaan liggen. Ze voelde zich alsof ze maandenlang had stilgelegen, gevangen in een web van bescherming en vriendelijkheid en ... ja, ook liefde. Richard had van haar gehouden en zij van hem. Ze was er tevreden mee geweest te worden verzorgd en vertroeteld, en nu... het was gewoon moeilijk op dit ogenblik na te gaan wat ze nu eigenlijk voelde.

Ik moet wel 'n heel oppervlakkige aard hebben, dacht ze. Hoe kon ik anders Richard zo gauw uit m'n hoofd zetten? Ik ben zelfzuchtig ... Misschien was het juiste woord ongevoelig. Maar het was alsof, nadat ze zoveel pijn had geleden alleen om het kind dat ze droeg te verliezen, niet alleen haar bloed was weggestroomd, maar ook haar vermogen om diep te voelen. Ze had al eens eerder geleerd haar gevoelens te bedwingen en licht en onbezorgd over de oppervlakte van het leven heen te zweven als een vlinder. Gevoelens werden alleen maar gekwetst.

Bedachtzaam, maar wel doelbewust, maakte Ginny de fles wodka open die ze had zien staan en schonk zich een glas in, waarna ze zich zelf toedronk voor de spiegel. Het gezicht, dat naar haar terugkeek toen ze het glas in één teug ledigde, was heel bleek, met ogen die er groot en afgemat uitzagen. Ogen die weer konden zien, dat moest ze vooral in gedachten houden.

Eens had opium haar vergetelheid gebracht. Dat had ze nu niet, maar misschien zou de wodka het doen. Ze deed de deur op slot en ging op de divan zitten, waarbij ze ervoor zorgde dat de fles onder handbereik op een met ivoor ingelegd tafeltje kwam te staan. Haar lichaam kwam langzaam op temperatuur... even daarvoor had ze nog móeten vechten om niet te gaan bibberen van de kou, die ze als een blok ijs in haar binnenste voelde.

'Sempre libera!' zei ze en dronk zich toe met de titel van een aria uit La Traviata. Voor altijd vrij. Geen banden meer. Bij wijze van proef zei ze hardop: 'Richard?' En miste hem. Richard had haar altijd getroost als ze zich ongelukkig voelde, als ze bang was voor de duisternis die op haar afkwam. Richard had haar liefgehad op een tedere manier ... niet op de manier zoals Steve haar te lijf placht te gaan. Dat zou Richard nooit zo doen met een vrouw. Hoe zou hij dat hebben gedaan met Gulbehar? Zou dat gegaan zijn met diezelfde tederheid en attentie?

'Richard ... Richard!' Zijn naam om geen andere te noemen. Richard had bijna griezelig veel op Steve geleken, maar niet van dichtbij. Hoe was het mogelijk, dat twee mensen elkaar konden liefhebben en haten tegelijk? Ze had Richard nooit gehaat, en dat deed ze ook nu niet. Het waren de wodka en haar gedachten waar ze hoofdpijn van kreeg, en ze had moeten aandringen op champagne. Waarom kon die domme Russische kolonel...

Het kloppen in haar slapen werd als een tromgeroffel.

'Grote goedheid!' zei Ginny en bedekte haar oren met beide handen, toen het geklop ophield en de deur openbarstte. Toen ze hem daar zag staan, een grote, zware beer van een man met een krat champagne onder zijn arm, begon ze te giechelen. 'Ik heb je opgetoverd! Ik zat net aan je te denken en daar ben je ... en dan ook nog met m'n champagne, wat attent! Alleen ... ik ben nu al meer dan een beetje dronken van jouw wodka.'

'O, dus dat was je aan 't doen? Het personeel dacht al dat je zelfmoord had gepleegd. Dus je hebt mijn wodka gevonden ? Da's heel wat beter dan die gekke Franse wijnen van jou. Misschien ben je toch meer een Russin dan je zelf weet.' Hij liep naar haar toe en zette in het voorbijgaan de champagne op tafel.

Ginny trok haar wenkbrauwen naar hem op. 'Ik hou niet van Russen,' zei ze koud. 'Ik ben met een Rus getrouwd geweest, vroeger, en ik hield niet van hem!' En toen, wat laat: 'Wat kom je hier doen?'

'Ik dacht dat je 't goede nieuws wel zou willen horen... tenminste gedeeltelijk goed en gedeeltelijk slecht.' Hij ging grijnzend naast haar op de divan zitten en begon rustig zijn uniformjasje uit te trekken. 'Wil je 't nu horen, of zullen we eerst nog wat wodka drinken? Of moet het voor jou nu champagne zijn?'

'Champagne,' zei ze automatisch en toen, terwijl ze kwaad werd: 'Maar wat ben je hier eigenlijk aan 't doen?'

'Wat dacht je? Ik maak 't me gemakkelijk. Ha ... nu kan ik tenminste ademhalen.'

Ze knipperde met haar ogen om helder te zien, en hij was opgestaan en liep naar de krat champagne toe, die hij moeiteloos met een van zijn grote handen opentrok, terwijl zij met ontzag toekeek.

'Champagne!' zei hij en schaterlachte. 'Ik heb een gemakkelijke manier om er zo een te openen ... en vlug ook.' En hij sloeg de hals van de fles af tegen de tafelrand, heel vlug, waarna hij de schuimende en overstromende fles naar haar toebracht en haar glas vulde, terwijl de champagne over haar heen spatte.

'Je bent gek!' riep Ginny uit en voelde zich zelf ook zo. Dat moest ze wel zijn!

'Neem een slok van die champagne, en dan zul je je wel beter voelen,' zei hij en drukte het glas tegen haar lippen, zodat ze niet veel anders kon doen.

'Drink leeg! Drink leeg! Waar dat vandaan komt, is nog veel meer, weet je. En ik ben blij dat ik terug ben gekomen. En ik ben ook niet vergeten wat je wilde hebben.'

'Je bent dronken,' zei ze met wat bedoeld was als een vermanende stem, maar hij lachte alleen maar zo hard, dat ze niet anders kon doen dan met hem meelachen.

'Dronken? Natuurlijk ben ik dronken! Maar jij ook ... jij ook. En jij bent 'n mooie vrouw, die verspild werd achter die lelijke sluier die je droeg, toen ik je leerde kennen. En ik weet zeker dat je ook verspild was aan die man van je. Een vrouw zoals jij...'

'Je weet helemaal niets van mij af!' Ze dronk nog wat champagne en genoot van de vertrouwde, prikkelende smaak.

'Nee, misschien nog niet van jou, maar wel van vrouwen. Waarom dacht je anders dat ik vanavond ben teruggekomen? Geef me 'n kus!'

Nog voor ze wist wat hij in de zin had, had hij haar om haar middel gepakt en tegen zich aangetrokken en drukte hij zijn lippen op de hare.

'Hou op!' probeerde Ginny te zeggen, maar zijn mond hield haar woorden tegen, en hulpeloos voelde ze zijn handen over haar borsten gaan. Dit was een ander soort vergetelheid ... pure sensatie en verder niets... Goddank, verder niets! En hij had gelijk, die grote, harige bruut van een man; dit was precies wat ze nodig had.

'Wat een mooie borstjes heb je, perfect gevormd! Zie je hoe ze elk in 'n hand van me passen? Net het soort borsten waar ik van hou!' Hij gaf een soort doorlopend commentaar op de verschillende delen van haar lichaam, naarmate hij die ontblootte, waarbij zijn vingers korte metten maakten met de sluitingen van haar japon. En zij deed niets om hem tegen te houden, want ze besefte dat het al te laat was en ze hem niet meer echt tegen wilde houden ... nee, zelfs niet toen hij koude champagne over haar heen goot en die gretig en met smakkende geluiden begon op te likken.

Hij was niet meer dan een ruw dier van een man, een echte kozak! Maar toch wekte juist die ruwheid en directheid een reactie op van haar lichaam, waar ze tegen wil en dank aan toegaf en hem met haar liet doen wat hij wilde, tot ze ten slotte dat punt van zelfvergetelheid bereikte waar ze heen had gewild.

In de loop van de nacht werd het koud op de divan en hij droeg haar in zijn armen naar bed ... naar zijn bed, dacht ze slaperig en nam aan dat dit niet meer dan billijk was. Toen sliep ze in en werd warm doordat zijn lichaam warm was. En de volgende ochtend, toen ze nog maar half wakker was en hoofdpijn had, begon hij opnieuw met haar te vrijen en bracht hij haar bij met zijn beerachtige speelsheid; hij beet in haar borsten en kwam overal met zijn grote handen, tot ze begon te reageren en daar een pervers soort ontspanning in vond.

Ik ben een geboren hoer! dacht ze, en toen hield ze op met denken en voelde ze alleen nog maar.

Hij had tenminste nog niets gezegd over weggaan. Ginny had er geen idee van hoe laat het was toen ze haar ogen weer opende, of het avond was of middag. De zware blinden waren nog steeds gesloten en de kamer rook naar verschaalde drank en naar gevrij. Ze probeerde zich te bewegen, maar haar lichaam zat gevangen onder het gewicht van een groot been, massief als een boomstam.

Hij moest haar gewoel hebben gevoeld, want hij kwam overeind om op haar neer te kijken.

'Ha, dus je bent weer wakker? Ben je klaar voor meer? Ik heb nog nooit iemand gehad die zo goed was als jij, weet je dat wel? Ik heb je toch niet geschokt door dat te zeggen, hoop ik? Jij komt bij me over als een praktische en gevoelige vrouw, en dit was goed voor ons allebei, niet?'

'Ik zou wel in bad willen,' zei ze zacht, en hij grinnikte.

'Dat had ik wel gedacht! Ik heb die vrouw opdracht gegeven om alles voor je klaar te leggen ... maar je vindt 't niet erg als ik met je meega, hè? Thuis ben ik niet zo dol op baden, maar in dit klimaat... kom op dan! We kunnen dan elkaars rug wassen.'

Ginny kon nauwelijks geloven dat ze zo intiem was geworden met 'de Kozak', zoals ze hem bij zich zelf noemde. Ze moest wel gek geweest zijn gisteravond! Maar hier was ze, met hem, en misschien kon ze hem toch het idee nog uit zijn hoofd praten om haar mee naar Rusland te nemen.

Het bleek dat ze zich geen zorgen had hoeven maken. Terwijl ze granaatappelsap met mandarijn en ijsblokjes dronk en haar rug liet masseren door haar Kozak vertelde hij haar zijn 'nieuws' van de vorige avond.

'Je hebt me afgeleid, liefje, zo is 't! Maar ik kwam die champagne brengen - en 't kostte heidens veel moeite om die te krijgen - omdat ik dacht dat je iets te vieren had. Of niet; dat hangt er van af hoe gek je op Turken bent.'

'Wat bedoel je?'

'Er is een opstand uitgebroken in Bulgarije - begonnen in de bergen - in de buurt van een stadje genaamd Batak. Ik had er nog nooit van gehoord, maar de generaal denkt dat binnenkort de hele wereld er wel van zal hebben gehoord. Zij - ik bedoel de Turken - hebben die opstand onderdrukt met hun gebruikelijke bruutheid; alleen was er ditmaal een krantencorrespondent bij die alles gezien heeft, tot en met het platbranden van een kerk vol vrouwen en kinderen toe! Daar zou best eens 'n oorlog van kunnen komen, weet je. In Engeland en Amerika zijn ze wat gevoeliger voor die dingen dan wij Russen.'

Ginny draaide zich om, zodat ze zijn gezicht beter kon zien, en zag hem stralend op haar neerkijken als een joviale reus.

'Dus ik hoef niet naar Rusland?'

'Sneldenkend ben je, moet ik zeggen.' Hij boog zich voorover en tikte op haar billen, om vervolgens te zeggen: 'Nee, niet met een dreigende oorlog. De generaal heeft het gisteravond pas gehoord, en na wat ik hem heb verteld, heeft hij toegegeven. Ik hoef alleen maar te zorgen, dat je veilig vertrekt naar Frankrijk met het eerst volgende schip. Nou... geeft je dat niet 'n beter gevoel?'

Het kostte drie dagen om een schip naar Frankrijk te vinden met geschikte ruimte, en al die tijd voelde Ginny zich niet meer dan een stuk speelgoed. De Kozakkenkolonel was zowel onverzadigbaar als onvermoeibaar, en ze had het verbijsterende gevoel dat ze al die tijd niets anders deed dan eten - hij was gek op eten - drinken, vrijen en slapen. Ze maakten drie kratten champagne op en een ontelbare hoeveelheid flessen wodka, en hij beklom haar onophoudelijk en genadeloos, maar lachend en met een ruwe hartelijkheid, zodat ze niet al te veel bezwaar kon maken. Als ze begon te protesteren wist hij altijd wel een manier om daar een eind aan te maken, zodat ze tenslotte maar ophield met protesteren en zich mee liet slepen op de golf van mateloos enthousiasme voor waar hij op dat moment mee bezig was.

Tegen de tijd dat hij haar naar het schip bracht, een Engels vaartuig, was ze uitgeput... en verdrietig. Ze vertelde hem dat in het rijtuig dat hen naar de dokken bracht, en hij brak uit in een bulderend gelach en kneep in haar borsten.

'Zo! Dus je zult me nog wel 'n poosje onthouden? 't Spijt mij echt jou te moeten verliezen, weet je. Als ik me jou - of de gevolgen - kon permitteren, zou ik je best nog langer bij me willen houden. Maar in mijn beroep moet je in beweging blijven. Dus misschien heb je nu niet meer zo'n slechte dunk van de Russen ?'

Hij kuste haar vol overgave vlak voordat het rijtuig bleef staan, en trok daarvoor haar zware sluier weg, maar toen hij haar aan boord bracht gedroeg hij zich correct en formeel, zoals hij dat bij hun eerste ontmoeting ook had gedaan.

In zeker opzicht, dacht Ginny tot haar eigen verbazing toen ze in haar hut was aangekomen, zal ik hem missen. Want tenslotte was hij precies geweest wat zij nodig had. Een pure hedonist, die niet pretendeerde iets anders te zijn.

Ze kleedde zich uit en ging liggen, en ze voelde het schip onder zich kraken en schommelen. Wat was ze moe! En hoeveel reizen lagen er nog in het verschiet? Maar dat was iets waar ze later wel eens over zou denken.