Roderick, Blauwerick en Groenerick

Het grootste nieuws van de zomer van 2010 was ongetwijfeld de ontsnapping van drie pelikanen uit Safaripark Beekse Bergen. Het gebeurde op 17 juli. Kranten zetten het op de voorpagina en ook journaals maakten er melding van. En de gezamenlijke hulporganisaties dachten na over een inzamelingsactie. Maar ja, hoe zamel je midden in de zomer drie ontsnapte pelikanen in?

Een week later ontsnapte er ook een pelikaan uit Artis, en nog weer later hoorde ik dat pelikanen om de haverklap ontsnappen. Wat dat betreft zijn het net tbs’ers. Maar de ontsnapping van de drie pelikanen uit de Beekse Bergen kreeg zoveel aandacht vanwege de namen van de vogels: Roderick, Blauwerick en Groenerick.

Die naamgeving moet gegaan zijn zoals in 1811. Iemand meldde zich destijds bij de toen net ingevoerde burgerlijke stand en zei dat zijn achternaam Olivier was. De man die na hem kwam, hoorde dat en zei daarop dat hij Olievijf wilde heten. En meteen daarna was er nog eentje die Oliezes als naam opgaf. De burgemeester wilde daar toen niks van weten, maar in de Beekse Bergen zijn de normen bij de burgerlijke stand wat minder streng.

Roderick, Blauwerick en Groenerick. Het is weer eens wat anders dan Kwik, Kwek en Kwak, al zijn dat natuurlijk ook geen verkeerde namen, vooral Kwak niet. Die heette in zijn vroege jeugdjaren trouwens nog Kwakje, een naam die ons allemaal ooit paste.

Als het om dieren gaat, is er sowieso veel mogelijk. Er schijnt een man te zijn die twee kippen houdt waarvan de ene kip Kip Kerrie heet en de andere kip Kip Saté. Toen ik daarover hoorde, moest ik denken aan een vrouw uit Amsterdam die een poes heeft met de naam Corrie, die ze tegen etenstijd altijd binnenroept met de woorden ‘Corrie ... Brokken’.

Roderick was de eerste pelikaan die na de ontsnapping weer terugkwam in de Beekse Bergen. Na enkele dagen al. Uit zichzelf. Of het met hangende pootjes was, weet ik niet, maar het zou kunnen. Roderick is een man, en bij mannen zie je dat vaak: ze gaan vreemd, het valt tegen en vervolgens keren ze dan met hangende pootjes terug.

Maar met Blauwerick ging het heel anders. Die was juist helemaal niet van plan om terug te keren. Hij werd eerst gespot in Rotterdam, daarna in IJmuiden en vervolgens in de kop van Noord-Holland. Dat doet vermoeden dat hij op vakantie wilde naar Texel. Maar een boer wist Blauwerick te vangen voordat hij aan de oversteek kon beginnen.

Blijft over Groenerick. Die was zelfs na maanden nog zoek. Hij zette eerst koers naar Antwerpen, wat veel Brabanders doen als ze een keer goed willen stappen. Daarna werd hij volgens onbevestigde berichten in België nog in Waterloo gezien. Maar wie mocht denken dat dat bezoek hem fataal werd, heeft het mis, want na enkele weken kwam er een bericht helemaal vanuit Groningen. Daar was Groenerick gesignaleerd langs het Lettelberterdiep. Nooit van mijn leven zou ik van het Lettelberterdiep gehoord hebben als Groenerick daar niet heen was gegaan. Hoe hij er via Antwerpen en Waterloo verzeild raakte, is een raadsel. Ja, door de lucht, zou je kunnen zeggen, maar zo voor de hand liggend is de route Antwerpen-Waterloo-Lettelberterdiep niet. Wie denkt er bijvoorbeeld bij overvliegende wilde ganzen nou ooit: o, die zijn onderweg naar het Lettelberterdiep?

Op de website van de Beekse Bergen stond indertijd gedurende enkele weken het advies om de ontsnapte Groenerick niet te voeren ‘als je hem tegenkomt’. Ik hoopte in die bewuste zomer dat geluk nog eens te mogen smaken, dat ik Groenerick tegen zou komen. Dan kon ik thuis zeggen: ‘Weet je wie ik vanmiddag in de stad tegenkwam?’ En dat ik dan zelf meteen uitbundig uit zou kunnen roepen: ‘Groenerick, van Roderick en Blauwerick.’

Uiteindelijk kwam ook Groenerick natuurlijk gewoon weer terug in de Beekse Bergen. Hij besefte op een bepaald moment zelf ook wel dat je als Groenerick alleen bestaansrecht hebt als je anderen naast je hebt die Roderick en Blauwerick heten.