Tanázia

Het was vastentijd. Op de basisschool van mijn dochter was er in het kader daarvan een geldinzamelingsactie voor gehandicapte kinderen in Tanzania. Samen met twee vriendinnen trok mijn dochter daarom langs de deuren in onze wijk om te vragen of de wijkbewoners lege flessen hadden staan die ze mochten hebben, zodat ze die via school in de winkel konden inleveren voor statiegeld. Maar om de een of andere reden bleek de naam Tanzania niet aan hen besteed. Ze konden de naam niet onthouden en kregen hem niet uitgesproken. ‘Tanázia’, zeiden ze steeds.

Sommige mensen keken bevreemd: Tanázia, Tanázia, bestond dat wel?

‘Ja’, antwoordden ze, ‘want daar wonen gehandicapte kinderen.’

‘In Tanázia?’

‘Ja, in sommige andere landen ook wel, maar in Tanázia wonen er het meest.’

‘Tanázia’, zei een man peinzend, ‘dat ken ik’, en hij liep naar binnen en kwam even later terug met een karrenvracht aan lege flessen, waardoor de bolderkar die ze bij zich hadden in één keer vol was.

‘Rodewijnflessen zijn waardeloos’, zei er eentje toen ze met de volle bolderkar thuiskwamen.

‘Groenewijnflessen ook’, zei een ander. En weg waren ze weer, dit keer met het briefje van school bij zich waarop de inzamelingsactie stond uitgelegd.

‘We komen vragen of u misschien lege flessen voor ons hebt, want die kunnen wij dan inleveren en dan hebben we geld voor onze gehandicapte kinderen in Tanázia.’

‘In welk land?’ vroeg de vrouw bij wie ze op hun nieuwe ronde als eerste hadden aangebeld.

‘Hier, leest u maar’, zeiden ze en ze gaven de vrouw hun briefje.

‘Tanzanía’, zei de vrouw nadat ze een paar regels had gelezen.

‘Ja, daar’, zei een van de vriendinnen.

Maar bij de volgende deur schakelden ze zonder briefje toch gewoon weer op Tanázia over, misschien omdat dat rijmde op Anastasia en dat was iemand die ze kenden.

Bij weer een volgende deur gebeurde er iets vervelends. Een van de kinderen liet een flesje kapotvallen. Een bierflesje. ‘Van Bavaria’, zei de man die het flesje had afgegeven. ‘Tanázia’, reageerden de kinderen bijna wanhopig in koor, maar ze waren nu toch echt uit hun doen, want bij het volgende huis waar ze aanbelden, zeiden ze: ‘We komen lege flessen ophalen voor de gehandicapten van Bavaria.’

‘Lege flessen voor de gehandicapten van Bavaria?’ vroeg de vrouw die open had gedaan hooglijk verbaasd.

‘Nee, Tanázia’, antwoordde degene die het snelst hersteld was van het voorval met het Bavariaflesje.

‘Of bedoel je Indonesië?’ vroeg de vrouw, die waarschijnlijk aan Batavia moest denken. Nu begonnen de kinderen zelf te twijfelen. Indonesië? Dat was de laatste tijd wel een paar keer op het Jeugdjournaal geweest. Maar nee, op school hadden ze toch duidelijk Tanázia gezegd.

‘Het is in ieder geval voor een goed doel, dat kan ik wel aan jullie zien’, zei de vrouw al snel en ze haalde vier grote lege flessen voor de dag. ‘Succes ermee.’

Bij de volgende deur slikten de kinderen het land waar de gehandicapte kinderen zouden wonen maar zo’n beetje in: Tazia.

‘Azië?’ vroeg de vrouw.

De kinderen knikten heftig.