Het tv-moment van het jaar
Het was oudejaarsavond 2009. Ik belandde op sbs 6, bij de verkiezing van het tv-moment van het jaar. Dat moment werd het drama op Koninginnedag, met de krankzinnige rit van Karst T., die uiteindelijk acht mensen het leven zou kosten. Verbazingwekkend was die keuze niet. Verbazingwekkend of zelfs verbijsterend was wel de wijze waarop alles werd gepresenteerd. Het leek wel te gaan om de verkiezing van de allergrappigste homevideo ooit, om de trekking van de straatprijs van 30 miljoen van de Postcodeloterij of om de bekendmaking van de Gouden Loeki.
De presentator – zijn naam weet ik niet – stond in zijn allermooiste feestpak aan het eind van het programma met een paar goudkleurige enveloppen in de hand, ik geloof met een strik eromheen. Ja, het grote moment was nabij. Hij zwaaide een paar keer enthousiast met de enveloppen. Nu ging het gebeuren. Wie werd de winnaar? Wat werd het tv-moment van het jaar? We gingen het beleven en meemaken. De telefoonlijnen waren dicht. De stemmen geteld. De notaris had alles gecontroleerd. Wie zou er met de eer gaan strijken? Wie zou deze prachtige titel binnenslepen?
Ik meende tromgeroffel en de eerste knallende champagnekurken te horen. En zag ik daar niet een flink aantal hooggehakte dames klaarstaan om een zinderende finaledans te gaan uitvoeren? Op wat verdacht veel op een jubeltoon leek, riep de presentator ten slotte iets uit als: ‘En de winnaar is ... het drama op Koninginnedag.’
Nu hoorde ik overal champagnekurken knallen. Het feest kon beginnen. Alleen het vuurwerk ontbrak nog. Hoe je een mooi vuurwerk kon maken, wisten we toch nog wel van de vuurwerkramp in Enschede? Dat drama zou indertijd ook een mooie winnaar van het tv-moment van het jaar zijn geweest, als het programma toen al had bestaan.
Maar nu konden we juichen om het drama op Koninginnedag. Het had gewonnen. Ik zag meteen ook voor me hoe de nabestaanden van de slachtoffers elkaar in hun huiskamer om de hals vlogen. En hoe de man die sinds het drama zijn vrouw, zijn rechteroog en zijn benen moet missen ‘yes’ uitriep en aan een polonaise begon, wat zonder benen nog niet zo gemakkelijk is, maar daar heb je op zo’n moment geen erg in.
Tv-moment van het jaar. Dan was het allemaal toch niet voor niets geweest. Ze hadden Johnny de Mol verslagen, met de pannenkoekenscène uit zijn programma Down met Johnny. Kon het mooier? En wat zouden ze ook bij het koninklijk huis blij zijn. Had het jaar toch nog een happy end gekregen.