Outbound agent

Een outbound agent. Zo iemand werd op een keer gezocht door een uitzendbureau dat bij station Den Haag Hollands Spoor zit. Ze hadden er ook werk voor een inbound agent, een airport information employee en een customer care center-agent. De vacatures waren op de ramen van het uitzendbureau aangeplakt.

’s Avonds voordat ik naar bed ga, wil ik nog weleens een gebed opzeggen. Ik heb er een gewoonte van gemaakt om in plaats van ‘Onze vader, die in de hemel zijt, uw naam worde geheiligd’ de opvallendste woorden te gebruiken die ik in de loop van de dag ben tegenkomen. Zo bad ik dus die keer dat ik in Den Haag op Hollands Spoor was geweest: ‘Outbound agent, die in de customer care zijt, uw airport worde geheiligd, uw information’, enzovoort. En zoiets doe ik dan hardop, want God moet weten wat er te koop is op aarde. Dat laat bij hem soms te wensen over, heb ik de indruk.

In de advertentie die op het raam van het uitzendbureau was aangeplakt voor de functie van outbound agent, stonden ook de eigenschappen opgesomd die je moest hebben om de functie te kunnen krijgen. Het ging om affiniteit met baby’s en jonge kinderen, plus een vriendelijke stem. Dat was wel even slikken. Ik dacht dat het om iemand zou gaan voor zoiets als een taskforce, om iemand die uitgezonden zou kunnen worden naar bijvoorbeeld Afghanistan om de zaken daar eindelijk eens op orde te brengen, maar nee, ze leken eerder een pedofiel te zoeken.

Eronder stond ook de functie-inhoud van de outbound agent. Een outbound agent is iemand die jonge moeders benadert met de vraag of ze een abonnement willen op de Disney Boekenclub. Jawel. Zo verraderlijk kan naamgeving dus zijn.

De functieomschrijving van de outbound agent riep uiteraard de vraag op wat dan een inbound agent is. Maar daarover werd verder geen informatie verstrekt. Ik had het natuurlijk binnen in het uitzendbureau kunnen navragen, maar dat ging me wat ver. Ik hield het erop dat een inbound agent iemand is die alzheimerpatiënten een abonnement op het maandblad Cryptogrammen aansmeert.

De outbound agent en de andere functies die je via het uitzendbureau kon gaan vervullen, deden me denken aan de reactie van het Nederlandse jongetje dat op vakantie was in Noorwegen. Plotseling hoorde hij iemand ‘shit’ roepen, waarop hij tegen zijn moeder zei: ‘Mam, hoor je dat, er zijn hier nog meer Nederlanders.’ Die waren er ook op de Miljonair Fair 2011. Het was de 10 year anniversary van de Miljonair Fair, een feest voor early adopters en celebs, met limited editions, collector’s items, one-offs en masterpieces. Mind you.

In het oer-Brabantse Den Bosch werd op een dag ook een business-to-business-event gehouden voor Brabantse ondernemers onder de welluidende naam Business Meeting Brabant. Het programmaoverzicht heette er een timetable. Er waren workshops over crowdsourcing, de do’s and don’ts van social media en een technoshower, met Hans Wiegel en Guust Verpaalen als keynote speakers, al zult u misschien zeggen: ‘Who the fuck is Guust Verpaalen?’ Er werden natuurlijk ook awards uitgereikt. Waar niet tegenwoordig? Je hebt in Nederland tientallen prijzen die awards heten: de Comedy Award, Customer Relationship Management-award, de Brains-award, de Dutch Design Awards, de NL-awards voor de beste regionale tv-producties, enzovoort. Er schijnt zelfs een matching-award in de maak te zijn voor de beste datingsite, die dan tegelijkertijd uitgereikt gaat worden met de divorce-award voor de beste scheidingsadvocaat, van wie er eentje schijnt te opereren onder de naam ‘Kill your darlings’.

Gemeentes kunnen er ook wat van. Ze hebben tegenwoordig allemaal city marketing om hun branding te verbeteren. Een wegomleiding heet in veel gemeentes een bypass. En het hondenpoepprobleem wordt her en der aangeduid als pet poops inconvenience.

En dan is er ook nog het woord ‘cast’. Toneel- en filmspelend Nederland hangt momenteel aan elkaar van de casts. Daar valt inderdaad wel wat op te bezuinigen, zou je zeggen. Het is de cast dit, de cast dat, uit de cast, in de cast, al moet de cast niet verward worden met De Kast van Syb van der Ploeg.

Bestaat er eigenlijk wel echt Nederlands? En het Engels dat ons zo zou bedreigen, is dat wel Engels? De helft van het Engels is toch Frans. Daar heeft Willem de Veroveraar nog voor gezorgd. Dus als wij Engels importeren, importeren we een hele berg Frans, en daar hadden we al zoveel van: eau de cologne, decolleté, lingerie, bonbon. Heerlijke woorden trouwens.

Nou ja, je hebt wel woorden die je een soort van echt Nederlands kunt noemen. ‘Hol’ bijvoorbeeld. Maar ja, maak bij een business-to-business-event maar eens goede sier met hol. Hooguit kun je op zo’n event in iemands hol kruipen; dat wil in Nederland uiteindelijk nog weleens een award opleveren. Maar verder?

Ik ben niet voor taalverdediging, want de Nederlandse taal is al honderden jaren een mengelmoes van woorden uit allerlei andere talen, dus wat valt er nou te verdedigen? Maar zelf blijf ik de chocolate sprinkles van Albert Heijn wel gewoon hagelslag noemen. En ik begin geen relatie met een vrouw die de do’s and don’ts van haar workflow zonodig moet crowdsourcen met een technoshower. No way. Het klinkt mij te hol. Wel durf ik gewoon bye te zeggen, vooral tegen iemand die zich meldt als een outbound agent. Of sterker nog: byebye.