Marvs nabeschouwing

Vlak voordat ik de volgende avond naar Audrey ga, staat Marv weer voor mijn deur, dit keer met een vraag.

Ik loop naar buiten en hij weigert achter me aan te komen.

Vanaf de veranda zegt hij: ‘Had je dat geld nog nodig, Ed?’ Hij kijkt me bezorgd aan. ‘Sorry – ik had er helemaal niet meer aan gedacht.’

‘Maakt niet uit,’ zeg ik. ‘Ik geloof dat ik het uiteindelijk toch niet nodig heb.’

Ik heb een oude vervallen cassetterecorder onder mijn arm met een bandje erin.

Terwijl ik verder loop, slingert Marv zijn stem als een lasso naar mij en trekt me naar zich toe tot ik hem aankijk.

Hij kijkt me bedachtzaam aan en zegt: ‘Heb je het ooit nodig gehad?’

Ik loop dichter naar hem toe.

‘Nee.’ Ik schud mijn hoofd. ‘Nee, Marv, dat heb ik niet.’

‘Maar waarom’ – nu komt hij de trap af om me goed aan te kunnen kijken – ‘waarom zei je dan…’

‘Ik heb die ene kaart destijds bewaard, Marv.’ Als Ritchie recht had op de waarheid, dan heeft Marv dat ook. Ik vertel het hem allemaal. Het hele verhaal.

‘Marv, ik heb Ruiten, Klaveren, Schoppen afgewerkt, en ik heb nog maar één Harten te gaan.’

‘Was dat waar ik…’

‘Ja, Marv,’ antwoord ik. ‘Jij stond op Harten.’

Stil.

Perplex.

Staat Marv op mijn oprit, met zijn mond vol tanden – maar hij kijkt blij.

Wanneer ik bijna weg ben, roept hij: ‘Is Audrey de laatste?’

Ik draai me om en kijk hem aan, terwijl ik achteruitloop.

‘Succes ermee!’ antwoordt hij.

Dit keer glimlach ik en zwaai.