De kleur van haar lippen

Donderdagmiddag lijkt voorspoedig te verlopen.

Angie Carusso doet haar gebruikelijke ding op haar werk en haalt haar kinderen van school. Ze loopt met hen naar het park, en ze hebben het over welke ijsjes ze zullen nemen. Een van hen is zo uitgekookt om een goedkopere te nemen zodat hij er twee kan kopen. Hij legt het plan aan Angie voor en zij zegt hem dat hij er nog steeds maar eentje mag. Dan kiest hij toch maar weer voor het duurdere.

Ze gaan de winkel in en ik wacht in het park. Ik zit op een van de bankjes die het verst weg staan, te wachten tot ze weer naar buiten komen. Zodra ze buiten zijn, ga ik zelf de winkel in en probeer te bedenken welke smaak ijs Angie Carusso lekker zal vinden.

Opschieten, denk ik, anders zijn ze alweer weg wanneer je buiten komt. Uiteindelijk kies ik twee smaken uit. Pepermunt-stracciatella en passievrucht, in een hoorntje.

Wanneer ik naar buiten loop zitten de kinderen nog steeds hun ijsjes naar binnen te werken. Ze zitten allemaal op het bankje.

Ik loop ernaartoe.

Ik struikel over mijn woorden, verbaasd dat ze helemaal goed mijn mond uit komen.

‘Pardon, ik…’ – Angie en de kinderen draaien zich om en kijken me aan. Van dichtbij ziet Angie Carusso er mooi en niet op haar gemak uit. ‘Ik heb je hier een aantal keer gezien en het viel me op dat je voor jezelf nooit een ijsje koopt.’ Ze kijkt me aan alsof ik een gestoorde gek ben. ‘Ik vond dat jij er ook wel een verdiende.’

Onhandig houd ik het voor haar neus. Er beginnen al groene en gele strepen langs de zijkant van het hoorntje te lopen.

Ze steekt haar hand behoedzaam uit en neemt het ijsje aan, ze kijkt geschrokken en een beetje gedesillusioneerd. Een aantal seconden lang blijft ze ernaar kijken. Dan redt haar tong de strepen aan de zijkant van het hoorntje.

Wanneer ze het voldoende heeft schoongemaakt, neemt ze een hapje alsof ze een doodzonde begaat. Zal ik wel of zal ik niet? Ze kijkt me nogmaals bedachtzaam aan voor ze haar tanden in de pepermuntstracciatella zet. Haar lippen zijn helemaal lichtgroen tegen de tijd dat haar jongens de glijbaan opklimmen. Alleen het meisje blijft zitten en zegt opmerkzaam: ‘Jij hebt vandaag ook een ijsje gekregen, mama.’

Angie veegt de pony uit haar dochters ogen. ‘Ja, Casey, inderdaad. Ga nu maar,’ zegt ze tegen haar. ‘Ga maar met je broertjes spelen.’

Casey gaat, en nu zitten we alleen op het bankje.

Het is een warme en vochtige dag.

Angie Carusso eet haar ijsje, en ik weet niet goed wat ik met mijn handen aan moet. Ze gaat nu met haar mond langs de pepermunt en naar de passievrucht, heel langzaam. Met haar tong drukt ze het naar beneden zodat het hoorntje niet leeg raakt. Ze ziet eruit alsof ze het niet zou kunnen uitstaan als het hoorntje leeg was.

Terwijl ze zit te eten, kijkt ze naar haar kinderen. Die hebben nauwelijks door dat ik er ben, ze hebben het veel te druk met roepen naar hun moeder en ruziemaken over wie het hoogst gaat op de schommel.

‘Ze zijn geweldig,’ zegt Angie tegen het hoorntje. ‘Meestal dan.’ Ze schudt haar hoofd en praat door. ‘Ik was altijd makkelijk toen ik jong was. Nu heb ik drie kinderen en sta ik er alleen voor.’ Ze kijkt naar de schommels en ik kan zien dat ze zich voorstelt hoe die eruit zouden zien als er geen kinderen op zaten. Haar schuldgevoel hierover bedrukt haar even. Het lijkt constant aanwezig te zijn. Het ligt altijd op de loer, hoeveel ze ook van hen houdt.

Ik realiseer me dat niks meer aan haar toebehoort, en dat zij toebehoort aan alles.

Ze huilt, heel eventjes, terwijl ze zit te kijken. Gelukkig staat ze zichzelf dat tenminste toe. Er zitten tranen op haar gezicht en restjes ijs op haar lippen.

Het smaakt niet zoals vroeger.

En toch bedankt Angie Carusso me wanneer ze opstaat. Ze vraagt me om mijn naam, maar ik zeg tegen haar dat die er niet toe doet.

‘Jawel,’ zegt ze. ‘Dat doet hij wel.’

Ik zwicht. ‘Ed.’

‘Nou, dankjewel, Ed,’ zegt ze. ‘Dankjewel.’

Ze bedankt me nog een paar keer, maar de mooiste woorden van de hele dag komen pas wanneer ik denk dat we klaar zijn. Ze komen van het meisje, Casey. Ze wurmt haar hand in die van Angie en zegt: ‘Volgende week krijg je een hapje van mij, mama.’

In zekere zin voel ik me bedroefd en leeg, maar ik heb ook het gevoel dat ik heb gedaan wat de bedoeling was. Voor één keer een ijsje voor Angie Carusso.

Ik zal de kleur ervan op haar lippen nooit vergeten.