Tobias wordt wakker van het open- en dichtgaan van de buitendeur. Hij vraagt zich af waar Maria op dit vroege uur naartoe gaat.

Hij loopt naar het raam aan de straatkant. Hij kantelt voorzichtig de luxaflex en kijkt naar Maria, die in haar nachthemd en ochtendjas in het gras Dagens Nyheter staat te lezen.

Ze staat met haar rug naar hem toe, hij ziet haar gezicht alleen en profil, maar meent haar gezichtsuitdrukking toch goed te kunnen aflezen. Als journalist weet hij wat er op dit moment door haar hoofd gaat.

Hij ziet over haar schouder dat de krant opent met het nieuws over Jocke Lind. Uiteraard. En hij voelt Maria’s gevoelens. Rehabilitatie. Trots. Revanche. De wetenschap dat ze nu de banen voor het uitkiezen zal hebben.

Maar vermoedelijk voelt ze ook de wat wrange nasmaak vanwege het feit dat het een verhaal is waarbij ze in het begin persoonlijk zeer betrokken is geweest, en dat nu haar retourbiljet naar het werkzame leven is geworden. Zo is het, zo ziet de wereld eruit. De een zijn dood is de ander zijn brood.

Dat gezegde is verschrikkelijk cynisch, maar ook treffend.

Hij denkt er even over na of hij kwaad op haar is. Om alle leugens. Omdat ze hieraan heeft gewerkt zonder hem te vertellen waar ze mee bezig was. Om het feit dat zijn collega’s het alleen maar over Maria zullen hebben als hij vandaag op zijn werk komt, en niet over hem. Hij had gisteren een vrij goed interview in elkaar gezet over een lopende militaire rechtszaak tegen drie Amerikaanse soldaten, die worden verdacht van verkrachting en moord op een jong Irakees meisje in Basra, maar dat zal niemand zich vandaag nog herinneren.

Maar nee, kwaad is hij niet. Hij weet niet precies wat hij voelt. Trots. Warmte. Ja, vooral trots.

Tobias denkt aan het sms’je dat hij gisteravond had ontvangen. Van Stina Jaeger. Het had niets met Maria en haar onthulling van doen. Het had alleen betrekking op hém. Het is al een tijd geleden dat ze elkaar hebben gezien aangezien hij niet meer in de ruimte voor de freelancers zit, maar ze hadden van de zomer toch een paar keer contact gehad. Ze hadden het erover gehad dat ze eens moesten afspreken. Alleen een biertje drinken. Het was lang geleden dat hij antwoord had gegeven, maar Stina Jaeger was berichtjes blijven sturen. Er was er echter niet één zo duidelijk als dit.

Hij leest het opnieuw.

Ik moet dit weekend werken. Volgens mij is er niemand anders. Kun je niet langskomen? /Stina

De uitnodiging was glashelder. De verleiding groot.

Tobias kijkt tussen de luxaflex door naar zijn vrouw. Haar badjas is open en hij ziet haar verwassen oude nachthemd, dat amper over haar dijen komt. Haar haar zit wild en door de war na een nacht op het kussen, na hun liefdesspel van gisteravond. Haar borsten tekenen zich af onder het nachthemd, ze hangen een beetje en zijn nog steeds vrij weelderig hoewel ze allang geen borstvoeding meer geeft. Zijn Maria, die gisteravond elke nieuwsuitzending aanvoerde en die dat vandaag en morgen en de dag daarna ook zal doen.

Niemand, absoluut niemand kan zich met haar meten. Stina Jaeger niet, en ook anderen niet.

Hij verwijdert het sms’je en vangt zijn Maria bij de deur op.