Ze was beeldschoon. Louise. De knapste meid die ik ooit heb gezien. Haar billen, haar tieten, de twinkeling in haar ogen.

Het probleem was alleen dat ik niet de enige was die dat vond. Iedereen gluurde naar haar. Dat zag ik ook wel. Dat kon je niet missen. En zij was niet iemand die… Ze vond het fijn. Dat gaf ze zelfs toe. Dat ze het leuk vond als andere kerels haar nakeken. Zich omdraaiden. We waren een keer op Mallorca, toen ze werd nagefloten door een stel lulletjes. We kwamen van het strand. Ze lachte alleen maar. Ze lachte me recht in mijn gezicht uit. ‘Schei toch uit, Jocke. Wat maakt dat nou uit? Laat ze toch kijken… Ik ben toch met jou?’

Maar daar hield ik niet van. Als we naar en van het hotel liepen, droeg ze alleen zo’n kort jurkje. Doorschijnend en zo kort dat het nauwelijks haar kut en haar reet verborg. Waarom? Waarom trekt een meid zo weinig kleren aan? Dat is toch alleen maar om zich door kerels in haar kruis te laten kijken? Zodat ze gaan fluiten en zich kunnen opgeilen?

Maar ze begreep nooit de zin van respect, Louise.

We waren toch een stel? Als je getrouwd bent, kun je niet als een loopse teef door de stad rennen en met je kont omhoog alle kerels gek maken. ’s Zomers met blote benen op haar werk, met alleen een kort verpleegstersuniform eroverheen. Ze wist toch ook wel dat kerels daarop geilden? En dan ging ze naar de stad met Camilla, die siliconenslet, gekleed in een topje met een enorm decolleté, getoupeerd haar en een kort spijkerrokje. Op een hoge barkruk zitten en de hele wereld de binnenkant van je dijen laten zien.

Ik ben toch niet gek? Ik weet wat er kan gebeuren. Als er íemand is die dat weet… Wij zijn als eerste ter plaatse wanneer een of andere blonde doos van Stureplan in Humlegården is beland en jankend de politie belt omdat ze genomen is. Wat denkt ze dat er gebeurt als je met twee knulletjes die cocaïne op zak hebben in het donker meegaat naar Humlegården?

Maar ik meende dat Louise daar wel boven zou kunnen staan. Kon laten zien dat ze van een betere soort was. Tonen dat ze bij mij hoorde.

Maar nee…

Dan moet je de consequenties onder ogen zien.