DONDERDAG 24 APRIL

Tobias wordt vroeg in de ochtend wakker en kan niet meer slapen. Alma had geroepen, maar was na een minuut weer in slaap gevallen. Zelf ligt hij klaarwakker in bed hoewel het pas kwart voor vijf is. Het begint licht te worden achter de gordijnen en na een tijdje besluit hij op te staan. Hij loopt heel zachtjes naar de keuken.

Hij gaat aan de keukentafel zitten. De tekening van het huis ligt er nog sinds hun gesprek van gisteravond. Hij voelt zowel tederheid als irritatie ten aanzien van Maria’s potloodschets.

Zij heeft bepaald welke kamer Alma krijgt en hem al ingericht. Maria heeft het bed links van de deuropening getekend, en naast het raam heeft ze een paar lijntjes gezet die eruitzien als een tafeltje en twee stoelen. Alma’s kinderkamermeubels.

Op de plattegrond heeft Maria ook een muur tussen de keuken en de woonkamer doorgestreept. Ze heeft er met kleine lettertjes ‘Dragende muur? Anders slopen!’ bij gezet.

Hij vindt de gedachte aan het huis aanlokkelijk en beangstigend tegelijk. Hij weet dat ze daar vroeg of laat naar op weg zijn. Het is als een trein onderweg naar een bepaald doel, waarbij je niet precies weet op welk station je het beste kunt opstappen. Hij weet alleen dat het een trein is die je niet mag missen.

Zowel Maria als hij is opgegroeid in een eengezinswoning en het begint er steeds meer op te lijken dat ze klaar zijn met de binnenstad. Althans als gezin, hopelijk zal hij nog wel elke dag in het gebied rond Mariatorget kunnen rondstruinen. Hij heeft zijn schrijverswerkplek op St.-Paulsgatan samen met een aantal andere freelanceschrijvers. Vlak bij alle favoriete cafeetjes, en het is heel gemakkelijk om er tijdens de lunch even tussenuit te knijpen naar Medborgarplatsen om in een van de bioscopen een matinee te zien.

En trouwens, wie zegt dat ze niet terug kunnen als het absoluut niet gaat? Natuurlijk, dat is lastig met het wennen op de crèche en dergelijke, maar niets is onmogelijk.

Zijn gevoel voor financiën wordt bovendien geprikkeld door dit huis. Hoewel er veel aan moet worden opgeknapt, ziet hij dat ze een goede slag kunnen slaan. Het huis zou zeker een half miljoen kronen meer moeten kosten. Minstens.

Hij is het net als Maria zat dat ze altijd hun meerdere moeten treffen bij het bieden en het ene mooie huis na het andere aan hun neus voorbij zien gaan omdat ze geen geld hebben. Omdat hij een freelancer met onzekere inkomsten is en Maria… ja, daar zullen we het maar helemaal niet over hebben.

Tobias probeert echt de verboden gedachten niet te denken. Dat het nog moeilijker is om de eindjes aan elkaar te knopen sinds Maria er bij de televisie is uitgegooid. Maar dat zij nog steeds dezelfde dromen heeft over geoliede eiken vloeren, duur behang en Deense meubels voor een prikkie gekocht via lauritz.com, zoals vroeger.

Hij probeert echt om niet boos te worden, niet te denken dat zij haar eisen voor wat betreft haar levensstandaard wat moet verlagen nu ze financieel niet zoveel meer bijdraagt. Dat zegt hij niet hardop. Nee.

Dit kan het beste zijn wat ze kunnen krijgen. Ze moeten de waarheid onder ogen zien. Ze zullen nooit geld hebben voor het soort woning dat ze eigenlijk willen. Het moet het op een na beste worden.

Ze moeten renoveren, een oogje dichtknijpen voor schoonheidsfoutjes, verder weg langs de metrolijnen gaan wonen, iets kleiners kopen dan ze in gedachten hadden. Het is niet anders.

Tobias heeft het gevoel dat dit rijtjeshuis eenvoudigweg het beste is waarop ze kunnen rekenen. En het kan echt heel mooi worden. Ondanks alles.

Maar Tobias kan zijn ogen niet sluiten voor het feit dat het stuk lood in zijn schoenen steeds groter wordt. Want hij weet dat als Maria zou weten wat hij weet, ze daar nooit naartoe zou willen verhuizen.

Hij denkt aan datgene waar de makelaar en hij gistermiddag telefonisch over hebben gesproken, toen hij Tobias belde en vroeg of ze geïnteresseerd waren. Ja, dat was het geval. Wilden ze een bod uitbrengen?

Pas toen Tobias de makelaar onder druk zette over de verhoudingsgewijs lage vraagprijs, was Max Månsson gaan praten.

Tobias begrijpt op zich wel waarom de makelaar dat bij de bezichtiging niet omstandig had rondgebazuind, dat het voldoende is om degenen te informeren die daadwerkelijk willen kopen. Toch kan hij het gevoel niet kwijtraken dat Max Månsson gewacht heeft met het te vertellen tot hij beet had. En omdat hij Tobias aan de telefóón had, in plaats van oog in oog te staan met Maria en Tobias. Die makelaar weet natuurlijk hoe vrouwen reageren.

Tobias zucht diep. Hoe zal hij het kunnen vertellen?

Hij bladert door de prospectus en kijkt naar de foto’s van het huis, de omgeving en de volledig tegen inkijk beschermde tuin. Achteraan op het gazon staat een kale boom, de makelaar zei dat het een kersenboom was die in het voorjaar bloeit.

Tobias ziet Alma al voor zich, hoe ze op een plaid in het gras met haar geliefde lego zit te spelen. Hij kan haar leren fietsen in het straatje tussen de huizen waar geen auto’s rijden.

Maar hij weet dat Maria het huis nooit zal willen kopen als ze het zou weten.

Ze zou nooit willen verhuizen naar een huis waarin de vorige eigenaar is overleden.

De makelaar had oprecht bezorgd geklonken toen hij Tobias telefonisch het beetje had verteld dat hij wist.

‘Die weduwnaar wil daar natuurlijk niet blijven wonen, daarom wil hij verkopen. Het is misschien het beste als ik het u vertel. Goed makelaarsgebruik, weet u. Ik wil geen dingen achterhouden. Verder is het een fantastisch huis. Dus als u het mij vraagt, vind ik dat u moet toeslaan. Zo’n kans krijgt u niet weer.’

‘Wat is er gebeurd?’

‘Tja. Die vrouw is daar gestorven.’

‘O? Dat klinkt…’

‘Zo gaat het vaak, bedoel ik. Ik verkoop vaak huizen van overledenen. En ja, het is niet echt mijn zaak om daarin te gaan graven. In de details.’

‘Nee, dat begrijp ik.’

Tobias had gezwegen, had wat aan het versleten fineer van het aanrecht gefrunnikt terwijl hij daar in hun kleine huurflat stond. De rand had losgelaten en het spaanplaat eronder was gaan opzwellen door het vocht. Hij had aan de gelakte mahoniehouten aanrechtbladen in de vervallen, maar charmante keuken van het rijtjeshuis gedacht. In originele staat. Dat alleen al.

Doordat Tobias zweeg, was makelaar Max Månsson verder gegaan.

‘Er moet wel het een en ander worden opgeknapt. Maar met wat verf en een paar weken hard werken door een handige vent, is het huis als nieuw.’

‘Hoeveel biedingen zijn er?’

‘Eh… ik ga vandaag verschillende potentiële kopers bellen.’

‘Heeft u andere biedingen? Of liever gezegd, wat hebben anderen gezegd toen ze het hoorden? Hebben ze afgehaakt?’

De makelaar had gezwegen en toen was Tobias bijzonder geïnteresseerd geraakt. Op dat moment had hij besloten dat hij wilde kopen.

‘Nee, ik heb geen andere biedingen gehad. Dat andere stel, met die tieners, die wilden niet… Ze hadden een paar andere huizen op het oog.’

‘Vonden zij het een onaangenaam idee?’

‘Ja, dat ook. Zo kan het gaan.’

Tobias zag in dat ze echt een goede deal zouden kunnen maken. Als ze hun ogen maar konden sluiten voor de wetenschap dat er in het huis een vrouw was overleden. Of liever gezegd, als hij Maria maar zo ver kon krijgen zich er niets van aan te trekken. Het maakte hem verder niet uit. En trouwens, er waren ik weet niet hoeveel huizen en appartementen die werden verkocht nadat de eigenaar was overleden. Het zou een mooie boel worden als niemand in woningen wilde wonen waar oude mannetjes en vrouwtjes waren gestorven. Dan zouden veel mooie appartementen op Östermalm en in Vasastan nooit verkocht kunnen worden. Nee, het was gewoon flauwekul.

Tobias wrijft in zijn vermoeide ogen. Hij had zich daarnet klaarwakker gevoeld, maar nu begint het gebrek aan slaap hem in te halen. Kwart voor zes, het heeft weinig zin om nog naar bed te gaan. Alma kan elk moment wakker worden.

Hij vouwt de papieren op tafel op. Het is misschien toch het beste om niets tegen Maria te zeggen. Ze hoeft het helemaal niet te weten.

En zoals gezegd, ze moeten toch renoveren en een heleboel dingen veranderen. Schilderen, behangen, misschien de vloeren schuren, er moet een nieuwe keuken in. De badkamer opknappen als ze geld hebben. Hun meubels erin zetten en hun stempel op het huis drukken.

Het zal een volstrekt nieuw huis worden.