Jocke Lind heeft voor hun bezoek een thermoskan koffie klaargezet, en een langwerpig broodgebak met banketbakkersroom en grofkorrelige suiker. Maria vraagt zich af hoe hij dat vanuit de gevangenis heeft kunnen regelen. Ze neemt een kop koffie in ontvangst.

Ze merkt dat ze vermijdt hem in de ogen te kijken, maar weet dat het vreemd is als ze de hele tijd met haar blik omlaag blijft zitten. Dat kan niet.

De ogen van Jocke Lind zijn haast onaangenaam blauw. Of komt dat onbehaaglijke gevoel doordat hij mooie ogen heeft? Amandelvormig en omgeven door dichte, lichte wimpers.

Maria knippert met haar ogen en kijkt naar zijn wenkbrauwen. Een oude truc, die ze vaak heeft gebruikt tijdens lastige interviews. Je laat machthebbers denken dat je hen in de ogen kijkt om vertrouwen in te boezemen, maar in werkelijkheid kijk je een centimeter boven hun ogen om zelf niet de fout te maken je blik af te wenden. Dat werkt meestal.

‘Leuk dat je kon komen.’

Hij zegt het alsof hij degene is die haar heeft uitgenodigd.

Het brood is al in brede plakken gesneden, hij zal vast zelf geen mes hebben. Ze zijn alleen in de ruimte. Roffe wacht buiten.

Daar hadden ze het onderweg over gehad, dat ze Jocke Lind even voor zich alleen wilde hebben. Dat ze het slachtoffer, dat amper een slachtoffer is, wilde leren kennen, hem proberen te peilen. Dat doet ze bijna altijd bij belangrijke interviews, even een tijdje zonder camera’s en andere mensen die meeluisteren en storen.

Dat is nooit eerder zo belangrijk geweest als nu. Ze heeft nooit eerder op zo’n hoog niveau gespeeld.

Ze heeft geen idee hoe het zal aflopen.

Ze haalt het papier uit haar tas, strijkt het A4-vel glad en legt het voor Joakim Lind op tafel. Ze bidt tot God, hogere machten of tot wat of wie dan ook, en begint te praten. Sneller dan ze van plan was, ze voelt dat ze ontzettend nerveus is.

‘Het is als volgt. Als we het programma maken, wordt u vrijgesproken. Dat weet ik.’

Jocke Lind kijkt haar sluw en met glimmende oogjes aan. Geamuseerd? Ze weet het niet. ‘Oké…’

‘Maar ik doe het niet als u niet akkoord gaat met bepaalde… voorwaarden. Dit.’

Ze houdt haar handpalm op het papier, haar vingers gespreid over de tekst zodat hij niet goed kan lezen wat er staat.

‘Ik wil dat u me twee dingen belooft. Ten eerste… dat u alles bekent wat u Louise heeft aangedaan. Alles. Tijdens het interview, zodat het op de band komt. Ik wil dat u…’

Ze likt haar lippen. Vervloekt haar zichtbare nervositeit, ze weet dat de altijd zo smadelijke rode vlekken in haar hals voluit zijn opgebloeid.

‘Ik wil dat u verkrachting bekent, schending van de wettelijk vastgelegde bescherming van vrouwen en ernstige bedreiging.’

Jocke Lind zwijgt nog steeds. Af en toe schieten zijn ogen vuur, maar hij zegt niets.

Zijn gespierde armen liggen gekruist over zijn borst. Maria ziet trekjes in zijn biceps, ze merkt op hoe zijn kaakspieren malen onder de gespannen huid van zijn gezicht. Hij draagt een eenvoudig wit t-shirt dat zijn goed getrainde lichaam benadrukt, maar het ziet er eerder dreigend uit dan aantrekkelijk. Maria kijkt naar zijn grote handen en denkt aan Louise. Aan hoe hij zijn vuisten heeft gebald en ze met volle kracht in haar lichaam, hoofd, gezicht heeft geramd. Hoe hij de foetus in haar buik heeft doodgeslagen.

‘Ik weet wat u heeft gedaan. Ik heb het vooronderzoek gelezen, alles wat de pers heeft geschreven, alles vanaf het eerste vonnis in 2003. Ik heb vrienden, familie, buren geïnterviewd… Ik weet wat u haar heeft aangedaan.’

‘Dus dat weet je? Wat moet je dan nog met mij?’

Jocke Lind spant zijn spieren en glimlacht liefjes naar haar. Die combinatie bezorgt haar koude rillingen.

‘Ook al wordt de zaak heropend en komt er een nieuw proces en wordt u vrijgesproken… ik wil dat de mensen te weten krijgen wat er is gebeurd. Ze moeten de achtergrond kennen. Ze moeten de héle waarheid horen.’

‘Zo. Wat is de waarheid dan, die jij en niemand anders volgens jou kent?’

Maria ontmoet zijn blik. Vast, zonder aarzelen.

‘Ik weet dat zij degene was die schoot. Ik weet dat het zelfmoord was.’

Ze heeft beet; hij hapt toe als een oude hongerige snoek. Zo ontzettend voorspelbaar.