WOENSDAG 23 APRIL

Maria Allende zit met een potlood in haar hand aan de eettafel. Ze gumt iets uit en tekent opnieuw, schetst een rechthoekje op de tekening voor zich en kijkt. Ja, het zou kunnen. De bank past erin als hij naar de open haard toe is gekeerd. Misschien zouden ze er zelfs een of meer fauteuils tegenover kunnen zetten.

‘Wat doe je?’

Maria schrikt op. Tobias komt de keuken binnen. Hij loopt naar de waterkoker en tilt hem op, schudt eraan en voelt of er water in zit. Zet hem aan.

‘Slaapt ze?’

‘Mmm. En ik ook bijna.’

‘Ik zie het. Bed head.’

Maria kijkt naar Tobias, die met rode ogen en verfomfaaid haar tegen het aanrecht geleund staat. Het duurt een eeuwigheid om Alma in slaap te krijgen. Vaak dommelen Tobias of Maria zelf naast haar in tijdens het zingen van een slaapliedje.

‘Ja, door het neuken komt dat tegenwoordig niet meer.’

‘Schei uit.’

‘Wat ben je aan het doen?’

‘Een beetje tekenen.’

‘Het huis?’

‘Mmm.’

‘Maar we hadden toch gezegd dat we wat zouden wachten?’

‘Weet ik.’

Maria slaat geïrriteerd de prospectus dicht die ze van de makelaar heeft gekregen. Ze schaamt zich. Het is elke keer hetzelfde. Ze tekent, richt het huis in haar fantasie in en ‘is al bijna aan het verhuizen’, zoals Tobias zegt. En telkens is ze weer net zo teleurgesteld.

Ook al heeft ze een huis maar eenmaal bezocht, een kwartier, twintig minuten, ze wordt echt verdrietig als ze inziet dat ze het weer niet zullen kopen. Dat haar droom ook deze keer niet in vervulling zal gaan.

Soms vraagt ze zich af waarom dat wonen zo belangrijk voor haar is geworden. Want zo is ze eigenlijk helemaal niet.

Maar ze is meegesleurd door de algemeen heersende gezinslevenhysterie. Iedereen wil het beter krijgen, groter wonen, mooier, alles schilderen, muren uitbreken, retromeubels zoeken op internet en de woning persoonlijk, maar smaakvol inrichten. Surfen op huizensites wordt dagelijks vertier, net zo gewoon als je mail checken of online de krant lezen op aftonbladet.se. Huizen bezichtigen is een zondags uitstapje geworden, als een picknick of museumbezoek.

De gedachten aan het plannen van een verhuizing, een huis renoveren of hun huis verkopen is een manier van leven geworden, de fantasieën over een andere woning zijn permanent aanwezig.

En dat maakt haar kritisch ten aanzien van de mooie, maar krappe flat die ze nu hebben, maakt dat ze hem voortdurend vergelijkt met grotere, betere, mooiere woningen. Het is een drug geworden.

Het voelt alsof ze nooit tevreden zullen zijn, niet met het appartement waarin ze momenteel wonen, en niet met het huis dat ze zullen kopen. Ze hebben net als alle anderen hun doelen wat te hoog gesteld en zijn overvallen door de Stockholmse prijzen en de dolgedraaide markt. Hebben moeten inzien dat hun droomhuis eerder op het platteland buiten Järna staat. Of in Bollnäs.

Maar deze keer misschien? Dit mooie rijtjeshuis met zijn tuin, klimop en open haard. Misschien, misschien.

Ze is in haar dagdromen al in het huis aan het rondwandelen, heeft hun meubels er al ingezet, Alma’s speelgoed over de grond verspreid en haar jas opgehangen in de hal. Logisch dat het teleurstellend is als je er weer uit moet, terwijl je er eigenlijk nooit bent ingetrokken.

Tobias gaat naast haar zitten. Trekt zijn stoel dichterbij. Zijn stem is nu warmer.

‘Oké, laat eens zien. Hoe had je het gedacht?’

‘Het was een ontzettend mooi huis.’

‘Dat ben ik met je eens.’

‘Maar ik weet het niet…’

‘Wat dan?’

‘Er was iets… Tja, ik weet het niet, ik… Die makelaar. Wat een figuur, hè?’

‘Die zijn gewoon zo.’

‘Ik had het gevoel dat hij iets achterhield.’

‘Wat dan?’

‘Geen idee. Maar hij keek zo vreemd, was zo opgefokt. En hij verwees voortdurend naar die brochure, wat we ook vroegen. Had hij zijn huiswerk niet goed gedaan, of zo?’

Maria legt haar hand op de tekening voor zich, met foto’s van het huis en een uitvoerige objectbeschrijving. Telkens weer had de makelaar geantwoord: ‘Die informatie kunt u in de prospectus vinden’, als ze vroegen naar de afstand tot de metro, het verwarmingssysteem en de dakpannen. En zij, de anders zo halsstarrige journaliste, had zich, net als bij andere bezichtigingen, een naïeve nul met blauwe ogen gevoeld. Ze wilde vragen stellen, dingen weten. Maar ook weer niet te veel vragen, ze wilde niet dom en slecht voorbereid overkomen.

Er waren nog twee stellen gekomen in de tijd dat zij daar waren. Jonge stellen met kleine kinderen, net als zij. De kinderen renden in en uit, sprongen om de benen van hun ouders, achter de meubels langs, en aan het eind was Maria zelfs bang geweest dat ze het verkeerde kind mee naar huis zou nemen.

Het huis was wat haveloos. Het leek een tijd leeg te hebben gestaan, maar alle kamers waren gemeubileerd. Het behang was uit de jaren tachtig: gebloemd, met sierlijke behangranden en zonnevlekken van schilderijen en kasten. Linoleum in de slaapkamers; van dat vreselijke spul dat eruit probeert te zien als marmer, met een rozegevlekt patroon. De keuken was oud maar licht, de ramen naar de tuin waren groot en lieten de sterke zonnestralen van de namiddag binnen.

Tobias had zich gedragen zoals altijd bij het bezichtigen van een huis waarin hij was geïnteresseerd. Hij beklopte de muren, zuchtte luidkeels en becommentarieerde kritisch verzonnen gebreken, zodat de andere kijkers het zouden horen.

Ze vond het eigenlijk niet zo netjes om je zo te gedragen, maar liet hem begaan. Ook toen hij tegelijk met een man van zijn leeftijd het toilet binnenstapte en wantrouwig begon te snuiven. Het rook niet vies, maar die andere man kreeg door Tobias’ optreden bijna dat idee.

Uiteindelijk had ook de makelaar geïrriteerd naar Tobias gekeken, na al zijn gezucht in het bijzijn van de anderen over alles wat moest worden opgeknapt. ‘Tjongejonge, dat zal het nodige gaan kosten, zeg.’

Maria kijkt naar de foto’s in de prospectus, probeert onverschillig tegenover de visioenen in haar hoofd te staan. Er knaagt iets vanbinnen.

‘Het voelt alsof er iets is wat wij niet opmerken, een verborgen gebrek dat wij niet zien of snappen, gewoon omdat we geen experts zijn. Of, ik weet het niet…’

Maria bijt op haar lip. Misschien omdat ze deze keer het gevoel heeft dat het menens is. Er staat zo veel geld op het spel. Gaan ze daadwerkelijk een huis kopen? Echt? Die gedachte doet haar duizelen, en ze gaat alles in twijfel trekken. In tegenstelling tot Tobias, lijkt het wel.

‘Er was een inspectierapport, ik vond het er allemaal wel goed uitzien.’

‘Nu klinkt het alsof jij het helemaal ziet zitten en ik degene ben die twijfelt.’

‘Nee… Of, ja. Ik vind het, eh… ik vind het een heel goede prijs. Het zou weleens een heel goede deal kunnen zijn.’

‘We zijn in eerste instantie op zoek naar een woning, niet naar iets om onze slag mee te slaan.’

‘Nu ben je naïef, Maria. Natuurlijk gaat het om geld. Ook.’

Maria kijkt hem sceptisch aan. Ze ergert zich aan het rijkeluiszoontje dat in hem huist, aan zijn door het verstand gestuurde financiële denken dat aan de oppervlakte komt. Of is het dat zij zich onnozel voelt door zijn opmerkingen, omdat ze zo geleid wordt door haar onderbuikgevoelens en haar dromen? Natuurlijk gaat het om verstand en geld. Maar ook om gevoel.

‘Je vraagt je af waarom het zo goedkoop is.’

‘Er moet veel aan worden opgeknapt, ik denk daarom. Dat is toch alleen maar mooi? Minder hypotheek, meer geld over voor andere dingen. En zo goedkoop is het nu ook weer niet.’

‘Hoor je zelf wat je zegt?’

‘Hoezo?’

‘Weet je het zeker? Is het ons droomhuis?’

Tobias zucht. Opnieuw.

‘Wie zit er onze bank en onze boekenkasten in die woonkamer te tekenen?’

Maria kijkt naar haar tekening en lacht enigszins gegeneerd.

‘Je kent me toch.’

‘Ja. Want jij vond het ook heel mooi. Toch?’

Maria trekt een nog bredere grijns.

‘Hartstikke mooi. Wat een tuin! En een open haard. Heb je gezien hoe groot die ramen bij de tuin waren?’

‘Maar het was ook erg uitgewoond.’

‘Niet érg.’

Nu is zij degene die doordraaft. Haar droom neemt weer vorm aan. De klimop tegen de schutting in de namiddagzon, glanzend en pronkend. Het beeld van hen samen op de bank voor een knappend haardvuur. Alma en zij in de keuken met hun handen diep in koekjesdeeg.

Tobias is weer de stem van het verstand.

‘Ja. De badkamer was nogal sjofel. Het zal aardig wat gaan kosten om dat allemaal op te knappen. Ook al krijgen we het voor een goede prijs. Dat geld hebben we niet.’

‘Moeten we alles in één keer vernieuwen?’

‘We kúnnen niet alles in één keer doen. Zo is het gewoon. Wat ik bedoel, is dat je moet inzien dat we daar een behoorlijke tijd mee zullen moeten leven. Dat daar na de verhuizing geen gezeur over komt.’

‘Áls we het doen, bedoel je.’

‘Áls.’

Ze kijken elkaar zwijgend aan. Een van hen zou nu zijn hand moeten uitsteken naar de ander, gewoon met een warme blik of glimlach. Ze hebben het immers over hun gemeenschappelijke toekomst.

In plaats daarvan horen ze een gebrul uit het kamertje van Alma. Maria kijkt Tobias beschuldigend aan.

‘Ik dacht dat je zei dat ze sliep.’

‘Dat was ook zo.’

‘Je moet ervoor zorgen dat ze écht in slaap is voor je weggaat. Dat weet je.’

‘Ik weet het.’

Hij staat op en gaat naar de huilende Alma toe.