Rebecca Levin kijkt op haar horloge. Tien voor halfzeven. Ze zou naar huis moeten gaan. Ze moet zich alleen nog even door de brievenoogst van die dag heen werken en een mailtje aan de verantwoordelijke producent sturen over een bijeenkomst op korte termijn in verband met de reportage over Jocke Lind. Hij zal, met recht, op zijn hoede zijn bij de onthulling dat een van de meest gehate vrouwenmoordenaars onschuldig is, en daar zijn vingers niet aan willen branden. Elk woord moet op een goudschaaltje worden gewogen, alles moet correct zijn. De juristen van de tv zullen worden ingeschakeld zo gauw het interview met Jocke Lind op band staat.

Rebecca denkt vooral in praktische termen. Ze heeft nooit begrepen dat Maria Allende haar privégevoelens niet kan scheiden van haar professionele. Als je altijd de humanist wilt uithangen, komt er weinig journalistiek uit je handen. Rebecca heeft haar digitale kalender op het bureaublad van de computer staan en probeert uit te rekenen wanneer ze klaar kunnen zijn met de reportage. Met inbegrip van het risico dat veel mensen in hun zomerhuisje of in het buitenland zitten.

Zelf was ze van plan om volgende week een paar dagen vrij te nemen, maar dat moet nu wachten. Eén overnachting van het weekend is voldoende. De kinderen gaan toch naar Londen, naar hun vader. Ze heeft Filippa en István al heel lang beloofd om ze op te zoeken aan de scherenkust en zich in een piepklein stapelbedje te wurmen in het minihuisje dat ze de hele zomer huren. Dat zal een nieuwe ervaring zijn. Maar beslist niet onaangenaam, het is bij hen altijd erg gezellig en gastvrij.

En als ze van het weekend de stad uit is, kan ze bovendien ontsnappen aan een feest ter ere van een veertigste verjaardag, waar ze graag onderuit wil komen. Rebecca vraagt zich soms af waarom haar oude vrienden haar blijven uitnodigen, ze lijken haar niet echt te willen ontvangen. En ze heeft ook weinig zin om op te vallen omdat zij toevallig alleen komt. Een geliefde prooi voor dronken mannelijke vrienden na middernacht, koolzwarte blikken van voormalige vriendinnen alleen omdat zij als gescheiden vrouw een bedreiging vormt voor… ja, voor wat eigenlijk?

Ze heeft nooit goed begrepen waarom zo veel vrouwen een alleenstaande vrouw in haar beste jaren als een belastende omstandigheid zien, Rebecca is immers nog steeds dezelfde die ze altijd is geweest.

Is het wellicht zo dat ze spannender wordt in de ogen van de mannen? Ook al zouden de vrouwen boos moeten worden op hun flirtende mannen en niet op de vrouw naar wie die mannen kijken.

Of is het zo dat ze spannender lijkt in de ogen van de vrouwen? Die ook los willen gaan en uit hun slechte en stilstaande huwelijken willen ontsnappen. Is dat waar de schoen wringt?

Rebecca weet dat ze diverse vriendinnen heeft die voldoende redenen hebben om bij hun luie, seksistische carrièrebeluste mannen weg te gaan, maar die dat natuurlijk niet doen. Het is duidelijk dat haar eigen vertrek hen dan steekt.

Rebecca zet de computer uit. Wat weet ze er eigenlijk van? Het kan best zo zijn dat het schandaal rond de prostitutiebezoeken van Jonas haar ook nog steeds bezoedelt. Dat ze daarom het idee heeft dat ze puur voor de vorm voor feesten en etentjes wordt uitgenodigd.

Als op een teken gaat Rebecca’s vaste telefoon. Ze wil net opnemen als ze ziet dat het gesprek uit het buitenland komt. Uit Engeland. Dat moet Jonas zijn.

Verdomme, denkt ze en ze trekt vervolgens haar mondhoeken omhoog in een grote stijve glimlach. Dat werkt meestal, mogelijk klinkt ze daardoor in elk geval vrolijk. Ze neemt op.

‘Rebecca Levin.’

Ze spreekt haar achternaam extra duidelijk uit. Ze wil geen enkele kans missen om Jonas te laten weten dat ze niet langer zijn naam draagt. Dezelfde dag dat ze de echtscheidingspapieren had ingeleverd, had ze het bevolkingsregister gebeld en haar meisjesnaam weer aangenomen.

Iedereen weet dat ze getrouwd is geweest met de meest beruchte hoerenloper van Zweden, maar ze wil niet meer dan noodzakelijk is met hem in verband worden gebracht. Ze heeft het meest medelijden met de kinderen, die voor altijd worden geassocieerd met hun vader, de advocaat, die in een pornoclub op heterdaad werd betrapt en opgepakt, en wiens seksverslaving vervolgens breed werd uitgemeten in de pers.

Wanneer ze zijn stem over de telefoonlijn hoort vanuit zijn kantoor in hartje Londen, denkt Rebecca dat ze hem begrijpt. Dat was het enige juiste. Het land verlaten. Weg van de schaamte. Ze gelooft bovendien dat de kinderen daar dankbaar voor zijn. Al is het maar omdat het cool is om alleen naar Engeland te vliegen en daar nieuwe kleren en cd’s te kopen.

‘Ik wilde alleen even van je horen hoe laat hun vlucht vrijdag aankomt.’

Hij klinkt ontspannen, beleefd vragend. Ze vraagt zich af waarom hij haar belt. Ze weet dat Emma haar vader altijd alle vluchttijden sms’t. Misschien wil hij alleen wat praten.

‘Ze landen even na vijven, geloof ik. Jullie tijd. Maar dat moet je maar even afstemmen met Emma of Oliver, zij weten het beter. Ze nemen zelf de trein naar Arlanda, weet je.’

‘Ga je dan niet mee?’

Zijn stem klinkt nog steeds ontspannen, alsof wat hij zegt het natuurlijkste van de wereld is om tegen zijn ex-vrouw te zeggen. Die hem bovendien diverse malen heeft meegedeeld dat ze hem nooit meer wil zien.

Rebecca denkt terug aan de gesprekken tussen haar en Jonas van de laatste maanden. Hij belt onmiskenbaar vaker dan vroeger, en het zijn ondanks alles best gezellige gesprekken. Ze zijn de ergste haatfase gepasseerd en kunnen nu ongehinderd over niet-vijandige onderwerpen als de kinderen of het werk praten. Ze hebben zelfs een paar keer gelachen en Rebecca heeft bedacht dat het best prettig is dat het oké begint aan te voelen. Hij heeft haar zo diep gekwetst dat ze nog steeds bij haar besluit blijft dat ze niets meer met hem te maken wil hebben, maar ze blijven ondanks alles door de kinderen toch eeuwig met elkaar verbonden.

Nu ziet ze in dat het beter was geweest de ijskoude beleefdheid aan te houden. Jonas lijkt te denken dat ze haar hand heeft uitgestoken. Rebecca bedenkt dat dat mogelijk precies is wat ze heeft gedaan, zij het onbewust, en daar heeft ze enorm veel spijt van.

Ze werkt zich uit het gesprek met een lange en veel te gecompliceerde uitleg over overuren, Filippa en István, en haalt uiteindelijk de uitnodiging voor de veertigste verjaardag er ook nog bij. Ze gooit vervolgens met bonkend hart de hoorn erop. Rebecca staat op, pakt haar toilettasje met make-up uit haar handtas, loopt ver volgens naar het toilet helemaal aan het eind van de gang en laat haar tranen de vrije loop. Over haar verstarde hart, het gemis van een echte, goede man en haar verdriet over wat voor vader ze voor haar kinderen heeft uitgezocht.