ZATERDAG 7 JUNI

Tobias gaat voor de spiegel in de hal staan. Hij voelt zich ronduit bespottelijk als hij zichzelf in zijn splinternieuwe witte werkbroek van Fristads ziet. Hij voelt zich mogelijkerwijs nóg belachelijker als hij naar de keuken sluipt en zijn vingers diep in een bloempot steekt. Hij veegt zijn met aarde bedekte vingers af aan zijn dijen en smeert ook wat aarde op zijn achterste.

Het is een beetje als de eerste schooldag, als je je nieuwe hoge Converse-gympen aanhad. Aan de ene kant was je trots op je mooie nieuwe gymschoenen, aan de andere kant was je je er pijnlijk van bewust hoe sullig je eruitzag met spierwitte schoenen op een sportveld. Ook toen al maakte hij zijn basketbalschoenen bewust smerig, zodat ze er gebruikter, en cooler uitzagen.

Nu is hij op weg naar de bouwmarkt en heeft hij weinig trek om daar als een groentje binnen te stappen. Wat wel het geval zal zijn. Moet hij anders zijn gewone spijkerbroek toch maar aandoen? En niet doen of hij die klusser van dat tv-programma is, want dat is hij niet.

Hij loopt naar buiten en zwaait Maria en Alma gedag. Ze hebben een plaid uitgespreid op het gras. Limonade en koekjes op het tafeltje en al Alma’s emmertjes, schepjes en harkjes verspreid over het gazon.

Maria kijkt hem met een grote grijns aan, haar ogen fonkelen en ze fluit schel als ze hem met haar ogen uitkleedt.

‘Heb je papa gezien, Alma? Hij is Bob de Bouwer.’

‘Leuk, Maria. Geweldig.’

‘Je ziet er fantastisch uit. Ga je naar Fredells?’

Tobias geeft geen antwoord. Hij loopt naar Alma en buigt zich voorover. Hij kust haar in haar hals en kietelt haar totdat ze naar adem snakt van het lachen.

Maria spreidt een oude Dagens Nyheter uit over tafel en wil net een groot blik houtolie openmaken.

‘Ga je de tuinmeubels oliën als zij erbij is? Kun je niet wachten tot ze slaapt?’

‘Doe jij nou maar wat jij moet doen, dan gaan wij hier aan de slag. Dat zal best lukken.’

‘Oké, tot straks dan.’

Net als hij het hek uit wil lopen, fluit Maria opnieuw. Hij keert zich om.

‘Je bent echt een lekker ding in die broek. Net als die stukken uit dat tv-programma.’

Een uur later staat hij oog in oog met een ware kopie van de klusser van de tv, die hem met gefronste wenkbrauwen en een scheef lachje aankijkt. Hij praat met een breed Stockholms dialect dat wordt versterkt door een op zijn zachtst gezegd minachtende ondertoon in zijn stem.

‘Je kunt niet zomaar muurverf erop smeren, begrijp je? De voorbereiding is het halve werk. Anders hoef je er niet eens aan te beginnen. Snap je? Misschien kun je het beter laten doen. Dan gebeurt het tenminste goed, wil ik maar zeggen.’

Tobias vloekt binnensmonds en laat hem uitrazen. Hij bedenkt dat die vent vermoedelijk een beroerd privéleven heeft, met een lelijke vrouw en een klein pikkie, en dat hij daarom zijn klanten de les moet lezen. Hij luistert naar de tips van de expert over brede plamuurmessen, grondverf en vier aanzienlijk duurdere alternatieven voor kwasten dan de kwasten die hij zelf had gekozen.

Soms vraagt hij zich af waarom hij dit over zich heen laat komen. Tobias is helemaal niet handig, maar al sinds de komst van Alma en nog méér sinds de aankoop van het huis, merkt hij dat hij een zekere behoefte heeft om zijn omgeving te bewijzen dat hij heus wel kan slopen, timmeren en behangen.

Plotseling is hij degene die tot stilte maant als er een klusprogramma op televisie is. Die denkt over het aanleggen van een houten terras over de met onkruid begroeide tuintegels en die de Clas Ohlson-catalogus als bedlectuur heeft, en daarin ligt te bladeren voor het slapengaan. Hoe is dat zo gekomen?

Vorig jaar vroeg hij nog drie maatschappijkritische boeken en wat nieuwe kleren voor kerst, nu is hij al wezen kijken naar een peperdure klopboor die hij gewoon móet hebben.

Hij is een man geworden die zich serieus afvraagt of hij zich niet gelukkiger zal voelen met een hogedrukspuit om het mos op het terras weg te krijgen, en of het leven wellicht leuker zal zijn als hij zélf het versleten parket in de woonkamer gaat schuren.

Op wie wil hij eigenlijk indruk maken? Op zijn omgeving in het algemeen? Op Maria? Of op zijn vader en broer?

Hij herinnert zich op hetzelfde moment dat zijn broer een hogedrukspuit heeft en dat hij die zo bij hem zou kunnen lenen. En een uitgebreid college van Jakob op de koop toe zou krijgen over het onderhoud van zijn huis. Nou, nee, liever niet.

Ze hebben mij vandaag al genoeg de oren gewassen, denkt hij terwijl hij knikt en glimlacht tegen dat zelfverzekerde broekje aan de andere kant van de verfbalie bij de bouwmarkt.

Tobias gooit de zware voorhamer over zijn schouder en staart naar de muur tussen de keuken en de woonkamer. Is het nu gewoon een kwestie van rammen?

Hij zet de hamer neer en strijkt met zijn hand over de muur die hij gaat slopen. Het bloemetjesbehang is helemaal verbleekt. Een donker vierkant geeft aan waar eerder een schilderij heeft gehangen. De muur zit vol oude spijkergaten en achtergebleven pluggen.

Vlak onder het donkere vierkant is een groot ongelijkmatig gat zichtbaar en Tobias voelt met zijn vingers langs de randen. De pleisterwand piept achter het behang vandaan, het lijkt of iemand een schroef heeft losgetrokken of dat er hier iets zwaars heeft gehangen dat naar beneden is gevallen. Ach, wat maakt het uit hoe de muur eruitziet. Hij moet er toch uit.

Maar eerst maakt hij voorzichtig de plint langs de vloer los. Die kan hij misschien ergens anders in huis gebruiken, het is niet nodig om hem stuk te maken als dat niet per se hoeft.

Hij duwt zijn pas aangeschafte koevoet tussen de muur en de plint en wrikt de spijkers los die de plint op zijn plaats houden. De plint is witgeschilderd en bijna een decimeter breed. Hij laat gemakkelijk los.

Maar jezus, wat is dat?

Tobias staart naar de muur en roept Maria. Zijn mond zit vol speeksel, zijn maag keert zich om. Hij buigt voorover en kijkt. Ja, dat moet wel…

‘Kom eens.’

‘Wat is er?’

‘Kom, nu. Maar Alma niet. Laat haar buiten.’

‘Wat is er?’

‘Dat is bloed. Ik geloof dat er opgedroogd bloed op de muur zit.’