‘Hoe moeilijk is dat nou? Ik begrijp het niet.’

Camilla Sidén strijkt met haar hand over de muur in de hal. Ogenschijnlijk perfect gebroken wit, op het eerste gezicht netjes en vlak. Ze steekt de lamp op het haltafeltje aan en buigt zich voorover. Ja, geen twijfel mogelijk. Het geschilderde oppervlak vertoont blaasjes. Als je goed kijkt, is er inderdaad een minimale verdikking te zien, een klein nuanceverschil en een donker randje, dunner dan een haar.

‘Verdomme.’

‘Wat maakt dat nou uit? Het is de hal maar. Niemand die het ziet.’

‘Niemand die het ziet? Het gaat erom dat ze ervoor betaald worden professioneel werk te leveren, dat ik het niet zelf hoef te doen. Waar zal de verf hierna loslaten? Ik snap het niet. Ik begrijp niet hoe ze kunnen zeggen dat ze iets zullen doen, en vervolgens doen ze het gewoon niet. Hoe is dat in godsnaam mogelijk?’

‘Camilla… Je hebt te weinig te doen. Je moet je hier niet druk om maken. Het is een futiliteit.’

‘Voor jou, ja.’

‘Kom. Uitstel van executie begint zo.’

Camilla gaat naast haar man Jörgen op de bank zitten. Het computerspel van haar zoon maakt een enorme herrie en ze roept naar zijn kamer dat het zachter moet. Ze moet drie keer schreeuwen voordat hij de deur dicht smijt. Maar hij verandert niets aan het volume.

Camilla en Jörgen zitten elk zwijgend aan een kant van de bank en kijken naar een vrouw van hun leeftijd, die huilend aan de presentator probeert uit te leggen waarom ze drie 42-inch tv’s voor haar kleine rijtjeshuis heeft gekocht. De vrouw zit aan de keukentafel met haar gezicht in haar handen om haar tranen te verbergen. Uit de besteklade tovert de tv-econoom voor een halfjaar aan onbetaalde rekeningen tevoorschijn, die ze onder een paar huishouddoekjes lijkt te hebben verstopt in de hoop dat ze vanzelf zouden verdwijnen.

‘Hoe dom kun je zijn?’

Camilla haalt minachtend haar neus op naar Jörgen.

‘Moet jij zeggen! Wie had er een deurwaarder achter zich aan toen wij elkaar leerden kennen?’

‘Dat was heel wat anders. Dat was nog van mijn reis naar Thailand, van mijn creditcard…’

‘Ja, dat is echt een gigantisch verschil.’

De ironie lijkt niet over te komen. Jörgen is weer helemaal verdiept in het tv-programma.

Camilla kijkt haar man geërgerd aan. Daarna verzacht haar blik als ze hem als een volwassen tiener op de bank ziet hangen. Niemand is perfect. Zijzelf al helemaal niet. Goed, hij is een knulletje als het op financiën en verantwoordelijkheid aankomt, maar hij heeft ook veel goede kanten.

De waarheid is dat zijn woorden over dat ze te weinig te doen heeft hard zijn aangekomen. Hij had de spijker op de kop geslagen en daardoor was haar irritatie gegroeid.

Ze hééft ook te weinig te doen. De dagen in de boetiek kruipen voort. De rusteloosheid jeukt en ze is gaan fantaseren, dromen over iets anders. Maar ondanks de windstilte in haar boetiekje, haalt ze wel het benodigde geld binnen en dus is het lastig uit te leggen waarom ze dat overboord zal gooien alleen omdat ze zich verveelt. Als een ándere tiener.

Op de salontafel ligt Camilla’s mobiele telefoon. Ze heeft hem op trillen gezet, dat doet ze altijd als ze thuiskomt, maar ze ziet hem knipperen. Ze leest een kort sms’je van een vriendin over een gezamenlijke training later die week. Ze verstuurt een ok en krijgt direct hetzelfde antwoord terug. De mobiele telefoon trilt en laat haar weten dat het geheugen vol begint te raken. Met een half oog op de financieel vastgelopen vrouw met de tv-toestellen wist ze oude sms’jes en verbaast zich erover hoe vaak de berichtjes enkel maar bestaan uit de letters ok. ‘Ben op weg naar huis.’

‘ok.’

‘Kun je melk meenemen?’

‘ok.’

‘Donderdag sportschool?’

‘ok.’

Ze bewaart een leuk berichtje van Maja van een paar maanden geleden, zo’n sms’je met kruisjes en ‘jij bent de liefste mama’, dat ze vaak even oproept als het bestaan grauw en triest is.

Ze wist het meeste uit het geheugen van de mobiel. Wist en vergeet. Weet ook dat er één berichtje is dat ze nooit zal kunnen weggooien. Dat ze nooit zal kunnen vergeten.

Ze leest het opnieuw, zoals ze al zo vaak heeft gedaan. Gluurt naar Jörgen om te zien of hij niet over haar schouder meekijkt, maar hij is verdiept in het tv-programma. Hij ziet niet wat ze leest. Dit is alleen voor háár ogen bestemd.

Het laatste sms’je van Louise.