190

verdubbelden ijver te werken, zoodat hij nu nog veel gauwer met zijn sommen klaar was dan anders en tijd genoeg had, om een grooten aap op zijn lei te teekenen en daaronder te zetten: ‘ dit is Jan Brinkman. ’ Jan, die achter hem zat, keek over zijn schouder heen en zag het. En toen teekende Jan op zijn lei een uil, en zette daaronder ‘ dit is Pietje Bell. ’

Toen de school uitging, wou Pietje met meester Ster een eindje meeloopen, om hem dan tevens te laten zien, hoe prachtig hij met een sneeuwbal iemand een sigaar of pijp uit den mond kon mikken, maar de meester wilde niets van hem weten, omdat hij vanmorgen weer zoo den boel op stelten had gezet. Dat vond Pietje erg verdrietig. Hij kon het niet verdragen, dat zijn goede meester hem den rug toedraaide en daarom vond hij het noodig, meester weer in een betere stemming te brengen en hem eens te laten lachen. De sneeuw bracht hem op een prachtig idée daarvoor. Wat zou meester Ster opkijken en lachen, als hij vanmiddag in de klas kwam, en er stond een meester van sneeuw voor de banken! Sjongen, dat was iets aardigs! En Pietje liep weer naar de school, om zijn grappig plan ten uitvoer te brengen. In den tuin lag de sneeuw nog versch en onaangeroerd en nu ging hij aan het werk. Het was een heel karwei, om de zware sneeuwklompen, waaruit hij den sneeuwmeester opbouwde, naar de klas te sjouwen, maar na een half uurtje was hij er toch mee gereed. De pop was ruim een meter hoog en had de pet van den hoofdonderwijzer op het hoofd, meesters

Chr. van Abkoude, Pietje Bell, of de lotgevallen van een ondeugenden jongen