34

week thuis hadden geleerd. En dan gaf een meester of juffrouw hen een kaartje van goed gedrag daarvoor. Wie zijn versje niet kende, kreeg geen kaartje. Pietje kende natuurlijk nog geen versje, omdat hij er voor het eerst was. Toen het opzeggen klaar was, ging een van de meesters aan een orgel zitten en begon te spelen. Dat vond Pietje erg mooi. Af en toe was er een geluid in het orgel, alsof er een groote hond jankte en telkens, als dit geluid terugkwam, begon Pietje te lachen. Toen kwam er een meester met dikke brilleglazen naar hem toe, en die zei, dat hij hier volstrekt niet lachen mocht.

Dat vond Pietje vrij vervelend, want hij lachte juist graag. De kinderen begonnen nu met het orgel mee te zingen en dat vond Piet weer prachtig. Een der meesters klom toen op een verhooging en begon eerst een hoofdstuk uit den bijbel voor te lezen. Daarna werd er weer een lied gezongen. Zingen deed Piet graag. Het speet hem, dat hij de woorden en de wijs niet kende. Maar hij deed toch zijn best en zong met schelle, heldere stem, die boven alles uitklonk, met de anderen mee. Maar omdat hij maar raak zong en de wijs heelemaal niet kende, klonk het verschrikkelijk valsch en weer kwam de meester met de dikke brillenglazen hem verzoeken, of hij zoo goed wilde zijn, asjeblieft zijn schreeuwerd dicht te houden. Dat vond Pietje toch erg. Hij deed heusch zoo zijn best.

Nu kwam er weer een andere meester en die ging een heel lang verhaal vertellen.

Chr. van Abkoude, Pietje Bell, of de lotgevallen van een ondeugenden jongen