167

doode vlinder erin, een balletje stopverf, een vergeten pepermuntje, een eindje kaars, een oude pen en ten slotte een stuk afgeknaagde wortel of peen.

Het eetbare gedeelte at hij terstond op en wat niet direct nuttig of bruikbaar was,

wierp hij weg.

Ziezoo, en nu een beter leven begonnen. Ha, de menschen zouden het zien, heden, 1 April werd Pietje Bell een prachtventje, netjes, bedaard, ordelijk, gehoorzaam, ernstig, ijverig, oppassend, deugdzaam, braaf...

Jan Plezier, die inderdaad dien morgen haastig naar school was geloopen om den brand te zien, was daar natuurlijk al gauw tot de ontdekking gekomen, dat zijn Pietje hem maar weer eens gefopt had. Ieder ander vader zou, dat spreekt vanzelf, heel boos daarover geweest zijn, maar toen den schoenmaker te binnen schoot, dat het vandaag 1 April was, vond hij het toch een goede grap en lachte er zelf ten slotte hartelijk om.

En naar huis loopende kwam hem in herinnering, hoe hijzelf als jongen heel wat Aprilgrappen had uitgehaald en dat Pietje het dus nu op zijn beurt deed. Maar wacht eens, moeder de vrouw moest er ook maar eens aan gelooven! Hij zou haar toch ook eens beetnemen en bijvoorbeeld ergens heensturen, waar men haar in 't geheel niet verwachtte. Ja, dat zou hij doen! Jongens, wat zou hij weer lachen. En hij neuriede van pret al zijn mooiste Duitsche lied:

O Suzanna, was ies das Leben wondersjeun!

Chr. van Abkoude, Pietje Bell, of de lotgevallen van een ondeugenden jongen