154

honger, ergen honger. Nu pasherinnerde hij zich, dat hij vergeten had, aan moeder een paar boterhammen te vragen. Sinds twaalf uur had hij niets gegeten en het was al over zessen! Zijn maag jeukte verschrikkelijk, maar hij had gelukkig nog zes centen over van zijn kwartje. Hij kocht er drie krentenbollen voor, at er één op en bewaarde de andere voor de toekomst. In de buurt van de Breestraat waagde hij zich niet en hij zwierf tot acht uur door de stad. Sommige winkeliers deden hun deuren dicht, als ze hem zagen aankomen en dan trok Pietje een scheef gezicht. Na acht uur, toen de voorstelling al begonnen was en de lichten voor het laatst brandden, was het geheel donker aan de achterzijde van het circus, waar de leege wagens stonden. Een van de wagens, die geheel leeg was, stond open en Pietje klom er dadelijk in. Het was er zóó donker, dat hij niets kon onderscheiden, maar hij voelde met de hand een dekkleed of deken en daar wikkelde hij zich in, omdat het misschien des nachts wel koud zou worden. Hij was vermoeid en dommelde spoedig in. Toen hij wakker werd, was de wagen in beweging. Hij kon door een tralievenster de sterren zien en dat deed hem denken aan zijn eigen bedje, waar hij diezelfde sterren ook vaak zag. Hij kreeg heimwee, maar zorgde er voor, in het geheel niet te huilen, anders mochten ze hem eens eerder vinden dan wel goed was!

Slapen kon hij niet meer, zijn ergste vermoeidheid was over en hij zou nu wel eens willen weten in wat voor wagen hij eigenlijk terecht gekomen was.

Chr. van Abkoude, Pietje Bell, of de lotgevallen van een ondeugenden jongen