68

dus stil zitten, maar kreeg gauw kramp in de beenen. Daarom stond hij op en gaf zijn beenen wat beweging. Het was November en al aardig koud. Het gaskacheltje brandde laag. Pietje probeerde, of hij niet even in de gang kon wandelen. Maar hij was opgesloten. Dat vond Pietje vreeselijk onrechtvaardig. Hoe lang zou hij hier moeten blijven? Kom, het ging toch niet aan, om den heelen tijd maar niets uit te voeren! Hij vond 't wel aardig om al de oude papieren, die in de prullenmand lagen, te verbranden. Dat gaf opruiming.

En zei de hoofdonderwijzer niet altijd: ‘ Jongens, weest netjes en ruimt altijd je rommel op! ’ Het was dus een goed en nuttig werk om den rommel in het kamertje netjes op te ruimen. Pietje wierp een hoopje papier in het gaskacheltje, en nog een en nog een. De vlammen schoten eruit en bij ongeluk ging er een heel groot stuk pakpapier in brand, waar nieuwe schriften in waren. Pietje stampte met zijn voet in den brandenden papierrommel en schopte de stukken links en rechts. Maar owee, daarmee maakte hij de zaak veel erger, want nu begon er overal wat te branden. Het kamertje kwam vol rook. En de deur was afgesloten, zoodat hij er niet uit kon. In de gang bemerkte een der meesters de rook, die uit de naden van de deur kwam. Hij trok en rukte aan de knop... vergeefs. ‘ Help, help, ’ riep Pietje, ‘ brànd, brànd! ’ ‘ Spring het raam uit! ’ riep de meester. ‘ Het raam is ook dicht! ’

Chr. van Abkoude, Pietje Bell, of de lotgevallen van een ondeugenden jongen