91

op de Zondagsschool als een loopend vuurtje door de stad.

Pietje zat nu in de tweede klasse. Daar was geen juffrouw, maar een onderwijzer,

die zeer streng was en meester Ster heette.

Hij was al meer dan veertig jaren onderwijzer en had weinig haren meer op het hoofd. Het haar, dat hij nog bezat, hing aan zijn achterhoofd in korte krullen omlaag. In plaats van een boord droeg hij een witten halsdoek en door zijn bril keken zijn oogen streng en bestraffend. Hij liep meest met de handen op den rug, waarin hij steeds een langen stok hield, die hij gebruiken moest bij de landkaart. Maar omdat in de tweede klasse nog geen landkaart gebruikt werd, bezigde meester Ster den stok maar om er mee door de lucht te zwaaien.

Den eersten dag reeds, toen Pietje Bell was verhoogd, nam meester Ster hem bij

zich en zei op ernstigen toon:

‘ Pieter Bell, je bent nu aan mijn zorgen toevertrouwd en zult verder van mij onderwijs ontvangen, Ik weet, dat je een lastige en ondeugende leerling bent, trouwens de heele stad weet dat, maar ik wil je even zeggen, dat er bij mij in de klas geen grappen gemaakt worden. ’

Pietje vond dit een vreemde ontvangst.

‘ Ja meester, ’ zei hij, ‘ maar ze moeten ook altijd mij hebben. Ik kan nooit eens een grapje maken of de heele straat staat er van overeind. Ze denken, dat ik alles expres doe, maar ik ben juist heelemaal niet

Chr. van Abkoude, Pietje Bell, of de lotgevallen van een ondeugenden jongen