182

van het onheil, dat hij had aangericht, zonder het te weten.

Wat... hij? Had Hansje niet evenveel schuld? 't Was immers Hansje's badkraan en niet die van Pietje Bell? Och, wat was hij toch een ongelukkig jongetje: heelemaal niets met kwaad opzet gedaan en toch weer zoo verschrikkelijk in de misère. En beneden begon natuurlijk straks de feestdisch, zouden ze eten heerlijk gebraden kippetjes met van die heerlijk- fi jne appelmoes en... en... O, hij kon wel huilen als hij aan al dat lekkere eten dacht. Want hij lustte nog best een fl inken, vollen schotel, o heden ja, die zeventien taartjes en twintig botergebakjes waren al lang gezakt.

Zou hij nu heelemaal niets krijgen?

Met behulp van vele handen was het water eindelijk zoo goed als opgeruimd en

konden de meubels weer op hun plaats gezet worden.

En terwijl ieder zich beijverde, alles weer in zijn vorigen toestand te brengen, zat

Pietje treurig op zijn gevangen-kamer. Waar dacht hij over? Over zijn

vergeetachtigheid, of had hij weer plan om een brief uit het raam te werpen? Mis, geen van beide. Hij dacht... aan gebraden kip met appelmoes en roompudding... die hij niet krijgen zou.

Chr. van Abkoude, Pietje Bell, of de lotgevallen van een ondeugenden jongen