51

‘ Bent u mijn tante niet? ’ vroeg Pietje verbaasd. ‘ Bent u dan een oom? ’

‘ Nu voor het laatst, brutaal kind: Ga. De. Deur. Uit! ’ ‘ Maar dan raakt u de puist niet kwijt, tante. ’

Tante Cato was buiten zichzelve. Ze zette Pietje buiten de deur. Deze begreep maar niet, dat tante zooveel drukte om niets maakte. En nu wilde hij haar nog al helpen om van dat leelijke ding af te komen. O, hij was wel ongelukkig! Maar toch zou hij straks wel aan tante het middeltje vertellen. Dan kon ze het zelf doen! Intusschen vertelde hij aan vader wat er gebeurd was. Het was misschien niet goed van vader, maar hij lachte, dat hij van zijn tabouret viel en de werktafel met zijn beenen omgooide, zoodat het een toestand was in de werkplaats van wat-ben-je-me! De schoenmaker hoopte in stilte, dat tante Cato uit kwaadheid zou weggaan. Maar dat gebeurde niet. Tante bleef en zou eerst nog wel meer met haar neefje Piet beleven. Een half uurtje later zat tante Cato alleen in de huiskamer. Moeder was even om een paar boodschappen en Pietje was zoo juist naar binnen gekomen, wijl hij zich niet op straat durfde vertoonen, hij had namelijk den hond van buurvrouw's groentekar uitgespannen en 't beest, dolblij met zijn vrijheid, was aan den haal gegaan. Voor de buurvrouw was het erg lastig, want de hond was in geen velden of wegen te zien en ze moest direct de groenten naar de middagklanten brengen. Pietje had het heusch niet gedaan om haar

Chr. van Abkoude, Pietje Bell, of de lotgevallen van een ondeugenden jongen