17 april 2006

Pietro is een heeeeeeel bijzondere jongen

Pietro lag diep en rustig te slapen. Want zijn moeder had hem gerustgesteld: ze had gezegd dat dromen alleen maar dromen zijn. En dat ze niets met de werkelijkheid te maken hebben. Niets.

Toen ze tijdens de lunch naar het regionale journaal keken, en met name toen ze de foto’s van Francesco en Luca zagen, kreeg Pietro een epileptische aanval. De eerste sinds zowat een jaar.Vanaf die dag ontstond er een massapsychose. Twee op één avond, zonder zelfs maar een dag pauze tussen de eerste en de volgende twee. Dat was te veel. Sommigen zagen er de hand van de antichrist in. Als Jezus brood en vis vermenigvuldigde, tot grote jaloezie van de plaatselijke restauranthouders, dan moest de antichrist, die eveneens alomtegenwoordig was, ook in staat zijn om misdrijven te vermenigvuldigen. Er werden zelfs weddenschappen op afgesloten, sommigen beweerden dat er op de avond van de 17e vier aan zouden gaan. Iemand anders antwoordde: ‘Het is de Terminator niet!’ Maar die dag werden de kinderen wel overal naartoe vergezeld, zelfs als ze van de ene naar de andere schommel gingen. ’s Avonds ging de avondklok in. Om 19.00 uur moesten ze allemaal thuis zijn, het liefst met de handen gewassen en met een glimlach aan tafel voor het avondeten.

Pietro at die dag niets. Hij lag onophoudelijk te kreunen tot de slaap eindelijk de overhand kreeg, laat op de avond, vlak voordat Dario, een mensenkind dat een legertje makaken aan zijn oogleden had hangen, de eerste zenuwinzinking van zijn leven kreeg. Meneer en mevrouw Monti konden geen verklaring bedenken voor de heftige reacties van Pietro; Alice beloofde de volgende dag te komen en het nog eens te proberen met de Faciliterende Communicatie. En deze keer zou ze die wel officieel inplannen. Mevrouw Monti kon weliswaar geen verklaring bedenken voor de manier waarop Pietro had gereageerd, maar er bewoog wel iets achter het gordijn van haar bewustzijn. Heel lichtjes. Ze begreep het alleen niet. En ze zou het ook nooit helemaal begrijpen.

Intussen, in de Via Muscolini 22, trokken de ouders van Francesco de bordeauxrode Grillo-telefoon eruit. Zijn vader stopte hem zelfs in een doos die hij gedecideerd dichtdeed en die hij helemaal achteraan op de bovenste plank in de garage opborg. Een maand later zou hij worden vervangen door een behoorlijk geavanceerd draadloos toestel. Vader en moeder spraken niet met elkaar. Ze konden er maar niet over uit waarom die brave jongen van hen stiekem het huis uit geslopen was. In haar stilzwijgen nam de moeder het de vader kwalijk dat hij hun zoon op de een of andere manier had gestraft. De vader van zijn kant nam het de moeder kwalijk dat ze hem dat niet had belet. En dat alles speelde zich af in het meest volmaakte stilzwijgen, en in dat stilzwijgen werd het bekrachtigd.