Charlene

Hun moeder heeft het gepresteerd de grote afwezige te zijn tijdens de verhuizing van Georgette. Charlene werd boos toen ze ontdekte dat ze op Kreta zat en zich op die manier distantieerde van deze gebeurtenis. Georgette haalde haar schouders op en adviseerde Charlene zich druk te maken over zaken die er wer-kelijk toe doen.

Sinds het laatste gesprek dat Charlene met haar moeder voerde, voelt ze zich leeg. Leeggebloed.

De navelstreng is definitief doorgeknipt en niet goed af-gebonden. Het lege gevoel veroorzaakt een permanente onderkoeling van haar lijf, die zelfs met fysieke inspanning niet verdwijnt.

De verhuizing nam twee dagen in beslag en Sacha logeerde bij Marie José. Charlene heeft de nachten dat haar baby niet thuis sliep geen oog dichtgedaan. Ze had visioenen van uitslaande branden, kinderrovers en wiegendood.

Ze heeft de foto van Dennis en Sacha ingepakt en in de la van haar bureau gelegd. Hij doet te veel pijn, de confrontatie is te hevig. Als ze naar de foto kijkt, wordt ze fysiek onwel.

Charlene weet dat ze moet gaan praten over alles wat zich al speelt in haar gedachten. Dat ze moet verwerken, moet delen. Ze voelt zich een blinde die zonder geleidehond een snelweg moet oversteken. Het verkeer raast langs haar oren, de wind van voorbijvliegende auto's zwiept langs haar gezicht. Iedere stap die ze zou kunnen zetten betekent de mogelijkheid van vernietiging. Toch moet ze naar de overkant.

In haar dromen zoekt ze naar herkenbare personen, maar ze vindt niemand. Er duiken alleen schimmen op die ze nergens van herkent. Ze wordt iedere ochtend uitgeput wakker.

Ze denkt voortdurend aan de ontmoeting met Annelies en Marieke en ze heeft al een paar keer op het punt gestaan om Annelies te mailen. Tot nu toe won de aarzeling het van de beslissing. Toen ze afscheid namen zei Annelies heel nadrukkelijk dat ze contact wilde houden. Toch heeft ze daarna niets meer van zich laten horen.

Georgette heeft een praktisch advies. 'Mail haar zelf en vraag of ze het meende. Neem het initiatief en laat je niet langer door het leven overdonderen.' Dit is werkelijk de vrouw die zich jaar in, jaar uit liet meesleuren in de poppenkast die haar moeder van het leven maakte. Over wie Charlene de meest beledigende dingen dacht. Van wie ze gruwde. Ze is mooier dan ze ooit geweest is, ook al heeft ze tegenwoordig een paar vage lijnen bij haar ooghoeken. Ook al lijken haar lippen minder vol.

'Wat zit je me nou aan te kijken?' vraagt Georgette. 'Is er iets rampzaligs aan de hand?'

'Ik vind je mooi.'

'Dankjewel. En wat ga je verder doen?'

'Nadenken en een besluit nemen.'

De stilte die 's avonds het huis betreedt is een andere stilte dan die overdag aanwezig is als Sacha slaapt. De laatste dagen vloog ze Charlene aan en probeerde ze haar te verdrijven met muziek. Vandaag is het anders. Ze omarmt de stilte, Iaat haar toe.

Ze start haar computer op en zoekt in het adressenbestand naar Annelies. 

Nieuw bericht.

Haar vingers hangen boven de lettertoetsen. .. laat je niet langer door het leven overdonderen.' 

Georgette heeft zich een paar weken verzet, maar is uiteindelijk overstag gegaan. 'Ik denk niet dat het iets oplost, ik doe het voor jou,' zegt ze als ze de auto parkeren. Charlene haalt Sacha uit het kinderzitje en voelt dat het meisje weer zwaarder is geworden. Ze legt haar in de kinderwagen die Georgette intussen tevoorschijn heeft gehaald. 'Neem jij de wagen maar, dan draag ik de bloemen.'

Ze lopen zwijgend over het kerkhof. 'Hier ligt een kind,' wijst Georgette. 'Kijk maar naar die teddybeer en die vlieger.' Ze staat stil. "Nog geen steen, het is waarschijnlijk pas gebeurd. Daar moet je toch niet aan denken.'

Sacha maakt vrolijke geluiden. Georgette grijpt haar handje vast. 'Ja pop, ik weet het. Jij leeft. En laat ik niet merken dat je iets anders van plan bent. Dan gaat je tante even optreden.' Ze richt zich op Charlene. 'Denk jij daar wel eens aan, wat er met je zou gebeuren als Sacha...'

'Hou op, zeg, maak jezelf niet gek en mij ook niet. De angst om je kind te verliezen ontstaat bij de geboorte en je raakt hem volgens mij nooit meer kwijt. Ik wil me daar niet door laten beheersen, daar word ik niet alleen zelf stapelgek van, maar ik belast haar er ook mee. Kom, laat het kind dat hier ligt met rust. Alle tranen van de wereld kunnen hem niet terughalen. En het is ons verdriet niet.' 

Georgette loopt zwijgend naast haar. Sacha blijft blij brab beien en schatert om de speekselbel die ze zelf produceert.

'Hier moeten we naar rechts,' wijst Charlene.

'Dat je dat nog weet, ik zou hem zelf nooit meer terug-vinden.'

Als ze bij het graf aankomen, staan ze tegelijk stil. Sacha maakt geen geluid meer. Het kerkhof zwijgt eerbiedig.

Er is een grijze steen geplaatst. Een ruwe natuursteen met zwarte letters. Twee regels. De naam van hun vader en daaronder zijn geboortedatum en zijn sterfdatum.

'Ze heeft de goedkoopste steen uitgezocht die verkrijgbaar was,' stelt Georgette vast.

'Er zijn helemaal geen planten,' merkt Charlene op. Ze kijkt naar de kale hoop zand die het graf bedekt. Dan stapt ze naar voren en legt het boeket bloemen in het midden.

'Mama zei dat ze betaalt voor algemeen onderhoud, zolang het graf er is,' meldt Georgette.

'Hoelang is dat?' Charlene kijkt onophoudelijk naar het graf. Het kale, eenzame graf.

'Ik geloof tien jaar, maar het kan ook twintig jaar zijn. Wil je het precies weten? Wat doen we hier eigenlijk?'

Charlene gaat wat dichter bij het graf staan. 'We bezoeken onze vader,' zegt ze bijna plechtig.

'En wat levert dat op? Lost het iets op? Gaan we nu opeens van papa houden?'

'Voor mij is het al genoeg om hem niet te haten.'

Georgette zwijgt.

'Misschien ligt het voor jou anders, jij hebt veel langer thuis gewoond, jij hebt veel meer last van hem gehad. Misschien heb jij meer tijd nodig om afstand te nemen.'

'Misschien...' aarzelt Georgette. 'Ik wil daar eerlijk gezegd niet mee bezig zijn. Er is bij mij nog lang geen ruimte voor bezinning.'

'Ik vind dat het graf een beetje beplant moet worden,' beslist Charlene. 'Daar ga ik voor zorgen.'

'Komt het doordat je een kind hebt gekregen? Word je daardoor milder? Voelt de last op je schouders minder zwaar?' De stem van Georgerte verraadt dat ze geëmotioneerd is.

Charlene grijpt haar vast. 'Dat vraag ik me zelf ook af. Ik denk dat het niet alleen door de geboorte van Sacha komt. Ik vermoed dat de dood van Dennis er ook mee te maken heeft. En vlak het feit dat ik eindelijk mijn zus goed leer kennen niet uit. In ieder geval wil ik niet de rest van mijn leven omzien in wrok en ik probeer een manier te bedenken om dat plan uit te voeren. Laat hem gaan, Georgette, laat papa gaan. Je hoeft niet van hem te houden, maar het heeft ook geen nut meer hem te haten.'

Sacha beweegt haar handjes en slaakt verrukte kreten bij de gebaren van haar eigen vingertjes.

'Wat ben jij rijk,' zegt Georgette.

'Laten we delen,' stelt Charlene voor.