Afstandelijk.

Toch paste dit bij hem en het helpt haar nu niet te veel te voelen bij zijn dood. De schaamte over haar verlangen zit er nog steeds, ze veroordeelt zichzelf voor haar behoefte hem aan te raken en te verleiden en ze probeert haar immorele lust scherp te bekritiseren. Dat lukt maar ten dele, omdat ergens in haar hoofd een gevoel zit dat alles dreigt te relativeren. Er is niets gebeurd, zegt dat gevoel, het was maar een verlangen. Het zijn de laatste hormonale stuiptrekkingen geweest voordat de ouderdom volledig toeslaat. Ze voelt zich oud. 'Merk je het als vrouwen in je geïnteresseerd zijn?' vroeg ze aan Dennis.

Hij lachte breed. 'Altijd.'

Ze schrok.

'Vind je dat vreemd? Keur je het af? Ik ga echt niet overal op in.Het is nu eenmaal niet anders, ik kan er zelf weinig aan doen.'

Ze had willen zeggen dat hij het toch niet altijd zag.

Toen ze de kist lieten zakken staarde ze naar de grond. De menigte mompelde, schoof met de voeten, er werden neuzen gesnoten. Terwijl ze met de andere mensen in de richting van de uitgang schoof, keek ze pas weer om zich heen, betrapte ze zichzelf erop dat ze naar bekende gezichten zocht. Maar waarom zouden er bekenden zijn? Heeft ze echt gedacht dat haar schoonzussen haar wilden controleren? Nu ze daaraan terugdenkt, ziet ze de gezichten van Jojanneke en Lucille voor zich. De vrouwen die hun identiteit ontlenen aan de carrière van hun partners. Ze zijn allebei braaf met een advocaat getrouwd en nu kan het familiebedrijf worden voortgezet zonder hun broer. De zwagers schoven bijna terloops naar binnen toen duidelijk werd dat die iets te nadrukkelijk planken begon mis te slaan.

De vriendin van Charlene maakt een uitnodigende beweging en Marieke gaat voorop rijden. Charlene ziet er jonger uit dan ze verwacht had. 'We zijn maatjes,' zei Dennis over haar. 'We hebben allebei een bepaalde mate van vrijheid nodig, hoewel ik de grootste vrijbuiter ben.'

'Verandert er iets nu er een kind is?' wilde Marieke weten.

'Nee, er verandert niets. Charlene wil dat wel, maar ik ben vanaf het begin duidelijk geweest. Ik blijf met Annelies getrouwd, zij is mijn vrouw en ze heeft me altijd de ruimte gegeven die ik nodig had.' 'Blijf je dan uit dankbaarheid bij haar?'

'Wat een walgelijke term. Een belediging voor Annelies. Het heeft niets met dankbaarheid te maken. Noem het een sterke genegenheid, noem het liefde, wat maakt het uit? Ik verlaat haar nooit.'

'Ik vind dat je op een vreemde manier met vrouwen omgaat,' zei ze.