Charlene

Wat ze ook eet, niets smaakt. Ze probeert haar conditie op peil te houden met vruchtensappen en voedingssupplementen. Toch wordt ze voortdurend gewezen op het feit dat ze te mager is, haar ogen te hol staan, haar kapsel te veel pluist en ze iedere dag bleker lijkt te worden. Marie José verwijt haar haar desinteresse in haar sociale omgeving. Georgette pusht haar om mee te gaan shoppen en leuke kleren te kopen. 'Daar knap je van op,' zei ze een paar dagen geleden. 'Ik weet nog dat je daar vroeger altijd vrolijk van werd.'

Vroeger, wanneer was dat? Hoeveel eeuwen is dat geleden? Vroeger is weg en niet alleen het vroeger dat te maken had met haar jeugd. Alles wat langer dan twee weken geleden plaatsvond vervaagt in haar beleving, wordt ongrijpbaar. Zelfs Dennis krijgt steeds meer de vorm van een schaduw. Ze herinnert zich zijn gezicht, maar ze weet niet meer hoe hij rook. Ze kan het gevoel van zijn omhelzingen niet meer opwekken.

Georgette heeft een bod gedaan op een huis in Maarssen. Een herenhuis, veel te groot voor haar. Maar ze werd op slag verliefd en ze heeft Charlene al twee keer meegesleept naar het pand. 'Er hoeft nauwelijks iets aan gedaan te worden,' roept ze voortdurend. 'En ik hou van ruimte om me heen. Je moet het zien als een belegging. Wat denk je dat dit huis over twintig jaar waard is?'

Charlene zou zich in een dergelijk huis totaal verloren voelen, maar dat zegt ze niet. Georgette krijgt al genoeg kritiek over zich heen, vooral van hun moeder. Die vindt dat ze haar geld moet beleggen, haar kapitaal moet vergroten. Ze heeft Charlene zelfs al een paar keer opgebeld om haar te pushen Georgette tegen te houden. 'Ze heeft opeens veel vertrouwen in jou,' zei ze. Charlene heeft niet gevraagd wanneer haar moeder eens naar haar kleinkind komt kijken.

Als ze te veel piekert werpt ze zich op haar kind, overlaadt het met knuffels, kust de vingertjes die over haar wang schrapen en geniet van kwijlkusjes op haar neus. Als ze Sacha voelt, haar warmte opzuigt en haar geur inademt vergeet ze wat haar dwarszit en verdrietig maakt.

Georgette reageert verrast als Charlene vraagt of ze een middag wil oppassen. 'Straks kun je Sacha net zo vaak brengen als je wil, ik ga een prachtige kamer voor haar inrichten in mijn nieuwe huis en ik laat de tuin ook kindvriendelijk maken.'

Charlene heeft geen idee van wat Georgette onder een kindvriendelijke tuin verstaat, maar het oprechte enthousiasme van haar zus doet haar goed. Het voelt aan als een belofte.

Ze heeft gezegd dat ze een middagje wilde winkelen in Utrecht. Op het moment dat ze de straat uit rijdt weet ze al dat ze nooit in het winkelcentrum terecht zal komen. Ze heeft een ander doel voor deze middag.

Het appartement staat leeg. De vitrages zijn verdwenen en de lege ramen zien er doods uit.

Onbereikbaar.

Midden in het raam van de woonkamer schreeuwen de rode letters de boodschap van het definitieve afscheid uit. VERKOCHT.

Charlene staat naast haar auto en staart naar het raam. Ze kan haar blik niet van het doodstille huis afwenden. De leegte zuigt haar ogen naar zich toe en klemt zich aan haar vast.

VERKOCHT.

De kale ramen weerspiegelen een definitief vertrek. Ze schreeuwen: Alles is weg.

Wat heeft Annelies met de inboedel gedaan? Wat heeft ze bewaard? Heeft ze iets bewaard?

Waarom heeft ze niets meegenomen toen ze hier met Georgette was? Nu is het te laat.

'Gaat het wel goed met u, mevrouw? Kan ik u ergens mee helpen?'

Ze ziet de man pas als hij iets tegen haar zegt en veegt snel de tranen van haar wangen. Ze had niet in de gaten dat die tevoorschijn waren gekomen. Het enige wat ze zag was dat raam, die rode letters, de onbewoonde staat van het pand. Het enige wat ze voelde was haar eenzaamheid. 'Het gaat al weer, dank u.' Ze gaat snel weer in haar auto zitten en start de motor. 

het huis van Dennis is verkocht.'

Georgette is niet verrast. 'Dat verwondert mij niets. De vraagprijs was echt belachelijk laag. Ik denk dat zijn vrouw er snel vanaf wilde. Ben je naar het huis geweest? Ik dacht al zoiets. Je bent er nog lang niet klaar mee. Het zit diep, hè?'

Charlene beheerst zich. Ze wil niet de hele dag in tranen zijn en geen medelijden opwekken. Maar de belangstelling van Georgette doet haar wel goed. 'Ja, het zit diep, al begrijpt niemand er iets van. Ik koos altijd al voor onmogelijke relaties.'

Georgette grijnst. 'Ik weet het. Papa vloekte alle duivels uit de hel toen je met dat penozemannetje kwam aanzetten, heette hij niet Charles?'

'Charles was de bordeeleigenaar. Het penozemannetje heette Joerie. En het was een sloerie.'

'Hoe kwam je toch aan die kerels?'

'Ik ontmoette ze in de kroeg. Daar ben ik Dennis ook tegengekomen. Het was de eerste avond al raak.'

'Wanneer kwam je erachter dat hij getrouwd was?'

'Ook al de eerste avond. Maar toen dacht ik nog niet verder. En tegen de tijd dat ik dat wel begon te doen, had hij me al duidelijk gemaakt dat hij niet van Annelies zou scheiden.'

'Annelies die niet weet wie haar vader is. Je praat weinig over haar.'

'Ik. ken haar niet.'

'Zou je dat dan willen?'

'Ik denk dat er weinig kans is dat zij het zou willen.'

'Geef eens antwoord.'

Charlene twijfelt. 'Het lijkt me niet bijster fatsoenlijk om contact te zoeken.'

'Wat schiet je op met fatsoenlijk zijn? Wat zijn wij er zelf mee opgeschoten? Ik ga voorlopig doen waar ik zin in heb en ik wil mijn rotjeugd vergeten.'

'Rotjeugd,' herhaalt Charlene.

'Ja, daar is geen letter van gelogen. Goed, het is voorbij en we hebben het overleefd. We zijn ondanks de spanningen thuis en het feit dat onze ouders ons affectief verwaarloosden in staat geweest het vwo af te maken en onze eigen weg te gaan. Dat is een prestatie. Wij zijn sterke vrouwen, niet klein te krijgen. En nu moeten we verder. Het is mij duidelijk geworden wat ik wil. Ik denk niet dat ik ga studeren, ik ga leven. Lezen, reizen, me verdiepen in de samenleving, misschien zelfs vrijwilligerswerk doen. Lach niet, dat ben ik serieus van plan.'

'Ik hoor je niet meer over het wegwerken van rimpels of het volspuiten van lippen.'

'Daar zul je me ook niet meer over horen. Ik ben er klaar mee. Laat de ouderdom maar komen, wie weet word ik nog een spannende oude dame.'

Charlene staat op en omhelst haar zus. 'Jij wil niet weten hoe blij ik ben met deze Georgette.'

'Ik hoop dat je ook weer blij wordt met jezelf. En ik begrijp misschien toch meer van je gevoel voor Dennis dan je denkt.'

'Ik heb niets tastbaars wat aan hem herinnert.'

'Hoe kun je dat zeggen? Je hebt zijn kind.'

'Dat is waar, maar ik bedoel iets materieels. Ik had graag een van die etsen gehad, of een paar boeken. Voor mijn part een deel van het bestek. Iets wat ik later aan Sacha had kunnen geven.'

'Waarom vraag je het niet aan Annelies?' 

De enorme onweersbui heeft de zwoele hitte verdreven. Char- lene luistert naar het zachte ruisen van de regen en voelt de vochtige lucht door de open tuindeur binnenstromen. Het huis is stil. Prettig stil. Rustig, vredig.

Georgette is om halfnegen vertrokken, nadat ze samen pittige uiensoep met kaasbrood hadden gegeten. Het eten smaakte Charlene voor het eerst sinds maanden weer goed. Nadat ze het laatste stuk brood naar binnen had gewerkt, stond Georgette op en kondigde aan dat ze voor een lekker dessert ging zorgen. 'Een ordinair dessert, papa zou zich omdraaien in zijn graf als hij het wist.' Ze vertrok en kwam een kwartier later terug met twee kartonnen bekers. 'Kijk, twee goddelijk lekkere Lion McFlurry's. Dat is softijs gemengd met verkruimelde Lion- repen, van McDonald's.' Het was inderdaad goddelijk lekker. 'Ik doe tegenwoordig graag dingen die onze verwekker verafschuwde,' zei Georgette. 'Dat is beslist voer voor psychologen.'

Het regent niet meer. Het is heerlijk om in de frisse lucht te staan en die naar binnen te zuigen. Er ritselt iets in de struiken. Charlene sluit de tuindeur en schenkt een glas wijn in.

'Waarom vraag je het niet aan Annelies?'

Het idee is het ene moment volkomen logisch en direct daarna absoluut onuitvoerbaar. Als ze heel eerlijk is, moet ze toegeven dat ze zich regelmatig betrapt op nieuwsgierigheid naar

Annelies. Ze denkt nog vaak aan het korte moment van oogcontact met de vrouw die langsreed toen ze net haar tuin verliet. De vrouw met het rode haar. Ze is er inmiddels van overtuigd dat het Annelies was. Wat betekende die flits? Waarom reed de vrouw van Dennis langs haar huis? Wilde ze een glimp opvangen van Sacha?

Dennis was weinig mededeelzaam over hun kinderloosheid. Het was een bewuste keuze, zonder discussie of strijd. Die keuze maakte ook hun manier van samenleven mogelijk.

Wat deed hij op de avonden dat hij niet in Maarssen was? Met wie had hij dan contact? Zeker met Marieke Vreeswijk, hij moet haar op een van de andere dagen dat hij niet bij Annelies was hebben ontmoet. Het onbehaaglijke gevoel ten opzichte van Marieke dat een tijdje naar de achtergrond was verdwenen, begint de laatste dagen weer tevoorschijn te komen. Ze probeert het te negeren, maar het dringt zich op. Haar verstand zegt dat ze zich niet moet bezighouden met deze vrouw. Het was iemand die Dennis kende. Dennis zal nog veel meer mensen gekend hebben, ook vrouwen. Hij was maar voor een klein deel van haar.

Hij was voor geen enkel deel van haar. Hij was de meest autonome figuur die ze ooit heeft ontmoet.

Soms wil ze haar verstand op nul zetten. Op slot draaien, totaal uitschakelen. Het lukt nauwelijks. Marieke Vreeswijk spookt rond in haar hoofd en blijft op de een of andere manier verdacht. Ze heeft nog steeds geen contact opgenomen. Ze zal wel nooit meer contact opnemen, die ontmoeting was een foutje. Meer niet.

Misschien moet ze toch hulp gaan zoeken bij haar rouwverwerking, betaalde aandacht toelaten, haar weerstand overwinnen.

Haar capitulatie onder ogen zien.

Sacha huilt, Charlene rent naar boven. Ze pakt haar dochter op en ontdekt dat ze verschoond moet worden.

Sacha brabbelt en grijpt met haar vingertjes naar Charlenes haren. Ze knijpt in haar neus en schatert het uit als Charlene hetzelfde doet bij haar. Ze moet slapen, maar Charlene kan nog even geen afscheid nemen van het babylijfje, de babygeur, het onvoorwaardelijke gevoel van verbondenheid. Ze neemt het kind mee naar beneden, gaat in de grote fauteuil zitten waar Dennis zo graag in zat en wiegt Sacha in haar armen. De wereld bestaat alleen uit hen tweeën, de navelstreng is even nog niet doorgeknipt.

Sacha valt snel in slaap. Ze snurkt een beetje. Soms trillen haar wimpers. Zou een baby al dromen?

'Jij gaat een heel fijn leven krijgen,' fluistert Charlene langs het hoofd van het meisje. 'Je hoeft nergens bang voor te zijn, mama zorgt voor je. Mama zal er altijd zijn.'

Ze brengt Sacha weer naar bed en start haar computer.