Thomas snurkt weer. 

Ze kan niet slapen en besluit weer naar beneden te gaan en een glas wijn te drinken. Thomas is meegenomen door de nacht- verpleegkundige. Toen ze hem een kus gaf, klemde hij zich aan haar vast en wilde haar niet meer loslaten. Het greep haar aan. Een halfuur later is ze naar zijn slaapkamer gegaan om hem welterusten te wensen. Hij sliep al en ze heeft een paar minuten naar hem staan kijken. De nachtverpleegkundige is een man, een medisch student. Hij werkt twee nachten per week en Marieke maakt regelmatig een praatje met hem. Toen ze vanavond nog even bij hem zat, vroeg hij voorzichtig of zij ook in de gaten had dat Thomas hard achteruitgaat. Hij kan vrijwel geen enkele handeling meer zelfstandig uitvoeren, spreekt nauwelijks en heeft regelmatig moeite met eten. Marieke had het gevoel dat ze dit zelf had moeten constateren en verontschuldigde zich voor het feit dat ze de afgelopen weken zo weinig bij de zorg betrokken is geweest. Hij stelde haar gerust en zei dat niemand haar iets verweet. 'U hebt goede zorg voor hem geregeld in zijn eigen huis, de meeste mensen met dit ziektebeeld eindigen in een instelling.'

Ze neemt een tweede glas wijn en loopt naar het schilderij waar de kluis achter zit. De kluis. Haar grote vijand en tegelijk haar bondgenoot. Ze opent hem en pakt de doos met de brieven.

Thomas noemde het later de appendix-story. Hij werd op een avond misselijk, kroop over de vloer en schreeuwde dat zijn buik ging ontploffen. De huisarts liet direct een ambulance komen en zei dat het waarschijnlijk een acute blindedarmontsteking was. De situatie bleek ernstiger te zijn dan ze in de gaten hadden, er was al sprake van een buikvliesontsteking.

'Ik ben heel ver weg geweest,' zei Thomas later tegen haar. 'Echt heel ver weg, tegen het einde van de wereld aan. Was je mijn begrafenis al aan het voorbereiden?'

De kluis was verboden terrein voor haar, dat had Thomas haar al snel nadat ze waren getrouwd duidelijk gemaakt. De aktes met de beschrijving van de huwelijkse voorwaarden waren net getekend toen hij bijna terloops zei dat de kluis zijn privé-domein was en hij erop vertrouwde dat ze die nooit zou openmaken.

Ze was er in die tijd van overtuigd dat ze zich altijd aan haar belofte zou houden, ongeacht wat er gebeurde. Maar toen belandde Thomas in het ziekenhuis en lag er een geopende envelop met een bankafschrift op de mat. Ze bekeek de envelop en ontdekte aan de achterkant een bijna onleesbare krabbel, die inhield dat de envelop verkeerd bezorgd was geweest en men hem per ongeluk had geopend. Ze legde de envelop bij de andere post en probeerde hem te negeren.

De derde dag nadat Thomas was geopereerd trof Marieke zijn ouders bij zijn bed en werd ze weer eens nadrukkelijk geconfronteerd met hun afwijzende houding. 'Er mogen maar twee personen tegelijk op bezoek komen,' opende haar schoonmoeder de aanval.

'Hij is nog erg zwak," voegde haar schoonvader eraan toe. 'Wie zullen dat beter begrijpen dan zijn ouders?'