Is het een vlucht, deze duik in het verleden? Is het de ultieme mogelijkheid om niet bezig te hoeven zijn met het heden? Ma rieke vraagt het zich af en probeert aandacht te schenken aan Thomas. Hij is al een paar dagen erg rustig, vertelt de verpleegkundige die vandaag dienst heeft. Dit meisje is hier vaak, ze is nog erg jong maar maakt een professionele indruk.

Hij reageert nauwelijks als ze hem een kus op zijn voorhoofd geeft. Zijn ogen ontmoeten een seconde die van haar en zeggen mets over herkenning, over stemming, over bewustzijn. 'Waar hen je?' fluistert ze.

Hij sluit zijn ogen weer.

' Je valt zo vaak in slaap,' verweet ze hem, toen hij weer eens tijdens een maaltijd zat te knikkebollen. Hij klaagde voortdurend over moeheid in zijn hoofd, werd snel boos en schoffeerde vrienden. Tijdens een diner ter gelegenheid van zijn verjaardag zei hij zonder enige -aanleiding tegen een vriendin dat ze erg vet geworden was. Marieke kan de verbijsterde stilte die na deze opmerking viel nog horen. Toen ze hem later op zijn gedrag aansprak, verweet hij haar dat ze weer eens schromelijk overdreef en noemde het een onbelangrijk incident.

Hij trok zich steeds vaker terug in zijn werkkamer en als ze hem koffie bracht zat hij vaak roerloos naar buiten te kijken.

Het proces vertoonde zich aanvankelijk heel incidenteel. Marieke wist niet wat ze moest denken van het gedrag van Thomas. Hij kookte altijd op zaterdag en hij zette zonder een recept te lezen de meest uiteenlopende verrukkelijke gerechten op tafel. Maar opeens begon hij ieder zaterdag spaghetti te maken en elke week op dezelfde manier. Na de derde keer maakte Marieke er een opmerking over en kreeg een verbale agressie over zich heen waar ze uren later nog van sidderde. 

Zijn moeder was van mening dat het gedrag van Thomas een teken aan de wand was. 'Hij had nooit beneden zijn eigen stand moeten trouwen,' zei ze glashard. Marieke was met stomheid geslagen en wist niet wat ze moest zeggen.

'Er is vanavond tussen zeven en halfelf geen verpleegkundige beschikbaar,' zegt het meisje, dat probeert om Thomas gepureerd fruit te laten eten. Hij houdt zijn lippen stijf op elkaar en staart consequent naar de muur. 'Kan meneer dan bij u in de woonkamer zijn?'

Marieke heeft het gevoel dat ze stikt.

Thomas hangt scheef in zijn rolstoel en bekijkt de foto van hen samen die op het dressoir staat. Hij is genomen tijdens een vakantie in Sint-Petersburg. Ze staan breed lachend voor de poort van het Russisch Museum, hij heeft een arm om haar schouder geslagen. Ze wijst naar de foto. 'Sint-Petersburg, weet je nog? Je vond het allemaal zo mooi, je had het weken later nog over de kunstenaars van de Russische avant-garde. Je raakte ook niet migepraat over het interieur van het museum.'

Hij kijkt naar haar en haalt met een verbijsterde blik in zijn ogen zijn schouders op.

'Ga maar staan,' nodigt Marieke hem uit. 'We gaan samen op de bank zitten, dan kunnen we naar de televisie kijken.' Ze ondersteunt hem bij het opstaan, maar hij valt terug in de rolstoel. Ze voelt haar rug en draait de stoel naast de bank.