Dom.

Georgette was jaloers. Charlene kan nog niet geloven dat ze het haar werkelijk hoorde zeggen. Ze is altijd jaloers geweest op haar, omdat ze weigerde zich neer te leggen bij de verwaarlozing die hun ouders over hen hebben uitgestort. Die woorden gebruikte ze ook. 'Verwaarlozing' en 'ouders'. Ze noemde niet alleen hun vader, maar net zo goed hun moeder een dader, omdat die toegaf aan de grillen van haar man en haar dochters niet tegen hem beschermde. 'Die preoccupatie met een jeugdige uitstraling kwam van hem en zij voedde die waanzin. Je mocht hem vroeger nooit fotograferen van rechts, want dan zag je de moedervlek op zijn wang. Totdat fotoshoppen mogelijk werd; wat was die man daar blij mee.'

Charlene luisterde alleen maar, eerst verwonderd, later aangeslagen. Ze denkt nog steeds na over het verhaal, het beeld dat haar zus van hun ouders schetste, de afkeer die van haar woorden af droop en de analyse van het geheel. 'Dat komt ervan als je tot je vijftigste de beest uithangt, je daarna vergrijpt aan een vrouw die ruimschoots je dochter kan zijn en ook nog twee kinderen bij haar verwekt. Een jonge vrouw moest gewoon zijn jeugd verlengen en zij wilde onder de pannen zijn. Er bestaat volgens mij geen echtpaar met een groter egoïsmegehalte dan onze ouders. Ze waren allebei niet in staat om van iemand anders te houden dan zichzelf. Weet je dat ik een paar jaar heel blij ben geweest dat ik me niet kan voortplanten? Ik kan gene- ii' 11 ui ieder geval niets van dat stel doorgeven. Ik was alleen jaloers op jou, omdat je je van hen distantieerde, gewoon het huis uit ging toen de erfenis van opa kwam en je vooral van je vader niets meer aantrok. Ik vond het geweldig dat je hem toen vroeg waarom hij in hemelsnaam zo oud werd. Chapeau!' Op dat moment van het gesprek veranderde haar stem. Ze kon moeilijk uit haar woorden komen. 'Nu ben ik jaloers op je om- dat je een kind hebt. En omdat je dat gewoon durfde krijgen van iemand die door iedereen werd afgekeurd. Wat er ook ge- beurt in jouw leven, je bent onverwoestbaar. Ik heb besloten dat ik dat voortaan ook ga zijn. Ik heb me ingeschreven bij een makelaar. Ik ga een huis kopen, eindelijk eens zelfstandig wonen.'

Onverwoestbaar.

Ze voelt zich allesbehalve onverwoestbaar. Ze is eerder volkomen uit het lood geslagen en verwoest. Dat schijnt ze dusdanig te verbloemen dat anderen denken dat ze haar hele leven onder controle heeft.

Er moet iets gebeuren. Ze drinkt haar glas leeg, sluit de tuindeuren en kruipt op de bank. Er moet iets veranderen.

Zou het helpen als ze in therapie gaat? Je schijnt tegenwoordig alleen nog serieus genomen te worden als je een ander in- huurt om jouw problemen op te lossen. Charlene vindt het een vorm van zelfbevrediging. Zuigen aan de aandachttiet, psychische masturbatie.

Geen therapie.

Ze verlangt naar Dennis. Alweer. Nog steeds. 

Het appartement is ruim en licht. In de woonkamer staan weinig meubels, maar toch maakt de kamer geen lege indruk. Misschien komt dat door de twee bijzonder fraaie Perzische tapijten die een groot deel van de parketvloer bedekken. Of door de boekenkast die een hele wand in beslag neemt. Aan een andere wand hangen twee mooie etsen. De makelaar ziet Charlene om zich heen kijken. 'De bewoner had een goede smaak,' zegt hij.

Ze reageert niet en volgt Georgette naar de badkamer en de twee slaapkamers.

'Er zit veel ruimte in het huis, dat zou je aan de buitenkant niet zeggen.' De makelaar volgt hen en gaat gewoon door met zijn aanprijzingslitanie. 'Let op de ingebouwde kasten. Ziet u hoe luxe de badkamer is? Puur design.'

Charlene zou willen dat de man een kwartiertje verdween. Hij hoort hier niet, Dennis zou hem hier niet geduld hebben.

'De vraagprijs is beslist niet hoog,' gaat de makelaar verder. Zou die man bang zijn voor stiltes? 'Er is veel belangstelling voor dit project.'

Project? Charlene draait zich om en loopt terug naar de woonkamer. Ze gaat op een van de leren banken zitten en kijkt om zich heen.

Project?

Er staan nergens foto's. Zouden die er wel geweest zijn?

Heeft zijn vrouw ze meegenomen en vernietigd? Of waren ze er gewoon niet?

Georgette is met de makelaar achtergebleven in de badkamer. Charlene hoort haar praten, maar kan niet verstaan wat ze zegt. Het is goed dat ze daar even blijft, nu kan zij een paar minuten alleen zijn in de ruimte waar ze geen toegang toe had toen Den- nis nog leefde. 'Mag ik je huis eens zien?' vroeg ze toen ze elkaar al een halfjaar kenden.

'Nee,' zei hij. 'Dat deel van mijn leven is alleen van mij.'

Ze vindt hem hier nergens. Ze voelt hem niet, ze ruikt niets wat aan hem herinnert, ze ziet hem hier niet lopen. Toch is dit zijn appartement, ze weet zeker dat dit zijn adres was en de makelaar heeft ook bevestigd dat dit pand te koop staat in verband met het overlijden van de eigenaar. Charlene ontdekte het toen ze samen met Georgette de site van Funda bekeek. Ze schrok en werd geëmotioneerd. Georgette stelde voor om een afspraak te maken voor een bezichtiging. 'Dan kun je afscheid nemen van zijn huis,' zei ze. Ze weet niet dat Charlene hier nog nooit is geweest.

Haar ogen dwalen langs de wanden, ze zoeken iets wat ze gewoon in haar zak kan steken. Ze wil iets meenemen, het maakt niet uit wat. Ze wil later iets aan Sacha kunnen laten zien wat in het huis van haar vader stond. Op de vensterbank ligt een stapeltje cd's. Er staan geen planten. De lange vitrage is driedubbel geplooid en veroorzaakt voldoende massa om de vensterbank een gevulde indruk te geven. Charlene pakt een van de cd's, maar legt hem direct weer terug. Het voelt niet goed om hier iets aan te raken.

Ze wil weg.

Buiten wacht haar nieuwe leven. Zonder man, met kind. Zonder vader, met zus. Het leven kan soms vreemd lopen.

Dit is inderdaad een afscheid en terwijl het besef langzaam tot haar doordringt, weet ze ook dat ze niets uit dit huis zal meenemen. Ze is geen dief, ook al vindt iedereen dat ze de man van een ander stal. Hun relatie had een overwegend illegaal karakter. Het wordt tijd om de periode Dennis af te sluiten en onder ogen te zien dat er niet meer was dan een heftige seksuele aantrekkingskracht, die vooral door haar werd geanimeerd. Dennis volgde, meer niet. Hij heeft haar nooit iets beloofd, niets wijsgemaakt wat hij niet kon en wilde waarmaken, was altijd duidelijk over zijn bedoelingen. Kinderen stonden niet op het programma. Hij geloofde dat ze de pil slikte en hij geloofde ook dat ze zwanger was geworden omdat die pil niet had gewerkt toen ze buikgriep kreeg. Dat was een leugen. Wie liegt, moet met de gevolgen leven. That's it. Ze heeft genoeg geld om te kopen wat ze wil hebben, maar de man die ze wilde hebben was niet te koop. Nu is hij een herinnering en ontmoet ze hem alleen nog in de ogen van haar dochter.

'We gaan,' beslist Georgette. 'Ik denk erover na,' richt ze zich tot de makelaar.

'Houdt u er wel rekening mee dat er veel kijkers zijn en de vraagprijs bijna belachelijk laag is?'

Hij zegt het echt, 'belachelijk'. Het woord is beledigend, ongepast. Charlene wil reageren, maar Georgette duwt haar al in de richting van de voordeur. 'We gaan,' herhaalt ze, nu nadrukkelijk.

'Ik had zin om hem door het hele pand heen te meppen,' zegt Charlene.

'Ik zag het, daarom zorgde ik ervoor dat we buiten kwamen. Was het goed om daar te zijn? Heeft het iets toegevoegd of opgelost?'

'Eerlijk gezegd weet ik dat niet. Het was dubbel. Goed en fout, een verademing en een beklemming. Net zo dubbel als de hele relatie was.'

'Dus ik hoef het niet voor je te kopen?'

Charlene kijkt haar zus verwonderd aan. "Voor mij kopen? Natuurlijk niet. Denk je echt dat ik dit van je verwacht?'

'Ik weet niet wat je van me verwacht. Ik weet alleen dat ik je wil troosten.'

Charlene slaat haar armen om Georgette heen en kust haar. Het spijt me dat ik altijd zo negatief over je dacht en dat ik niet eerder moeite heb gedaan om je echt te leren kennen.' 'Dat hoeft je niet te spijten, ik deed ook niet bepaald mijn

best.'

'Wat was er toch met ons aan de hand?'

'We hebben gewoon te veel geld,' zegt Georgette.