Hij is weg.

'Kom terug,' probeert ze te schreeuwen. Haar lippen voelen opgeblazen aan. Heb ik ze ook laten inspuiten, bedenkt ze panisch. Wanneer is dat gebeurd?

Ze bevindt zich in een enorme ruimte. De afstand tussen haar bed en de deur is minstens honderd meter. Nergens is geluid. Er is geen leven in de buurt. Ze probeert Dennis nog een keer te roepen.

Iemand grijpt haar vast. Dat wil ze niet. Ze slaat de handen weg.

'Word eens wakker, Charlene,' zegt een bekende stem.

Letty heeft haar meegenomen naar haar spreekkamer. Toen ze Charlene in de rolstoel hielp, kon ze met moeite voorkomen dat ze allebei op de grond belandden. Charlene kan nog niet staan zonder duizelig te worden. Die duizeligheid wordt veroorzaakt door de emoties, heeft een van de verpleegkundigen haar verteld. En ze is ook uit balans, doordat haar gegipste arm in een mitella hangt. Als ze naar huis gaat, heeft ze volledige hulp nodig. Daar willen ze op korte termijn met haar over praten.

'Ik wil niet naar huis,' zegt ze tegen Letty.

'Heb je misschien een goede vriendin bij wie je een tijdje kunt logeren?'

Charlene denkt na. 'Ja, maar... Ze heeft haar eigen leven. Wie zit er nu te wachten op...' Het is opeens moeilijk om helder co formuleren, de chaos in haar hoofd moet geordend worden. 'Ik kan toch beter naar huis gaan. Er is wel zoiets als thuiszorg te regelen.'

'Laten we eerst eens praten over wat je wil en wat het beste voor jou en Sacha is. De dood van Dennis komt zonder enige voorbereiding over je heen vallen. Je hebt geen afscheid kunnen nemen. Je toekomst is ingestort. Wie kan je helpen? Bij wie voel je je veilig genoeg? Zou het je moeder kunnen zijn, of je zus?'

Charlene kan er niets aan doen. Ze probeert het tegen te houden maar het is sterker dan zij. Ze barst uit in een gierende lachbui.

Letty wacht rustig af. 'Dat moest er duidelijk even uit,' zegt ze, als Charlene haar wangen eindelijk drooggewreven heeft en luidruchtig haar neus heeft gesnoten. 'Je moeder en je zus zijn dus geen optie.'

'Ik wil haar spreken,' mompelt Charlene.

'Wie wil je spreken?'

Zijn vrouw. Annelies. Ze wil haar zien. Ze wil weten waar Dennis begraven wordt. Of hij begraven wordt.

'Ik wil haar spreken,' herhaalt ze.

Ze wil weren in welk uitvaartcentrum Dennis gecremeerd wordt en waar zijn as zal worden uitgestrooid. Ze wil weten waar ze hem kan gedenken, waar ze later naartoe kan gaan. Ze weet nu al dat ze hier niets over zal vertellen aan anderen, met uitzondering van Marie José, die het dichtst bij haar staat. Marie José begrijpt iets van de verstoorde hormonale huishouding in haar systeem, die heeft niet de neiging om haar onder haar neus te wrijven dat ze op het verkeerde paard heeft gewed.

Charlene heeft haar wens om Annelies te ontmoeten naar de achtergrond verplaatst. Dit is voorlopig niet aan de orde, ze moet zich nu concentreren op haar kind. Hun kind. Als ze naar Sacha kijkt en op het gezicht van haar baby de uitdrukking van Dennis herkent, knuffelt ze het kind met gesloten ogen.

Ze heeft een uitgebreide verklaring afgelegd aan een vrouwelijke rechercheur, die tot in het kleinste detail wilde weten wat er is gebeurd en op welk moment. 

De moordenaar van Dennis zit vast en zal voorlopig niet vrijkomen. Hij blijkt niet van plan geweest te zijn om iemand te doden. Hij is gewoon een beetje boos geworden en heeft een foutje gemaakt. Zo'n foutje kan iemand het leven kosten. Maar omdat er geen sprake van opzet was, wordt hem nu doodslag ten laste gelegd en dat is minder erg dan moord. Met een beetje geluk, een mooi verhaal over een verschrikkelijke jeugd met een zuiplap van een vader en een moeder die niet van hem hield, komt hij er met zes jaar van af en loopt hij binnen vier jaar weer vrij rond. Charlene zou liever niet willen getuigen als het proces plaatsvindt, maar ze is bang dat ze daar niet onderuit kan. Ze was erbij, ze is een belangrijke getuige. Ze probeert zich zijn gezicht voor de geest te halen maar het is vaag geworden. Letty meent dat de herinnering vanzelf terugkomt, als ze eraan toe is.

Ze wil niet toe zijn aan een confrontatie met die kop. Ze wil hem voor altijd uit haar geheugen wissen. Vernietigen, desnoods met haar eigen handen.

Ze haat hem, in haar dromen vermoordt ze hem. In die dromen lijkt hij op haar vader.

Letty Konings heeft aangedrongen op een afspraak over veertien dagen. Dan hebben ze nog een nazorggesprek. Dat vindt Charlene een vreemde term. Het lijkt of daarmee wordt bedoeld dat het leven daarna weer doorgaat en er nergens meer over te praten valt.

Morgen is de crematie, maar vandaag kan Charlene zich niet voorstellen dat dit allemaal werkelijk gebeurt. Toen Marie José haar en Sacha naar huis bracht, zag alles er vreemd uit. De wereld is onbekend geworden, zelfs haar huis is anders.