Annelies

Beste Annelies,

Je kent me niet. Ik ben Marieke Vreeswijk, de vrouw van Thomas Vreeswijk. Ik heb korte tijd een intensief contact gehad met Dennis en ben in die tijd veel over jou/ jullie te weten gekomen. Het spijt me verschrikkelijk voor je dat je Dennis hebt verloren. Hij was een charmante en intelligente man, je zult hem missen. Ik mis hem ook, ik mis onze gesprekken en de vriendschap die er was. Ik wil graag een keer met je praten en je uitleggen op welke manier het contact tussen Dennis en mij tot stand kwam en waarom. Die informatie is vertrouwelijk.. Zou je me willen bellen? Vriendelijke groet, Marieke Vreeswijk-van der Doel.

Het staat er bijna nonchalant. Ik ben Marieke Vreeswijk, de vrouw van Thomas Vreeswijk..

Ze leest de brief opnieuw en probeert de inhoud tot zich te laten doordringen. Ik. heb korte tijd een intensief contact gehad met Dennis. Ik wil graag een keer met je praten en je uitleggen op welke manier het contact tussen Dennis en mij tot stand kwam en waarom. Die laatste zin intrigeert het meest. Wie heeft contact opgenomen met wie en als het Dennis was die Marieke benaderde, wist hij toen meer over Thomas Vreeswijk? Dat kan niet. Kan dat niet?

Het is om gek van te worden en het zet haar op alle fronten vast. Hoe vaker ze de brief leest, des te meer vragen en vermoedens er tevoorschijn komen. Des te heftiger haar afkeer wordt van alles wat ze te weten zou kunnen komen als ze Marieke Vreeswijk ontmoet. Ze heeft nog aan niemand iets verteld over de brief, ook niet aan Suze. Het onderwerp is te kwetsbaar, te intiem. Te afschrikwekkend. Toch wil ze erover praten.

De hitte verlamt de hele wereld, maar haar moeder is monter en wil wel mee naar buiten. Er zijn twee vrijwilligsters in de huiskamer, omdat het team vergadert. Er valt weinig op te letten, alle bewoners hangen in hun stoel, ze dutten en sommigen snurken. Maar de moeder van Annelies is wakker, ze straalt. 'Daar ben je. Het is wat, hè?'

Als ze op een schaduwrijke plek zitten, drinkt moeder haar glas ijsthee in één teug leeg. Annelies haalt nog een flesje bij het winkeltje in de hal en als ze het glas opnieuw heeft volgeschonken, wordt ook dit snel achterovergeslagen. Zou ze dorst hebben? Krijgt ze wel genoeg te drinken?

Moeder laat een harde boer en reageert daar zelf niet op. Annelies kijkt naar haar, naar wat er van haar is overgebleven. Ze ziet eruit als dezelfde vrouw, maar toch is ze iemand anders. Ze spreekt woorden uit zonder iets te zeggen, ze kijkt om zich heen zonder uitdrukking in haar ogen. Ze is een lege huls geworden. Annelies voelt tranen achter haar oogleden prikken. Ze slikt ze weg en wrijft haar handen over de vingers van haar moeder. 'Ik heb een brief gekregen van Marieke Vreeswijk.'

Er gebeurt niets.

Het wil maar niet tot haar doordringen. Ze kan zich nog niet voorstellen dat de leegte definitief in het hoofd van haar moeder heeft plaatsgenomen en geen enkele opmerking, geen enkele vraag, geen enkele suggestie zal landen. Dat het verleden ergens in die grijze hersenmassa is opgelost. Het is te snel gegaan, de achteruitgang heeft te gretig toegeslagen. Als ze maar niet was gevallen, haar heup niet had gebroken, als die narcose maar niet nodig was geweest, dan woonde ze nu misschien nog in haar eigen huis.

Ze streelt het gezicht van haar moeder. 'Marieke Vreeswijk,' probeert ze toch nog een keer. 'De vrouw van Thomas Vreeswijk. Ken je die naam?'

'Het is wat, hè?' zegt haar moeder. 

Lineke en Gisela zijn overdonderd. Ze geven hun verbijstering alle ruimte. Lineke is de eerste die reageert. 'Ik heb me vaak afgevraagd hoe ze het financieel kon redden.'

'Het was een onbespreekbaar onderwerp,' zegt Gisela. 'Ze werd boos als je doorvroeg.'

'Tegen mij zei ze altijd dat de fooienpot de extraatjes mogelijk maakte.' Annelies vindt het een vervelend idee dat ze op deze manier over hun moeder praten. Toch heeft ze besloten haar zussen in te lichten over de zwarte ordner en de brief van Marieke Vreeswijk. Dat deed ze niet zonder reden. Ze weet heel goed dat ze hoopte op meer informatie van die twee. 'Jullie wisten hier echt niets van?'

'Hoe kom je erbij?' Gisela lijkt verontwaardigd. 'Wij zouden nooit gezwegen hebben over zelfs maar de geringste informatie in de richting van jouw vader.'

Jij niet, denkt Annelies.

'Wat ga je nu doen? Weet je zeker dat de Vreeswijk die jarenlang geld overmaakte dezelfde is als de man van deze Marieke?' Lineke klinkt zakelijk.

Annelies heeft de indruk dat haar oudste zus het allemaal nogal overdreven vindt. 'Ik weet niets meer zeker,' zegt ze zacht. 'Ik twijfel overal aan, ik hink op honderd gedachten tegelijk, ik weet niet eens of ik opgelucht ben of kwaad. Of verdrietig. Ik hoor verdrietig te zijn en soms ben ik dat ook. Maar niet voortdurend. Ik begrijp niets van mezelf.'

'Ik zou eropaf gaan,' adviseert Gisela. 'Dat meen ik. Ik zou geen dag meer wachten.'

'Misschien is de man van die Marieke al dood,' oppert Lineke. Annelies wil dat haar zussen zwijgen en vertrekken. Ze heeft er spijt van dat ze hen heeft ingelicht. Het lost niets op, het veroorzaakt alleen meer onzekerheid, stress en irritatie. 'Ik kom er wel uit,' zegt ze.

'Je bedoelt dat we erover moeten ophouden,' stelt Gisela vast.

Suze komt even gedag zeggen. Ze gaat met Jasper een lang weekend naar Landgoed Barendonk in Beers, vlak onder Nijmegen. 'Het schijnt daar prachtig te zijn, je kunt er heel goed wandelen en fietsen. Jasper heeft het arrangement eerst geboekt en me toen pas uitgenodigd. Heerlijk, een man die dat doet!' Ze straalt. 'Het is zo goed met hem, Annelies. Ongekend goed. Wat hoop ik dat jij ooit ook een nieuwe liefde vindt.'

Suze meent het goed, maar het doet pijn. Ze merkt het niet. 'Pieker je niet te veel?' informeert ze. Geen woord over de zwarte ordner en de naam Vreeswijk. Zou ze het al vergeten zijn? Vlak voordat ze de deur sluit lijkt ze er toch aan te denken. 'Nog ontwikkelingen in de zaak-Vreeswijk?' De zaak-Vreeswijk.

Gelukkig wacht ze het antwoord niet af.

Het ene moment staat ze met de telefoon in haar hand om Marieke Vreeswijk te bellen, het volgende moment weet ze zeker dat ze dit nooit zal doen. Waarom blijft ze dan zo aarzelen? Ze dwaalt door haar huis en zoekt naar voorwerpen die iets met Dennis te maken hebben. Ze bladert door hun fotoalbums, leest briefjes die hij voor haar achterliet als ze elkaar misliepen. Ze heeft ze allemaal bewaard.

Hoe kan toch het contact met Marieke Vreeswijk tot stand zijn gekomen? Ze kan zich niet voorstellen dat Dennis het initiatief nam. Dennis wist niets over haar vader. Hij zou nooit geaccepteerd hebben dat haar moeder hem bij haar geheim betrok. Als er al een geheim was. Ze wil zichzelf overtuigen van zijn eerlijkheid, maar er sluipt toch een verraderlijk duiveltje door haar gedachten heen. Dennis heeft een kind verwekt bij een andere vrouw. Hij heeft haar vier jaar lang bedrogen. Ze zou hem willen haten, soms lukt dat ook. Kort, heftig. Ze verwerpt die haat, ze voelt zich beter bij de herinnering aan liefde. Ze mist hem steeds meer, terwijl ze verwacht dat het minder wordt. Ze denkt steeds vaker dat ze hem hoort binnenkomen. Ze verlangt naar hem. 

De brief voelt aan als een indringer. Toen ze de envelop op de mat zag liggen dacht ze eerst aan een tweede brief van Marieke Vreeswijk. Maar het was een ander handschrift. Zwieriger. Minder conventioneel. Jonger. Op de achterkant staat een onleesbare krabbel.

Annelies heeft de envelop op tafel gelegd en allerlei klussen bedacht die prioriteit hebben. Zelfs de dagelijkse sudoku uit de krant oplossen is belangrijker dan de stille witte vlek die haar aandacht probeert te vangen.

De regen klettert op de terrastegels. Ze heeft alle planten op het terras in de achtertuin gezet en de deur van de keuken open laten staan. Het grasveld, dat gisteren nog gebukt ging onder zijn eigen dorre uitstraling, glinstert tevreden.

'Dat werd tijd,' zegt ze tegen de hoosbui. Achter haar ligt nog steeds die witte envelop. Ze opent hem. Haar ogen zoeken eerst de naam die onder de brief staat en ze beseft dat dit de naam was die ze verwachtte. Dag Annelies,

Ik kan me voorstellen dat je niet zit te wachten op een brief van mij. Je kent me niet persoonlijk, maar je weet wie ik ben. Je weet ook van mijn relatie met Dennis en welk gevolg die heeft gehad. Ik. hen nooit een bedreiging voor jou geweest, omdat Dennis heel nadrukkelijk was in zijn keuze voor jou. Als ik eerlijk ben, geef ik toe dat onze relatie op haar retour was en alleen het kind de reden voor hm zou worden om contact te houden. Dennis wilde niet dat zijn kind hetzelfde zou overkomen als wat jou overkwam. Ik heb officieel geen recht op rouw, maar ik zit er middenin en het grijpt me aan. Daar moet ik doorheen, dat weet ik. Daar kom ik ook doorheen, op eigen kracht.

Ik. schrijf je omdat ik je iets wil vragen. Ik heb geen enkel aandenken aan Dennis, niets wat van hem was en wat ik later aan mijn dochter kan laten zien of kan geven. Je hebt zijn appartement verkocht en de inboedel misschien opgeruimd. Ik hoop dat je begrijpt dat ik je deze brief stuur. Het is niet voor mezelf maar voor het kind. Ze zal opgroeien zonder de fysieke aanwezigheid van een vader. Ik wil haar later zo graag iets kunnen geven wat specfiek van hem was. Wil je daarover nadenken? Wil je iets voor haar bewaren wat aan hem herinnert? Ik hoop hel. Nogmaals: ik was geen bedreiging voor jou. Ik was gewoon een van de passanten in het leven van Dennis. En Sacha is daar het resultaat van. Een prachtig resultaat, dat wel.

Sorry dat ik je hiermee lastigval. Ik wil je niet kwetsen, geloof me alsjeblieft.

Lieve groet, Charlene Zevenhuizen van Rijnsbergen.

Er zit een sticker onder aan de brief met het adres en telefoonnummer. Annelies leest de tekst opnieuw. En nog eens. En nog eens. Ze geeft niet toe aan de opwelling hem te vernietigen en ze vraagt zich af wat haar precies tegenhoudt.

Sacha. Het kind dat de genen van Dennis heeft, misschien op hem zal lijken, later vragen over hem kan gaan stellen. Haar eigen vragen dringen zich aan haar op. Ze wil aan andere dingen denken, aan prettige dingen, ze wil nadenken over zichzelf. Dat kind staat buiten haar.

Waarom heeft Dennis niets aan haar verteld? Wat was hij van plan? Ze leest de brief opnieuw.

... omdat Dennis heel nadrukkelijk was in zijn keuze voor jou. . Ze is gekozen zonder dat ze wist dat ze aan een soort wed strijd deelnam. Ze doet de brief terug in de envelop en stopt hem in de la van het dressoir. De brief moet wachten. Charlene Zevenhuizen van Rijnsbergen moet wachten. Voorlopig is die niet aan de beurt. Misschien komt ze wel nooit aan de beurt. Annelies weet wat er eerst moet gebeuren. Ze grijpt de telefoon.