Thomas zei niets.

Marieke droop af en probeerde het vernederde gevoel geen ruimte te geven. Ze dronk eerst een paar koppen koffie in de hul van het ziekenhuis en hield de uitgang in de gaten. Maar de ouders van Thomas lieten zich niet zien en ze begreep dat ze van plan waren het hele bezoekuur uit te zitten. Ze ging naar huis en vroeg zich af waarom Thomas niets gezegd had, waarom hij het niet voor haar had opgenomen. Toen ze de voordeur achter zich in het slot liet vallen, wist ze wat ze ging doen. Met trillende handen haalde ze het bankafschrift uit de envelop en las het. Het ging om de betaling van een paar abonnementen, twee kasopnames en een periodieke afschrijving. Ze staarde naar de naam en het bedrag. H. van Ravensdonk.. 500 gulden.

De volgende dag zat ze tien minuten voordat het bezoekuur begon naast zijn bed. 'Wie is H. van Ravensdonk en waarom ontvangt hij periodiek vijfhonderd gulden van jou?' viel ze aan.

Zijn blik was ijzig. 'Wat is dit voor vraag?'

Ze bleef hem strak aankijken. 'Volgens mij ben ik duidelijk genoeg.'

'Zit jij in mijn post te graaien?'

'Er kwam een envelop van de bank die verkeerd bezorgd was geweest en per ongeluk geopend was. Ik heb het afschrift dat erin zat gelezen. Dat mag jij graaien noemen, ik noem het gewoon toeval.' Zelfs haar stem klonk strak. Ze ontdekte een onverklaarbaar machtsgevoel.

Hij keek een paar seconden van haar weg. 'Het is een "zij", ze heet Hannie van Ravensdonk en ze is de moeder van mijn dochter,' zei hij. 'Ik had het je al eerder willen vertellen.' Later, toen het hele verhaal duidelijk was, noemde hij haar ontdekking van het bestaan van een dochter de appendix-story. Hij had geen flauw vermoeden van wat Marieke intussen allemaal al wist. Het kwam niet in hem op dat ze de kluis geopend kon hebben om haar honger naar informatie te stillen. 

Zijn zussen weten dat er brieven zijn. Ze weten ook dat er een testament is, maar Marieke laat er niets over los. Ze heeft een paar weken na haar eerste gesprek met Dennis Braam van alle brieven een kopie gemaakt en een persoonlijke kluis bij de bank gehuurd. Ze heeft de brieven gelezen en ze weet alles over de lagereschooltijd, de middelbareschooltijd, de eerste baan, zelfs over de eerste menstruatie van Annelies. Ze weet wanneer de biologische dochter van Thomas getrouwd is en met wie. Ze is op de hoogte van haar sterk ontwikkelde taalgevoel en haar zoektocht naar werk dat bij haar paste. De moeder van het meisje stuurde jarenlang trouw ieder kwartaal een verslag en eindigde elke brief met Je meisje, Hannie.

Je meisje, hoewel ze twintig jaar ouder was dan Thomas.

Je meisje, terwijl er niets meer tussen hen was. 

Soms betrapt Marieke zichzelf op de gedachte dat ze het liever niet had willen weten. Thomas eiste absolute geheimhouding van haar, ze mocht nooit iets loslaten over de ontdekking die ze had gedaan. 'De kwestie heeft bijna een aardverschuiving tot gevolg gehad, ik dacht dat mijn moeder erin bleef toen ik vertelde dat ik een vrouw die twintig jaar ouder was dan ik zwanger had gemaakt en besloten had daar financieel verantwoordelijkheid voor te nemen.'

'Alleen financieel?'

'Ja, natuurlijk. Het was een relatie die uiteraard niet serieus was, ook niet van haar kant. Je kent dat wel: het klikt, je zoent een beetje, er komt meer van, je vrijt het eelt van je voeten. Het is heftig, maar per definitie tijdelijk, en dat weet je allebei. Ik was net afgestudeerd en zou de compagnon van mijn vader worden. We hadden belangrijke klanten, politici, medici, grote jongens uit het verzekeringswezen. Onze eigen onberispelijkheid luisterde nauw, mijn vader kon geen privé-schandaal gebruiken.'

'Heb je nooit gedacht: ik wil dat kind wel eens zien?'

'Nooit.'

'Heb je de moeder nog wel eens gezien?'

'Ik heb een lang gesprek met haar gevoerd, een paar maanden nadat het kind was geboren. Toen heb ik haar de financiële on- dersteuning aangeboden, inclusief indexering van het bedrag, totdat het kind meerderjarig zou zijn. De enige voorwaarde die ik stelde was dat ze zou zwijgen over mijn vaderschap en dat heeft ze toegezegd.' Hij zei niets over de brieven. Heel af en ine, als hij te veel gedronken had, begon Thomas spontaan over Hannie van Ravensdonk te praten. Hij zei dan dat die vrouw hem geleerd had hoe je met een vrouw moet vrijen en iedere keer kwam hij in een soort lachstuip terecht als hij erbij verleide dat ze na het vrijen samen altijd minstens zes boterham-men met pindakaas naar binnen werkten.