Charlene

Het is onvoorstelbaar dat het cliché klopt en een gruwelijke waarheid blijkt te zijn. Het leven gaat door, de banale werkelijkheid laat zich nergens door opzij zetten. Er trouwt een prinses in Zweden en de hele wereld moet het weten. Er is nog geen nieuw kabinet. Tot nu toe valt de zomer tegen. Weer veel water-overlast op een Franse camping. Wat moet ze met dat nieuws, waarom zou het haar iets interesseren? Ze neemt het de wereld kwalijk dat hij doordraait. Er zit een permanente pijn in haar borstkas, die zich achter haar ribben heeft verschanst en haar ademhaling belemmert.

Het gips is twee weken geleden verwijderd, ze kan haar arm weer vrij bewegen. Ida waarschuwde haar dat de arm revalidatie nodig zou hebben en dat ze zich moest voorbereiden op een periode van trainen en fysiotherapie. Charlene dacht dat de verpleegkundige overdreef, maar ze is er inmiddels achter gekomen dat de vrouw gelijk had. Ze kan bijna niets met die arm, iedere beweging doet pijn, er zit geen enkele kracht meer in. Ze zal toch langer gebruik moeten maken van de hulp die ze heeft georganiseerd, omdat ze Sacha nog niet zelf kan verzorgen. Gisteren ontdekte ze de eerste tand bij haar kind en dat ontroerde haar tot op het bot. Ze vluchtte naar haar slaapkamer en hield haar handen tegen haar mond gedrukt om te voorkomen dat ze het zou uitschreeuwen. Bij iedere ontdekking van omwikkeling bij haar kind, beseft Charlene dat Dennis dit nooit zal zien. Hij mist deze eerste tand, de dag dat Sacha zich optrekt aan de spijlen van de box en gaat staan, de eerste wankele stappen die ze zal maken. Hij mist haar eerste woorden, zal haar nooit 'papa' horen zeggen. Dat gaat Charlene haar wel leren. Ze heeft de foto die ze maakte toen hij Sacha voor het eerst in zijn armen hield laten vergroten en inlijsten. Dennis kijkt daar een beetje verwonderd naar zijn kind en Sacha ligt diep te slapen. Het is een mooie foto, ook al voelde ze zich gekwetst toen ze hem nam. Ze had verwacht dat Dennis naar haar toe zou komen als het kind geboren werd, ook al had hij haar verboden hem te bellen of te sms'en in het weekend. De weeën begonnen op zaterdagmiddag en ze sms'te hem op zaterdagavond. Ze kon niet meer staan, niet meer lopen en niet meer zitten van de pijn en kroop over de grond. Marie José was bij haar en depte haar voorhoofd en haar gezicht. Het zweet liep in stralen langs haar lijf, ze rook zichzelf. Dennis liet niets van zich horen en ze moest genoegen nemen met de aanwezigheid van haar vriendin toen de verloskundige haar naar het ziekenhuis stuurde en de gynaecoloog later besliste dat hij een keizersnee ging uitvoeren. Hij bood haar een ruggenprik aan, zodat ze de geboorte bewust kon meemaken, maar ze weigerde. Toen ze wakker werd, zat Marie José naast haar bed en vertelde haar dat ze een dochter had. Dennis had naast haar bed moeten zitten, Dennis had in de operatiekamer moeten zijn, Dennis had haar niet in de steek mogen laten. Ze stuurde hem geen bericht van de geboorte, hij ontdekte dat hij vader was geworden toen hij woensdag aan het eind van de middag kwam. Charlene was die ochtend thuisgekomen en lag op de bank. De kraamhulp trok net haar jas aan. 'Daar is de aflossing van de wacht.' Het meisje lachte en zwaaide naar Charlene.

'Wat is het geworden?' vroeg Dennis.

Het was niet zijn bedoeling dat ze zwanger werd. Al de eerste keer dat ze vreeën had hij nadrukkelijk gevraagd of ze de pil slikte. Ze had hem gerustgesteld. Het was ook niet zijn bedoeling haar vaker te gaan zien, maar dat ontdekte ze pas toen ze al ruim twee maanden met elkaar omgingen. Hij zei het toen ze vroeg of hij zich niet schuldig voelde ten opzichte van zijn vrouw. 'Ja, natuurlijk voel ik me schuldig,' antwoordde hij. Dit was totaal niet mijn bedoeling.'

Ze slikte het beledigde gevoel in en stelde verder geen vragen. Ze wilde voorkomen dat hij afscheid nam.

'Waarom wil je mij blijven zien?' vroeg Dennis. 'Waarom zoek je niet iemand die voor je kiest? Met wie je kinderen kunt krijgen?'

'Ik wil geen vaste relatie,' loog ze.

Als hij weer weg was nam ze zich iedere keer voor ermee te stoppen. Ze schreef briefjes die ze nooit verstuurde, maakte sms-berichten die ze direct weer wiste, belde het nummer van zijn werk en verbrak de verbinding zodra er werd opgenomen. Ze schold zichzelf uit voor onnozele gans, hysterische puber, afhankelijke dweper. Maar als ze hem zag, was ze alleen maar verliefd.

Hij heeft vanaf het begin gezegd dat hij niet alleen getrouwd was, maar ook niet wilde scheiden. Toen ze vroeg of ze zijn eerste affaire was, glimlachte hij.

Ze vertelde hem alles over haar jeugd. Ze beschreef tot in detail de relatie met haar vader. De slechte relatie, de afstandelijke relatie, de non-relatie. Dennis troostte haar met seks. Toen ze wilde weten hoe hij was opgegroeid, was het enige wat hij daarover kwijt wilde dat het boek van zijn jeugd gesloten was.

Soms vraagt ze zich af wat ze eigenlijk zo leuk vond aan Dennis. 

Het is al de derde keer dat ze dit droomt. Dat beseft ze als ze wakker schrikt op het moment dat haar ogen die andere ogen ontmoeten.

Het was toeval en het had niets te betekenen. Die zin prent ze zich ook nu weer in haar hoofd, als ze overeind schiet in bed terwijl ze de blik nog in haar ogen voelt priemen. Het was An- nelies niet. Waarom zou Annelies door de straat rijden waar zij woont? Ze heeft geen contact met haar opgenomen na de dood van Dennis. Ze heeft zelfs geen rouwkaart gestuurd.

'Is mijn bestaan bekend bij mensen met wie je omgaat?' vroeg ze aan Dennis, een paar dagen voor de geboorte van Sacha. Hij was al een paar weken niet geweest en stond opeens weer voor haar neus. Ze vermoedde dat dit een goed teken was.

Hij lachte. 'Je staat op mijn adressenlijst.' Hij lachte altijd als hij een nietszeggend antwoord gaf.

Annelies had haar een kaart kunnen sturen, want ze stond op de adressenlijst. Maar dat heeft ze niet gedaan en dat zegt genoeg. Ze gaat niet zomaar door de straat rijden. Charlene moet ophouden met deze droom.

Beneden zijn stemmen, er is iemand binnengekomen. Ze luistert op de overloop. Het is Georgette. Wat heeft haar zus hier zo vroeg in de ochtend te zoeken? Charlene trekt snel haar kleren aan en loopt de trap af.

De nachtverpleegkundige wordt net afgelost door Ida en die meldt met een schuine blik op Georgette dat ze Sacha in bad gaat doen.

Georgette is van streek. Haar normaal gesproken strakke ge-

zicht blijkt nu toch wat ruimte te hebben voor zenuwtrekjes. zich blijkt of ze heeft gehuild. 'Papa is dood,' valt ze plompver- loren binnen. 'En mama is ingestort.'

Ze zijn op het terras gaan zitten. Het wordt vandaag een warme dag, maar nu is het buiten nog bijzonder aangenaam. Ze heeft haar zus omhelsd en het was een verrassende ontdekking dat dit goed voelde. Ze houdt de theepot met beide handen vast als ze de kopjes volschenkt.

Hoe gaat het met je arm?'

Charlene zet de theepot voorzichtig neer. 'Dat valt tegen. Ik dacht dat er niets aan de hand zou zijn als het gips eenmaal verwijderd was, maar ik bleek bijna geen kracht meer in die arm te hebben. Ik krijg al een paar weken fysiotherapie en ik oefen me een ongeluk.'

'Je hebt nog steeds hulp.'

'Ja, ik kan nog niet voor Sacha zorgen.'

'Wij laten het als familie nogal afweten.'

Charlene kijkt verrast op. 'Daar heb je een punt. Maar ik heb |ullie niets gevraagd.'

Georgette roert in haar thee. 'Wil je niet weten wat er gebeurd is?'

Charlene zet haar kopje op de tafel en kneedt de spieren van haar herstellende arm. 'Het bericht viel even rauw op mijn dak. Wat is er precies aan de hand?'

'Hij heeft drie dagen geleden een hartaanval gekregen, maar het leek erop dat hij daarvan ging herstellen. Hij lag in het AMC in Amsterdam, je weet dat hij zweert bij het AMC. Mama reageerde nogal heftig, ze riep voortdurend dat het mis was. 

Gisteravond werden we gebeld, we moesten direct komen. Maar toen we in het ziekenhuis aankwamen was hij al dood. Groot infarct, volgens de cardioloog, niet te redden.' Georgette dreunt het verhaal op alsof ze het al honderd keer heeft moeten vertellen.

'Voor hem is het goed dat het zo snel is gegaan,' zegt Charlene.

'Voor ons ook,' antwoordt Georgette, en het volgende moment snikt ze het uit.

I In is een bizar tafereel. Ze raken elkaar doorgaans alleen aan voor hun verplichte luchtkussen. Nu heeft ze haar armen om Georgette heen geslagen en maakt ze sussende geluiden.

Ze voelt niets. Natuurlijk beseft ze wat ze heeft gehoord, het dringt ook volledig tot haar door. Hoe is het dan mogelijk dat liet haar op geen enkele manier raakt?

Georgette snuit haar neus en veegt de tranen van haar wangen. 'Ik huil terwijl ik niet verdrietig ben.'

'Leg dat eens uit.' Charlene schenkt nog een keer thee in.

'Hij verpestte altijd de sfeer. Jij denkt misschien dat hij dat aleen bij jou deed, maar geloof me, ik heb ook mijn portie gehad.'

'Maar jij was zijn lieveling, jij kon geen kwaad doen.'

'Hij verpestte de sfeer,' houdt Georgette stug vol.

Er komt een stortvloed van emoties uit haar zus tevoorschijn. Charlene luistert en zwijgt. Ze vraagt zich af hoe het mogelijk is dat ze het nooit heeft gezien, dat ze altijd gedacht heeft dat haar vader alleen haar uitkoos voor zijn agressie, zijn onrust stoken en het tentoonspreiden van zijn talent om ruzie te zoeken. Ze is er altijd van overtuigd geweest dat hij het alleen op haar had gemunt.

'Jij was zo vaak mogelijk weg en je kwam nauwelijks meer thuis nadat je zelfstandig was gaan wonen,' legt Georgette uit.