buiten is het al licht.

Dit soort slapeloze nachten had ze ook in de periode dat ze begon te beseffen dat er iets totaal mis was met Thomas. Ze verdroeg de ronkende ademhaling naast haar niet in zulke nachten en sloop naar beneden met haar eigen dekbed in haar armen geklemd. Vervolgens lag ze in de woonkamer op de bank uren naar het plafond te staren en piekerde ze over wat er met Thomas aan de hand kon zijn. Ze had nooit aan dementie gedacht en ze weet nog hoe ze schrok toen Dennis vertelde dat de moeder van Annelies alle verschijnselen van dementie vertoonde. Ze herinnert zich dat ze dacht dat het verboden stel elkaar overdreven trouw was door hetzelfde soort ziekte te krijgen.

Soms verlangt ze naar de tijd dat Thomas er niet meer zal zijn. Dan verkoopt ze het huis en begint ergens aan de andere kant van het land opnieuw. Ze hoeft zich financieel geen zorgen te maken. In het laatste testament dat Thomas maakte heeft hij haar aan-gewezen als zijn enige erfgenaam. Zijn zussen denken dat zij dat zijn, ze weten niet dat hij het testament heeft veranderd. Hij vertelde het aan haar toen ze drie weken vakantie hadden aan de Ita- 

liaanse Bloemenrivièra. De Rivièra di Ponente, waar de zon iedere dag scheen, de azuurblauwe zee adembenemend mooi was, de roze oleanders je overal overvielen. Ze wandelden door oude vissersdorpen, zwierven langs de kust, gokten in casino's en vreeën op balkons van luxe hotelkamers. Ze vreeën altijd veel als ze ver weg van huis waren. Op een van die balkons zei hij opeens dat hij zijn testament definitief veranderd had en haar als zijn enige erfgenaam had aangewezen. 'Mijn vader verwacht dat ik het fa-miliekapitaal in de familie houd,' zei hij. 'Mijn zussen laten hun partners niets na, alleen hun kinderen. Wij hebben geen kinderen en jij verdient het om zonder geldzorgen te kunnen leven als ik er niet meer ben.' Ze wist niet wat ze moest antwoorden. Hij zag haar onzekerheid en kuste haar. Ze vreeën nog een keer en daarna hebben ze er nooit meer over gesproken.

Het testament ligt in de kluis. Korte tijd nadat Thomas het herzag, begon duidelijk te worden dat er meer aan de hand was dan stemmingswisselingen en gedragsveranderingen. Hij raakte snel in paniek en kon geen overzicht meer houden. Zijn vader stuurde hem met ziekteverlof.

Marieke zit weer in de tuin, die op dit uur van de dag nog in de schaduw ligt. Ze heeft een espresso gemaakt en luistert naar de geruststellende ochtendstilte.

Ze denkt aan Annelies. Als Thomas zijn dochter erkend had, zou er een kind in hun leven zijn geweest. Ze had bij hen kunnen logeren, ze zou deel hebben uitgemaakt van hun gezin, ook al was het parttime en ook al zou er alleen een genetische verwantschap zijn geweest tussen Thomas en haar. liet had niet uitgemaakt.

Er zou een kind zijn geweest.

De gedachte laat haar niet meer los. Ze denkt aan de aula in het crematorium van Beuningen, aan het rode haar dat tussen alle hoofden door te zien was.

Er is een kind, dat nu een volwassen vrouw is geworden. Deze vrouw heeft het feit dat ze niet weet wie haar vader is, nog altijd geen plaats gegeven. Marieke kan haar niet veel bieden. De vader die ze zoekt lijkt in geen enkel opzicht meer op zichzelf. Hij is de richting in zijn leven kwijt, hij beheerst geen taal meer, hij heeft iedere vorm van begrip verloren. De ziekte die hem sloopt is al een jaar of acht actief met hem bezig. Zijn fysieke mogelijkheden gaan nu ook hard achteruit, zijn levenseinde komt in zicht.

Wil Annelies dit psychische en lichamelijke wrak wel zien? Houdt ze niet liever de droom in stand die ze misschien ge- creëerd heeft? Zal de waarheid niet een meedogenloze confron- tatie voor haar zijn die haar onnodig angstig maakt? Marieke kan zich voorstellen dat de ontdekking dat zowel je moeder als je vader dement is geworden ongemakkelijke vragen oproept ten opzichte van je eigen toekomst. Zou Annelies haar niet verwijten dat ze het geheim bekend heeft gemaakt?

Ze kan alleen antwoord geven als haar die vraag wordt gesteld.

Marieke staat op en loopt naar haar werkkamer. Ze start haar computer en opent een nieuw document.

Beste Annelies,

Je kent me niet. Ik ben Marieke Vreeswijk, de vrouw van Thomas

Vreeswijk.

De woorden dansen opeens op het scherm. Het lukt niet om verder te typen.