Hij had moeten kiezen.

De wond op haar voorhoofd geneest mooi, volgens Marie Jose: en de verpleegkundigen die haar helpen. Er zal een dun lit- teken te zien zijn, maar dat kan misschien nog weggewerkt worden met plastische chirurgie. Charlene wil geen plastische chirurgie, ze wil juist dat litteken hebben. Ze moet het hebben, ze heeft het nodig. De gebroken arm zal genezen, het gips gaat er weer af, de functie herstelt. Het litteken op haar hoofd zal straks het enige bewijs zijn dat zij erbij was, dat ze de slachtofferrol met hem deelde. Het is een wrange troost, maar wel een troost die ze koestert.

Dit weekend is Ida weer bij haar. Als ze de vrouw gadeslaat beseft ze opeens dat ze sinds het moment dat ze haar moeder en haar zus wegstuurde van haar ziekenhuisbed niets meer van haar familie heeft gehoord.

Ze is vijf kilo afgevallen. Nog twee kilo en dan heeft ze haar oude gewicht terug. Haar buik voelt al strakker aan, hoewel de glanzende gladheid van haar vel waarschijnlijk voorgoed verloren is gegaan. Ze bekijkt de striaeplekken en constateert dat er iets onherroepelijks is gebeurd. Dennis was dol op haar buik, op haar strakke, harde, platte buik, die verdwenen is. Zou zijn bewondering ooit zijn teruggekomen? Zouden zijn lippen ooit weer strelende cirkels rond haar navel hebben getrokken? Ze wil niet aan een antwoord denken.

Het voorjaar is definitief losgebarsten. De bloesem van de twee appelbomen in de achtertuin wordt iedere dag onstuimiger en de krokussen in de voortuin lijken zich per uur te vermenigvuldigen. Charlene ergert zich eraan. Ze verwijt de natuur gebrek aan loyaliteit en respect. Ze zou alle bloeiende planten en bomen persoonlijk uit de grond willen rukken. Ze verlangt naar een tuin vol treurwilgen.

De tweede zaterdag. Hoeveel zaterdagen zullen er nodig zijn voordat ze ophoudt met tellen? Hoelang zal de zaterdag de dag blijven van dood en verlies?

Ida zingt voor Sacha en de baby antwoordt met een schaterende lach. Charlene vlucht naar haar slaapkamer en kruipt weer in bed.