Hij sluit zijn ogen.

Marieke probeert zich te herinneren wat een van de verpleegkundigen een paar weken geleden tegen haar zei. 'Meneer is met zozeer de woorden kwijt, maar wel de betekenis van woorden. Ik reed hem onlangs naar de gordijnen en vroeg of hij ze wilde dichtdoen. Toen bleek hij niet te begrijpen wat "dichtdoen" betekende.'

In een van de laden van het dressoir ligt een stuk tekst dat Marieke heeft gevonden op internet. Haar ogen zoeken het deel over het verlies van woordbetekenis. Ze leest dat onze kennis van de werkelijkheid, van onze hele leefwereld in de vorm van begrippen in ons hoofd wordt opgeslagen en die begrippen worden verbonden met woorden. Bij de semantische dementie wordt de opslag in het geheugen aangetast. Daar komen vragen van de patiënt uit voort als: Wat zijn dat, stoelen? Daar heb ik nog nooit van gehoord. Als zo'n woord dus de betekenis kwijtraakt in het brein, begrijpt de patiënt ook niet wat hij moet doen met een opdracht als: Ga staan, dan kannen we samen op de bank zitten.

Thomas gaapt hartgrondig. Marieke schuift zijn benen op een stoel en legt een kussen tegen zijn nek aan. Ze controleert of hij voldoende steun heeft aan de hoge rugleuning van de rolstoel. 'Je mag wel slapen, als je dat wil. Ben je zo moe?'

Ze kijkt naar zijn volle bos rossig golvend haar. 'Je hebt nog steeds heel mooi haar,' zegt ze. 'Je bent nog steeds een mooie man.'

Hij snurkt.

'Ze vinden me ijdel,' grinnikte Thomas.

'Wie zijn "ze"?'

Hij grinnikte nog meer. 'De vrouwen.'

'Ben je ijdel?'

'Ze zeggen het.'

Marieke kon niet wennen aan de weinig diepgaande teksten die uit zijn mond rolden. Ze stelde overal vragen over en moest iedere keer opnieuw ontdekken dat hij wegdook als ze te dichtbij kwam. 'Wat mag ik allemaal niet weten?' vroeg ze.

'Veel.'

Ze was direct verliefd op hem, maar ze verwachtte weinig van hun vriendschap. Hij vertelde al tijdens hun eerste gesprek dat zijn ouders van hem verlangden dat hij een bruid uit zijn eigen milieu zou presenteren. Hij lachte. 'Dat betekent dat ze

bemiddeld moet zijn, hoogopgeleide ouders heeft en er altijd uitziet of ze net terugkomt van een fotoshoot voor de cover van een duur blad.'

'Dan kom ik niet in aanmerking,' viste ze.

'Bepaald niet.' Hij leek het tamelijk amusant te vinden. Toch I»leef hij haar uitnodigen voor concerten, dinertjes en lange wandelingen en iedere afspraak eindigde in haar bed. Als ze thuiskwam van haar werk verwachtte ze een briefje in de bus met de mededeling dat het verder niets kon worden. Toen kondigde hij plotseling aan dat hij haar aan zijn ouders wilde voorstellen. En een week later zei hij dat hij met haar wilde trouwen.

Ze heeft nooit getwijfeld, wel geaarzeld. Maar ze bestreed haar onzekerheid voortdurend met een zelfverzekerde houding, een pose van onaantastbaar zijn. Ze negeerde onaangename opmerkingen van haar schoonfamilie en slikte hun beledigingen. Ze infiltreerde in het grote familiegeheim en liet zich voor haar zwijgen door Thomas belonen met seks.

Ze voelt iets op haar rug. Vingertoppen die langs haar schouders naar haar taille dwalen, even haar heupen beroeren en weer naar boven gaan. Ze blijft stil zitten en geniet van de aanraking. 'Dat deed je vroeger ook altijd,' zegt ze.

De hand valt stil. Ze wacht. Op de televisie wordt het late journaal aangekondigd.