'Hoe zou jij hebben moeten weten wat zich thuis afspeelde als jij er niet was?'

'Ik dacht echt dat hij alleen mij wilde vernederen. Ik begreep nooit wat ik had misdaan, waarom ik niet aan zijn verwachtingen voldeed, wat die verwachtingen precies waren, waarom het nooit gewoon goed was. Ik was altijd bedacht op afwijzing. Hij heeft ervoor gezorgd dat ik niemand durf te vertrouwen en per definitie voor de verkeerde man kies,' zegt Charlene.

'Was Dennis dan fout?'

Er hangt opeens een dreigende stilte tussen hen.

'Sorry, dat was een verkeerde vraag.' Georgettes gezicht vertoont weer die zenuwtrek.

'Ach, wat is een verkeerde vraag? Ja, Dennis was de foute man voor mij en dat wist ik vanaf het begin. Eigenlijk was ik degene die fout zat, door gewoon weer te kiezen voor een relatie die nergens toe kon leiden. Ik kan blijkbaar beter omgaan met afwijzing dan met mogelijkheden.'

'Je hebt wel een kind. Je bent wel moeder geworden. Daar benijd ik je om.'

Uit de keuken komen vrolijke geluiden. Ida verschijnt in de deuropening, met Sacha op haar arm. Charlene wenkt haar. Als ze dichterbij komt, staat Georgette op en strekt haar armen uit naar het kind. De baby kraait en spartelt. Ze laat zich knuffelen en vasthouden door Georgette en dropt een sliert speeksel op haar gezicht. Georgette veegt het lachend weg en drukt haar tegen zich aan.

Charlene wil zich beheersen, maar dat lukt niet. De tranen overspoelen haar, bedwelmen haar bijna.

'Ik had nooit gedacht dat jij om papa zou huilen,' zegt Georgette.

Maar ze huilt niet om haar vader.

Ik zou een paar weken geen geheugen willen hebben. Een paar weken alleen in het hier en nu leven met haar kind en niets anders doen dan knuffelen, genieten en zich verwonderen over zo veel on- schuld, zo veel levenslust, zo veel onvoorwaardelijke liefde. Ze had gehoopt op dezelfde onvoorwaardelijkheid tussen haar en Dennis.

Niets was minder waar.

Ik zou wel een weekje weg willen, samen met jou en Sacha,' stelde ze voor toen hun dochter drie weken oud was. 'Naar zee. Wat denk je van Zeeland? Of Knokke?'

Hij weigerde op een geïrriteerde manier. Dat zou te veel op een vaste relatie gaan lijken, zei hij. Ze zouden er te veel uitzien als een gezin.

De herinnering schuurt langs haar ziel.

Het gesprek met Marieke Vreeswijk dringt zich regelmatig aan haar op. Ze vraagt zich af wat deze vrouw met haar wilde bespreken en of ze haar ooit zal bellen. Marieke Vreeswijk was bevriend met Dennis. Hoe stevig? Hoe heftig? Hoe intiem? De vragen treiteren haar gemoedsrust.

'Wie zijn je vrienden?' vroeg ze aan Dennis. 'Hoe heten ze? Waar wonen ze?'

'Wat doet het ertoe?' Hij kapte iedere poging tot een gesprek dat over hem kon gaan af met een wedervraag.

Charlene staat voor de spiegel en bekijkt haar naakte lijf. Het is anders geworden. Het heeft gebaard.

Ze is ronder op haar heupen en haar borsten zijn breder dan ze waren. Het litteken onder op haar buik wordt steeds minder goed zichtbaar. Er zal een dunne witte lijn overblijven, vertelde de verpleegkundige die haar waste toen ze wakker werd na de narcose. Het betekent dat ze twee dunne witte lijnen heeft mee te torsen. Een op haar buik en een op haar voorhoofd. Lijnen die verwijzen naar Dennis, naar het feit dat hij er was.

En naar de waarheid dat hij weg is.

Ze sluit haar ogen en raakt met haar vingertoppen haar heupen aan. De vingertoppen verplaatsen zich naar haar buik en stijgen in de richting van haar borsten. Ze beroeren haar tepels.

Ze opent haar ogen en ontmoet haar eigen verschrikte blik in de spiegel.