Première ii: Vonken

londen, 13 en 14 oktober 1886

Marco werpt de eerste uren van de premièreavond voortdurend heimelijke blikken op zijn horloge, ongeduldig wachtend tot de wijzers op middernacht staan.

De onverwacht vroege komst van de Murray-tweeling heeft zijn schema in de war gestuurd, maar als het aansteken van het vuur verloopt zoals gepland moet dat voldoende zijn.

Het is de beste oplossing die hij kan bedenken, in de wetenschap dat het circus over een paar weken honderden kilometers verder is en hij alleen achter moet blijven in Londen.

En hoewel Isobel wellicht nuttig zal zijn, heeft hij een sterkere band nodig.

Sinds hij erachter is gekomen waar het spel zal plaatsvinden, heeft hij langzaam maar zeker meer verantwoordelijkheden voor het circus op zich genomen. Hij doet alles wat Chandresh hem vraagt en meer, totdat hij alle vrijheid krijgt, van het ontwerp voor de poort goedkeuren tot stof voor de tenten bestellen.

De reikwijdte van de verbintenis baart hem zorgen. Hij heeft nog nooit iets op deze schaal geprobeerd, maar er lijkt geen enkele reden om er niet voor te zorgen dat hij de strijd zo sterk mogelijk aangaat.

Het vuur zal hem een link met het circus verschaffen, hoewel hij niet precies weet hoe goed het zal werken. En nu er zo veel mensen bij betrokken zijn, lijkt het verstandig de plaats van handeling een zekere mate van veiligheid te verschaffen.

Er zijn maanden aan voorbereidingen aan voorafgegaan.

Chandresh was van harte bereid hem de verlichting te laten regelen toen hij al na zachte dwang vond dat Marco onmisbaar was voor de organisatie van het circus. Na één handgebaar van Marco was hij verantwoordelijk voor alle details.

En het belangrijkst was dat Chandresh ermee instemde het geheim te houden. De verlichting zelf kreeg het air van een Middernachtelijk Diner, waarbij geen vragen mochten worden gesteld over de ingrediënten of het menu.

Er werd geen antwoord gegeven op de vraag waarin de pijlen zijn gedoopt om een dergelijk verbluffend effect te bewerkstelligen. Hoe de vlammen veranderen van één heldere kleur in een andere.

Degenen die het tijdens voorbereidingen en repetities toch vroegen, kregen te horen dat de onthulling van de methodes het effect zou ruïneren.

Marco heeft vanzelfsprekend niet het belangrijkste onderdeel kunnen oefenen.

Het lukt hem met gemak om vlak voor middernacht op de volle binnenplaats weg te glippen van Chandresh.

Hij begeeft zich naar het gekrulde ijzer, en loopt zo dicht mogelijk bij de lege ketel. Hij haalt een groot, in leer gebonden notitieblok uit zijn jas, een volmaakte kopie van een exemplaar dat veilig in een kluis op zijn kantoor ligt. Niemand in de krioelende menigte merkt op dat hij het op de bodem van de ketel gooit. Het landt met een doffe klap, die door de herrie om hem heen gedempt wordt.

De omslag klapt open en toont de met sterren bezaaide hemel de gedetailleerde inktboom.

Marco blijft vlak bij de rand van het gedraaide metaal staan terwijl de schutters hun plek innemen.

Zijn aandacht blijft gericht op de vlammen, ondanks het gedrang van de bezoekers om hem heen, als het vuur in een regenboog aan tinten oplaait.

Als de laatste pijl landt, sluit hij zijn ogen. De witte vlammen branden rood door zijn oogleden.

celia had verwacht dat ze zich tijdens haar eerste optreden slechts een armzalige imitatie van haar vader zou voelen, maar tot haar opluchting is het een heel andere ervaring dan die waarvan ze in verscheidene theaters zo vaak getuige was geweest.

De ruimte is klein en intiem. De omvang van het publiek is zo bescheiden dat het individuele mensen blijven die niet in elkaar overgaan en een anonieme menigte vormen.

Ze merkt dat ze in staat is elk optreden uniek te maken, en aan de hand van de reactie van het publiek bepaalt ze waar ze mee verder gaat.

Hoewel ze er meer van geniet dan ze gedacht had, is ze dankbaar dat ze tussen de bedrijven door tijd voor zichzelf heeft. Aangezien het bijna middernacht is, besluit ze te kijken of ze een plekje kan vinden waarvandaan ze discreet kan toekijken hoe het vuur wordt aangestoken.

Terwijl ze zich over het terrein begeeft dat ondanks het gebrek aan schermen al ‘achter de schermen’ wordt genoemd, wordt ze echter al snel meegevoerd in de enigszins geordende chaos rond de geboorte van de Murray-tweeling die elk moment kan plaatsvinden.

Verschillende artiesten en medewerkers hebben zich verzameld en wachten gespannen af. De dokter die men heeft laten komen, lijkt de hele situatie nogal merkwaardig te vinden. De contortionist komt en gaat weer. Aidan Murray ijsbeert rond als een van zijn leeuwen.

Celia probeert zo behulpzaam mogelijk te zijn, wat voornamelijk inhoudt dat ze kopjes thee haalt en nieuwe, creatieve manieren bedenkt om mensen ervan te verzekeren dat alles wel goed komt.

Het doet haar zo denken aan de klanten die ze troostte toen ze nog spiritualist was dat het haar verbaast als ze met haar eigen naam wordt bedankt.

Het zachte huilen dat enkele minuten voor middernacht klinkt is voor iedereen een opluchting, en wordt begroet met zuchten en gejuich.

En dan volgt meteen iets anders.

Celia voelt het al voordat ze het applaus hoort weergalmen van de binnenplaats. Het is een verandering die opeens, als een golf, door het circus trekt.

Het stroomt door haar lichaam en veroorzaakt een onwillekeurige rilling over haar rug, die haar bijna uit haar evenwicht brengt.

‘Gaat het?’ zegt een stem achter haar, en als ze zich omdraait staat Tsukiko daar, die een warme hand op haar arm legt om haar te kalmeren. Het alwetende schijnsel waarmee Celia vertrouwd begint te raken glimt al in haar lachende ogen.

‘Ja hoor, bedankt,’ zegt Celia, en het kost haar moeite kalm te ademen.

‘Je bent een gevoelig persoon,’ zegt Tsukiko. ‘Het is niet ongebruikelijk dat dergelijke gebeurtenissen een gevoelig persoon raken.’

Opnieuw klinken er kreetjes uit de belendende kamer, die zich zachtjes bij het eerdere gehuil voegen.

‘Ze hebben een merkwaardige gave dat ze zo’n bijzonder tijdstip kiezen,’ zegt Tsukiko, die haar aandacht op de pasgeboren tweeling richt.

Celia kan alleen maar knikken.

‘Het is jammer dat je het aansteken van het vuur hebt gemist,’ gaat Tsukiko verder. ‘Dat was ook bijzonder.’

De kreten van de Murray-tweeling nemen af en Celia probeert het gevoel van zich af te schudden dat op haar huid blijft prikkelen.

Ze weet nog steeds niet wie haar tegenstander is, maar de zet die hij of zij heeft gedaan heeft haar van streek gemaakt.

Ze voelt het hele circus nu om zich heen stralen, alsof er een net overheen is gegooid dat alles gevangenhoudt binnen het ijzeren hek, als een vlinder heen en weer fladderend.

Ze vraagt zich af hoe ze terug moet slaan.